Βοήθεια! Τι να κάνω με τον παιδικό σταθμό;

Μανούλες γεια σας,

θα ήθελα τις απόψεις σας σχετικά με το θέμα που αντιμετωπίζω με τον παιδικό σταθμό.

Έχω ένα γιο 3,5 χρονών και φέτος πήγε πρώτη φορά παιδικό. Να σημειώσω ότι στον κύκλο μας δεν υπάρχει κανένα παιδάκι, οπότε η μόνη επαφή που είχε με παιδιά ήταν στην παιδική χαρά, στον παιδότοπο κλπ.

Ξεκίνησε λοιπόν πριν 1 μήνα τον παιδικό με πολλη προετοιμασία από εμάς και με ανυπομονησία.

Την πρώτη εβδομάδα ήταν μια χαρά, αν εξαιρέσουμε ότι η δασκάλα μου είπε ότι δεν ξέρει πως να συμπεριφερθεί στα άλλα παιδάκια, τους τραβάει τα παιχνίδια κλπ. Καταλήξαμε ότι το κάνει αυτό γιατί δεν έχει ξαναβρεθεί με παιδιά σε ένα δωμάτιο να κάτσουν να παίξουν και έτσι νομίζει ότι παίζουν όλοι μαζί. Τελοσπάντων προσαρμόστηκε μια χαρά, σηκωνόταν μόνος του να πάει το πρωί και όλα καλά. Αρχικά ήταν μόνο 3 παιδάκια στο τμήμα του και στο δεύτερο τμήμα που είναι τα μεγαλύτερα είναι 20.

Μέσα στην τρίτη εβδομάδα, ήρθαν και άλλα παιδάκια στο δικό μας τμήμα και τώρα έχουν γίνει 10 (όλα αγόρια). Και από εκεί ξεκινάει το πρόβλημα. Τα καινούρια παιδάκια λόγω περιόδου προσαρμογής φεύγουν γύρω στις 11.30 (εμείς 12.45). Από τη στιγμή που φεύγει κάποιο, ο δικός μου αρχίζει να κλαίει μέχρι την ώρα που πάω να τον πάρω και έχει σταματήσει να τρώει στο σταθμό. Αυτό κράτησε όλη τη βδομάδα καθημερινά.

Σήμερα το πράγμα έγινε χειρότερο μόλις φτάσαμε άρχισε να κλαίει με λυγμούς έξω από το σχολείο και να με τραβάει να φύγουμε. Αφού με τα χίλια ζόρια μπήκαμε μέσα άρχισε να κλαίει χειρότερα, να μου κάνει χέρια να τον πάρω και να πνίγεται από το κλάμα. Ήρθε η μια από τις δύο δασκάλες, την οποία δε συμπαθεί ή φοβάται δεν έχω καταλάβει ακριβώς, τον πήρε αγκαλιά λίγο άγαρμπα η αλήθεια είναι, οπότε άρχισε να χτυπιέται να τον αφήσει και τελικά μπήκαμε σε άλλο δωμάτιο με την «καλή» μας δασκάλα, αλλά το κλάμα συνέχισε. Μου είπε να φύγω γιατί όσο κάθομαι είναι χειρότερα και έφυγα αφήνοντας το παιδάκι μου να κλαίει έντονα…

Τα προβλήματα που έχω αντιμετωπίσει είναι τα εξής: πρώτον αυτό με τη μια δασκάλα. Δεν τη θέλει καθόλου από την πρώτη στιγμή που την είδε και η αλήθεια είναι ότι ούτε εμένα μου γεμίζει το μάτι για πολλούς λόγους.

Το δεύτερο είναι ότι βαριέται αυτά που κάνουν. Γιατί δεν ξέρω τι κάνουν γενικά στους σταθμούς, αλλά στον δικό μας τα μικρά τα αφήνουν σε ένα χαλί με παιχνίδια να παίζουν, ζωγραφίζουν και βγαίνουν στην αυλή. Δεν έχω δει να κάνουν κατασκευές, να λένε παραμύθια, τραγουδάκια, να τα βάζουν στη λογική των αριθμών και των γραμμάτων κλπ. Ίσως ακούγομαι υπερβολική ή με πολλές απαιτήσεις, αλλά ένα παιδί 3,5 χρονών που μετράει μέχρι το 100 στα ελληνικά και στα αγγλικά, το ίδιο και με την αλφαβήτα και τελοσπάντων που έχει αρκετές θεωρώ γνώσεις για την ηλικία του, μετά τις 2 – 2,5 ώρες που είναι εκεί, θέλει να φύγει, πόσο να παίξει με ζωάκια και lego σε ένα χαλί; Να σας πω ότι από τις πρώτες μέρες πήγαινε από μόνος του στο τμήμα με τα μεγάλα παιδιά, όπου πάντα κάνουν διάφορες κατασκευές, παίζουν διαδραστικά παιχνίδια, διαβάζουν βιβλία και έδειχνε μεγάλο ενδιαφέρον.

Και για να κλείσω η αγωνία μου είναι η εξής: εγώ επέμεινα πιο πολύ από όλους να πάει παιδικό και για να βγαίνει από το σπίτι και κυρίως για να έρχεται σε επαφή με παιδιά που έβλεπα ότι του λείπει πολύ. Αλλά αν το παιδί πάει και αντί να είναι χαρούμενο, στεναχωριέται από το προηγούμενο βράδυ που θα πάει σχολείο, κλαίει με λυγμούς και εγώ το παρατάω και φεύγω μόνο επειδή «πρέπει» να πάει σχολείο, έχει νόημα; Μήπως τελικά δεν είναι έτοιμος ή μήπως ο συγκεκριμένος παιδικός δεν είναι ο κατάλληλος;

Σας παρακαλώ δώστε μου τα φώτα σας! Συγνώμη για το «σεντόνι» αλλά έχω αρχίσει να αγχώνομαι…

[divider]

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com