Τέλος η πιπίλα για τον Αρχέλαο!

Η Αθηνά από πολύ νωρίς είχε απαρνηθεί την πιπίλα και έδειξε σαφή προτίμηση στο δάχτυλο, το οποίο κατάφερε να κόψει με επιτυχία λίγο πριν τα 3α της γενέθλια. Όμως ο φόβος μου για το πιπίλισμα του δαχτύλου και το πώς τελικά θα κοπεί παρέμεινε τόσο μεγάλος που αποφάσισα να δώσω από νωρίς στον Αρχέλαο πιπίλα, έτσι με τελείως… δημοκρατικές διαδικασίες, χεχε. Αν και θήλαζε για 9 μήνες και γενικά είχε και το στήθος για τον ίδιο σκοπό, ο Αρχέλαος γρήγορα έγινε μεγάλος πιπιλάκιας, σε σημείο που θα μπορούσε άνετα να γίνει μοντέλο εταιρείας πιπίλας! Όπου πηγαίναμε, παίρναμε μαζί μας τουλάχιστον 3 πιπίλες, στο σπίτι είχαμε άπειρες, πραγματικά ούτε ξέρω πόσες… Δεν ήταν όλη μέρα με πιπίλα στο στόμα, αλλά όταν την ζητούσε, την ήθελε ο κόσμος να χαλάσει. Και φυσικά ούτε λόγος να κοιμηθεί χωρίς «Μπου», όπως την έλεγε στην αρχή.

Στις 8 Οκτωβρίου έκλεισε τα 2 χρόνια και επειδή φαίνεται πολύ μεγαλύτερος, ήδη στο δρόμο πολλοί ήταν εκείνοι που του έλεγαν «Καλά, τόσο μεγάλο αγόρι, ακόμα πιπιλα έχεις;» Στο μεταξύ την είχε μεν αραιώσει αρκετά (π.χ. δεν την έπαιρνε στον παιδικό σταθμό), αλλά στο σπίτι και ειδικά στον ύπνο πάντα με την πιπίλα στο στόμα! Και τότε γέμισαν τα χείλη του σπυράκια, πρήστηκαν, κοκκίνησαν και γενικά ήρθε και τουμπάνιασε το στοματάκι του. Αυτός ακάθεκτος, παιδί μου! Πιπίλα! Όμως πλέον δεν υπήρχε άλλος δρόμος παρά αυτός της διακοπής! Επειδή γενικά τα χειλάκια του είναι ευαίσθητα, δεν θα άντεχα να τον ξαναδώ έτσι.

Και έτσι ένα ωραίο βράδυ λίγο μετά τα δεύτερά του γενέθλια κοιμήθηκε για πρώτη φορά χωρίς πιπίλα. Όλα πήγαιναν καλά ώσπου ξύπνησε στις 3 το πρωί και έκλαιγε απαρηγόρητος για μισή ώρα… Δεν ηρεμούσε με τίποτα! Toυ έκανα τόσες αγκαλιές, μα δεν βοηθούσαν… Και ειδικά για τον Αρχέλαο που σπάνια κλαίει, αυτό ήταν εντελώς πρωτόγνωρο! Ε εκεί στα 30 λεπτά υπέκυψα και του έδωσα πιπίλα. Το επόμενο βράδυ ξανα έπεσε για ύπνο χωρίς αυτήν και… ΑΥΤΟ ΗΤΑΝ! Δεν ξαναπήρε ποτέ! Και ούτε την ξαναζήτησε, παρά μόνο μία και μοναδική φορά!

Κάπως έτσι απλά και ωραία, χωρίς ιδιαίτερη προετοιμασία οι «μπου» μας ανήκουν πια στο παρελθόν. Φυσικά έχουν εξαφανιστεί όλες από το σπίτι, μην τυχόν και δει καμία και ξυπνήσουν οι μνήμες και έχουμε δράματα, χαχα, δεν θα το αντέξω!

Ξέρω ότι ίσως την κόψαμε πολύ εύκολα ειδικά για αυτή την ηλικία (να σας πω την αλήθεια, πίστευα ότι θα ζοριστούμε ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ να το πετύχουμε και το τοποθετούσα γύρω στα 3 έτη…), όμως έτυχε και πέτυχε… Αν και δεν ξέρω αν έτυχε απλά… Πραγματικά το πίστεψα ότι θα γίνει… Και να που ήταν τόσο απλό!

Για πείτε τις δικιές σας πιπιλο-εμπειρίες! Την κόψατε εύκολα ή δύσκολα; Δώστε τα φώτα σας να βοηθήσουμε και άλλα κορίτσια!