Μακριά από το κρεβάτι των γονιών τα παιδιά! (Η εμπειρία μου ως παιδί)
Είμαι η Ελένη και είμαι 24 χρονών. Δεν έχω παντρευτεί ακόμα έχω όμως μια σχέση 7 χρόνων (ναι 7 ολόκληρα χρόνια) και θα το ήθελα πολύ να κάνω οικογένεια και να γίνω μικρή μαμά. Διαβάζω συνέχεια μαμαδοϊστορίες και μου αρέσουν πολύ. Η αλήθεια είναι πως δεν περίμενα ποτέ να σας γράψω. Με αφορμή όμως ένα περιστατικό και μια συζήτηση που είχα με μια μανούλα, θέλησα να μοιραστώ μαζί σας την δική μου ιστορία σαν παιδί, γιατί νομίζω θα σας βοηθήσει.
Λοιπόν, είμαι η μικρότερη μιας 6μελούς οικογένειας (έχω 3 μεγαλύτερα αδέλφια κατά 9,8 και 6 χρόνια διαφοράς). Δεν μου χαλούσαν συχνά χατίρι και θυμάμαι ακόμα πως όταν ήθελα κάτι και μου έλεγαν «όχι», μια αγκαλιά και ένα φιλί στο μπαμπά το μετέτρεπε αυτόματα σε «ναι».
Στα έξι μου μετακομίσαμε σε δικό μας σπίτι (μέχρι τότε νοικιάζαμε) και εγώ από την πρώτη στιγμή δεν το ήθελα και δεν μου άρεσε το περιβάλλον. Έτσι άρχισα να μην θέλω ούτε το δωμάτιο μου, ούτε το κρεββάτι μου. Ήθελα να κοιμάμαι στο διπλό με τους γονείς μου, στη μέση.
Είχα γενικά κόλλημα με τον μπαμπά μου. Ήθελα να κοιμόμαστε μαζί. Να του διαβάζω παραμύθι, να τον κοιμίζω και εγώ να μένω ξύπνια το μεσημέρι. Και το βράδυ ήθελα να κοιμάμαι εκεί και να διώχνω την μαμά μου λέγοντας της να πάει στο κρεβάτι μου. Ήθελα να κοιμάμαι εκεί μεσημέρι και βράδυ. Δεν ήθελα το δικό μου κρεβάτι, ούτε το δικό μου δωμάτιο. Είχα μάθει το διπλό και τον μπαμπά μου δίπλα μου. Και κάπως έτσι ξεκίνησε μια δύσκολη καθημερινότητα. Η μαμά μου να περιμένει να με πάρει ο ύπνος για να με σηκώσει στα χέρια και να με μεταφέρει στο κρεβάτι μου κάθε βράδυ. Μα ήμουν 6 χρονών. Μετά 7, 8, 9. Μέχρι τα 11 χρόνια μου… εκεί!!!
Στην αρχή και λόγω της μετακόμισης και του καινούριου σπιτιού με άφησαν και κοιμήθηκα μερικές φορές μαζί τους αλλά δεν πήγαινε άλλο τρία άτομα σε ένα διπλό. Άρχισαν να μου μιλάνε για το κρεβάτι μου και να με βάζουν να κοιμάμαι εκεί. Ερχόταν η μαμά μου στο δικό μου, ξαπλώναμε μαζί και μόλις έπαιρνε ο ύπνος πήγαινε στο δικό της. Μα ήταν χειμώνας. Πάνω που ζεσταινόμασταν πήγαινε από το ένα κρεβάτι στο άλλο. Δεν ξεκουραζόταν με το να αλλάζει κρεβάτια. Δεν με ένοιαζε τι θα πουν οι φίλες μου αν μάθουν ότι κοιμάμαι με τη μαμά μου, ούτε η γνώμη των αδερφών μου. Ήθελα να γίνει το δικό μου και φυσικά να μην φοβάμαι.
Λίγο η συνήθεια στο διπλό κρεβάτι, λίγο το ότι τους έκανα ότι ήθελα τις πιο πολλές φορές, μόλις κατάλαβα ότι ήθελαν να γυρίσω στο κρεββάτι μου άρχισα να τους λέω ότι φοβάμαι και πως δεν μπορώ να κοιμηθώ μόνη μου. Προσπαθούσαν να με κάνουν να θέλω το δικό μου κρεβάτι και το δικό μου χώρο αλλά μάταια. Ήθελα στην μέση. Θυμάμαι τον εαυτό μου να κλαίει βράδια ατελείωτα στο διάδρομο γιατί δεν με άφηναν να μπω στη μέση. Να κλαίω και να φωνάζω ότι φοβάμαι και πως δεν μπορώ μόνη μου. Στην πραγματικότητα δεν ήμουν μόνη. Είχα την αδελφή μου στο ίδιο δωμάτιο και τα άλλα δυο αδέλφια μου ακριβώς δίπλα. Οι πόρτες των δωματίων πάντα ανοιχτές και στην γειτονιά μου τα σπίτια κολλητά και δεν υπήρχε λόγος να φοβάμαι. Εγώ όμως το συνέχισα. Εγώ όμως το συνέχιζα και οι γονείς μου νόμιζαν πως ήταν ψέμα και πως το έλεγα για να τους πείσω να με πάρουν στο κρεββάτι τους. Σε αυτό το σημείο να πω ότι στο προηγούμενο σπίτι κοιμόμουν στο κρεβάτι μου, το ίδιο κρεβάτι που τώρα δεν ήθελα. Χωρίς τη μαμά μου. Ξάπλωνα μου έλεγαν καληνύχτα και με άφηναν.
Μετά από μία εβδομάδα στον διάδρομο να κλαίω και να καταλήγω να κοιμάμαι εκεί από το πολύ κλάμα, πήγα μόνη μου στο κρεβάτι μου επειδή δεν είχα άλλη επιλογή. Πήρα απόφαση πως δεν με ξαναθέλουν στο κρεβάτι τους επειδή με ένιωσα απόρριψη. Με είχαν διώξει. Για μένα κοιμόμασταν καλά, χωρούσαμε, βολεύομασταν και έτσι δεν φοβόμουν καθόλου. Για αυτούς όμως δεν κοιμόμασταν καλά. Μόνο εγώ κοιμόμουν. Εκείνοι όχι γιατί όλη νύχτα κλωτσούσα και την άλλη μέρα στην δουλειά η κούραση ήταν μεγαλύτερη αφού δεν είχαν κοιμηθεί καλά. Πόσο μάλλον για τον μπαμπά μου που η δουλειά του ήταν να οδηγεί όλη μέρα φορτηγό.
Σας έγραψα λοιπόν γιατί όλο αυτό που πέρασα ήταν για μένα ένα σοκ. Κόλλησα με την πρώτη φορά που μπήκα στην μέση και ήξερα ότι θα με άφηναν ξανά να κοιμηθώ εκεί. Δεν έχει μια φορά. Τα παιδιά δεν ξέρουν. Οι γονείς μου το έκαναν για να με βοηθήσουν και να με προστατέψουν αλλά μετά για να με κάνουν να πάω στο δικό μου κρεβάτι ένιωσα την απόρριψη και τον φόβο περισσότερο από κάθε άλλη φορά και αυτό ήταν άσχημη. Η φοβία μου ακόμα και να μην ήταν φόβος αληθινός μεγάλωσε γιατί ήμουν 6 χρονών.
Τώρα είμαι 24 χρονών. Ζούμε ακόμα στο ίδιο σπίτι και πλέον κοιμάμαι μόνη μου εννοείται. Όμως μόνη μου στο σπίτι (και να λείπουν όλοι) δεν κάθομαι. Εννοείται πως ούτε και κοιμάμαι. Τους περιμένω να γυρίσουν. Φοβάμαι πάρα πολύ. Δεν είναι αστείο, ούτε ένα παιχνίδι να βάλετε το παιδί σας στην μέση. Δεν θα μπορέσει να φύγει από κοντά σας. Εγώ πάντα ήμουν με το μπαμπά μου κολλημένη και στο κρεββάτι αγκαλιά. Μου έχει μείνει η μυρωδιά. Τον μυρίζω από χιλιόμετρα όταν φτάνει σπίτι και αυτό δεν είναι καθόλου ωραίο. Είναι εξάρτηση μεγάλη. Εμένα μου δημιουργήθηκε ένα πρόβλημα που εύχομαι όταν κάνω παιδιά να φύγει γιατί θα υπάρξουν πολλά βράδια που θα πρέπει να μείνω μόνη με το μωρό μου και δεν θα πρέπει να νοιώθω φόβο.
Τώρα προσέχω παιδάκια αν και δεν το σπούδασα αλλά μου αρέσει και ασχολούμαι μαζί τους πολύ. Λέω όμως παντού την δική μου ιστορία γιατί δεν θέλω τα παιδιά να το περάσουν ποτέ αυτό. Μάλιστα πριν από λίγους μήνες πρόσεχα μια μικρή 2.5 χρονών και το μαξιλάρι της ήταν πάντα στο διπλό μαζί με την μαμά και το μπαμπά. Έκλαιγε και μου έλεγε πως δεν ήθελε την κούνια της και το δωμάτιο της. Της αγόρασαν κρεβάτι και ενώ πάλι δεν ήθελε την έκανα με τα λόγια και μόνο να αγαπήσουμε το κρεβατάκι μας που ήταν τέλειο και να κοιμόμαστε εκεί. Πήρε το μαξιλάρι της μόνη της από το διπλό και πήγαμε στο δικό της. Αυτό ήταν!!!
Όλα τα παιδιά πρέπει να μάθουν να ξεχωρίζουν που πρέπει να κοιμούνται. Μην τα αφήνετε να κάνουν ότι θέλουν. Ούτε μια φορά γιατί μετά τελείωσε. Από την αρχή πρέπει να είναι στο δικό τους κρεββάτι. Αν εγώ από την αρχή ξεκινούσα στο δικό μου δωμάτιο δεν θα είχα φοβίες τώρα και ούτε τότε. Ας μου έριχναν και μια στον πωπό. Ξέρετε πόσες φορές τώρα που είμαι μεγάλη τους ρωτώ γιατί δεν με μάλωσαν να μάθω και γιατί με πήραν στη μέση; Ας έκλαιγα (το θυμάμαι γιατί δεν ξεχνιέται ποτέ). Αυτή την στιγμή δεν μπορώ να μείνω μόνη μου σπίτι γιατί νοιώθω αυτό το φόβο. Μην κάνετε λοιπόν αυτό το λάθος μανούλες. Μακριά από το δωμάτιο σας και ειδικά από το κρεβάτι σας τα παιδιά σας. Γιατί μαθαίνουν από την πρώτη φορά. Ας κλάψουν. Όταν μεγαλώσουν θα καταλάβουν.
Αυτά ήθελα να σας πω. Ελπίζω να βοήθησα. Να χαίρεστε τα μωράκια σας και τα παιδάκια σας και μην ξεχνάτε πως υπάρχουν πολλοί τρόποι να έρθετε κοντά τους και να τους δείξετε την αγάπη σας. Δεν είναι τρόπος ο ύπνος στο ίδιο κρεβάτι.
Ευχαριστώ για το χρόνο σας και ελπίζω να μην σας κούρασα.
Φιλιά Πολλά!
Ελένη
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
Παν μετρον αριστον! Οι υπερβολές δείχνουνε πάντα προβλημα και ανασφάλειες. Κοιμιζουμε τα μωρα μας διπλα μας, στο δωματιο μας, σε ΔΙΚΟ ΤΟΥΣ κρεβατακι (ο χωρος τους) και οχι στο δικο μας ( ο χωρος μας) , μέχρι το πολύ 1 ετους. Μετά , σταδιακά, το παιδί πρέπει να ανεξαρτητοποιηθει και να πάει στο δωματιο του. Σταδιακα και με πολυ αγαπη και υποστήριξη στο δικο του δωματιο. Το κρεβατι των γονιών ειναι ο δικος τους χώρος και κανανε πολυ λαθος οι γονεις σου να σου μαθουνε τετοια συνηθεια. Μια συνηθεια ανευ λόγου και αιτιας, για να καλυψουνε δικες τους ανασφάλειες. Μπορουμε να παρουμε το παιδι στο κρεβατι μας σε εξαιρετικες περιπτωσεις και οχι ως συνηθεια υπνου,Και εγω πηγαινα στο κρεβατι των γονιων μου, αλλα σπανια και μονο για καμια ωριτσα σαν παιχνιδι. Δεν βολευεται κανεις σε ενα κρεβατι με 3 άτομα και ως επακολουθο η ποιοτητα του υπνου θα ειναι χαλια, με αποτέλεσμα να εισαι κουρασμενος την ημερα.
Συμφωνώ με οσες μανουλες έπεσαν να τη "φανε". Κι εγω κοιμάμαι με το μωρο μου στη μέση γιατί θηλαζω νιωθει ασφάλεια μαζι μου, δεν έχω δει και ακούσει παιδι που μεγαλώνοντας εν τέλει δε πήγε στο δωμάτιο του εκτος απο 1-2 οπως την ελενη που πιστεύω καποιο τραυμα φταιει γιαυτο. Ας αφησω όμως το δικο μου παιδι , εγω όταν ήμουν μικρή κοιμόμουν στο ίδιο δωμάτιο με τούς γονείς μου μεχρι την προεφηβεια και καμια φορα που ήθελα ζεστασια/ασφαλεια πήγαινα και στο δικο τους στη μεση, δεν είχα δικο μου δωμάτιο γιατί δεν υπήρχε αλλα οταν υπηρξε ανετα πηγα κοιμήθηκα μονη μου, δεν ενιωσα απόρριψη αλλα ουτε κανένα ψυχολογικο μου εμεινε. Μη τρελαθούμε τωρα, είναι φυσικο το μωρο να θελει τη ζεστασιά της μαμας, αφυσικο είναι η μαλλον περιεργο είναι το να είσαι 6 και ξαφνικα χωρίς κανένα προφανη λογο να κάνεις σα κακομαθημένο για να κοιμηθείς στη μέση. Επρεπε να το είχαν χειριστει αλλιώς οι γονεις σου τοτε μαλλον. Το τραυμα πάντως όπως λες σου εμεινε ή παραμένεις κακομαθημενη και λες ότι σου έμεινε.
Πολύ όμορφη η ιστορία σου! Μπορείς όμως να την κρατήσεις για τον εαυτό σου καθώς οι νέοι γονείς ίσως φοβηθούν ακούγοντας την κ πολλά μικρά μωράκια βιώσουν αυτήν την απόρριψη που ένιωσες στα 11, από το πρώτο τους λεπτό! Σίγουρα σαν παιδί κάποια στιγμή κάτι σε τραυμάτισε κ σ δημιούργησε αυτή την προσκόλληση στους γονείς σ! Οι γονείς σ το χειρίστηκαν πολύ λάθος κ απαξιωτικά κ έτσι τώρα εσύ το θυμάσαι τόσο άσχημα! Να είσαι σίγουρη ότι ένα μεγάλο ποσοστό γονέων χειρίζεται με το σωστό τρόπο την ανασφάλεια των παιδιών του ψάχνοντας λύσεις με το να τους κάνουν να νιώθουν ασφάλεια! Εύχομαι να γίνεις κ εσύ τέτοιος γονιός..... Γτ όπως βλέπεις το κυρίως πρόβλημα π ήταν ο φόβος σ, ακόμα υπάρχει!
Όλες εσεις που πεσατε να την φατε την κοπελα, προφανως, και δεν ειστε και τοσκ σιγουρες για τις επιλογες σας. Κυριες μου ΤΟ ΓΡΑΜΜΑ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ ΣΑΣ ΩΣ ΕΝΗΛΙΚΑΣ ειναι αυτο που μολις διαβασατε.... Και τοτε να σας δω τι θα λετε.
Ανήκω και εγώ στην κατηγορία των μαμαδων που επέλεξα μετά από μεγάλη έρευνα τον αποκλειστικό θηλασμό σε συνδυασμό με την συγκοιμηση... Αποθηλασα φυσικά τον γιο μου όταν εκείνος το επέλεξε και μερικούς μήνες μετά αν και. μόλις τριών ετών και ένα χαιδεμενο μοναχοπαιδι του συζήτησα κ χωρίς ιστορίες και υστερίες πήγε στο κρεβάτι του. Δεν βρίσκω τον λόγο να προσπαθούμε να επιβάλουμε σε κανένα την γνώμη μας. Είμαστε μεγάλη άνθρωποι. Έχουμε γίνει γονείς και μπορούμε να κρίνουμε και να αποφασίσουμε μετά από έρευνα και σκέψη το καλύτερο για τα παιδιά μας....
Συμφωνώ απόλυτα με την Ελένη. Είναι μεγάλο λάθος να κοιμίζουμε τα παιδιά μας στο κρεβάτι μας και το λένε και οι ειδικοί. Δεν ξέρω αν δημιουργούνται φοβίες, αλλά σίγουρα δημιουργούνται παιδιά κακομαθημένα και λυπάμαι πολύ που η κοινωνία μας έχει φτάσει σε τέτοιο σημείο που το σωστό να θεωρείται λάθος, γιατί έτσι μας βολεύει...καθώς είδα ότι οι περισσότερες διαφωνείτε με την Ελένη. Εγώ χαίρομαι που μια κοπέλα έγραψε κάτι τέτοιο, ώστε να συμβουλέψει και άλλες μαμάδες, που "θέλουν να ακούσουν". Ο γιός μου είναι 11 μηνών, θήλαζε μέχρι 10 μηνών και είναι στην κούνια του, σε δικό του δωμάτιο από την πρώτη μέρα που τον φέραμε σπίτι. Μπορεί να κουράστηκα και να συνεχίζω να κουράζομαι με τα πέρα δώθε, αλλά είμαι περήφανη που κάνω κάτι σωστό για το παιδί μου και όχι κάτι που βολεύει εμένα.
Δεν έχετε ενημερωθεί, προφανώς, για το ζήτημα του αιφνιδίου θανάτου στα βρέφη.
Μάλλον εσείς δεν έχετε ενημερωθεί: Προσοχή όταν κοιμάστε με το βρέφος σας. Χρειάζεται προσοχή όταν ένα βρέφος κοιμάται στο ίδιο κρεβάτι με τους γονείς του. Τα κρεβάτια των ενηλίκων δεν έχουν σχεδιαστεί για βρέφη και δεν προσφέρουν τον ίδιο βαθμό ασφάλειας που προσφέρουν τα βρεφικά κρεβάτια. Ορισμένες πρόσφατες μελέτες άφησαν ανοικτό το ενδεχόμενο να υπάρχει κάποιος συσχετισμός του γεγονότος αυτού και του ΣΑΘΒ. Σε περίπτωση που το βρέφος κοιμάται με τους γονείς του στο ίδιο κρεβάτι πρέπει να λαμβάνονται κάποια μέτρα όπως για παράδειγμα αποφυγή πολύ μαλακών επιφανειών, μαξιλαριών ή σκεπασμάτων. Επίσης πρέπει να ληφθεί πρόνοια για να μη παγιδευτεί το παιδί σε τυχόν κενά που μπορεί να δημιουργούνται ή ακόμη να μη συμπιεστεί το παιδί από τον ένα από τους δύο γονείς με κίνδυνο ασφυξίας του.
Αχχχ ΕΛΕΝΗ πόσο δίκιο έχεις έχω ένα γιο 6χρ.που κάνει ακριβώς το ίδιο ακόμα...κι επειδή είναι μόνος φοβάται να κοιμηθεί μόνος του. Τον βάζω στο κρεβάτι του περιμένω να κοιμηθει του κάνω λίγη παρέα και μετά φεύγω,αλλά τα ξημερώματα πάλι έρχεται σε μας.Μεγάλο πρόβλημα αυτό.Συνήθως όταν έχεις το πρόβλημα δε μπορείς να βρεις και τη λύση εύκολα.εγώ του μιλάω του λέω γ το κρεβάτι του αλλά δεν πείθεται καθόλου.Και τώρα θα κάνω και 2ο μωράκι και θα προσπαθήσω να το μάθω αλλιώς γιατί από την αρχή ξεκινάνε όλα.
Πάντως ο αδελφός μου που κοιμόταν από μικρός με τους γονείς μου ακόμα έχει κόλλημα με τη μάνα μου. 19 χρόνων πάει και κοιμάται με τη μαμά του. Έλεος. Κάποια στιγμή χρειάζονται και τα όρια.
Μία χαρά τα λέει η Ελένη,κρατειστε τα παιδιά σας μέχρι να πάνε φαντάροι στα κρεβάτια σας.Ελεος!!!Φτιάξτε την σχέση με τους συζύγους σας και αφήστε τα παιδάκια στα κρεβατάκια τους.Έχετε όλη την μέρα για να τους δείξετε την αγάπη σας,δεν χρειάζεται και η νύχτα!!!!
Ελενη καλα εκανες κ μοιραστηκες την εμπειρια σου κ δεν εισαι υποχρεωμενη να απολογησε...ο καθενας επιλεγει τον τροπο που θα μεγαλωσει τα παιδια του. Καποτε ακουσα ενα ρητο "δεν υπαρχουν τελειοι γονεις αλλα κ τελεια παιδια" καλο ειναι να εκπαιδευονται οι γονεις για να εχουν πιο ισορροπημενα παιδακια. Καλη σου νυχτα
Καλησπερα σας κι απο εμενα...εχω τρεια παιδακια η μεγαλη κοιμοταν μαζι μας μεχρι τα 4 και μετα ζητησε να παει μονοι της στο δωματιο της ετσι και τα αλλα δυο...εγω πιστευω ελενη μου οτι εαν σε αφηναν να κοιμηθεις μαζι τους μεχρι να αποφασισεις εσυ να φυγεις δεν θα ειχες προβλημα φοβιας...δηλαδη πηστευω οτι ηταν λαθος που σε αφηναν στους διαδρομους να κλαιες και να αποκιμασε εκει....γνωμη μου οτι αυτο φταιει....και οχι οτι ηταν κακο που σε αφηναν να κοιμασαι μαζι τους αυτο το θεωρω φυσιολογικο
Καλησπέρα και από εμένα! Ανήκω σε αυτές που διαφωνούν μαζί σου και ως εκ τούτου κοιμάμαι παρέα με τον άντρα μου και το παιδί μου κοντά 2 χρόνια τώρα. Δε θα κάτσω να σε ψάλλω για το άρθρο σου γιατί η άποψή σου είναι δικαίωμά σου. Ούτε θα εξηγηθώ για την επιλογή μου γιατί είναι επίσης δικαίωμά μου να κοιμάμαι με το παιδί μου στο σβέρκο μου για όσο οικογενειακώς κρίνουμε αναγκαίο. Θέλω μόνο να σου επισημάνω ότι ο λόγος που "παίρνω προσωπικά" τα γραμμένα σου, είναι ότι γράφεις και συμβουλευεις για κάτι πολύ σημαντικό, σε απόλυτα απόλυτο ύφος. Η γνώμη σου βασίζεται στην προσωπική σου εμπειρία! Η πραγματικότητα όμως βρίσκεται στις έρευνες! Πραγματικά σου εύχομαι να βρεις το δρόμο να απεγκλωβιστείς από όλο αυτό γιατί θα σου χρειαστεί όταν με το καλό θα έρθει η στιγμή του γονεϊκού ρόλου στη ζωή σου. Όχι τίποτα άλλο...είσαι και μικρή ακόμα, καλή μου.
H αλήθεια βρίσκεται στις επιστημονικές έρευνες και (θα συμπληρώσω) στο ιδιωτικό σύμπαν μιας οικογένειας που μόνο τα μέλη της γνωρίζουν πιο είναι το καλύτερο γι'αυτούς τους ίδιους.
συμφωνώ, η πιο σωστή φράση που γράφτηκε είναι ότι η πραγματικότητα βρίσκεται στις έρευνες. Η Ελένη φαίνεται ένας πολύ γλυκός άνθρωπος που όμως έχει άλυτα θέματα. Μην το παίρνεις προσωπικά Ελένη, νομίζουμε ότι ο ψυχολόγος είναι ταμπού ενώ στην πραγματικότητα τον χρειαζόμαστε όλοι. Θα σε βοηθήσει σίγουρα, θα το δεις. Κατά τα άλλα, κοιμόμασταν με την κόρη μου μέχρι τα 3, όπου έφυγε μόνη της έχοντας χορτάσει μαμά και μπαμπά - και τώρα κοιμόμαστε με τον γιο μας, και η μεγάλη,6 ετών πλέον όχι μόνο δεν ζηλεύει, αλλά της αρέσει γιατί την ίδια ασφάλεια έζησε και η ίδια. Τα παιδιά που είναι χορτασμένα από αγάπη πορεύονται καλύτερα στη ζωή τους, ανεξαρτητοποιούνται γρηγορότερα, μην τους στερείτε την αγκαλιά σας.
Καλα μερικές ειστε ήμαρτον!!τι τρόποι τι συμπεριφορά πως μιλάτε έτσι απορώ.μαρεςει που συμβουλεύετε κιόλας ενώ δεν ξέρετε που παν τα τεςςερα.Ελένη μου εισαι γλυκύτατος άνθρωπος κ φαίνεται.πιστευω οτι θα βρεις τον δρόμο σου μια χαρα.συνεχιζε να κανεις αυτο που αγαπάς!!!!
Λοιπον οι φοβιες σου δεν εχουν σχεση με το οτι κοιμοσουν εως μεγαλη με τους γονεις σου γιατι η αδερφη σαν μικροτερη μιας 6μελης οικογενειας κοιμοταν με τους γονεις μου εως τα 7-8 και μετα με εμας αλλα στα 18 εφυγε να σπουδασει και ποτε δεν ειχε η εχει τετοιες φοβιες.....ειναι η πιο δυνατη,εχει φοβερη αυτοπεποιθηση σε σχεση με τα υπολοιπα αδερφια και καταφερνει να κανει τους στοχους της πραγματικοτητα....οποτε μαλλον κανεις λαθος.....οχι βεβαια οτι ειναι σωστο να κοιμομαστε αγκαλια με τα παιδια μας αλλα οταν το χρειαζονται τι?να τα διωχνουμε...η πειρα μου λεει το αντιθετο λοιπον
Ισως με ψυχοθεραπεία να βρεις τι συνεβει τα πρωτα χρονια της ζωής σου και στα 6 σου βγήκαν τοσο μεγάλες φοβίες οι οποιες δεν γιατρευτηκαν ποτε και συνεχιζουν ως σήμερα . Ποτέ δεν ειναι αργά καντο δωρο στο εαυτό σου .
Το δικο μου το παιδι παντως θηλαζε κ κοιμοταν απο τη στιγμη που γεννηθηκε μαζι μας στο κρεβατι το διπλο κ μολις εγινε 2 ετων μονη της ζητησε να παει στο δωματιο της. Σε λιγους μηνες θα γινει 3 χρονων κ ναι υπαρχουν φορες που θελει να κοιμαται μαζι μας, αναλογα τη διαθεση της αλλα κοιμαται κ στο δικο της δωματιο χωρις καμια πιεση απο μερους μας. Καλο ειναι να μη συμβουλευεις τις νεες μαμαδες πραγματα τα οποια ισως αναθεωρησεις οταν κανεις δικα σου παιδια...
Συγνώμη αλλά γενικεύεις την προσωπική σου εμπειρία και αυτό είναι εντελώς μα εντελώς λάθος. Το ότι εσύ είχες τόσα πολλά θέματα και δεν μπορούσες να απεξαρτηθείς από το κρεβατι των γονιών σου δεν είναι κάτι που συμβαίνει σε όλα τα παιδιά. Αυτού του είδους η εξάρτηση που περιγράφεις ξεπερνάει τα όρια της ψυχικής διαταραχής και κανονικά οι γονείς σου θα έπρεπε να έχουν απευθυνθεί σε ειδικό. Μην μιλάς έτσι εύκολα για πράγματα που δεν είσαι σε θέση να κατανοήσεις. Η προσωπική σου εμπειρία δεν είναι το παγκόσμιο μοντέλο! Είσαι μικρή και άπειρη και καθόλου ενημερωμένη. Επιπλέον ίσως θα έπρεπε να επισκευτείς έναν ψυχολόγο και να σταματήσεις να κρατάς παιδάκια.
Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί το έχετε πάρει το πόσο προσωπικά... Είπα την ιστορία μου Κ αρχίσατε τους ψυχολόγους... Κ χωρίς καν να ξέρετε.... εεε λοιπόν νομίζω το τραβάτε πολύ.... Οι γονείς μου ναι συμβουλευτικαν ειδικό και το τι είπαν νομίζω πως δεν σας αφορά αυτήν τη στιγμή.... Μετά που μεγάλωσα κ αφού έλυσα το θέμα ύπνος, επισκευτικα και εγώ ψυχολόγο (όχι γιατί έχω πρόβλημα αλλά για να λύσω μέσα μου αυτόν το φόβο) στον οποίο μίλησα για όλα και με βοήθησε πολύ... Όσο για το αν είμαι άπειρη άστο να το κρίνω εγώ κ μόνο...
Kορίτσι έγραψες ένα άρθρο (που αναρτήθηκε σε ένα site με χιλιάδες αναγνώστες.. κυρίως μητέρες) στο οποίο προτρέπεις τις μητέρες να μην κοιμίζουν τα παιδιά τους μαζί τους. Και υποστηρίζεις αυτό που γράφεις χρησιμοποιώντας ως επιχείρημα την προσωπική σου εμπειρία η οποία ακούγεται υπερβολικά δυσλειτουργική. Εσύ η ίδια έγραψες ότι 10 χρονών καθόσουν στο πάτωμα κλαίγοντας όλη νύχτα έξω από την πόρτα των γονιών σου παρακαλώντας τους να σε πάρουν στο κρεβάτι τους, και σε έπαιρνε ο ύπνος από την εξάντληση και το κλάμα. Εσύ η ίδια περιέγραψες μια συμπεριφορά απέναντι στον πατέρα σου που αγγίζει τα όρια του οιδιπόδιου. Εσύ μόνη σου μας περιέγραψες πόσο διακαώς ήθελες να κοιμάσαι ανάμεσα στους γονείς σου, όχι μόνο ως βρέφος ή νήπιο αλλά μέχρι και την εφηβία σου. Εσύ τα έγραψες. Αυτά όλα αποτελούν μια εντόνως προβληματική συμπεριφορά η οποία κάνει έναν γονέα να ανησυχίσει και να ζητήσει βοήθεια ειδικού. Φυσικά και κανείς δεν πήρε τίποτα προσωπικά. Ούτε κανέναν πραγματικά ενδιαφέρει τι είπε ο ψυχολόγος στους γονείς σου (αν και σαν μητέρες έχουμε μια ιδέα). Δεν σου πήρε κανείς το χέρι με τη βία ούτε κανείς σε υποχρέωσε να γράψεις το άρθρο αυτό. Μόνη σου το έκανες. Και μίλησες για ένα θέμα ΠΟΛΥ σημαντικό για τις μητέρες και την ανατροφή των παιδιών τους, με πολύ ελαφριά και ανώριμη προσέγγιση κάνοντας μια εντελώς απλοϊκή γενίκευση. Και ναι. Είσαι και άπειρη και ανώριμη και αυτό φαίνεται και από τον τρόπο που αντιμετώπιζεις το θέμα σου. Αν έκανες όντως ψυχοθεραπεία (την οποία χρειάζεσαι απαραιτήτως) δεν θα ξεστόμιζες την φράση: "όχι γιατί έχω πρόβλημα αλλά για να λύσω μέσα μου αυτόν το φόβο"! Δεν είπε κανείς ότι κάποιος που έχει ένα θέμα και παίρνει βοήθεια ψυχολόγου είναι στιγματισμένος και προβληματικός. Ένας ώριμος άνρθωπος που το αντιλαμβάνεται αυτό, δεν θα μιλούσε έτσι. Αν και μόνο η παρόρμηση να γράψεις αυτά που έγραψες και το ότι δεν καταλαβαίνεις τι εικόνα δίνουν για σένα, αρκεί. Ένα πράγμα που πρέπει να αναθεωρήσεις και να σταματήσεις να κάνεις πάντως, είναι να κρατάς παιδάκια.
Μαλλον αλλοι ηταν οι λιγοι για τους οποιους δεν μπορουσες να ξεκολλησεις απο το κρεββατι των γονιων σου και σου δημιουργηθηκε η φοβια, και οχι το οτι σε βαλαν να κοιμηθεις μαζι τους! Τα μωρα που απο την αρχη κοιμουνται στο κρεββατι με τους γονεις τους (υπο την προυποθεση οτι μεγαλωνουν ισορροπιμενα και ανεηαρτητα),μεγαλωνοντας λιγο,στην ηλικια των 3-4-5 θελουν απο μονα τους να φυγουν και να πανε στο δικο τους κρεββατι.Το σωμα τους αναπτυσσεται και νιωθουν τα ιδια πως δεν χωρανε και δεν ειναι ανετα στο μεγαλο κρεββατι. Αλλα παντα υπο προυποθεσεις!γιατι αμα οι γονεις εστω και αθελα τους εκβιαζουν συναισθηματα τα παιδια ή υπαρχει ο φοβος του αποχωρισμου απο αλλες καταστασεις,τοτε το παιδι νιωθει την αναγκη και τον φοβο να μεινει οσο πιο πολυ μπορει μαζι με τους γονεις του.Παντως το 90% περιπου των παιδιων που κοιμουνται απο την αρχη με τους γονεις,αποφασιζουν μονα τους να πανε στο δικο τους δωματιο,στο δικο τους κρεββατι!! Αν για παραδειγμα ως μωρο δεν κοιμηθηκες μαζι τους οσο το ειχες αναγκη,ειναι λογικο να προσπαθησες να αναπληρωσεις οταν ξεκινησες να κοιμασαι μαζι τους σε μεγαλητερη ηλικια!! Μη γενικευουμε καταστασεις λοιπον,γιατι απο το τι συνεβει σε σενα μεχρι να πουμε οτι καμια μαμα δεν πρεπει να κοιμαται στο ιδιο κρεββατι με το μωρο ουτε μια φορα, απεχουμε μιλια μακρια!! Η ψυχοσυνθεση ενος ανθρωπου και πολυ περισσοτερο ενος μωρου/παιδιου,ειναι αρκετα περιπλοκη και σιγουρα δεν βασιζεται σε ενα μεμονομενο περιστατικο για να δημιουργησει μια τοσο μεγαλη και αγχωδη διαταραχη οπως η δικη σου.Ψαξε μηπως υπηρξαν και αλλες συμπεριφορες των γονιων σου που στο δημιουργησαν αυτο και ειμαι σιγουρη πως θα βρεις πολλα περισσοτερα και σημαντικοτερα θεμα.Ο υπνος ηταν απλα η ενδειξη,η αιτια βρησκεται αλλου στα σιγουρα! Κοιτα να τα λυσεις αυτα πριν κανεις τα δικα σου τα παιδια γιατι εσυ ενοιωσες την αποριψη στα 6-7-8 αλλα εκεινα μαλλον θα τη νιωσουν απο την πρωτη μερα που θα τα παρεις μαζι σου στο σπιτι..
ΙΣΩΣ ΝΑ ΕΧΕΙΣ ΔΙΚΙΟ ΣΕ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΕΙΠΕΣ.. '' Αν για παραδειγμα ως μωρο δεν κοιμηθηκες μαζι τους οσο το ειχες αναγκη,ειναι λογικο να προσπαθησες να αναπληρωσεις οταν ξεκινησες να κοιμασαι μαζι τους σε μεγαλητερη ηλικια!! Μη γενικευουμε καταστασεις λοιπον,γιατι απο το τι συνεβει σε σενα μεχρι να πουμε οτι καμια μαμα δεν πρεπει να κοιμαται στο ιδιο κρεββατι με το μωρο ουτε μια φορα, απεχουμε μιλια μακρια!!'' ΙΣΩΣ ΚΑΙ ΝΑ ΗΘΕΛΑ ΓΙΑ ΑΛΛΟ ΛΟΓΟ ΝΑ ΚΟΙΜΑΜΑΙ ΕΚΕΙ... ΕΓΩ ΘΥΜΑΜΑΙ ΑΠΛΩΣ ΠΩΣ ΦΟΒΟΜΟΥΝ.. ΑΝ Η ΑΙΤΙΑ ΗΤΑΝ ΚΑΤΙ ΑΛΛΟ ΣΙΓΟΥΡΑ ΔΕΝ ΤΟ ΞΕΡΩ... ΟΜΩΣ ΝΟΜΙΖΩ ΠΩΣ ΕΙΣΑΙ ΛΙΓΟ ΣΚΛΗΡΗ..ΤΟ ΝΑ ΜΟΥ ΠΕΙΣ ΝΑ ΤΑ ΛΥΣΩ ΑΥΤΑ ΠΡΙΝ ΚΑΝΩ ΔΙΚΑ ΜΟΥ ΠΑΙΔΙΑ ΓΙΑΤΙ ΘΑ ΝΙΩΣΟΥΝ ΤΗΝ ΑΠΟΡΡΙΨΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΜΕΡΑ ΠΟΥ ΘΑ ΤΑ ΠΑΡΩ ΣΠΙΤΙ ΜΟΥ ΔΕΝ ΗΤΝ ΣΩΣΤΟ... ΚΑΤΑΡΧΑΣ ΔΕΝ ΜΕ ΞΕΡΕΙΣ ΣΑΝ ΑΝΘΡΩΠΟ ΚΑΙ ΣΑΝ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑ ΚΑΙ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΜΕ ΚΡΙΝΕΙΣ... ΔΕΝ ΘΑ ΑΦΗΝΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΟΥ ΜΟΝΑ ΚΑΙ ΔΕΝ ΘΑ ΤΑ ΑΠΕΡΡΙΠΤΑ ΓΙΑ ΚΑΝΕΝΑ ΛΟΓΟ.. ΠΡΟΣΕΧΕ ΤΑ ΣΧΟΛΙΑ ΣΟΥ ΣΕ ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΑΛΛΗ ΦΟΡΑ.. ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΠΟΥ ΔΙΑΒΑΣΕΣ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΜΟΥ..
Προφανώς η Νατασα είναι υπέρμαχος του co-sleepping και πολύ καλά κάνει και μοιράζεται τη γνώμη της. Ωστόσο η κριτική που κάνει (... Κοιτα να τα λυσεις αυτα πριν κανεις τα δικα σου τα παιδια γιατι εσυ ενοιωσες την αποριψη στα 6-7-8 αλλα εκεινα μαλλον θα τη νιωσουν απο την πρωτη μερα που θα τα παρεις μαζι σου στο σπιτι...) ρίχνει άνθρωπο φανατισμένο και καλά θα κάνει να την κρατήσει για τον εαυτό της!
Απλα σ'ευχαριστω που το μοιραστηκες. Μου θυμησες πολλα!
Συγγνώμη αλλά λες ανοησίες και προτρέπεις τον κόσμο που θα σε διαβάσει σε απαράδεκτες τακτικές. Ένα νεογέννητο βρεφάκι βιώνει τρομακτικό φόβο μετά την εξοδο από την ασφάλεια της μήτρας και έχει ζωτική ανάγκη για ζεστασιά και αγκαλιά. Επίσης ιδανικά θηλάζει, άρα πρέπει να κοιμάται δίπλα στη μητέρα του (αν δε θέλουμε να το βάλουμε στο κρεβάτι μας για λόγους ασφαλείας, μπορούμε να βάζουμε το κρεβατάκι του κολλητά στο κρεβάτι των γονιών και να έχουμε το κάγκελο κατεβασμένο). Και τα μεγαλύτερα παιδάκια όμως νοιώθουν συχνά ανασφάλεια και βασανίζονται από διάφορες άσχημες φοβίες τις δύσκολες σκοτεινές ώρες της νύχτας, με συνέπεια να καταφεύγουν στο δωμάτιο των γονιών για να βρουν ανακούφιση στο φόβο τους. Είναι το λιγότερο απάνθρωπο να λες "ούτε μία φορά γιατί μετά τελείωσε", υπονοώντας ότι πρέπει να διώχνουμε τα βρεφάκια μας και να τα φήνουμε να λιώνουν στο κλάμα. Είναι το λιγότερο απάνθρωπο να μην ικανοποιείς αυτή τη ζωτική ανάγκη του παιδιού σου. Το να συμβουλεύεις να διώχνουμε τα παιδιά μας από την αρχή ακόμα της ζωής τους και να τα απομονώνουμε τη στιγμή της ημέρας που μας έχουν τη μεγαλύτερη ανάγκη μόνο απαράδεκτο μπορώ να το κρίνω. Θεωρώ πως αν μέχρι τα 6 σου είχες κι εσύ η ίδια"χορτάσει" από ασφάλεια και δεν είχες βιώσει την τακτική του να σε αφήνουν σε ένα δωμάτιο μόνη και να φεύγουν,πιθανότατα δε θα σου είχαν βγει ξαφνικά σε τέτοια ηλικία αυτές οι φοβίες που σου βγήκαν μετά τη μετακόμιση και που έχεις ακόμα και σήμερα. Σκέψου το...Και γκούγκλαρε επίσης για τα οφέλη της συγκοίμησης. Ίσως πάψεις να είσαι τόσο απόλυτη...
Και εγώ την ίδια γνώμη έχω.. Έχω δυο παιδιά 4,5 κ 2 χρόνον.. Κ τα δυο στη κρεβατοκάμαρα τα έχω..δεν είναι έτοιμα να κοιμηθούν μόνα τους..ο μικροσ θηλάζει βεβεα..
ΔΕΝ ΜΙΛΑΩ ΓΙΑ ΕΝΑ ΒΡΕΦΑΚΙ ΚΑΙ ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ ΠΩΣ ΘΑ ΚΟΙΜΗΘΕΙ ΣΤΟ ΙΔΙΟ ΔΩΜΑΤΙΟ ΜΕ ΤΗ ΜΑΜΑ Κ ΚΟΛΛΗΤΑ ΣΤΟ ΔΙΠΛΟ ΚΡΕΒΑΤΙ.. ΑΛΛΩΣΤΕ Η ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΜΑΜΑ ΜΕ ΚΟΙΜΙΖΕ ΜΑΖΙ ΤΗΣ ΜΕΧΡΙ ΚΑΙ 6 ΜΗΝΩΝ.. ΜΕΤΑ ΠΗΓΑ ΣΤΟ ΔΙΚΟ ΜΟΥ ΔΩΜΑΤΙΟ.. ΕΙΣΑΙ ΜΑΜΑ Κ ΤΟ ΝΙΩΘΕΙΣ ΑΥΤΟ.. ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΠΑΝΘΡΩΠΟ ΑΛΛΑ ΠΙΣΤΕΨΕ ΜΕ ΑΝ ΜΟΥ ΤΟ ΑΠΑΓΟΡΕΥΑΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΗ ΜΕ ΤΟ ΣΩΣΤΟ ΤΡΟΠΟ ΤΩΡΑ ΔΕΝ ΘΑ ΕΙΧΑ ΦΟΒΙΕΣ.. ΟΣΟ ΓΙΑ ΤΟ ΑΝ ΕΙΧΑ ΒΙΩΣΗ ΤΗΝ ΑΣΦΑΛΕΙΑ ΜΕΧΡΙ ΤΑ 6 ΜΟΥ, ΝΑ ΣΟΥ ΠΩ ΠΩΣ ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ ΜΟΥ ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΚΑΛΑ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΑ ΕΤΣΙ ΕΙΧΑΜΕ 1 ΔΩΜΑΤΙΟ ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΑ ΑΔΕΡΦΙΑ ΜΟΥ.. ΟΠΟΤΕ ΚΟΙΜΟΜΑΣΤΑΝ 4 ΠΑΙΔΑΚΙΑ ΜΑΖΙ ΑΛΛΑ ΣΕ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΑ ΚΡΕΒΑΤΙΑ.. ΔΕΝ ΕΙΧΑ ΠΟΤΕ ΠΡΟΒΛΗΜΑ.. ΜΟΝΟ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΜΕΤΑΚΟΜΙΣΗ.. ΠΑΡΟΛΑ ΑΥΤΑ ΚΑΙ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΠΟΛΥΛΟΓΟ ΕΓΩ ΕΙΠΑ ΤΗΝ ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΣΑΝ ΠΑΙΔΙ ΓΙΑΤΙ ΠΟΛΛΕΣ ΜΑΜΑΔΕΣ ΠΟΥ ΞΕΡΩ ΠΕΡΝΑΜΕ ΟΤΙ ΠΕΡΑΣΑ ΚΑΙ ΕΓΩ ΤΟΤΕ… ΦΥΣΙΚΑ ΚΑΙ ΑΝ ΔΕΝ ΤΟ ΚΡΙΝΕΙΣ ΕΣΥ ΣΩΣΤΟ ΔΕΝ ΣΟΥ ΛΕΩ ΝΑ ΤΟ ΚΑΝΕΙΣ ΜΕ ΤΟ ΖΟΡΙ… ΣΙΓΟΥΡΑ ΟΜΩΣ ΔΕΝ ΤΟ ΕΧΕΙΣ ΠΕΡΑΣΕΙ ΟΠΟΤΕ ΚΑΙ ΔΕΝ ΞΕΡΕΙΣ ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΠΩΣ ΝΙΩΘΕΙΣ… ΜΕΡΙΚΕΣ ΦΟΡΕΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΖΩΤΙΚΗ ΑΝΑΓΚΗ.. ΤΟ ΒΛΕΠΟΥΝ ΣΑΝ ΠΑΙΧΝΙΔΙ, (ΓΤ ΟΠΩΣ ΕΙΠΑ ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΚΟΙΜΙΖΩ ΤΟ ΜΠΑΜΠΑ ΜΟΥ), ΟΜΩΣ ΜΑΘΑΙΝΕΙ ΠΟΛΥ ΕΥΚΟΛΑ ΤΗΝ ΠΑΡΕΑ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΝΙΩΘΕΙ ΜΟΝΟ… ΑΥΤΟ ΣΟΥ ΕΞΗΓΩ.. ΟΛΑ ΚΑΛΑ ΟΜΩΣ.. ΙΣΩΣ ΟΤΑΝ ΓΙΝΩ ΜΑΜΑ ΝΑ ΜΗΝ ΤΟ ΒΛΕΠΩ ΕΤΣΙ… ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΠΟΥ ΔΙΑΒΑΣΕΣ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΜΟΥ!!
Ελένη απο αυτά που λες εγώ αντιλαμβάνομαι οτι η φοβία σου δημιουργήθηκε απο τη μετακόμιση..μάλλον ήταν σοκ για σένα.Εγώ κοίμιζα τη μεγάλη μου μαζί μου και πήγε στο δωμάτιό της στα 3,5 χωρίς κανένα απολύτως πρόβλημα.Και όχι απλά δεν έχει φοβίες,αλλά αν γίνει καμμιά διακοπή ρεύματος αυτή μου βρίσκει τα κεριά :) Επίσης ξέρω πολλές φίλες μου που τα παιδιά τους αν και κοιμούνται μόνα απο βρεφάκια,αναζητούν τα βράδυα τους γοννείς τους.Νομίζω οτι είναι απόλυτα φυσιολογικό.Επίσης,όταν μεγαλώνεις σε μεγάλη οικογένεια πάλι νομίζω οτι είναι λογικό να έχεις συνηθίσει και να μην μπορείς να μείνεις μόνος σου.
Έχω τη άισθηση ότι η Ελένη λέει απλά τη γνώμη της και μοιράζεται την δική της εμπειρία. Δεν μιλάει ως ειδικός, ούτε φαίνεται φανατισμένη. Αν κατάλαβα καλά άρχισε να κοιμάται στο κρεβάτι των γονιών της όταν 6 ετών. Δεν αναφέρει πουθενά τι γινόταν όταν ήταν βρέφος ή νήπιο. Το να λες σε κάποιον που απλά λέει τη γνώμη του "λες ανοησίες " προσωπικά νομίζω ότι είναι απαράδεκτο
Εγώ απλά μοιράστηκα την δική μου ιστορία... Σίγουρα δεν έχουμε όλη την ίδια γνώμη και άποψη... Δεν είπα σε καμία μαμά να κάνει αυτό που λέω.... Μερικές φορές κάποιοι έχουν την άποψη τους ως σωστή κ δεν ακούνε τπτ άλλο.... Εγώ είπα απλώς τι πέρασα...
Δυστυχως εχω κ εγω τις ιδιες φοβιες βεβαια πλεον λογω ηλικιας σε μικροτερο βαθμο που οι δικοι μου δεν με αφησαν να κοιμαμαι μαζι τους παρολο που φοβομουν υπερβολικα κ πολλες φορες δεν κοιμομουν βραδυα ολοκληρα απο το φοβο μου....