Ο 24ωρος τοκετός μου στη Γερμανία!

Γνώρισα τον άντρα μου όταν εκείνος επισκέφθηκε την Ελλάδα για διακοπές. Αλλη εθνικότητα, άλλη νοοτροπία, άλλες συνήθειες, άλλη γλώσσα, και όμως μαζί κατορθώσαμε να κάνουμε μια όμορφη οικογένεια.

Οταν τον γνώρισα είχε μόλις μετακομίσει Γερμανία για επαγγελματικούς λόγους, και έτσι για δυο χρόνια πηγαινοερχόμασταν και οι δυο πολύ συχνά, ο ερωτας μεγάλος, έχω πάρει αεροπλάνο για να τον δω ακόμα και για μία μέρα. Για δυο χρόνια μαζεύαμε άδειες και ρεπό και εκμηδενίσαμε αποστάσεις. Εχω μαθει όλες τις αεροσυνοδούς της Aegean και ποιοι πιλότοι κάνουν την καλυτερη προσγείωση!

Οταν έμεινα έγκυος η χαρα μας ήταν τεράστια, από την πρώτη στιγμή νιώσαμε και οι δυο ότι θέλουμε να κάνουμε οικογένεια. Όταν ήμουν τριών μηνών έγκυος, και αφού έιχα τακτοποιήσει όλα τα διαδικαστικά με τη δουλειά μου, έφυγα μόνιμα Γερμανία.

Η εγκυμοσύνη μου ήταν άψογη από όλες τις απόψεις, και από τις πιο όμορφες περιόδους της ζωής μου. Δεν είχα ούτε ένα σύμπτωμα από την αρχή μέχρι το τέλος παρα μόνο την κοιλιά που φούσκωνε. Οι εξετάσεις άριστες, τα κιλά που πήρα ελάχιστα, κι εγώ περπατούσα κάθε μέρα χιλιόμετρα, χάζευα την κοιλιτσα μου που φούσκωνε, ένιωθα ανάλαφρη και όμορφη. Περνούσα τις μέρες μου με βόλτες και ταξιδάκια με τον άντρα μου, κάνοντας μαθήματα Γερμανικών, διαβάζοντας άπειρα βιβλία και πηγαίνοντας για καφε και φαγητό με μια δυο κοπέλες που γνώρισα εκεί. Ηταν για μένα σαν διακοπές, είχα να απολάυσω τόσο ελεύθερο χρόνο απο το καλοκαίρι που τελειωσα την τριτη λυκείου και καθόμουν μέχρι να αρχίσουν τα πανεπιστήμια! Εννοείται ότι τώρα με τη μπέμπα τα έχουμε ξεχάσει αυτά, στη σύνταξη πάλι.

Μου άρεσε και το σύστημα υγείας που έχουν στη Γερμανία, καθώς και το γεγονος ότι με την ασφαλεια υγείας που είχα μέσω του άντρα μου δεν χρειάστηκε να πληρώσουμε τίποτα. Απο την αρχη στο ιατρείο μου έδωσαν ένα «βιβλιάριο εγκυμοσύνης» με όλα τα στοιχεία μου, τις εξετάσεις που έκανα, τον αιματοκρίτη και τα κιλά μου κάθε μήνα, όλα καταγεγραμένα και εύκολα για να παρακολουθούμε την πρόοδο. Σε κάθε επίσκεψη μου επαιρναν δείγμα αίματος και ούρων, με ζύγιζαν και μου έκαναν όλες τις καθιερωμένες εξετάσεις. Τα ραντεβου κλεισμένα και προκαθορισμένα απο την αρχή για όλο το πέρας της εγκυμοσύνης.

Εγώ με τον άντρα μου πλέαμε σε πελάγη ευτυχίας, και όταν μπήκα στο μήνα μου αρχίσαμε να ανυπομονούμε όλο και περισσότερο. Δυο εβδομάδες πριν την ΠΗΤ ήρθαν και οι γονείς μου για να είναι δίπλα μου στον τοκετό, μέχρι που συμπλήρωσα 40 εβδομάδες και ακόμα τίποτα. Εγω ένιωθα σαν να μην είμαι εγκυος, ακόμα περπατούσα χιλιόμετρα, συνέχιζα να νιώθω ανάλαφρη, δεν πρήστηκαν ποτέ τα πόδια μου, ενώ τρεις μέρες πριν γεννήσω χόρευα salsa με τον άντρα μου σε latin club με την κοιλιά μεχρι απέναντι.

Ο γιατρός καθησυχαστικός, με διαβεβαίωσε πως ο τοκετός ειναι κοντα καθώς είχα ήδη διαστολή 2, αλλά παρ’όλα αυτα μου έδινε περιθωριο 10 μέρες μετα την ΠΗΤ πριν πάμε σε πρόκληση. Εγώ ήθελα διακαώς να γεννήσω οσο πιο φυσικά γίνεται, απευχόμουνα την πρόκληση, έτρεμα το ενδεχόμενο καισαρικής και είχα πει ότι όσο αντέξω θα το πάω χωρίς επισκληρίδιο.

Τελικα ενα βραδάκι Παρασκευής, έχοντας περάσει την ΠΗΤ κατα 3 ημέρες, ένιωσα κάτι ελαφρια πονάκια περιόδου, τοσο ελαφριά που δεν έδωσα καν σημασία. Κατα τις 9 το βράδυ άρχισαν να γίνονται λίγο πιο αισθητα, ακόμα όμως σε χαμηλα επιπεδα, και άρχισα να σημειώνω συχνότητα. Μετά από δυο ώρες, κι ενώ παρατήρησα ότι τα πονάκια έρχονταν ανά δεκάλεπτο και ήταν διάρκειας μισού λεπτού τουλαχιστον, πήγαμε στην κλινική να δούμε τι γίνεται. Εκεί μου ειπαν ότι όντως ξεκινησαν οι συσπάσεις τοκετού, αλλά η διαστολή μου παραμένει 2 και η διαδικασία προβλεπεται μακρά. Γύρισα λοιπον σπίτι με σκοπο να ξεκουραστώ όσο μπορώ το βράδυ, και να επιστρέψω στην κλινική το πρωί. Κατα τη διάρκεια της νύχτας πλέον οι πόνοι έγιναν έντονοι και ανά 7 λεπτά, με αποτέλεσμα να κοιμηθώ ελάχιστα. Πρωί πρωί πήρα τη βαλιτσούλα μου και λεω αυτό ήταν, όλη τη νύχτα συσπάσεις, λογικά κοντεύουμε. Θα ήθελα! Η διαστολή ακόμα στο 2! Τοσες ώρες πόνοι και αποτέλεσμα μηδεν.

Και αφού έχω ξεκαθαρίσει στο προσωπικό ότι όσο αντέξω θα πάμε χωρίς επισκληρίδιο, αρχισε μια μακριά μέρα πόνου. Τι βόλτες έκανα γύρω απο την κλινική, χιλιόμετρα περπατησα. Τι πάνω σε φουσκωτές μπάλες χοροπήδησα. Τι στα τέσσερα στάθηκα, όπως μας είπαν στο μάθημα προετοιμασίας τοκετού, τι αναπνοές έκανα. (Αυτο το καλωσορίστε τον πόνο και χαλαρώστε όσο μπορείτε κατα τη διάρκεια των συσπάσεων που μας έλεγαν είναι μια βλακεία και μισή, είναι δυνατόν να καλωσορίσει ποτέ κανείς ΤΕΤΟΙΟΥΣ πονους;;)

Και αφού οι πόνοι έχουν γινει πια ανα 3 λεπτά και τόσο δυνατοί που διπλώνομαι στα δύο, και έχει πάει 6 το απόγευμα, δηλαδή πάνω από 20 ώρες πόνου συνολικά, υποθέτω κι εγώ ότι κοντεύουμε, εχω φτάσει στα όρια μου, ειμαι άυπνη και καταπονημένη, δεν έχω φάει σχεδόν τίποτα, τα πόδια μου πια δεν με κρατάνε – έχω περπατήσει χιλιόμετρα, μετράει η μαία διαστολη και μου λεει 4 με το ζόρι! Τρελάθηκα, τόσες ώρες με συχνους και δυνατούς πόνους και έχω κερδίσει με το ζόρι 2εκ διαστολή! Τότε ήταν η ώρα της επισκληριδίου, ευλογημένος να είναι αυτός που την ανακάλυψε! Μεχρι εκει ηταν τα όρια μου, δεν αντεχα ουτε λεπτό παραπάνω. Και με το που μου την έκαναν αυτό ηταν, χαλαρωσα, ηρεμησα και μεσα σε δυο ώρες διαστολή 9!

Μου λεει η μαία «Βλεπω μαλλακια, κοντεύουμε», φωναζει τη γυναικολόγο και μου λενε σπρωξε! Και ξαφνικα σοβαρεύουν, βλεπω μια κινητικοτητα, κάτι λένε μεταξύ τους στα Γερμανικά, γεμίζει το δωμάτιο μαίες, από δίπλα και η παιδίατρος. Εγω φοβισμένη κοιτάω τον άντρα μου, μου λέει μη φοβάσαι τίποτα, είμαι δίπλα σου, είμαστε μαζί, παίρνε αναπνοές κοντεύουμε.

Οπως αποδείχτηκε το παιδί ήταν τελικά πολύ μεγαλύτερο από οσο υπολογιζαν στον υπέρηχο και ερχόταν με λάθος στάση. Με το κεφαλάκι μεν, αλλα να κοιτάει προς τα πάνω. Δεν μπορώ να περιγραψω τον πόνο, παρά την επισκληρίδιο. Ούτε που θυμάμαι πόσες εξωθήσεις έκανα. Το παιδί είχε κολλήσει, εγώ να σπρώχνω, μια μαία να έχει πέσει πανω μου με όλη της τη δύναμη για να κατεβει το μωρό (μου έσπασε και ένα πλευρό), να με εγκαταλείπουν οι δυνάμεις μου, ο άντρας μου δίπλα μου και ψύχραιμος. Τελικά με τη βοήθεια βεντούζας, στις 20.46 γεννήθηκε η κούκλα μου, 3.860γρ και 55εκ κορίτσαρος.

24 ωρες τοκετός, πάνω από 40 ράμματα, ένα σπασμένο πλευρό και ακράτεια ούρων για κανα μήνα μετά λόγω της μεγάλης περινεοτομής είναι τα ενθύμια της δικής μου γέννας. Δεν ήταν όπως το φανταζόμουν, μια γλυκιά ανάμνηση, αλλά τουλαχιστον τους ευχαριστω που το πάλεψαν και δεν με πηγαν για καισαρική.

Τώρα κοιτάμε την κορη μας και δεν το πιστεύουμε. Μεγαλώνει και εμείς λιώνουμε.

Εμ το καλό πραγμα αργεί να γίνει!

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com