Η γέννηση της μονάκριβής μου!

Θα σας πω και εγω την δικη μου ιστορια για την γεννηση της πριγκιπισσας μου!!!

Καταρχην να συστηθω… ειμαι η Εφη, ειμαι 23 ετων, ειμαι η μαμα της υπεροχης Νεφελης που ειναι 6 μηνων πια!!!!

Με τον μπαμπα της κορης μου ειμαστε μαζι απο τα 17 μας!!! ( εχουμε την ιδια ηλικια). Τρελος ερωτας χαχα, δυσκολη σχεση με τα πανω της και τα κατω της.

Για ενα διαστημα ειχαμε χωρισει -για ενα 6μηνο περιπου- και ενα βραδυ βλεπω τον παππου μου τον συγχωρεμενο στον υπνο μου να μου λεει «30 χρονων θα εχεις 8 χρονων παιδι!» Ξυπνησα τρελαμενη, τοσο που την επομενη μερα δεν ημουν σιγουρη αν οντως το ειδα ήαπλως το φανταστηκα!

Μετα απο λιγο καιρο ημασταν και παλι μαζι με τον μπαμπα της κορη μου πιο καλα απο ποτε!!!

29 Mαιου του 2015 το βραδυ βγαινω για ποτο με την κολλητη μου, ηπιαμε σαν να μην υπαρχει αυριο… Καποια στιγμη μεσα στη ζαλαδα μου της λεω «Ρε συ εχω 1 μερα καθυστεριση» (συνηθες φαινομενο για μενα μιας και δεν ειχα ποτε μου σταθερο κυκλο)

«Μη μου λες τετοια!» μου λεει!

Την επομενη μερα το βραδυ λεω στον Παναγιωτη (ο μπαμπας μας ντε!) «Αυριο θα κανω ενα τεστ εγκυμοσυνης» (με ετρωγε, μεσα μου ημουν σιγουρη και εψαχνα την επιβεβαιωση), χλωμιασε εκεινος, λογικο.

Την επομενη μερα κανω το τεστ πρωι πρωι -γυρω στις 8 και μιση ηταν- και μεσα σε 5 δευτερολεπτα βγηκαν και οι δυο γραμμουλες!

Παω απο τη δουλεια του και του λεω «Ειμαι εγκυος!«

Με αγκαλιασε, με φιλησε, ολα καλα! Κανω και ενα δευτερο τεστακι για σιγουρια και αυτο το ιδιο.

Να μη μακρυγορω… μια απιστευτα υπεροχη εγκυμοσυνη, ουτε ζαλαδες, ουτε εμετοι, τιποτα απολυτως, μονο συχνοουρια που εκανε την εμφανιση της απο νωρις! Πηρα μολις 9 κιλα και η κοιλιτσα αρχισε να φαινεται απο τον 6ο, καλα που κλωτσουσε η μικρη και θυμωμουν οτι ειμαι εγκυος, χαχα.

Στα τελη του 8ου μηνα εχω αρχισει τα καρδιοτοκογραφηματα και τις επισκεψεις στο γιατρο μου ανα 3-4 μερες. Σε μια απο τις επισκεψεις παρατηρει στον τοκογραφο συσπασεις και βλεπει την κοιλια μου να πετρωνει… Με ρωταει αν συμβαινει συχνα αυτο και του λεω πολλες φορες μεσα στη μερα… Εγω πρωταρα, εφοσον δε πονουσα δεν εδινα σημασια, φυσιολογικο λεω θα ειναι… Και τις επομενες μερες τα ιδια! Μου λεει «Θα κανουμε μια διπλη δοση κορτιζονης για τα πνευμονια της μικρης, βλεπω να με τρεχεις κανα βραδυ εσυ!» (που να ξερε χαχα)

Ξαπλα μου ειπε, να μη κανω τιποτα απολυτως να κερδισουμε μερες. Αλλο που δεν ηθελα και εγω, δεν το κουναγα απο το κρεβατι χαχα!

Και μπαινουμε στον 9ο επιτελους!

Π.Η.Τ. ειχα 3/2/16. Σταματαμε και το μαγνησιο που το ειχαμε αυξησει τον προηγουμενο μηνα και περιμενουμε την μεγαλη μερα!

Πλεον πηγαινα καθε 2 μερες, σταματησαν οι συσπασεις, κοπηκαν και τα πετρωματα σαν να μην αρχισαν ποτε, ο γιατρος μου δεν ηξερε τι να με κανει, με ρωταγε καθε φορα… «Πονας;», «Όχι καθολου» ελεγα εγω…

«Τωρα θελουμε να γεννησουμε!» μου ελεγε

«Χαχα, στην κυρια εκει μεσα πες το, οχι σε μενα!» του απαντουσα.

Απο την αρχη μου ειχε ξεκαθαρισει πως θα με αφησει το πολυ μεχρι 40+4!

Και μπαινω στην 40 εβδομαδα, την ιδια μερα το βραδυ με παιρνει τηλεφωνο, με ρωτουσε πως ειμαι αν ποναω, καθολου του λεω, μου λεει «ελα την Τεταρτη να βαλουμε πονους, δε μπορω να σε αφησω αλλο«

Ηταν ενα σοκ για μενα, η αληθεια ειναι αλλιως το φανταζομουν… Τελος παντων παμε πρωι πρωι συσσωμη η οικογενεια στο μαιευτηριο, περιμενουμε και περιμενουμε, ειχαμε τσακισει ολο το κυλικειο και καποια στιγμη ερχεται ο γιατρος μου και μου λεει «δυστυχως δε μπορω να σου βαλω πονους σημερα, εφημερευει το μαιευτηριο και γινεται χαμος και ειμαι μονος μου, ελα παλι αυριο!«

«Δεν υπαρχει περιπτωση! Καταρχην δε θα μπορω να πλησιασω Αθηνα αυριο!» (ηταν οι μερες που κανανε τα μπλοκα οι αγροτες)

«Τοτε θα σε κανω εισαγωγη και θα ξεκινησουμε ξημερωματα!«

Ετσι και εγινε, καναμε και τον τελευταιο υπερηχο με κοιταξε και απο κατω (σκαλισε και λιγο μπας και ξεκινησει κατι) και σε αυτο το σημειο εχω να δηλωσω οτι τη γνωστη διαδικασια που ολες σας ξερετε, εγω απλα δεν την εζησα!

Καταρχην πηγα ξυρισμενη και δευτερον δεν μου κανανε ποτε κλισμα!

Παω στο δωματιο φευγουν και οι δικοι μου και ο Παναγιωτης μαζι τους (αφου πρωτα ανοιξαμε αυλακι στο διαδρομο να περπαταμε πανω κατω οπως μου ειπε ο γιατρος) και μενω μονη με την κοιλιτσα μου να ονειρευομαι την αυριανη ημερα! Ολο το βραδυ μιλουσα στο τηλεφωνο με τον Παναγιωτη, καποια στιγμη παω τουαλετα και βλεπω στο χαρτι αιματακι, το λεω στη νοσηλευτρια μου λεει ειναι επειδη σε πειραξε ο γιατρος απο κατω! Και να σιγα σιγα αρχισανε και κατι πονακια και πετρωματα και να γυρναω γυρω γυρω στο κρεβατι και να λεω «Εγινε το θαυμα, αρχιζουμε!«

Ερχεται ξανα η κοπελα να δει τι κανω, της λεω «ποναω», μου λεει «χρονομετρα», ναι καλα ετσι οπως ημουν εγω, τι χρονομετρα μου ειπε, οτι να ναι της ελεγα χαχα, το καταλαβε και μετρησε εκεινη μερικες φορες.. Μου λεει «Παω να παρω τηλεφωνο το γιατρο σου να μας πει τι κανουμε» και ερχεται μετα απο 2 λεπτα με ενα τραυματιοφορεα και ενα κρεβατι.

«Πας αιθουσα τοκετων» μου λεει, η καρδια μου κοντευε να σπασει, πιο πολυ γιατι δεν ηξερα τι με περιμενε…

Και να λοιπον στη 1 τη νυχτα να κανω βολτα με το φορειο στους αδειους διαδρομους του Ελενα!

Μπαινω στην αιθουσα, με βαζουν στο τοκογραφο και περιμενω, για ποτε ξημερωσε ουτε που το καταλαβα, ηρθαν και οι δικοι μου και περιμεναν απο εξω και κατα τις 8 το πρωι να και ο γιατρουλης μου. Eν τω μεταξυ να μου εχουν φυγει οι πονοι, που και που καμια συσπαση και ουτε που την ενιωθα. Φερνουν το φαρμακο για τις συσπασεις, το βαζουν στο στατο και αρχιζουν σιγα σιγα να ετοιμαζονται και ξαφνικα πεφτουν οι παλμοι του μωρου, μπουκαρουν στο δωματιο ο γιατρος μου και 3-4 μαιες, με γυρνανε στο πλαι και μου βαζουν οξυγονο παιρνω βαθιες ανασες και αρχιζει να ξανα χτυπα σε φυσιολογικους ρυθμους η καρδουλα μας!

Λεει ο γιατρος μου στις μαθητευομενες μαιες (που ηταν καταπληκτικες μαζι μου, δε φευγανε λεπτο οι δυο κοπελες) να με βαλουν να κατσω οκλαδον στο κρεβατι. Με βοηθησανε, καθομαι και μετα απο 2-3 λεπτα και παλι πεφτουν οι παλμοι του μωρου, παλι το ιδιο σκηνικο, μαιες, οξυγονα, πανικος και ερχεται ο γιατρος μου με σκοτεινιασμενο υφος και μου λεει… «Ευτυχια μου, δε θα βαλουμε πονους ηδη πεσανε δυο φορες οι παλμοι του παιδιου, αμα σου βαλω και πονους θα το ζορισουμε και θα εχουμε προβλημα, καλυτερα να κανουμε καισαρικη!«

Ενταξει του λεω χωρις να καταλαβαινω τι μου γινεται, φευγει παει να ενημερωσει τους δικους μου και με πιανει ενα κλαμα, σπαραγμος… Μα εγω ηθελα να γεννησω φυσιολογικα, δεν εχω ετοιμαστει για καισαρικη, δε ξερω τιποτα για την καισαρικη ελεγα… «Δεν πειραζει, προσπαθησες» μου ελεγαν οι κοπελες, «ειναι καλυτερα για το μωρακι σου«,μου ελεγαν αλλα δε με παρηγορουσαν τα λογια τους…

Μου βαζουν καθετηρα και ορο και με πανε στο προθαλαμο να με δουν οι δικοι μου πριν το χειρουργειο, μου ευχοντουσαν με το καλο αλλα εγω ενιωθα οτι παω για σφαγη, ειχα ενα κομπο στο λαιμο που με επνιγε… Mπαινουμε στο χειρουργειο, ξαπλωνω στο κρυο χειρουργικο κρεβατι και καμια δεκαρια ατομα απο πανω μου να κανει ο καθενας διαφορα… Eνιωθα τοσο μονη σαν να μην ημουν στο σωμα μου, σαν να ηταν καποια αλλη και εγω απλα παρακολουθουσα τι της κανανε… Eκανα ραχιαια, με σκεπαζουν με τα πανια και αρχιζουν, τα ενιωθα ΟΟΛΑ! Xωρις πονο βεβαια και ξαφνικα ο γιατρος μου και η βοηθος γυναικολογος αρχιζουν να πιεζουν και να τραβανε, εγω ενιωθα τον αερα λιγο, δε με εφτανε, μου ελεγαν να παιρνω ανασες, πονουσα, σε αυτο σημειο πονουσα πολυ, 4 χερια μεσα μου προσπαθουσαν να ξεριζωσουν το μωρο μου και ξαφνικα νιωθω ενα ξαλαφρωμα που εβγαλα μια φωνη ανακουφiσης και ειπε η αναισθησιολογος ΚΑΛΩΣ ΤΗΝ!

Aυτο ηταν βλεπω την νοσοκομα να απομακρυνεται κρατωντας ενας πλασματακι που ουρλιαζε και εγω το κοιτουσα και ελεγα δε μπορει να ειναι δικο μου αυτο! Kαι αρχισαν να μου ευχονται να μου ζησει, και σκεφτομουν μολις εγινα μαμα, εφερα μια ψυχουλα στο κοσμο, οπως μου ειπε ο γιατρος μου αργοτερα ειχε σφηνωσει το κεφαλακι της αριστερα στη λεκανη μου και ζοριζοταν για αυτο πεφταν οι παλμοι της, μου την εφεραν κοντα μου για ενα γρηγορο φιλακι και σκεφτομουν «Θεε μου, ειναι τοση ομορφη, ιδια εγω!» χαχα!

Τελειωσε το χειρουργειο και πηγα στην ανανηψη, προσπαθουσα να κοιμηθω γιατι ημουν εξαντλημενη αλλα ξυπνουσα γιατι ενιωθα αδεια, μετα απο καποιες ωρες με πηγαν στο δωματιο και μου την εφεραν λιγο αργοτερα, δε ξανα χωριστηκαμε ποτε και ουτε προκειται! Γεμισε η ζωη μου, δε μπορω καν να θυμηθω πως ηταν πριν ερθει σε αυτη η Νεφελη μου, την λατρευω τοσο πολυ, πολλες φορες κοιμαται και την χαζευω και σκεφτομαι, θεε μου ειναι οντως αληθινη χαχα εχω χαζεψει μαζι της σας λεω!!!!!

4 / 2 / 2016 στις 12:05 το μεσημερι με βαρος 2,940.

Αυτη ειναι η ιστορια της γατουλας μου ειμαστε κιολας 6 μηνων και καθε μερα την αγαπαω και περισσοτερο!!!!!!! 🙂

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com