Μόνο ένα παιδί;
Είμαι μαμά και έχω ένα παιδάκι. Μόνο ένα.
99,9% δεν θα κάνω άλλο παιδί και το παιδί μου θα παραμείνει μοναχοπαίδι. Αυτή είναι μια συνειδητή και καλά μελετημένη απόφαση που πήραμε με τον σύζυγό μου! Φυσικά υπάρχουν λόγοι που μας έχουν οδηγήσει σε αυτή την απόφαση τους οποίους δεν θέλω να παραθέσω ή να αναλύσω εδώ. Δεν είναι αυτό το θέμα μου και άλλωστε δεν αφορούν κανέναν άλλον εκτός από την οικογένειά μου. Όμως με ενοχλεί πολύ κάτι και ήθελα να μοιραστώ τις σκέψεις μου γι’ αυτό.
Ακόμα και από τους πρώτους μήνες μετά την γέννηση του παιδιού μου ξεκίνησαν οι γνωστές παραινέσεις φίλων και γνωστών: “Άντε ακόμα δεν ξεκινήσατε για το δεύτερο?!” και “Τι περιμένετε? Περνούν τα χρόνια. Θα αφήσετε μόνο το παιδί σας στη ζωή?” και “Δεν ξέρετε ότι ένα ίσον κανένα?” και ένα σωρό παρόμοιες αναίδειες. Όσο περνούν τα χρόνια και δεν βλέπουν το “δεύτερο” να έρχεται ακούμε όλο και συχνότερα, όλο και περισσότερα, όλο και χειρότερα. Σε σημείο που έχω αρχίσει να κόβω τα πολλά πολλά με αρκετούς ανθρώπους του κύκλου μου!
Η αλήθεια είναι ότι έχω πολλές απαντήσεις να δώσω ανάλογα με την περίπτωση και τον άνθρωπο που έχει το θράσος να μου απευθύνει τέτοια ερωτήματα και να μου κάνει τέτοιες υποδείξεις. Όμως ποτέ, ούτε μία φορά, δεν έχω απαντήσει! Για τον απλούστατο λόγο ότι αρνούμαι να μπω στη διαδικασία να δώσω λογαριασμό για τη ζωή μου και τις επιλογές μου στον καθένα. Και έτσι απλώς χαμογελάω συγκαταβατικά και αλλάζω θέμα συζήτησης. Όμως μέσα μου… Αρχικά θυμώνω, μετά στενοχωριέμαι που βλέπω ότι ο άλλος (που είναι υποτίθεται φίλος) έχει την πρόθεση να με πληγώσει και τελικά αναρωτιέμαι.. Γιατί??
Ε λοιπόν θα ήθελα να πω κι εγώ τη γνώμη μου για τα μοναχοπαίδια και τους γονείς τους, κόντρα στο βαθιά ριζωμένο, στο Ελληνικό DNA, κοινωνικό στερεότυπο της τετραμελούς οικογένειας μαμά-μπαμπάς-δύο παιδιά. Θα ήθελα να δηλώσω ότι δεν υπάρχει μεγαλύτερη καφρίλα από την φαιδρή αναλογία του “ένα ίσον κανένα”!! Ποιος άρρωστος μπορεί να σκεφτεί κάτι τέτοιο? (πόσο μάλλον να το ξεστομίσει κιόλας)!! Αναρωτιέμαι!
Πιστεύω ότι τα επιχειρήματα που στηρίζουν αυτό το στερεότυπο είναι τελείως σαθρά. Οι άνθρωποι που επιδιώκουν να κάνουν περισσότερα από ένα παιδιά, θέλουν να πιστεύουν ότι τα αδέλφια θα είναι για πάντα αγαπημένα και ότι θα στηρίζουν το ένα το άλλο σε όλη τους τη ζωή. Λες και δεν υπάρχουν ΑΠΕΙΡΑ αδέλφια που σφάζονται για χρήματα και περιουσίες! Ή έχουν την ουτοπιστική πεποίθηση ότι τα αδέλφια θα μεγαλώσουν πιο αρμονικά και ισορροπημένα αν έχουν παρέα να παίζουν και να μοιράζονται! Το οποίο είναι πραγματικά απλώς ένας ευσεβής πόθος και τίποτε παραπάνω καθώς ο άνθρωπος ως είδος δεν είναι κατασκευασμένος να μοιράζεται, αλλά μόνο να διεκδικεί! Όσο και να θέλετε να πείσετε τους εαυτούς σας για το αντίθετο!
Άλλοι πάλι σκέφτονται ακόμα πιο τραγικά (και εντελώς εγωιστικά): ότι αν κάτι γίνει και χάσουν το ένα, τουλάχιστον θα έχουν άλλο ένα για να στηριχτούν σε αυτό! Λες και ένα παιδί που χάνεται είναι κάτι που αντικαθίσταται σαν σπασμένο βάζο! Πόσο φαιδρό είναι αυτό?
Τα μοναχοπαίδια είναι ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΑΠΟΨΗ ΜΟΥ πολύ πιο τυχερά γιατί δεν χρειάζεται να μοιραστούν τίποτα με κανέναν. Γιατί δεν πρόκειται ποτέ να υποστούν την σοκαριστική και τραυματική εμπειρία της έλευσης του μικρού αδελφού. Γιατί δεν πρόκειται ποτέ να υποστούν το αναπόφευκτο bullying του μεγάλου αδελφού (που συμβαίνει ΣΕ ΟΛΕΣ τις οικογένειες ακόμα κι αν πολλοί δεν θέλουν να το παραδεχτούν)! Γιατί θα έχουν όλη την προσοχή των γονέων τους στραμμένη πάνω τους και ποτέ δεν θα παραμεληθούν όσο αν είχαν αδέλφια. Γιατί ένα μοναχοπαίδι μπορεί να έχει συντροφιά κατ’ επιλογήν και όχι κατ’ ανάγκη. Γιατί στη μέση Ελληνική οικογένεια που παλεύει για τα προς το ζην το μοναχοπαίδι μπορεί να έχει καλύτερες συνθήκες, καλύτερη εκπαίδευση και γενικά καλύτερη ζωή, από παιδιά που οι οικογένειες τους πρέπει να μοιράσουν τα ήδη περιορισμένα βαλάντιά τους ανάμεσα στα αδέλφια. Γιατί και το πιο απλό μικρό έξοδο είναι πιο εύκολο να το κάνεις μονό, παρά διπλό ή τριπλό! Γιατί οι γονείς που έχουν μόνο ένα παιδί είναι πιο ξεκούραστοι και έχουν περισσότερη ενέργεια και ποιοτικό χρόνο να προσφέρουν από τους γονείς που ακροβατούν για να τα προλάβουν όλα.
Η αλήθεια είναι μία. Στη ζωή όλα παίζουν. Όλα. Οπότε εσείς που σπεύδετε να κάνετε υποδείξεις σε αυτούς που έχουν μοναχοπαίδια, ξανασκεφτείτε το πριν μιλήσετε. Όχι μόνο γιατί αυτός στον οποίο απευθύνεστε μπορεί ΝΑ ΜΗΝ ΕΧΕΙ άλλη επιλογή. Αλλά κυρίως γιατί θα πρέπει να σταθείτε λίγο και να σκεφτείτε ότι ο δικός σας τρόπος σκέψης δεν είναι απαραίτητα ο μοναδικός ή ο ΣΩΣΤΟΣ!
Συγνώμη που ακούγομαι δογματική, αλλά είμαι αγανακτισμένη και ήθελα να εκτονωθώ!
Μια μαμά.
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com και εμείς θα τη δημοσιεύσουμε!
Δε διαφωνώ με όσους έχουν περισσότερα παιδιά για τα επιχειρήματά τους αλλά ΕΙΜΑΙ ΜΟΝΑΧΟΠΑΙΔΙ και ποτέ δε ζήτησα αδερφάκι, πέρασα πολύ όμορφα στη ζωή μου (πιστεύω ότι το γεγονός ότι ήμουν μοναχοπαίδι συνέβαλε σε αυτό), είχα ΠΑΡΑ πολλές παροχές από τους γονείς μου σε εκπαίδευση, ταξίδια, θέατρο, εξόδους, βιβλία κτλ που δεν θα μπορούσαν να τα κάνουν επί δύο, είμαι πολύ κοινωνική, δεν είμαι προσκολλημένη στους γονείς μου και γενικά όλα καλά. Επίσης να σημειώσω ότι αναλόγως με τη δυναμική και (δυστυχώς) με τα οικονομικά της οικογένειας ξέρω παιδιά που ήταν 4 αδέρφια αλλά μεγάλωναν σα μοναχοπαίδι ο καθένας τους γιατί οι γονείς μπορούσαν να τους προσφέρουν τα μέσα να είναι έτσι και άλλα που είναι δύο και εχουν πιο περιορισμένες δυνατότητες. Οπότε, δε θα είχα αντίρρηση μάλλον να έχω αδέρφια εαν εξακολουθούσα να απολαμβάνω τη ζωή που έκανα χωρίς αυτά χεχεχε
Κα Σταυρουλα, κρίμα, πεταμένα τα λεφτά που δώσανε οι γονείς σας για να πάρετε καλή εκπαίδευση, να εχετε βιβλία να βλέπετε θέατρο κλπ. Το αποτέλεσμα δεν τους δικαίωσε. Σε τι σας ωφεληςαν ολα αυτα, αφού γίνατε ετςι; Μια κοπέλα που αξιολογεί την ευτυχιςμενη ζωή με βαςη τις.....παροχές που απολαμβάνει! Κα μαμα που γράψατε το αρθρο, μα τι ειναι αυτα; Απο τη μια εςεις να εκνευρίζεστε, και πολυ εύλογα, που διάφοροι σας λένε τη γνωμη τους, για ενα θεμα που δεν τους αφορά. Μέχρι εδω καλα. Τα υπόλοιπα ομως που μας γραφετε, για το ΑΝΑΠΟΦΕΥΚΤΟ bullying των μικρών αδελφών απο τα μεγάλα, για τις παροχες που απολαμβανουν τα μοναχοπαίδια, χωρίς να τις μοιράζονται κλπ, ειναι μεγάλες ανοηςιες. Γιατι τα γραφετε; Σας χρειάζονται για να εξηγήσετε την επιλογή σας; Μα αυτη δεν δικαιούται να την κρίνει κανεις. Το μονο βέβαιο ειναι οτι οποιος γράφει τέτοιες ανοησίες, ( εςεις δηλ.) δεν είχε αδέλφια, και γι αυτο δεν γνωρίζει την αγάπη και το δέσιμο των αδελφιών, που πολλές φορες ειναι ισχυρότερο και απο αυτο των γονιών με τα παιδια. Αυτο φυσικά δεν σας το λέω ως παρότρυνση για να κάνετε και αλλο παιδι. Αυτο είπαμε ειναι δικό σας θεμα. Αλλα ολα τα υπόλοιπα που γραφετε δείχνουν τεράστια άγνοια, για να μην πω και τίποτα χειρότερο , για τη φύση και την ποιότητα της αδελφικης σχέσης.
Επίσης να προσθέσω οτι αν δεν εχεις γονεις μπορείς να πας εκδρομή με το Ορφανοτροφείο, που κι αυτο μια παροχή ειναι
Πείτε τα κ.χρυσόστομη!!! Κι εγώ αυτό σκεφτόμουν. -οι υλικές παροχές θεωρούνται αξίες. Κι αναρωτιέμαι πώς θα αντιδράσει ένα παιδί μεγαλωμένο με αυτήν την νοοτροπία, αν για κάποιους λόγους χάσει όλα αυτά που θεωρεί σημαντικά; Θα έχει τη δύναμη να σταθεί στα πόδια του; -όταν ένας άνθρωπος μαθαίνει από μικρός να μην θυσιάζει τίποτα για χάρη του αδερφού του , πώς θα κάνει σχέσεις με άλλους ανθρώπου; Πώς μπορεί να κρατήσει τον γάμο του; Αγάπη αληθινή και βαθιά χωρίς θυσίες ΔΕΝ γίνεται.
Q and A, συμφωνώ και επαυξάνω.
Σταυρουλα μου ισως εισαι μια απο τις λιγες εξαιρεσεις τοτε. Κι εγω μοναχοπαιδι ειμαι. Κι ενω μεχρι τα...25 περιπου περνουσα τελεια και δε μου ελειπε κανενας αδερφος ή αδερφη, γιατι οπως λες ειχα τα παντα απο τους γονεις μου, ολες τις παροχες, ολη τους την αγαπη και προσοχη κλπ, κλπ μην πολυλογω, ήρθε ενα ωραιο πρωι που μου συνεβη κατι πολυ ασχημο στη ζωη μου και ειλικρινα ενιωσα τοσο αδεια, ηθελα να το μοιραστω με καποιον ΔΙΚΟ μου ανθρωπο, οχι φιλους (οσο τελειοι και να ειναι και παντα διπλα μου), ουτε γονεις κι εκεινη τη στιγμη αναρωτηθηκα πως θα ηταν να εχω καποια αδερφη η αδερφο...Απο τοτε και σε οσες δυσκολιες περναω μου λειπει αν και δεν εχω γνωρισει ποτε. Βλεπω την κολλητη μου με την αδερφη της που αν και σκοτωνονται στα δυσκολα ειναι μαζι. Τον αντρα μου το ιδιο. Σκεφτομαι αν τυχει κατι στους γονεις μου με ποιον θα μοιραστω τον πονο...ποιος θα με καταλαβει καλυτερα απο τα αδερφια που δεν εχω? Σκεφτομαι πολλα, μαλλον επειδη μεγαλωνω δεν ξερω...Οσο εισαι νεα δε σε νοιαζει και τοσο, αργοτερα ομως...οι αναγκες σου αλλαζουν. Κι εγω δε συμφωνω με το "ενα ισον κανενα" και εχω τσακωθει με πολλους που το ελεγαν στη μαμα μου και θεωρω απαραδεκτο να ανακατευεται καποιος στα προσωπικα του αλλου. Οσα παιδια θελει και μπορει κανει η καθε οικογενεια! Εγω που ηθελα και μπορουσα εκανα τρια.
Συμφωνώ κι εγώ ως προς τη γενική ιδέα του κειμένου. Έχω υποστεί πολλές φορές bullying, έχω έρθει σε δύσκολη θέση, έχω αναγκαστεί πολλές φορές να απολογηθώ ως μαμά ενός (κατ'ανάγκη) μοναχοπαιδιού...η κόρη μου δε με έχει πιέσει ποτέ ψυχολογικά για αδερφάκι γιατί από τότε που ήταν πολύ μικρή της εξήγησα με πολύ απλά λόγια ότι πέρα από τη δική μας και δική της επιθυμία υπάρχουν και ανώτερες δυνάμεις που καθορίζουν τα πράγματα και της υποσχέθηκα ότι θα προσπαθώ πάντα για να κάνει παρέα με άλλα παιδιά. Τώρα που πάει σχολείο και τα άλλα παιδιά συχνά προσπαθούν να την κάνουν να νιώσει μειονεκτικά που δεν έχει αδέλφια (ναι,συμβαίνει κι αυτό, τα παιδιά συγκρίνουν τα πάντα), της λέω απλώς ότι κάθε οικογένεια είναι διαφορετική από τις άλλες αλλά όλες είναι ίσες μεταξύ τους... Τίποτα δεν είναι απόλυτο σ'αυτή τη ζωή, ας το θυμόμαστε μικροί-μεγάλοι...
Οσα μοναχοπαιδια ξερω μου εχουν πει πως θα εδιναν τα παντα για να εχουν αδερφια!!! Η κορη μου κοντευει τα τρια και μου λεει εγω δε θελω φιλους θελω να κανεις ενα μωρακι να εχω αδερφακι! Και ξερω πως για ολα αυτα τα σκοτωμενα αδερφια μεταξυ τους φταινε οι γονεις και οχι τα παιδια! Εχω συζηγο,γονεις,πεθερικα ολοι τους ειναι γεροι και ειναι διπλα μας αλλα την χαρα μου, τη πικρα μου και το ζορι μου πρωτα με τον αδερφο μου θα τα μοιραστω!Η συμβουλη του ειναι θησαυρος για μενα! Να σας ζησει το παιδακι σας και να ξερεις παντα ο κοσμος βρησκει και λεει για οτι και να κανετε! Αλλα μην κλεινεις το ενδεχομενο να κανεις αλλο παιδακι.Αλλωστε ειστε οικογενεια εσεις οι τρις και καποια στιγμη θα πρεπει να ακουσετε και την αποψη του παιδιου σας για το θεμα!
"Οσα μοναχοπαιδια ξερω μου εχουν πει πως θα εδιναν τα παντα για να εχουν αδερφια!!!" εγώ πάλι όχι, sorry
Εγώ είμαι απο πολύτεκνη οικογένεια και ήμουν ενα πολυ ευτυχισμένο παιδι!!!έχω μια φιλη μοναχοπαίδι και παντα μου λέει πόσο τις λείπεις να είχε ενα αδερφακι!!¡εγω έχω τρια που ουτε τσακωμούς έχουμε ουτε τίποτα!!αντίθετα ενα γειτονακι μας που είναι μοναχοπαίδι όλο κλάματα ακούω!! Όσο για ενα παιδί ίσον κανέναν Συμφωνώ από την άποψη με τις δουλειές αλλιως βάζεις πλυντήριο για ενα παιδι και αλλιως για δυ ο ή και τρια!!!ναι κλειστηκαμε περισσότερο απο τι αν ειχαμε ενα μονο και περισσότερες δουλειές έχω να κάνω!!! Αλλά είναι μαγεία αυτό που ζω!!!αλλιως όσο και να ναι να σε αγκαλιάζουν εξι χερακια απο τι δυο!!! Η αγάπη πολλαπλασιάζεται!!!!!
Βρε Αριστεα μου μιλας σοβαρα; Το γειτονακι σας κλαιει και φταιει οτι ειναι μοναχοπαιδι; Παντως και το δικο μου μοναχοπαιδι ειναι αλλα εινα χαρουμενα χριστουγεννα!
Εμένα την δικιά μου να δεις...Και την ξαδεφούλα της που βλέπει περίπου κάθε 2 βδομάδες την προσέχει σαν να είναι αδερφάκια...Με τα παιδάκια στην παιδική χαρά είναι όλο αγκαλιές και φιλιά...
Εχεις δικιο σ αυτα που λες. Σαν μοναχοπαιδι ομως που ειμαι κι εγω, ενηλικας ομως, σου λεω οτι δεν υπαρχει χειροτερη μοναξια. Οι φιλοι καποια στιγμη ερχονται κ παρερχονται, οι γονεις καποια στιγμη φευγουν. Αισθανομαι καποιες φορες πολυ μονη. Εχω δυο παιδια και δεν υπηρχε περιπτωση να αφηνα το μεγαλο μου χωρις αδερφακι, συνοδοιπορο στη ζωη.....