Είμαι γκρινιάρα και αχάριστη;

Γράφω για να κάνω την αυτοκριτική μου και να ζητήσω τη γνώμη σας.Αφορμή στάθηκε η βάφτιση του ανηψιού μου και η κουβέντα που έγινε με τους συγγενείς μου στο τραπέζι που ακολούθησε.

Με ρωτούσαν λοιπόν πώς περνάω (μένουμε μακριά σε άλλες πόλεις) κι έπιασα τον εαυτό μου να γκρινιάζει συνεχώς για τις δυσκολίες που έχω με τον 2.5 χρονών γιο μου. Το παιδί μου το μεγαλώνουμε αποκλειστικά ο άντρας μου κι εγώ χωρίς καμιά βοήθεια από παππουδογιαγιάδες. Είμαστε και οι δύο εργαζόμενοι με αποτέλεσμα να δουλεύουμε αντίθετα ωράρια ώστε την μισή μέρα να είμαι εγώ στο σπίτι με το παδί και την άλλη μισή ο άντρας μου. Εκτός βέβαια από την φροντίδα του παιδιού, εγώ πρέπει να ασχοληθώ και με τα του σπιτιού (τουτέστιν μαγείρεμα, πλύσιμο, σιδέρωμα κτλ) πράγμα το οποίο μου τρώει πάρα πολύ χρόνο καθημερινά με αποτέλεσμα να πηγαίνω πάντα κουρασμένη στη δουλειά και το βράδυ που γυρίζω στο σπίτι να μην έχω πια κουράγιο να αρθρώσω ούτε λέξη. Παρόλα αυτά παίζω πάλι λίγο με τον γιο μου, τον ετοιμάζω για ύπνο, του διαβάζω το παραμύθι του και όταν πλέον κοιμηθεί είμαι κι εγώ ένα πραγματικό πτώμα.

Πρέπει να σας πω ότι ο γιος μου είναι ένα αξιολάτρευτο πλάσμα. Ένα παιδί ευαίσθητο,πρόθυμο, συμπονετικό. Όταν είμαστε μαζί στο σπίτι με βοηθάει στις δουλειές (ξέρει να βάζει πλυντήριο, να σκουπίζει, να σφουγγαρίζει (οκ πάντα με μενα δίπλα), είναι υπάκουος και πάρα μα πάρα πολύ χαρούμενος! Μαθαίνει τα πάντα πανεύκολα κι ώρες ώρες αναρωτιέμαι πόσο ανεπτυγμένο είναι το μυαλουδάκι του. Βέβαια σαν παιδί 2.5 ετών έχει τα πείσματά του, τις ιδιοτροπίες του, τις εκρήξεις του, τις οποίες προσπαθώ πάντα με ήρεμο τρόπο να ξεπεράσω. Αποφεύγω να τον μαλώνω ακόμα κι όταν η υπομονή μου έχει χτυπήσει κόκκινο, του εξηγώ με το καλό, άλλοτε υποχωρεί αυτός, άλλοτε εγώ ανάλογα με τη σοβαρότητα του πράγματος.

Φαντάζομαι πως δεν σας λέω κάτι πρωτότυπο. Τα περισσότερα παιδιά αυτής της ηλικίας κάπως έτσι θα είναι. Εγώ όμως απορώ πραγματικά με τον εαυτό μου γιατί όταν με ρώτησαν πώς είναι η ζωή με το παιδί δεν βρήκα ΟΥΤΕ ΜΙΑ θετική κουβέντα να πω παρά μόνο τα αρνητικά. Το πόσο με κουράζει επειδή είναι υπερδραστήριος, το πόση υπομονή χρειάζεται να έχει κανείς, το πόσο δύσκολο είναι να μεγαλώνεις παιδί. Δεν είπα ούτε μια φορά ότι το παιδί μου είναι αξιαγάπητο. Δεν είπα ούτε ένα του προτέρημα. Δεν είπα πόσο χαρούμενος είναι και πόσο ευτυχισμένη είμαι που τον έχω. ΤΙΠΟΤΑ. Λες και αυτό το παιδί έχει μόνο αρνητικά. Λες και όλη μου η μέρα μαζί του είναι μια δυσκολία που με βαραίνει. Γιατί το έκανα αυτό; Είμαι γκρινιάρα και αχάριστη; Είμαι άχρηστη ως μάνα και βλέπω το παιδί μου ως φορτίο; Γιατί δεν είπα για τις όμορφες οικογενειακές στιγμές μας; Πραγματικά ακόμα απορώ.Σας έχει συμβεί ποτέ αυτό; Να πιάσετε δηλαδή τον εαυτό σας να γκρινιάζει συνεχώς για το πόσο σας δυσκολεύει το παιδί σας και να μην έχετε τίποτα θετικό να πείτε;

Περιμένω τις απαντήσεις σας μανούλες.

Με εκτίμηση

μαμα Άννα

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com