Τέλος η πιπίλα για τον Αρχέλαο!
Η Αθηνά από πολύ νωρίς είχε απαρνηθεί την πιπίλα και έδειξε σαφή προτίμηση στο δάχτυλο, το οποίο κατάφερε να κόψει με επιτυχία λίγο πριν τα 3α της γενέθλια. Όμως ο φόβος μου για το πιπίλισμα του δαχτύλου και το πώς τελικά θα κοπεί παρέμεινε τόσο μεγάλος που αποφάσισα να δώσω από νωρίς στον Αρχέλαο πιπίλα, έτσι με τελείως… δημοκρατικές διαδικασίες, χεχε. Αν και θήλαζε για 9 μήνες και γενικά είχε και το στήθος για τον ίδιο σκοπό, ο Αρχέλαος γρήγορα έγινε μεγάλος πιπιλάκιας, σε σημείο που θα μπορούσε άνετα να γίνει μοντέλο εταιρείας πιπίλας! Όπου πηγαίναμε, παίρναμε μαζί μας τουλάχιστον 3 πιπίλες, στο σπίτι είχαμε άπειρες, πραγματικά ούτε ξέρω πόσες… Δεν ήταν όλη μέρα με πιπίλα στο στόμα, αλλά όταν την ζητούσε, την ήθελε ο κόσμος να χαλάσει. Και φυσικά ούτε λόγος να κοιμηθεί χωρίς «Μπου», όπως την έλεγε στην αρχή.
Στις 8 Οκτωβρίου έκλεισε τα 2 χρόνια και επειδή φαίνεται πολύ μεγαλύτερος, ήδη στο δρόμο πολλοί ήταν εκείνοι που του έλεγαν «Καλά, τόσο μεγάλο αγόρι, ακόμα πιπιλα έχεις;» Στο μεταξύ την είχε μεν αραιώσει αρκετά (π.χ. δεν την έπαιρνε στον παιδικό σταθμό), αλλά στο σπίτι και ειδικά στον ύπνο πάντα με την πιπίλα στο στόμα! Και τότε γέμισαν τα χείλη του σπυράκια, πρήστηκαν, κοκκίνησαν και γενικά ήρθε και τουμπάνιασε το στοματάκι του. Αυτός ακάθεκτος, παιδί μου! Πιπίλα! Όμως πλέον δεν υπήρχε άλλος δρόμος παρά αυτός της διακοπής! Επειδή γενικά τα χειλάκια του είναι ευαίσθητα, δεν θα άντεχα να τον ξαναδώ έτσι.
Και έτσι ένα ωραίο βράδυ λίγο μετά τα δεύτερά του γενέθλια κοιμήθηκε για πρώτη φορά χωρίς πιπίλα. Όλα πήγαιναν καλά ώσπου ξύπνησε στις 3 το πρωί και έκλαιγε απαρηγόρητος για μισή ώρα… Δεν ηρεμούσε με τίποτα! Toυ έκανα τόσες αγκαλιές, μα δεν βοηθούσαν… Και ειδικά για τον Αρχέλαο που σπάνια κλαίει, αυτό ήταν εντελώς πρωτόγνωρο! Ε εκεί στα 30 λεπτά υπέκυψα και του έδωσα πιπίλα. Το επόμενο βράδυ ξανα έπεσε για ύπνο χωρίς αυτήν και… ΑΥΤΟ ΗΤΑΝ! Δεν ξαναπήρε ποτέ! Και ούτε την ξαναζήτησε, παρά μόνο μία και μοναδική φορά!
Κάπως έτσι απλά και ωραία, χωρίς ιδιαίτερη προετοιμασία οι «μπου» μας ανήκουν πια στο παρελθόν. Φυσικά έχουν εξαφανιστεί όλες από το σπίτι, μην τυχόν και δει καμία και ξυπνήσουν οι μνήμες και έχουμε δράματα, χαχα, δεν θα το αντέξω!
Ξέρω ότι ίσως την κόψαμε πολύ εύκολα ειδικά για αυτή την ηλικία (να σας πω την αλήθεια, πίστευα ότι θα ζοριστούμε ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ να το πετύχουμε και το τοποθετούσα γύρω στα 3 έτη…), όμως έτυχε και πέτυχε… Αν και δεν ξέρω αν έτυχε απλά… Πραγματικά το πίστεψα ότι θα γίνει… Και να που ήταν τόσο απλό!
Για πείτε τις δικιές σας πιπιλο-εμπειρίες! Την κόψατε εύκολα ή δύσκολα; Δώστε τα φώτα σας να βοηθήσουμε και άλλα κορίτσια!
Εμεις παλι του την εδωσα απο τοτε που γεννηθηκε βοηθησε πολυ ειδικα οταν βγαζαμε δοντια και ειχε τετοια φαγουρα...οταν πηγε παιδικο δεν την ζηταγε σπανια οταν εβλεπε και τα αλλα παιδια αλλα μεσα στο σπιτι αχωριστοι ωσπου λιγο μετα τα δυο και αφου βγαλαμε ολα τα δοντια μας αποφασισα οτι ειναι η ωρα να κοπει...ειπα να την κρυψω αλλα επαιρνε το μπιμπερο και το εκανε πιπιλα καποια στιγμγη...οσπου και εγω πηρα ενα ψαλιδι την εκοψα λιγο μπροστα και του την εδωσα φυσικα δεν του αρεσε καθολου και ετσι την παρατησε μονος του...
Γενικα ειμαι κατα της πιπίλας και τα δυο απο τα τρια μου κορίτσια δεν χρειαστηκε να πάρουν ποτέ. Ομως η τρίτη, λόγω μακροχρόνιας νοσηλείας από νεογέννητο, ήταν απαραίτητο να πάρει πιπίλα, η οποία αντικατέστησε τη ΄μανούλα΄ το πρώτο εξάμηνο της ζωής της. Ετσι φτάσαμε 2,5 ετών με τη 'Μίμη' ανά χείρας-στόματος. Δεν την έπαιρνε πια στο σχολείο, αλλά με το που έμπαινε στο σπίτι, ζητούσε επίμονα τη Μίμη, την έβαζε στο στόμα και δε μιλούσε, δεν τραγουδούσε, δε γελούσε καν. Ετσι αποφασίσαμε να της την κόψουμε. Κυριολεκτικά. Της έκοψα την άκρη και της την έδωσα σαν να μην τρέχει τίποτα, όταν με ρώτησε τι έπαθε, έκανα την έκπληκτη και είπα οτι ΄μαλλον χάλασε! θα πάρουμε μια άλλη..' Για λίγες μέρες κυκλοροφούσε με τη χαλασμένη πιπίλα και όλοι λέγαμε οτι χάλασε. Τη μέρα δεν υπήρχε κανένα πρόβλημα, τη νύχτα όμως όταν ξυπνούσε δε μπορούσε να ξανακοιμηθεί. Ετσι έπινε γάλα και ξανακοιμόταν με το γάλα. (λύση ανάγκης). Σε μια εβδομάδα, σταμάτησε να ζητάει και την πιπίλα και το γάλα για να ξανακοιμηθεί. Ετσι την κόψαμε πάρα πολύ ανώδυνα, χωρίς κλάματα και χωρίς ψέματα τύπου 'την πήρε η νεράιδα, κλπ κλπ κλπ' Από τοτε που την κόψαμε, μιλάει ,γελάει , τραγουδαει κλπ κλπ κλπ
Εμένα και οι 3 γιοί μου ήταν τρελοί με την πιπίλα (μπα) όπως την έλεγαν .. Ο μεγάλος μου είμασταν στο αμάξι και από το παράθυρο είδαμε μια αγελάδα να μασουλαει και μου λέει ( τι τρώει μαμά η αγελάδα) και έτσι χωρίς να το σκεφτώ του πιάνω την πιπίλα και έκανα ότι την πέταξα στην αγελάδα και του λέω τρώει την πιπίλα σου....Μετά το είπε στον μπαμπά του στην γιαγιά του και γενικός σε όλο το σόι και έτσι δόξα το θεό οπότε την ζητούσε του έλεγα την έφαγε η αγελάδα και έτσι στα 2 1/2 χρόνια την κόψαμε...Οι άλλοι δύο που έχουν 1 χρόνο σχεδόν διάφορα γέννησε η κουνιαδα και μία μέρα τους είπα πως αυτοί είναι πολύ μεγάλη για να έχουν πιπίλα και ότι τώρα την χρειάζεται το μωράκι η ξαδελφουλα τους και πως θα κλεει πολύ αν δεν της δώσουν τις δικές τους και έτσι ευτυχώς το δέχθηκαν ήταν 2 χρονών ο μικρός και στα 3 ο άλλος ....Η αλήθεια ειδικά ο πιο μεγάλος απ' τους δύο για περίπου 2 εβδομάδες κάθε μεσημέρι και βράδυ την ζητούσαν πολύ αλλά δόξα το θεό το ξεπεράσαμε και αυτό.....
Εμεις, την γνωρισαμε την πιπιλα, καπου στους 5 μηνες ζωης μας, αφοτου δεν ειχαμε αλλο γαλατακι στο στηθος... Κολλητοι αλλα καποια στιγμη , καπου στα 2 μας ειχαμε μονο 2 πιπιλεςστο σπιτι...την μια ο μπομπιρας την πεταξε απο το μπαλκονικ παει... Η αλλη λοιπον που μας εμεινε κσποια στιγμη την χασαμε μεσα στοσπιτι κ δεντην βρισκαμε για μερες...κ ετσι αναγκαστηκε να κοιμηθει χωρις πιπιλα ενα βραδυ, εφοσον την εχασε... Βεβαια την βρηκα την 'βαβα' αλλα ποτε δεν του την φανερωσα.. Ετσι απλα.. Ο μικρος μου ειναι 7 μηνων τωρα και παροτι θηλασε μονο 4 μηνες(δυστυχως) δεν την θελει καθολου κ δεν τον πιεζω φυσικα...
Ο γιος μου ήθελε την πιπίλα μόνο όταν κοιμόταν, πουθενά αλλού, είχαμε μόνο 2 πιπίλες, μια στο κρεβάτι του και μια εφεδρική. Κάποια στιγμή που ήταν 23 μηνών είχε συνάχι και βουλωμένη μυτούλα λόγω αυτού ανέπνεε από το στόμα και ειδικά το βραδύ που ήταν ξαπλωμένος δεν ήθελε καθόλου την πιπίλα. Έτσι σκέφτηκα να μην του την δώσω μήπως και την κόψουμε έτσι εύκολα. Δεν του την έδωσα λοιπόν και δεν ζήτησε ποτέ, ούτε μια φορά. Ίσως τελικά να την χρησιμοποιούσε επειδή την έβρισκε κάθε βράδυ στο κρεβάτι του να τον περιμένει!! :)
Εμένα οχτώ μηνών κρυώσε λιγάκι βούλωσε η μυτουλα του και την πέταξε ! Έτσι απλά ....
ο Μιχάλης έπαιρνε πιπίλα απο μικρός, παρόλο που θηλαζε αποκλειστικά, αλλα μόνο στον ύπνο.. γενικά την διατήρησε σαν συνήθεια 'ύπνου' μεχρι τα 2 έτη.. κάπου στους 22-23 μήνες, είπαμε μια ιστορία με την κουκουβάγια (που του άρεσαν πολύ σε εκείνη την ηλικία) που πήρε την πιπίλα απο τα μεγάλα παιδάκια να την πάει στα μωράκια, και οτι χρειαζόταν ακόμα μία για ένα μωράκι στη γειτονιά μας και αν θέλει να δώσουμε την δικιά του, την δώσαμε στην κουκουβάγια και αυτό ήταν...δεν την ξαναζήτησε.. βεβαία τον θηλασμό τον κόψαμε μετά, οπότε είχε λίγο παρηγοριά το στήθος και δεν την ζήτησε, αλλά ούτε όταν κόψαμε τον θηλασμό δυσκολευτήκαμε, ήρθε κι αυτός φυσικά και ανώδυνα.. μάλλον ήταν 'έτοιμος'..
εγω την εκοψα οταν ημουν 4.5 και θα αρχιζα το νηπιαγωγειο...με την απειλη οτι θα στραβωσουν τα δοντια μου..σε ενα βραδυ. η μικρη μου δεν την πηρε ποτε... επειδη της αρεσε να πιπιλαει το στηθος μου ειπα να της την δωσω πριν κλεισει 50 μερες (ετσι μου ειχε πει η μαια μου , για να μην παθει συγχιση με τον θηλασμο) αλλα την κρατουσε λιγα λεπτα πριν κοιμηθει και μετα την εφτυνε αμεσως .. ουτε δαχτυλο πιπιλησε ποτε , μονο οταν καμια φορα την τρωνε τα δοντακια της αλλα και παλι στιγμιαια και ποτε στον υπνο.τι να πω..νομιζω οτι τα παιδια μας κατευθυνουν στο θεμα πιπιλα.
Κι ο μικρός μου την έκοψε 27 μηνών πολύ εύκολα , ευτυχώς, γτ ήμουν προετοιμασμένη για πολλά κλάματα και ξενύχτια. Να σημειώσω ότι την ήθελε από πολύ μικρός αλλά ευτυχώς μόνο στον ύπνο. Πριν προσπαθήσω είχαμε διαβάσει και παραμύθια για πιπιλοθάλασσες, Άγιους Βασίληδες που τις παίρνουν κλπ γτ είχα ακούσει ότι πιάνουν. Η πρώτη απόπειρα στέφθηκε με αποτυχία αλλά και πολύ, πολύ γέλιο. Αποφάσισα να κόψω την ακρούλα της πιπίλας όπως με είχαν συμβουλεύσει. Όταν του την έδωσα αφού την πιπίλισε για λίγο και κατάλαβε ότι κτ δεν πήγαινε καλά μου λέει: "Μαμά η πιπίλα δε δουλεύει! Μήπως δεν έχει μπαταρία;" Γέλασα τόσο πολύ που λέω χαλάλι του και του έδωσα μια άλλη. Λίγο καιρό αργότερα, επιστρέφοντας στο Ηράκλειο από βάφτιση στη Θεσσαλονίκη και όντας κουρασμένος, όταν τον βάλαμε για ύπνο και τη ζήτησε του είπαμε. "Δε θυμάσαι που όταν έκλαιγε το μωρό στη βάφτιση του δανείσαμε την πιπίλα σου γτ η μαμά του ξέχασε τη δική του; Ε, τι κρίμα, βρε αγάπη μου, ξέχασε να μας την ξαναδώσει! Αλλά εσύ είσαι πια μεγάλος και δεν τη χρειάζεσαι, έτσι δεν είναι;" Συμφώνησε και από τότε δεν τη ζήτησε ποτέ. Την επόμενη μέρα του δώσαμε κι ένα δώρο που το έστειλε δήθεν η μπέμπα που της δώσαμε την πιπίλα.Γενικά σε όλα τις μεγάλες αλλαγές όπως κατάλαβα αργότερα και με την πάνα, σημασία έχει να είναι έτοιμο το παιδί και να μην το πιέζουμε.
Ο μεγαλος μου γιος έκοψε την πιπιλα στους 12 μήνες. Ειχε παρει ενα ελαφρύ κρυωμα με αποτέλεσμα η μυτουλα του να ειναι μπουκωμένη, που τον ενοχλούσε στην αναπνοή και αυτο ηταν. Δεν την ξανα εβαλε. Ο αδελφός του, 19 μηνων, την ζητά μονο οταν θελει να κοιμηθεί, με το που κοιμηθεί την πετάει. Πιςτευω οτι εύκολα θα την κόψει και αυτος. (Και ο μικρός μου "μπου" την λεει, οπως και ολοι όσοι μας ξέρουν. Ωραια ελληνικα τον μαθαίνουμε!). Δεν σας κρύβω οτι πολλές φορες του την βάζω εγω στο στόμα, ετσι ωστε να μην βάζει κατι αλλο που δεν πρέπει. Δεν ξερω τι συμβουλή θα μπορούσα να σας δώσω για αυτο το θεμα. Δεν ξερω αν θα μπω στην διαδικασία να του την κοψω. Θεωρώ οτι επειδη ειναι δυο με διαφορα ενος έτους και μιμειτε ο μικρός τον μεγάλο, κάποια στιγμη θα την κόψει μονος του. (Να φανταστείτε εδω και ένα μηνα χρησιμοποιεί το γιογιο για τα κακακια του).
Κ εμενα καπου στα δυο κατι την εκοψε... Ξεκινησα χωρις ιδιαιτερο κοπο να της κοβω απο πανω. Τον χαλουσαν στο πιπιλισμα κ στον υπνο του,του την εβγαζα κ ετσι ολο το βραδυ δν την αναζητουσε αν σε περιπτωση ξυπνουσε του την εδινα κ του την εβγαζα παλι μετα απο λιγο. Ολη την ημερα προσπαθουσα να μην τις εχω στο οπτικο του πεδιο. Αυτο ηταν χωρις ιδιαιτερο κοπο απλα χαλασα την οψη της κ την αισθηση που ειχε οταν πιπιλουσε.Εχω ομως την ανιψια μ που τον αλλο μηνα κλεινει τα 4 κ απο τοτε που γεννηθηκε ο αδελφος της ξανα επιασε πιπιλα που οτι την ειχε κοψει. Τι κανουμε;;;
Εμένα ο μεγάλος την έκοψε στα 2 παρά κάτι !έτσι απλά!είπαμε πιπίλα τέλος την στείλαμε σε ένα μωράκι που είχε γεννηθεί και δεν είχε, δεν την ξαναζήτησε ποτέ!!Ο δεύτερος πάλι πλησιάζει τα 4 και ακόμα εκεί!!έκανα κάποιες προσπάθειες αλλά πάει και παίρνει του μωρού οπότε είναι χαμένη υπόθεση!!δεν ξέρω τι να κάνω πλέον!έχω αποθέσει τις τελευταίες μου ελπίδες στον άγιο Βασίλη μπας και αλλιώς τον βλέπω να την κόβει κάτά τα 8 μαζί με το μωρό!!!κλαψ κλαψ!!(και εγώ τους τις έδωσα αυτοβούλως μιας και εγώ είχα το δάχτυλο στο στόμα μέχρι τέλος δημοτικού και φοβόμουν στην ιδέα να κάνουν το ίδιο!)
Νόμιζα ότι δε θα την κόψει πότε. ..πότε όμως. ..Όταν ήταν 1.5 δοκίμασα να μην της τις δίνω και τα κατάφερα αλλά όχι για το βράδυ. Χωρίς πιπίλα ούτε για αστείο να κοιμηθεί! Την ημερα ομως ποτε.Λίγο πριν τα δύο έκοψε κ το βράδυ ακριβώς όπως ο αρχε λαός, μόνο λίγη γκρίνια την πρώτη βραδιά! Μην υποκύψεις πότε, πάει την έκοψε να λες!
Εμεις ειχαμε 2 πιπιλες ολες κι ολες τις οποιες τις κοψαμε κυριολεκτικα με το ψαλιδι μπροστα στην μικρη. Εβαλε κ β μικρη εννοειται το χερακι της υστερα απο πολλες εξηγησεις οτι δε θα εχουμε μετα αλλες πιπιλες κλπ κλπ Τις πεταξαμε στα σκουπιδια,ξεκινησε κλαμα μισης ωρας.κοιμηθηκαμε χωρις αυτες κ στις 5:00 ξυπνησαμε με πολυυυυυ πολυ κλαμα. Απο τοτε βεβαια πιπιλα δεν ξαναπηρε αλλα ηταν η "ομορφη" αρχη για να ερχεται στο κρεββατι μας ενδιαμεσα του υπνου της... Της πηρε εναν μήνα κ κατι για να σταματησει να ζηταει την πιπιλα της. Οσο δυσκολα κοψαμε την πιπιλα τόσο γελεία κ ευκολα κόψαμε την πάνα.(άλλο αρθρο ομως αυτο!!)
Ξεχασα να αναφερω πως την πιπιλα την κοψαμε 4 μηνες πριν κλεισει τα 3. Οσο πιο μικρο το παιδι πιστευω τοσο πιο ευκολα...
Εγώ να δεις πόσα φώτα θέλω παρακαλώ ρίξτε ιδεες!!!!! Αγοράκι 2μισή ετών όπως η ολιβια όλη μερα δεν την ψάχνει ιδιαίτερα αλλά όταν την θελησει τελειώσαμε δεν διαπραγματεύεται τίποτα. Στον ύπνο? Εκεί ιεροτελεστία πέφτουμε με πιπίλα στο στόμα και άλλη μια στο χέρι παρακαλώ!!! Πως τα χω κάνει ετσι Ε??? Η καψερη....(και να πεις ότι ειμαι καμιά πρωταρα?? Το τρίτο παιδί ειναι κορίτσια απλά τα άλλα δυο δεν πηραν ποτέ πιπίλα θηλαζανε δεν την θέλανε ποτέ ενώ αυτος πιπιλιτσα γαλατακι και καληνύχτα σας!) βοηθήστε παρακαλώ Δεν εχω κάνει προσπάθεια ακόμα λέω τώρα που θα ερθει ο Άγιος Βασίλης να τις πάρει για να φέρει το δωράκι... Καλό?? ΥΓ. Ολιβια σε θαυμάζω είσαι εμπγεύση άσχετο αλλά ηθελα να το πω
Μπράβο βρε Αρχέλαε! Ο Κωνσταντίνος έπιασε πρώτη φορά πιπίλα όταν ήταν 4 μηνών και αυτό γιατί με τρομοκράτησαν με το πιπίλισμα του δαχτύλου. Δεν την ήθελε, εγώ επέμενα και τσουκ την πήρε. Στον ύπνο οπωσδήποτε και αραιά και που και μέσα στη μέρα, κυρίως όταν τον έβλεπα να πιπιλάει δάχτυλάκια.Ήταν μια μέρα βροχερή, εγώ άρρωστη, μόνη με το παιδί στο σπίτι. Ο μικρός ήταν 18 μηνών περίπου και ξαφνικά ξεκινάει η γκρινίτσα. Απο εδώ πιπίλα, από εκεί πιπίλα, πουθενά η πιπίλα (3 είχαμε όλες και όλες).Πως να έβγαινα να πάρω με τόση βροχή (ποτάμι ο δρόμος)που δεν οδηγώ η μάνα; Ποιος να μου έφερνε που κανείς δεν υπήρχε; Οεο...Πανικός μέσα μου. Ο πιτσιρίκος γελούσε και έπαιζε κρυφτό με την πιπίλα του, έψαχνε να τη βρει. Τελικά κοιμήθηκε χωρίς, απλά μας πήρε 40' περισσότερο απ'ότι συνήθως. 3 βράδια μου τη ζήτησε, όχι με μεγάλη επιμονή. Το καλό ότι θήλαζε τη νύχτα αν ξυπνούσε. Το κακό τον έπιανε μια υπερένταση και δεν έβαζε ποπουδάκι κάτω. Και τι μπλα μπλα νυχτιάτικο...δεν περιγράφεται. Ευτυχώς, πάντως, και σε εμάς έκατσε εύκολο το κόψιμο της πιπίλας.Στο μπιμπερό ζοριστήκαμε περισσότερο, αλλά και πάλι πιο εύκολα απ'ότι περίμενα.