Η τελευταία γενιά που έπαιξε έξω απ’ το σπίτι…

Γράφει ο Nate Hanson για τη HuffPost

Συνειδητοποίησα κάτι πολύ τρομακτικό παίρνοντας το πρωινό μου τις προάλλες: σκοτώνουμε σιγά-σιγά το μέλλον της καινοτομίας.

Επιτρέψτε μου να σας εξηγήσω.

Πάρτε το iPad για παράδειγμα – Το iPad εφευρέθηκε και δημιουργήθηκε από ενήλικες που έπαιζαν έξω όταν ήταν παιδιά. Επιστρέφοντας στη σύγχρονη γενιά βρίσκουμε την πλειοψηφία των παιδιών να κάθεται μέσα στο σπίτι και να χαζεύει… ένα iPad.

Ακούγεται αστείο, αλλά λόγω του iPad μπορεί στην ουσία να δυσκολευτούμε να δημιουργήσουμε τα μελλοντικά «iPad», να τα ονειρευτούμε και να τα υλοποιήσουμε.

Από τη στιγμή που κρατήσαμε στα χέρια μας ένα iPad, το αναγνωρίσαμε ως ένα αξιοθαύμαστο αντικείμενο τεχνολογίας και τέχνης. Για να δημιουργηθεί, χρειάστηκε μία λαμπρή ομάδα ανθρώπων που έπρεπε να λύσει σημαντικά προβλήματα, να εφεύρει αναρίθμητα εξαρτήματα και να μην το βάλει ποτέ κάτω.

Θυμάμαι ένα στέλεχος της Apple να αναφέρει πώς η ομάδα του έλαβε όλα τα μέρη του νέου iPad και είχε να σκεφτεί πώς να τα χωρέσει όλα στο πιο μικρό περίβλημα. Έπρεπε να είναι λεπτό, ελαφρύ και όμορφο. Πώς τα κατάφεραν;

Κι όχι μονάχα αυτό, αλλά πώς σκέφτηκαν να δημιουργήσουν κάτι τέτοιο εξ αρχής;

Θυμήθηκα έπειτα πώς ήταν να μεγαλώνω στη μικρή πόλη του West Linn στο Όρεγκον. Περνούσα τις μέρες μου τρέχοντας στην αυλή, συνδέοντας λάστιχα, ψεκαστήρες και διακόπτες, δημιουργώντας απίθανες παραστάσεις με το νερό. Θυμάμαι να φτιάχνω φρούρια από μουσαμάδες και ξύλα. Θυμάμαι επίσης να δημιουργώ μικρά σπίτια για τα μυρμήγκια, χρησιμοποιώντας ξυλαράκια ως τοίχους, ράμπες και έπιπλα.

Θυμάμαι να φυτεύω φασόλια και μπιζέλια και να τρέχω στον κήπο το επόμενο πρωί για να δω μήπως είχαν φυτρώσει ως δια μαγείας μέσα σε ένα βράδυ, να σφυρίζω φυσώντας το γρασίδι. Θυμάμαι να παίρνω μερικά κομμάτια ξύλο, ένα σφυρί και καρφιά και να προσπαθώ να φτιάξω ένα σπίτι για τα πουλιά.

Θυμάμαι πως είχα ανακαλύψει ένα μικρό φύλλο ενός σφενδάμου να ξεπροβάλλει από το έδαφος – και μελετούσα πώς αυτό συνδεόταν με το χώμα. Θυμάμαι να σκάβω και να το φυτεύω και πάλι στην πίσω αυλή. Το πότιζα και το φρόντιζα ώσπου μετακομίσαμε και το είδα να μεγαλώνει από ένα μικρό φύλλο και να γίνεται ένα μεγάλο δέντρο 10 μέτρων που έριχνε τη σκιά του στο σπίτι μας.

Τους κρύους μήνες του χειμώνα θυμάμαι να ξοδεύω χιλιάδες ώρες επινοώντας κόσμους ολόκληρους, κυβερνήσεις και οικονομίες από Lego και χρήματα της Μονόπολης. Δεν μου άρεζαν τα έτοιμα σετ. Προτιμούσα ένα κουβά Lego για να χτίσω ό,τι μου ερχόταν στο μυαλό.

Αν είστε στα 20 ή στα 30, είμαι σίγουρος πως θα έχετε παρόμοιες περιπέτειες – όταν προσπαθούσατε να λύσετε διάφορα προβλήματα και να σκεφτείτε διαφορετικά. Ίσως ακόμη να θυμάστε πόσο κέφι κάνατε παίζοντας με τα πιο ασήμαντα πράγματα.

Δεν βασιζόσασταν στη δημιουργικότητα και την εφευρετικότητα κάποιου άλλου. Γνωρίζατε πώς να ονειρεύεστε.

Δεν χρειαζόσασταν κάποιον για να σας διασκεδάζει ή να σχεδιάζει πράγματα για σας. Μπορούσατε να σκαρφιστείτε ένα παιχνίδι χρησιμοποιώντας πευκοβελόνες και ξυλαράκια.

Όταν η γενιά αυτή των δημιουργών της Apple κάθισε να σκεφτεί το επόμενό της προϊόν, θεωρώ πως υποσυνείδητα χρησιμοποίησαν τη γνώση που συγκέντρωσαν από το παρελθόν τους στον έξω κόσμο.

Γνώριζαν πώς να λύσουν τα διάφορα προβλήματα επειδή τα είχαν λύσει και παλιότερα. Γνώριζαν πώς να ανακαλύπτουν νέες δυνατότητες επειδή αυτό έκαναν από παιδιά.

Αυτό με οδηγεί στην τρομακτική αυτή αλήθεια: Αν επιτρέψουμε τη σημερινή γενιά να ικανοποιείται χρησιμοποιώντας ένα κουτί 9,7 ιντσών, θα τους έχουμε στερήσει την περιέργεια και τη δημιουργικότητα που υπήρξαν απαραίτητες για να δημιουργηθεί αυτό που κρατάνε στα χέρια τους.

Αν δεν απομακρύνουμε τα παιδιά μας από την εύκολη ψυχαγωγία, δεν θα μάθουν ποτέ να δημιουργούν από μόνα τους.

Δεν γνωρίζω τι βολεύει τα παιδιά και την οικογένειά σας – αλλά θα πρέπει να λάβουμε δραστικά μέτρα. Θα πρέπει να σταματήσουμε να λέμε «Μα είναι πιο εύκολο για εμένα να τα βάλω απλά να απασχοληθεί με το iPad» ή «Θα αρχίσει να ουρλιάζει αν δεν το αφήσω να παίξει με το iPhone μου».

Ακόμη και ο Steve Jobs, ο άνθρωπος που οραματίστηκε το iPad, δεν επέτρεπε στα παιδιά του να το χρησιμοποιούν. Τα παρακινούσε να παίξουν έξω, να διαβάζουν βιβλία και να βρίσκουν τη μαγεία που κρύβεται σε μία καλή συζήτηση.

Θα πρέπει να κοιτάξουμε τους εαυτούς μας. Μήπως χάνουμε εκείνη την αίσθηση του θαυμασμού που κάποτε είχαμε; Μήπως τα παιδιά μας ακολουθούν τα βήματά μας; Μήπως ξεχνάμε εμείς οι ενήλικες τις περιπέτειες που ζήσαμε; Μήπως χαζεύουμε νωχελικά στο Twitter αντί να μαθαίνουμε στα παιδιά μας τα πόσα μπορούν να δημιουργήσουν με την περιέργεια και τη φαντασία τους;

Έχουμε τη δυνατότητα να δημιουργήσουμε μία νέα γενιά με φαντασία και δίψα για εξερεύνηση – που μπορεί να σκεφτεί διαφορετικά και να δημιουργήσει εντυπωσιακά πράγματα.

Αν δεν το κάνουμε, τα μικρά εκείνα φύλλα σφενδάμου δεν θα φυτευτούν και θα μαραζώσουν. Τα μυρμήγκια δεν θα έχουν φρούρια για να παίξουν. Τα φασόλια και τα μπιζέλια δεν θα έχουν κάποιον να τα φροντίζει κάθε μέρα – και το σημαντικότερο, δεν θα εφευρεθούν τα επόμενα iPad (ή ό,τι και αν είναι αυτό).

Ας μεγαλώσουμε μία γενιά που χτίζει σπίτια για πουλιά και παίζει με τους ψεκαστήρες. Μία γενιά που φυτεύει φασόλια και φύλλα και κάνει όλα όσα ονειρεύεται.

Το μέλλον μας βασίζεται σ’ αυτό.

Για να εφεύρεις, χρειάζεσαι μόνο καλή φαντασία και ένα σωρό σκουπίδια – Thomas A. Edison