Μην αφήσετε κανένα να σας στερήσει την επιλογή!

Είμαι η Μαρία, ζω σε ένα νησί των Κυκλάδων. Γνώρισα τον άντρα μου τον Οκτώβρη του ’11. Παντρευτήκαμε το Γενάρη του ’12 και μόλις 2 εβδομάδες πριν το γάμο μάθαμε ότι περιμέναμε το πρώτο μας παιδάκι!

Το παλικαράκι μας αποφάσισε να έρθει στη ζωή στις 30 Ιουλίου… Είχαμε ΠΗΤ 7/8/2012…

Με παρακολουθούσε γυναικολόγος στο νησί σε όλη την εγκυμοσύνη και του είχα απόλυτη εμπιστοσύνη. Έτσι με τον άντρα μου αποφασίσαμε πως δεν υπήρχε λόγος στο τέλος να ψάξουμε να βρούμε άλλο γυναικολογο. Εγώ θα έπρεπε να βρίσκομαι στην Αθήνα απο την 36η εβδομάδα, ώστε αν συμβεί κάτι να είμαι κοντά στο μαιευτήριο… Έτσι λοιπόν πήρα τα μπογαλάκια μου και μετακόμισα…

Κυριακή 29/7 αφού έχουμε κάνει τον ποδαρόδρομό μας και κουρασμένοι απο την ασυνήθιστη -για εμάς- ζέστη πέφτουμε για ύπνο… αφού στριφογύρισα αμέτρητες φορές, με πήρε ο ύπνος! Κατα τις 3 τα ξημερώματα ξυπνάω απο έναν έντονο πόνο και ένιωσα κάτι υγρό… είχαν σπάσει τα νερά! Φύγαμε για μαιευτήριο. Στις 5 ήμασταν εκεί, γυρω στις 6 πρέπει να ήμουν στο δωμάτιο, έτοιμη με την πεταλούδα, είχαν περασει νοσοκόμες για τις απαραίτητες ερωτήσεις… ο σύζυγος πουθενά, το ίδιο και η μαία! Είχε ειδοποιηθεί και ο γυναικολόγος μου ο οποίος θα ερχόταν με το καράβι απο το νησι.

Τελικά η μαία μου εμφανίστηκε κατα τις 8… μέχρι τότε με το μόνο άτομο που είχα επικοινωνία ήταν η καθαρίστρια που πήγαινε κι ερχόταν στο διάδρομο. Αφού ήρθε η μαία την παρακάλεσα να έρθει και ο σύζυγος, ο οποίος ήταν κάτασπρος σαν φάντασμα απο το φόβο του, τόσες ώρες έξω χωρίς να ξέρει τι συμβαίνει!

Αφού σιγουρεύτηκαν ότι είμαι μια χαρά ξαπλωμένη στο κρεβάτι, άρχισαν (η μαία με το γυναικολόγο) να έχουν συχνή επικοινωνία τηλεφωνικά. Το στόμα μου στέγνωνε αλλά δεν μου επέτρεπαν να πιω νερό! Ούτε γουλιά! Η μαία στεκόταν πάνω από το κεφάλι μου να βεβαιωθεί οτι ίσα που θα βρέξω τα χείλη μου!

Μετά απο 12 ώρες με σπασμένα νερα η μαία μας ενημερώνει οτι ο γιατρός έφτασε τον Πειραιά και πρεπει να περιμένουμε λίγο ακόμα μέχρι να φτάσει στο μαιευτήριο. Μέχρι εκείνη την ώρα μου είχαν κάνει ήδη αρκετές φορές κολπική εξέταση και μου είχαν συστήσει και τον γιατρό που θα αναπλήρωνε τον δικό μου σε περίπτωση που κάτι γινόταν.

Στις 4 και 20 περίπου μπήκε ο γιατρός μου στο δωμάτιο. Άφησε τη τσάντα του σε μια καρέκλα και ζήτησε γάντι για κολπική! (Οχι πάλι σκέφτηκα… πφφφ) Αφού με εξέτασε είπε οτι το μωρό είναι ψηλά και γύρισε στη μαία «Ετοιμάστε το χειρουργείο«… Η μαία με είχε ήδη προετοιμάσει ψυχολογικά όλες αυτές τις ώρες λέγοντάς μου πως πλέον δεν υπάρχει επιλογή καθώς έχουν χαθεί πολλα νερά και έχουν περάσει πολλες ώρες, το μωρό θα δυσανασχετεί… Με είχε προετοιμάσει επίσης για την επόμενη γέννα μου λέγοντάς μου πως μετά απο καισαρική κάνεις καισαρική, αλλιως πρέπει να περάσουν 10 χρόνια για να προσπαθησεις για φυσιολογικό τοκετό…

Με είχαν ετοιμάσει λοιπόν ψυχολογικά για να ζήσω την καλύτερα και ταυτόχρονα χειρότερη εμπειρία της ζωής μου !Καλύτερη γιατί έγινα μαμά ενός υπέροχου πλάσματος και χειρότερη γιατί δεν έζησα τη στιγμή (και τις επόμενες μέρες) όπως θα ήθελα και όπως θα έπρεπε να τις ζήσω! Θα έπρεπε να είμαι χαρούμενη και να τον έχω αγκαλιά! Και να μη τον αφήνω! Και να τον φιλάω και να ρουφάω τα μπουτάκια του! Αντί όμως γι αυτό εγώ με το ζόρι κρατούσα την κοιλιά μου απο τον πόνο και πήγαινα στον όροφο της ΜΕΝΝ, γιατί εκεί βρισκόταν ο μπεμπάκος μας! Δεν ήταν σοβαρό και ένιωσα κάπως παράξενα βλέποντας για λίγο πως είναι να έχεις ένα μωρό στη ΜΕΝΝ.

Τις πρώτες 6 μέρες τις ζωής του ήταν σε ένα ταψί, δεν τον άγγιξα, δεν τον αγκάλιασα και δεν τον θήλασα. Ίσως να μην είναι τίποτα όλα αυτά που σας λέω, όμως για μένα είναι σημαντικά και τότε ήταν ακόμα πιο πολύ!

Αφού πέρασαν 2 χρόνια απο τότε, την ημέρα που ο γιος μας έκλεινε τα 2 του χρόνια μαθαίνω οτι είμαι εγκυος στο δευτερο παιδάκι μας. Είχα αποφασίσει να προσπαθήσω φυσιολογικά. Αφού έψαξα, ενημερώθηκα, μίλησα στο σύζυγο για την επιλογή μου. Αποφασίσαμε να πηγαίνω στον ίδιο γυναικολόγο στο νησί απλά για τους υπέρηχους και όταν πια θα ανεβαίναμε Αθήνα για τη γέννα να προσπαθούσαμε με άλλον γιατρό για vbac. Ήταν και το οικονομικό στη μέση… Πολλά τα έξοδα για εισιτήρια πλοίων…

Μέσα στην ομάδα Vbac στο Facebook γνώρισα ανθρώπους που μου στάθηκαν αμέτρητες φορές, με καθησύχαζαν και μου έλυναν απορίες… Χαίρομαι πολυ που τους γνώρισα (έστω διαδικτυακά) και χαίρομαι που έχω ακόμα επαφές μαζί τους!

Μέσα απο την ομάδα λοιπόν βρήκα τον απίστευτο (καινούριο) γιατρό μου! Και τη θεά μαία του/μου! Όσο άγχος μου μετέδιδε ο γιατρός στο νησί τόσο χαλαροί ήταν εκείνοι απέναντί μου! Με έκαναν να απολαύσω την εγκυμοσύνη μου, κάτι που στην αρχή δεν έκανα!

Και ήρθε το άλλο θεμα… Που να πω οτι θα προσπαθήσω για φυσιολογικό τοκετό και να μην με περάσουν για τρελή; Στο νησι;;;

Όπως και στην πρώτη εγκυμοσύνη, έτσι και στη δεύτερη δεν έλειπαν το άγχος και η στεναχώρια… Συνέβησαν πολλά που ακόμα προσπαθώ να ξεχάσω…

Πολλή πίεση απο το γιατρό (τον παλιό) για καισαρική, για ινσουλίνη ενώ δεν υπήρχε θέμα…

Άγχος γιατί όλοι όσοι μάθαιναν για την προσπάθεια μου με έκαναν να νιώθω άσχημα… Άκουσα πολλά… που δεν είναι και το καλύτερο για μια έγκυο να ακούει…

Στεναχώρια για το… όνομα του… αγέννητου παιδιού μου! Με ψυχολογικούς εκβιασμούς…

Γενικά δεν ευχαριστήθηκα και πολυ! Όχι όσο θα ήθελα… Είχα και τον μεγάλο που προσπαθούσα όσο πλησίαζε ο καιρός να τον προετοιμάσω.

Έρχεται η ώρα που πρέπει πάλι να μετακομίσω…Τον μεγάλο θα τον κρατούσε η μαμά μου, η οποία είχε πάρει άδεια απο τη δουλειά της για 2 εβδομάδες. Όμως αν είχαμε συνεννοηθεί σωστά, θα κανόνιζε να πάρει μια εβδομάδα αργότερα, οπότε ξεκίνησα το ταξίδι μου με ήδη ένα μείον. Ήθελα να πάρω μαζί μου το παιδί αλλά δε με άφησαν, καλύτερα είπαν όχι ώστε να «ξεκολλήσει» απο πάνω μου… Αργότερα το μετάνιωσα!

Θα με φιλοξενούσε ένας ξάδελφος μου, φοιτητής. Απο την αρχή λοιπόν που φτάσαμε στο σπίτι δεν τον είδα και πολυ ενθουσιασμένο με την ιδέα της φιλοξενίας. Έτσι αρχίσαμε απο νωρίς τα «ποτε περιμένετε;» και τα «ποτε γεννατε;». Η θεία μου (μαμα του) έπαιρνε τηλέφωνο στο σπίτι να ρωτήσει αν χρησιμοποιούμε το σταθερό τους για την επικοινωνία μας και να μας πει «αντε βρε χαζή να τελειώνεις!«. Επίσης μια φορά που έτυχε να ακούσω τηλεφώνημα της με τον ξαδελφό μου τον ρώτησε αν του έφτασαν τα φαγητά που του είχε στείλει κι εκείνος της είπε «Τι σε έπιασε αυτή τη βδομάδα;» Δεν με πείραξε, απλά άρχισα να καταλαβαίνω πόσο ανεπιθύμητη ημουν…

Εκτός απο αυτά, αρρώστησε ο πατέρας μου, με αποτέλεσμα να νοσηλευθεί στο Αττικό! Ευτυχώς που τον πρόλαβαν! Είχε Άγιο ο άνθρωπος! Η αλήθεια είναι οτι υπολόγιζα στη βοήθειά του, αλλά τον σταυρό μου κάνω που ήταν περαστικό αυτο που του συνέβη… Λιγο στεναχωρέθηκα γιατί δε με άφηναν να πάω να τον δω στο νοσοκομείο… Στο νοσοκομείο για την φροντίδα του πήγαινε ο ξαδελφός μου με τον θείο μας, να ‘ναι καλα και οι δυο τους… Εκεί ο ξάδελφος έκανε παράπονα στον πατέρα μου με αποτέλεσμα να με παιρνει ο πατέρας μου κάθε μέρα τηλέφωνο και αφου λέγαμε τα νέα μας μου πετούσε και ένα «εγω σου λέω να πας να τελειώνεις, να μην κουράζεσαι«, «μου έκανε παραπονα ο …(ξαδελφος) οτι δεν μένετε καθολου σπιτι» κτλ.(1ον. ο ξαδελφος ηταν ολη μερα με τους φιλους του ή στο νοσοκομειο στον πατερα μου και 2ον. εγω επαιρνα τους δρομους μπας και γεννησω να του αδειασω τη γωνια!!!)

Ένα βράδυ έγινε και το κορυφαίο! Καθε μέρα μιλούσαμε με το γιο μας, εκείνο το βραδυ δεν άφηνε το τηλέφωνο απο τα χέρια του… κάποια στιγμή ξέσπασε σε κλάμματα… «έλα μαμά… σε παρακαλώ… έλα τώρα εδω… έλα μαμα...» Λείπαμε μια εβδομαδα και μας ζητούσε… απόλυτα λογικό! Έσπασε η καρδιά μου σε κομμάτια! Δεν μπορούσα να συνέλθω όλο το βράδυ… Ένα τέταρτο προσπαθούσα να τον ηρεμήσω… σταματούσε του έλεγα οτι τον αγαπάω πάρα πολυ, αλλα μετά απο λίγο πάλι έκλαιγε…

Όλα αυτά λοιπόν μαζί με λύγισαν! Δεν είχα πλέον δύναμη! Πως να αντέξει ένας άνθρωπος όταν υπαρχουν τόσα αρνητικά γυρω του; Ανεπιθυμητη φιλοξενια, αγχος απο την αγνοια των συγγενων, στεναχωρια για το αγχος που περνουσε ο μεγαλος μακρυα μας… Τελειωνε η άδεια της μαμας μου, οποτε πλεον δεν ειχα κανεναν για να κρατησει το παιδι! Έχουν γίνει κ άλλα που δεν τα αναφέρω!

Την επομενη μερα είχα ραντεβού ξανά με το γιατρό… Εκεί άρχισα να κλαιω… το ειχα σκεφτει καλα ολο το βραδυ! Του ζητησα να κανουμε κατι, να γεννησω γιατι πλεον τελείωνε ο χρόνος που είχα στη διαθεση μου… Με το τέλος την αδειας της μαμας μου θα έπρεπε κ εγω να ειμαι στο σπιτι μου με το μωρακι…

Μπήκα την Τεταρτη 25/3 (με ΠΗΤ 1/4) το βραδυ, ξημερωματα Πεμπτης ξεκινησαμε την προκληση. Σπασαμε τα νερα και απλα περιμεναμε… Ενιωσα τους πονους και ηταν οι πιο ωραιοι πονοι που ειχα ποτε στη ζωη μου! Εφτασα σε διαστολη 4 κι εκει «κολλησα» για πολλες πολλες ωρες! Οπως ηταν -απολυτα- φυσικο το μωρο δεν ειχε εμπεδωθει κ ετσι ηταν πολυ δυσκολο να προχωρησει η διαστολη…«Επαιξα» και εχασα!

Υστερα απο σχεδον 18 ωρες αποφασισαμε οτι πλεον δεν εχει νοημα να προσπαθουμε αλλο! Θα πηγαιναμε για καισαρικη. Τουλαχιστον προσπαθησαμε.. .με απολυτο σεβασμο… Οι ανθρωποι που ειχα απεναντι μου ηταν οι καλυτεροι! Και λυπαμαι πολυ που δεν τους γνωριζα απο την πρωτη εγκυμοσυνη μου!

Θα μου πειτε, τι σημασια εχει πως το γεννησες; Σε ενα βαθμο δεν εχει…

Σημασια ομως εχει πως αυτη τη φορα, δεν εμεινε ουτε λεπτο στη ΜΕΝΝ! Κανενας δεν ηρθε στην ανανηψη να που πιεσει ανυποφορα την κοιλια μου! Απο την ανανηψη κιολας ειχα την ευκαιρια να βρεθω skin to skin με το μωρο μου! Τον εβαλα σχεδον αμεσως στο στηθος!

Ολα αυτα ειχα την αναγκη να τα βγαλω απο μεσα μου… ξερετε γιατι; Γιατι δε θελω να βρεθει αλλη κοπελα στη θεση μου!

Ενιωθα σαν ενα λιονταρι σε τσιρκο..! Που απο το κλουβι του στα παρασκηνια του επιβαλλουν να περασει απο μια συγκεκριμενη διαδρομη με καγκελα γυρω του που οδηγει κατευθειαν στο κεντρο της σκηνης… Δεν εχει επιλογη… Αντι να ειναι ελευθερο να κανει αυτο που ειναι προγραμματισμενο να κανει απο τη φυση του ειναι εγκλωβισμενο και εχει μονο μια διαδρομη, μια επιλογη! Αυτη που του καθοριζουν…

Δεν εχει νοημα να τα βαλω ουτε με το συστημα υγειας που δεν επιτρεπει στους κατοικους της επαρχιας να εχουν μια σωστη αντιμετωπιση,ουτε να τα βαλω με τον πρωτο γιατρο μου!

Τα βαζω με τον εαυτο μου…

Και ναι, σημασια εχει οτι εχω τα παιδια μου αγκαλια, υγιη πανω απ’ ολα…

Ηθελα μονο να αναφερω το προβλημα των επιλογων! Για μενα ειναι πολυ σοβαρο!

Δεν με πειραξε τοσο η καισαρικη κι ας πονουσα παλι, κι ας μην μπορουσα να ευχαριστηθω αγκαλιες και σηκωματα και με τα δυο παιδια μου…

Ειναι πολυ σοβαρο στην εποχη που ζουμε να αποφασιζουν αλλοι για εμας… Να μας αφηνουν χωρις επιλογες!

Μην αφησετε κανεναν να σας καθοδηγησει… Μην αφησετε κανενα να σας στερησει την επιλογη… Μην αφησετε κανενα να σας επηρεασει… Ελπιζω τα δικα μου λαθη να τα εχετε στο μυαλο σας ως παραδειγμα προς αποφυγην!

Συγγνωμη για το μεγαλο κειμενο!Σας κουρασα!

Σας στελνω την αγαπη μου!

Με εκτιμηση,
Μαμα Μαρια Φ.

[divider]

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com