Άντεξα τόσα χρόνια, αλλά ως εδώ!

Λοιπόν, κορίτσια μου, μιας και ο χρόνος μου και ο χρόνος σας είναι περιορισμένος μπαίνω αμέσως στο θέμα μας χωρίς πολλές συστάσεις….

Έχω – είχα μια φίλη, χρόνια πολλά από παιδιά… πάντα ήξερα τον ιδιότροπο χαρακτήρα της, πάντα την αγαπούσα κι ας ήμουν η μόνη της φίλη… βλέπετε κάποιοι άνθρωποι δεν αντέχουν τους ιδιότροπους φίλους, εγώ άντεχα όχι με ζόρια αλλά με καλοσύνη και αγάπη.

Άντεχα να πηγαίνουμε πάντα στα μέρη που εκείνη ήθελε, να μιλάμε πάντα για τα δικά της θέματα παρ’ ότι ποτέ δεν «άκουσε» τα δικά μου ,να προσβάλει και να κατηγορεί ολόκληρο τον κόσμο, τους δικούς της ανθρώπους και με τη σειρά τους, τους δικούς μου…. θα μου πείτε πως το αντιμετώπιζες αυτό… απλά άλλαζα κουβέντα και έδειχνα ότι δεν θέλω να συμμετέχω σε κακίες που αφορούν τις ζωές άλλων…. αυτό πιστέψτε με το ήξερε καλά!!!

Μεγαλώσαμε, παντρευτήκαμε, κάναμε παιδάκια και ευτυχίσαμε και οι δυο μας… Mόνο που η δική μου ευτυχία είναι τα παιδιά μου και ο άντρας μου τόσο πολύ μεγάλη που άρχισα να βγάζω νύχια για χάρη τους...

Ναι άλλαξα, το ξέρω…. βλέπω τα πράγματα αλλιώς, δεν είμαι πια παιδί να μην δίνω αξία σε όλα όσα μπορεί να ειπωθούν για δικούς μου ανθρώπους, τα προβλήματα στη ζωή μας πλέον είναι αρκετά και δεν ανέχομαι να φορτώνομαι και με άλλα τύπου κουτσομπολιού και κατηγόριας, παραξένεψα, προσβάλλομαι, προβληματίζομαι και θυμώνω όταν «άδικα» κατηγορείς την οικογένεια μου, όταν ποτέ δεν το έκανα σ’ εσένα… ναι η αλήθεια είναι ότι άλλαξα απαιτώ τον σεβασμό στην οικογένεια μου, απαιτώ τον σεβασμό και σ’ εμένα γιατί έγινα μάνα και το οφείλω στον εαυτό μου και το παιδί μου… θα μου πείτε τώρα το θυμήθηκες και αυτή τι φταίει;

Η αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν είχε φτάσει σε τόσο απροχώρητο σημείο η αδικία της, τώρα αισθάνομαι πως ξεπέρασε τα όρια περισσότερο από κάθε άλλη φορά και τώρα αισθάνομαι πως ήρθε η ώρα να της δώσω κλωτσιά και έξω από την πόρτα…

Έτσι λοιπόν μια όμορη μέρα και αφού είχα ήδη «μαζεμένα» πραγματάκια στο μυαλό μου, του τύπου «τα γεννέθλια του παιδιού σου ήταν χάλια μα καλά εκεί βρήκες να τα κάνεις;», «το παιδί σου είναι κακομαθημένο δεν πρόκειται να πάει στο σχολείο θα έχεις σοβαρό πρόβλημα, εγώ όποτε φέρω τα παιδιά μου σπίτι σου αρρωσταίνουν δεν τα ξαναφέρνω», ήρθε και το τελικό χτύπημα….

Η κυρία με έχει επισκεφτεί στο σπίτι μου απροειδοποίητα και το αγόρι μου γκρινιάζει και βαριέται ρωτάει που είναι τα παιδιά της να παίξει, η κόρη μου γκρινιάζει κι αυτή ακατάπαυστα για ένα παιχνίδι, προσπαθώ να καταλαγιάσω τη γκρίνια τους, κάπου χάνω το παιχνίδι ανάμεσα στη γκρίνια τους και το επικριτικό της βλέμμα, φουντώνω αλλά το παλεύω τα αγκαλιάζω και τα δυο κι τους μιλάω με λόγια απλά κατανοητά να τα καθησυχάσω και ενώ η φασαρία φτάνει στο αποκορύφωμα της και τα παιδιά μου αρχίζουν να ηρεμούν, αφού πλέον είδε όσα είχε να δεί, παίρνει την τσαντούλα της και φεύγει λέγοντας μου…. «Λυπάμαι εγώ δεν έχω τέτοια παιδιά κρίμα, κρίμα εγώ που έλεγα τα καλύτερα για σένα (εδώ γελάμε) κρίμα…«

Αυτά λοιπόν κορίτσια μου λοιπόν…. και από τότε…. μην την πετύχω πουθενά γιατί είπαμε… ΕΧΩ ΑΛΛΑΞΕΙ!!!

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com