γράφει η Bunmi Laditan του The Honest Toddler
Προτού γίνεις γονιός υπήρχαν ορισμένες καταστάσεις που πίστευες πως δεν θα ζούσες ποτέ σου.
Όπως το να κάνει το μωρό σου εμετό πάνω στα χέρια σου ή το να προσπαθείς να ψαρέψεις ένα κακούνι μέσα από τη μπανιέρα. Αυτά συμβαίνουν όταν το παιδί σου δεν έχει ακόμη κλείσει τα 4.
Δυστυχώς, κανείς δεν θα σου δώσει κάποιο παράσημο για όλα αυτά που θα τραβήξεις. Υπάρχουν όμως κι οι γονείς που τα έζησαν.
Θέλει γερά κότσια να αντικρίζεις κακά σε τόσο μεγάλη ποσότητα.
Λες να έφταιγε που έφαγε οκτώ μήλα για βραδινό; Μήπως η πατατοσαλάτα της θείας Μαίρης; Μήπως δαιμονίστηκε το βράδυ και εξεράγη μέσα στην πάνα του;
Κανείς δεν ξέρει. Το μόνο που ξέρεις είναι πως δεν πρόκειται να υποβάλεις το πλυντήριό σου σε αυτό το βασανιστήριο οπότε απλά πετάς τα πάντα και υπόσχεσαι να μην του δώσεις να δοκιμάσει τίποτα περίεργο.
Περπατάτε με το μικρό σου στο δρόμο και ξάφνου βλέπεις πως ένα από τα παπούτσια του απλά λείπει.
Πού μπορεί να πήγε; Το παιδί αυτό σου κάνει παράπονα αν έχεις βάλει μια νιφάδα δημητριακού λιγότερη και δεν κατάλαβε ότι λείπει το παπούτσι του;
Το ρωτάς αν γνωρίζει κάτι και κοιτάς βαθιά μέσα στα μάτια του κι εκείνα σου λένε την αλήθεια. Πως φυσικά και το κατάλαβε.
Όλο αυτό σου γίνεται μάθημα. Και ξέρεις πια πως δεν μπορείς να εμπιστεύεσαι το νήπιό σου.
Ίσως σου έκαναν ένα πολύ σημαντικό τηλεφώνημα και εσύ αποπροσανατολίστηκες. Ίσως απλά σκεφτόσουν κάτι και ξεχάστηκες.
Ό,τι και να έφταιγε, εσύ στρέφεις και πάλι το βλέμμα σου στο παιδί σου και το βλέπεις να έχει αφήσει ένα τεράστιο κακούνι μέσα στη γεμάτη με νερό μπανιέρα.
Μπορείς να θυμηθείς τι ήταν αυτό που σε έκανε να το προσέξεις; Ήταν εκείνη η παράξενη μυρωδιά; Μήπως οι φωνές του παιδιού σου όταν το κακούνι άρχισε να επιπλέει στην επιφάνεια δίπλα του;
Θυμάσαι σίγουρα τις φωνές που έμπηξες και τις χίλιες σκέψεις που έκανες.
Στην αρχή δεν ήθελες να το πιστέψεις. Κι έπειτα απλά κατέληξες να το ψαρεύεις από τη μπανιέρα. Με ένα LEGO ή μια απόχη ή το χέρι σου ή μια σακούλα. Τα κατάφερες όμως.
Τώρα σίγουρα μπορείς να αντέξεις τα πάντα.
Η νύχτα αυτή δύσκολα περιγράφεται με λόγια, αλλά θα την καταλάβεις.
Ξεκινά όπως κάθε άλλο βράδυ, απλά το παιδί σου δεν κοιμάται ποτέ για περισσότερα από 25 λεπτά της ώρας, χωρίς λόγο.
Έχεις πια σηκωθεί από το κρεβάτι τόσες φορές για να πας να το βάλεις πάλι για ύπνο που ξεχνάς να κοιμηθείς.
Την επόμενη μέρα όλα είναι θολά. Αισθάνεσαι να έχεις χανγκόβερ, αισθάνεσαι προδομένη, νευριασμένη, φοβισμένη. Αλλά τα καταπνίγεις όλα αυτά. Ίσως χρειαστεί να λιβανίσεις το δωμάτιό του μπας και φύγει το κακό και ξανακοιμηθείς σαν άνθρωπος.
Ένα είναι σίγουρο: Τίποτα δεν θα ξαναείναι το ίδιο.
Το οποίο έφαγες εσύ, απ’ το παιδί σου. Συμβαίνει και στις καλύτερες οικογένειες. Αν είσαι τυχερή, συμβαίνει μέσα στο σπίτι. Αν είσαι άτυχη, σε κάποιο οικογενειακό πάρτι περιτριγυρισμένη από επικριτικούς συγγενείς.
Το μόνο που ξέρεις είναι πως πονάει.
Έχεις μουδιάσει και δεν ξέρεις τι να κάνεις.
Δεν χτυπάς, ακόμη κι αν στο λέει το πρώτο σου ένσικτο. Είναι το παιδί σου.
Αφού συνέρχεσαι, το βάζεις απλά τιμωρία.
Δεν είσαι όμως εκεί. Σκέφτεσαι γιατί το έκανε αυτό, τι θα μπορούσε το γλυκύτατο παιδάκι σου να έχει σκεφτεί για να σε χτυπήσει.
Μη δίνεις πολλή σημασία. Απλά είναι νήπιο.
Το παράσημο αυτό μπορείς να το κερδίσεις με το ένστικτό σου. Κανείς νοήμων άνθρωπος δεν θα το έκανε σκόπιμα.
Είναι όμως εκείνο το νανοσεκόντ όπου η λογική σε εγκαταλείπει και συ τρέχεις με τις χούφτες σου κλειστές να πιάσεις τον εμετό που εκτοξεύεται από το στόμα του γιατί κάτι του αναστάτωσε το στομαχάκι. Τουλάχιστον δεν λερώθηκε το πάτωμα. Καλωσήρθες στη μητρότητα.
Όχι, δεν εννοώ τις φόρμες που φοράς όταν θες να ξεγελάσεις τον κόσμο, ενώ στην πραγματικότητα κοιμάσαι με τα ίδια ρούχα που βγαίνεις για να τρέξεις στο μπακάλικο της γειτονιάς.
Μιλάω για τις μαμάδες και τους μπαμπάδες που λένε «ΑΡΚΕΤΑ» και απλά βγαίνουν έξω με τις ριγέ πυτζάμες. Τις λερωμένες ριγέ πυτζάμες με τους λεκέδες απ’ τις σάλτσες των μακαρονιών.
Πάλι καλά να λες που δεν ξεχνάς τα κλειδιά σου στο σπίτι.
Φίλε μου, εσύ παίζεις με την τύχη σου.
Ευχόμαστε για το καλό σου να κέρδισες και αυτό που βρήκες πασαλειμμένο στον τοίχο ή στα μούτρα του παιδιού σου να ήταν σοκολάτα.
Ζεις τη ζωή στα άκρα και μας αρέσεις.
Πάρε το παράσημό σου.
πηγή: huffingtonpost.co.uk
Στο "Είμαι Μαμά!" όλοι έχουν λόγο! Θες να μοιραστείς μαζί μας μια εμπειρία σου; Να γράψεις κάποιο κείμενο σχετικό με την ειδικότητά σου; Είδες κάτι ενδιαφέρον που πιστεύεις ότι αξίζει να δημοσιεύσουμε; Επικοινώνησε μαζί μας στο eimaimama@gmail.com
Ακριβώς η καθημερινότητά μου! Δεν είμαι η μόνη τελικά! Εντύπωση μου κάνει όμως που πάντα τέτοια άρθρα γράφονται μόνο από μαμάδες του εξωτερικού... Η Ελληνίδα μάνα δεν ταυτίζεται με όσα περιγράφει η συγγραφεύς;
Πλήρως!!! Αλλά δεν προλαβαίνει μάλλον να γράψει κάτι.... Ούτε κάνει να φάει προλαβαίνει,... Εγώ τουλάχιστον σε αυτή τη φάση ειμαι με ενα νήπιο 3μιση και ενα μωρό 12 μηνών...