Σκότωσε κι εσύ το παιδί σου. Μπορείς!

Έχετε φρικάρει (και συγγνώμη για τη λέξη) με τον τίτλο, αγαπητές μου μαμάδες.

Τα έχουμε γράψει και ξαναγράψει. Μυαλό όμως δε βλέπω να βάζουμε. Είμαι εδώ μπροστά σας και κουνάω το δάχτυλο και σας μαλώνω. Δεν το κάνω επειδή εγώ είμαι τέλεια. Είμαι ίσως πολύ χειρότερη από πολλές. Είμαι όμως υπεύθυνη μαμά. Αυτό δε μπορώ να μην το αναγνωρίσω στον εαυτό μου.

Μόλις πριν μια εβδομάδα διάβασα πάλι για θανατηφόρο παιδικό τροχαίο το οποίο ενδεχομένως να είχε αποφευχθεί αν το παιδί καθόταν στο καθισματάκι του. Το ΚΕΕΛΠΝΟ η ΕΛΣΤΑΤ και το Εθνικό σχέδιο δράσης για τα ατυχήματα (έτσι για να το κάνουμε και επίσημο) καταγράφουν ως πρώτη αιτία θανατηφόρων ατυχημάτων στα παιδιά ηλικίας 0-14 τα τροχαία ατυχήματα τα οποία και ευθύνονται για το 55% του συνολικού αριθμού θανάτων από γνωστές αιτίες κακώσεων στην ηλικία αυτή.

Και όχι! Το booster δεν είναι ασφαλές, μάλιστα σε λίγο καιρό θα καταργηθεί εντελώς (αν δεν έχει καταργηθεί ήδη) μιας και σε περίπτωση ατυχήματος μπορεί να φύγει εντελώς από τη θέση του. Τα παιδιά πρέπει να δένονται σε κάθισμα με πλάτη κατάλληλο για το εκάστοτε αυτοκίνητο (ακόμη καλύτερα με σύστημα Isofix) μέχρι και την ηλικία των 12-13 ετών ή μέχρι να φτάσουν να μετράνε σε ύψος 1,35. Η σωστή επιλογή και η σωστή χρήση του παιδικού καθίσματος και των ζωνών ασφαλείας μπορούν να μειώσουν μέχρι και 70% τους θανάτους και τους τραυματισμούς από τροχαία ατυχήματα.

Θεωρώ ανεπίτρεπτο εν έτη 2015 με τόση ενημέρωση να πηγαίνω να πάρω την κόρη μου από τον παιδικό σταθμό και να βλέπω μαμάδες-μπαμπάδες- παππούδες που να παίρνουν τα παιδάκια τους και να τα βάζουν χύμα στο πίσω κάθισμα ή ακόμα χειρότερα να τα δένουν με τη ζώνη ή ακόμα χειρότερα να τα βάζουν στο μπροστινό κάθισμα και να τα δένουν και με τη ζώνη.

Εσύ που προσέχεις το παιδί σου να μην κρυώσει, που το φροντίζεις, που το κυνηγάς να μην βάλει το χεράκι του στην πρίζα μάθε ότι στατιστικά υπάρχουν πολύ περισσότερες πιθανότητες να πεθάνει από τροχαίο ατύχημα, παρά απ’ όλα τα παραπάνω μαζί.

Αυτά γιατί επανάληψις, μήτηρ πάσης μαθήσεως και γιατί αν κάτι πολύ άσχημο συμβεί (το οποίο και απεύχομαι για όλους μας) θέλω να μπορώ να ζήσω με το ότι έκανα ότι ήταν ανθρωπίνως δυνατό για να το αποφύγω και έτσι για να το ξαναδιαβάσω κι εγώ καλύτερα να φτάσουμε στον προορισμό μας λίγο αργότερα, παρά να μην φτάσουμε ποτέ.

Μαρία

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com