Η δική μου σχέση με την μαμά μου
Διαβαζω κειμενα για τις μαμαδες σας…. ποσο καλες ειναι, ποσο σας βοηθανε, πως εχουν σταθει κερια αναμενα διπλα σας. Οχι δεν σας ζηλευω, ομως γιατι δεν μπορω να καταλαβω αυτα τα συναισθηματα; Η μαμα μου σε γενικες γραμμες, δεν μου εχει κανει κατι… δεν εχω κατι να της καταλογισω… ισα ισα που την θαυμαζω για το πως μεγαλωσε εμενα και την αδελφη μου. Παντα ειχαμε μετρο, παντα ζητουσαμε την αδεια της για κατι, ποτε δεν ζητησαμε κατι απο συγγενεις ή ξενους και ποτε δεν ενοχλησαμε σε οικογενειακες ή φιλικες συγκεντρωσεις. Ημασταν παντα καθαρες και ευγενικες.
Εχοντας τωρα εναν γιο, καταλαβαινω πως πρεπει να εχεις τον τροπο σου και να εισαι καλη μαμα, πρακτικα τουλαχιστον, για να καταφερεις να τα μαθεις ολα αυτα σε δυο παιδια. Την θυμαμαι να χτενιζει τα μακρια μαλλια μου, να τα στολιζει με φιογκους και να μου φοραει παντα τα πιο ομορφα ρουχα, τα πιο ακριβα παππουτσια….να με φροντιζει και να με προσεχει. Ομως γιατι δεν νιωθω τοσο εντονα την αγαπη της; Και το χειροτερο… γιατι δεν νιωθω τοσο εντονα την δικη μου αγαπη για εκεινη;
Γεννηθηκα απο αυτο που λεμε «ατυχημα» και ειχα παντα την αισθηση πως της χαλασα την ζωη… σαν να μην μπορουσε να κανει αλλιως. Οι τσακωμοι μας στην εφηβεια μου ηταν επεισοδιακοι… πετουσαμε πραγματα η μια στην αλλη, πιανομασταν μαλλι με μαλλι, την εχω πει κακια… απο τα δωδεκα μου μαζευα τα πραγματα μου και της ελεγα πως θα παω να μεινω στην γιαγια… και εκεινη δεν με σταματουσε… Μονο μου ελεγε να παω πρωτα να το δηλωσω στην αστυνομια!! Οκ… απο την μια ειναι αστειο, αλλα απο την αλλη ειναι προφανες πως καποιο προβλημα υπαρχει στη σχεση μας. Γενικα οταν ειμαστε μαζι, την μια στιγμη θα περναμε καλα και την αλλη θα σκοτωνομαστε!! Την αγκαλια της σαν παιδι δεν την θυμαμαι… την χαρηκα περισσοτερο οταν ημουν εγκυος. Δεν την εχω ρωτησει ποτε γιατι δεν με επαιρνε πιο συχνα αγκαλια… αλλα την εχω ακουσει να λεει σε συζητησεις πως εγω δεν ημουν και πολυ της αγκαλιας απο μικρη, αντιθετα απο την αδελφη μου που ολο την ζητουσε. Δεν ξερω αν ειναι ετσι….
Δεν ξερω αν φταιει που περασε πολυ ασχημα τα πρωτα χρονια της ζωης μου. Στο μυαλο μου το να μενεις σε ενα σπιτι που οριακα δεν ειναι σταβλος, με ενα μωρο τριων μηνων και να ζεσταινεις νερο με το μπρικι για να το κανεις μπανιο φανταζει τρομαχτικο… ομως δεν πρεπει να σε δεσει ακομα περισσοτερο με αυτο το μωρο; Ποιος ξερει…. Σιγουρα οχι εγω. Η σχεση της με τηνναδελφη μου ειναι τελειως διαφορετικη, αν και εκεινη εχει νιωσει αρκετες φορες πληγωμενη απο την μητερα μας. Ποια απο της δυο μας εχει το προβλημα τελικα; Ισως να μπορει να μας το πει ενας ψυχολογος…. καποια στιγμη θα το κανω κ αυτο…. μηπως και παρω τις απαντησεις μου.
Για την ιστορια… οταν γεννησα ενιωσα την αναγκη να της ζητησω συγγνωμη… (για ποιο πραγμα αραγε;) ομως δεν βρηκα ποτε την καταλληλη στιγμη… και δεν το εχω κανει… και σιγα σιγα η αναγκη μου για κατι τετοιο εξαφανιζεται…
Δεν ηθελα να σας κουρασω…. ουτε ξερω γιατι σας τα εγραψα ολα αυτα… σκορπιες σκεψεις, αλλα ηθελα καπου να τα πω!! Το μονο μου συμπερασμα ειναι πως… μαλλον η μαμα μου… δεν ειναι σαν της δικες σας….
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
Θα συμφωνησω με την Asta na pane εμενα η μαμα μου ητανε τελειως διαφορετικη πολλυ δοτικη, με πολυ αγαπη μεσα της ,που μας την εδωσε απλοχερα.Εγω απο την αλλη ημουνα δεμενη μαζι της και την αγαπουσα τρελα αλλα δεν της το ελεγα τοσο συχνα και πολλες φορες τη μαλωνα οταν νευριαζα.Τωρα που δεν την εχω κοντα μου πια και εχω γινει και εγω μανουλα την καταλαβαινω απολυτα και μου λειπει τοσο πολλυ.Θα ηθελα να της λεω καθε μερα ποσο την αγαπω και οτι ξερω οτι,οτι και αν με συμβουλευε η με γκρινιαζε η μου ελεγε τελος παντων ητανε απο την αγαπη της.Μια αγαπη ανιδιοτελη και γεματη ανγχος για το καλο των παιδιων της!!!!!
Μια μονο συμβουλη εχω να σου δωσω, κι ελπιζω να την ακολουθήσεις κι εσυ, κι οποια άλλη κοπελα θελει να ξεκαθαρισει τη σχεση της με τη μαμα της! ΜΙΛΗΣΕ της οσο την εχεις κοντα σου, ανοιξε της την καρδια σου, ρωτησε την ότι σε προβληματιζει. Οι ψυχολογοι δεν είναι λυση για όλα μας τα προβλήματα! Η δικια μου "εφυγε" νωρις και δεν προλαβα να μαθω όλα οσα ηθελα, είχα μια παρομοια σχεση με την μητερα μου και τωρα που απουσιαζει κι εχω παιδι κατανοω οσα μου ελεγε (καλα ή ασχημα), συνειδητοποιώ ότι δεν ελεγε λογια του αερα, ηθελε να με προστατεψει απλα δεν το εκανε με το σωστο τροπο. Με αγαπουσε πολύ περισσοτερο από ότι πιστευα κι αργησα πολύ να επικοινωνήσω μαζι της σωστα (και ηταν πλεον αργα όταν τα βρήκαμε)! Κανε την αρχη εσυ κοπελα μου, είμαι σιγουρη ότι κι εκεινη θελει να μιλησει αλλα δεν ξερει τι να σου πει!!!! Μην αφήνετε ανοιχτούς λογαριασμούς με ατομα που αγαπάτε, δεν ξερει κανενας ποσο χρονο εχουμε σε αυτή τη ζωη!
Mou thimizei emena kai ti mama mou kai tin aderfi mou...diabase izampel filioza kai to biblio -den yparxoun teleioi goneis-me to neo etos skeftomai na episkefto psixologo apla giati ta kataloipa pou sigoura exo den thelo na ta metadoso sta paidia mou.
και εγω ετσι ειμαι με τους δικους μου..η μανα μου ισχυριζεται οτι ημουν πολυ ανεξαρτητο παιδι και δεν ηθελα αγκαλιες.Βεβαια στην περιπτωση μου εφαρμοστηκε ως παιδαγωγικη μεθοδος το ξυλο και το ακομα χειροτερο για μενα οι προσβολες. Πλεον εχουμε σχεσεις καλες αλλα ποτε δεν εχω νιωσει αυτη την ανευ ορων αγαπη προς τα εμενα ουτε εγω προς αυτους. Πολλες φορες μαλωνουμε κ κανουμε μηνες να μιλησουμε και ειμαι οκ..δεν μου λειπει η επαφη. Νομιζω οτι οι γονεις οτι σπερνουν θεριζουν.
Καλησπέρα,πιστεψε με ουτε η δίκη μου μάμα είναι έτσι,ειναι ίδια με την δικιά σου κ μπορω να πω κ σε λιγάκι χειροτερη φαση...Οποτε σε καταλαβαινω απόλυτα..
Δεν νομίζω να υπαρχει κάποιο πρόβλημα απλά όλοι οι ανθρωποι δεν ξέρουν να εκδηλώσουν τα συναισθήματα τους,εγώ λατρεύω τη μαμά μου ,όμως δεν την αγκαλιάζω συχνά δεν της το λέω ποτέ απλά γιατί έτσι ειμαι .δεν νομίζω να έχουμε πρόβλημα δεν ειμαι εκδηλωτικη αυτό.
Kαι οι δύο θέλετε ψυχολόγο.. Η κάθε μια για τους δικούς της λόγους. Ίσως θα ήταν καλή ιδέα να κάνετε κάτι μαζί, να αντιμετωπίσετε μαζί "τα τραύματα" και "τα δαιμόνια" και πιθανόν αυτό να σας βοηθήσει να ηρεμήσετε και μέσα σας και στη σχέση σας. Στο εύχομαι!