Γιατί θεωρούμε πιο σημαντικό σε μια εγκυμοσύνη το να γεννήσουμε από το να επιβιώσουμε;

Γράφει η Jessica Valenti για τον Guardian

Ανησυχώ για τις γυναίκες που μαθαίνουν να πιστεύουν πως το πιο σημαντικό, το πιο όμορφο πράγμα που μπορούν να κάνουν είναι να πεθάνουν για τα παιδιά τους.

Δεν υπάρχει τίποτα το εγωιστικό στο να θέλεις να ζήσεις – είναι η πιο απλή, η πιο ενστικτώδης επιθυμία που έχει ο άνθρωπος. Κι όμως, οι περισσότεροι από μας – άντρες και γυναίκες – νιώθουμε έτοιμοι να παραδώσουμε τη ζωή μας για χάρη των παιδιών μας – υπάρχει και πίσω από αυτό ένα ένστικτο.

Υπάρχει όμως κάτι το υπερβολικά χαρωπό στο πανηγύρι όσων είναι κατά των αμβλώσεων και ραίνουν με φιλοφρονήσεις τις γυναίκες που πεθαίνουν στην προσπάθειά τους να σώσουν τα αγέννητα μωρά τους – είναι συγκλονιστικά αμετανόητοι, πιστεύοντας ακράδαντα ότι οι ζωές των ενήλικων γυναικών δεν είναι σε καμία περίπτωση τόσο σημαντικές όσο η δυνατότητά τους να τεκνοποιήσουν.

Κάθε μερικούς μήνες, βγαίνει στη δημοσιότητα μια ιστορία για μια έγκυο που αγνόησε τις συμβουλές του γιατρού της ή αρνήθηκε κάποια θεραπεία ώστε να μη βλάψει το έμβρυο που κυοφορεί – όπως η 34χρονη Kathy Taylor από τη Utah, η οποία πέθανε καθώς αρνήθηκε να υποβληθεί σε θεραπεία για το μελάνωμά της ενώ ήταν έγκυος στο έκτο της παιδί. (Δυστυχώς ο γιος της Luke γεννήθηκε πρόωρος και έφυγε επίσης από τη ζωή). Ή όπως η Karisa Bugal από το Colorado, επίσης 34 ετών, η οποία επέλεξε να υποβληθεί σε μία επείγουσα καισαρική για να σώσει τη ζωή του παιδιού της με κίνδυνο της ζωής της, κάτι που οδήγησε τελικά στο θάνατό της.

Πρόσφατα, αναφέρθηκε στα νέα η περίπτωση της Suzanne Mazzola από τη Florida, η οποία διαγνώστηκε με μία θανατηφόρο επιπλοκή στην εγκυμοσύνη της, τον στιφρό πλακούντα. Η Mazzola αποφάσισε να περιμένει ως την 35^η εβδομάδα για να γεννήσει, ώστε να δώσει στον γιο της περισσότερο χρόνο να αναπτυχθεί, παρόλο που έτσι θα έθετε σε μεγαλύτερο κίνδυνο τη δική της ζωή.

Οι ιστορίες αυτών των γυναικών μας κόβουν την ανάσα, το θάρρος τους είναι αδιαμφισβήτητο. Παρόλο που είμαι εξαιρετικά ευγνώμων να ζω σε μια χώρα όπου οι γυναίκες έχουν τη δυνατότητα να πάρουν τις δικές τους ιατρικές αποφάσεις, με φοβίζει ο ζήλος με τον οποίο οι ιστορίες αυτές αναδημοσιεύονται μετά το θάνατό τους και οι θάνατοι αυτοί ωραιοποιούνται στα μέσα ως η απόλυτη θυσία που μπορεί να κάνει ένας γονιός.

Γιατί θα πρέπει οι καλύτερες μητέρες να είναι οι νεκρές μητέρες;

Ανησυχώ για τις γυναίκες που έχουν μάθει να πιστεύουν πως το πιο σημαντικό, το πιο όμορφο πράγμα που μπορούν να κάνουν είναι να φύγουν από τη ζωή. Υπάρχουν ήδη τόσες άλλες θυσίες που κάνουν οι γυναίκες: σιωπούν, ώστε να είναι ενοχλούν, κάποιες πεθαίνουν της πείνας, γίνονται όλο και πιο λεπτές για να μην πιάνουν πολύ χώρο. Κι αυτές οι προσπάθειες έχουν γίνει τόσο συνηθισμένες, που η ουσιαστική έννοια της ζωής – το να ακούγεται η φωνή σου, το να καταλαμβάνεις κάποιο χώρο, το να επιλέγεις να ζήσεις – θεωρούνται πλέον σαν διατάραξη της φυσικής ροής των πραγμάτων.

Όπως ανέφερε η αδελφή της Bugal στο CNN το διάστημα εκείνο: «Πήγε στο νοσοκομείο για να γίνει μητέρα και έκανε αυτό ακριβώς που έπρεπε να κάνει».

Το να ζήσει θα ήταν εγωιστικό.

Όταν ήμουν έγκυος και υπήρχε κίνδυνος για τη ζωή μου λόγω επιπλοκών προεκλαμψίας και συνδρόμου HELLP, θυμάμαι να ρωτάω τους γιατρούς αν υπήρχε κάτι που θα μπορούσαμε να κάνουμε για να καθυστερήσουμε τη γέννα της κόρης μου και να  της δώσουμε περισσότερο χρόνο να αναπτυχθεί – ακόμη και αν αυτό σήμαινε πως θα έθετα σε μεγαλύτερο κίνδυνο τη δική μου ζωή. Ίσως ήταν μια ανιδιοτελής κίνηση, αλλά και πάλι αναρωτιέμαι μήπως απλά ήθελα να δείξω στους γιατρούς πως γνώριζα τη σημασία του κοινωνικού συμβολαίου της μητρότητας και πως για εμένα το να είμαι «μια καλή μητέρα» ήταν σημαντικότερο από τη δική μου υγεία και τη ζωή μου.

Χρόνια αργότερα, όταν επέλεξα να διακόψω την κύηση αντί να βάλω και πάλι σε κίνδυνο τη ζωή μου, έγραψα πως, εν μέρει, το έκανα επειδή το παιδί που ήδη είχα με χρειαζόταν. Αυτό είναι αλήθεια – αλλά ο άλλος λόγος είναι πως και εγώ χρειαζόμουν να ζήσω. Όχι επειδή ήμουν μητέρα ή σύζυγος, αλλά επειδή είμαι και εγώ ένας άνθρωπος που δεν έχει ακόμη φτάσει στα τελευταία του.

Ο Edgar Allan Poe είπε κάποτε πως «ο θάνατος μίας όμορφης γυναίκας είναι χωρίς αμφιβολία το πιο ποιητικό θέμα στον κόσμο». Και από το θάνατο της Οφηλίας στον Σέξπιρ ως τις «Γυναίκες στο Ψυγείο», μία ιστοσελίδα που αφορά τους γυναικείους χαρακτήρες υπερηρώων που πεθαίνουν στα κόμικ – η αλληγορία αυτή φαίνεται να επιβιώνει, αντίθετα με τις γυναίκες στην τέχνη.

Αν θα μπορούσα να εκσυγχρονίσει τη διάσημη ρήση του Poe, θα έλεγα: ο θάνατος μίας εγκυμονούσας γυναίκας είναι χωρίς αμφιβολία το πιο καταξιωμένο θέμα στον κόσμο.

Μάλιστα, οι γυναίκες αυτές είναι θαρραλέες – απλά ελπίζω μία τόσο σοβαρή απόφαση να οφείλεται πάντα σε μία αληθινή επιλογή από μέρους της και όχι σε μια ανάγκη να εκπληρώσει τον προδιαγεγραμμένο αφανισμό της σύμφωνα με τα όσα έχει μάθει από τη ζωή. Αξίζουμε πολλά περισσότερα από το να γινόμαστε απλά όμορφες, τραγικές ιστορίες.