Όσα εύχομαι να μην της «περάσω»

Και να που κάπως έτσι η Αθηνά κλείνει σήμερα 6 1/2 χρόνια στον πλανήτη γη… Χρόνια που από τη μία τα έζησα, τα χάρηκα που λένε, αλλά που από την άλλη -ω τι γονεϊκό κλισέ!- πέρασαν, θαρρείς, σαν νερό… Δεν θα αρχίσω τώρα ένα κατεβατό με αχ και βαχ τύπου «Αχ, πότε ήταν μια σταλιά και τώρα μου μιλά και αγγλικά;» ή «Βαχ, πότε της άλλαζα πάνες και τώρα μου έχει και άποψη για το τι ρούχα θα αγοράσουμε και τι πηγαίνει με τι».

Σήμερα θα εστιάσω αλλού. Στο πόσο η κόρη μεγαλώνοντας τη μάνα της θα μοιάσει. Και το πόσο εύχομαι να καταφέρω να μην της περάσω κόμπλεξ, ανασφάλειες και δικιές μου φοβίες.

Τις προάλλες η καλή μου η γιαγιάκα έφτιαξε μια πεντανόστιμη γαριδομακαρονάδα (θυμίστε μου κάποια στιγμή να γράψω για το πώς η γιαγιά μου σε τόσο προχωρημένη ηλικία και με όραση άστα να πάνε συνεχίζει να μαγειρεύει τόσο καλά!). Την ώρα που έβαζα φαγητό στο πιάτο μου μονολόγησα «Λίγα μακαρόνια, γιατί παχαίνουουν…«, κάτι σαν σημείωση στον εαυτό μου, έτσι για πλάκα. Και τότε πετάγεται η Αθηνά και λέει «Εγώ τότε μόνο γαρίδες, παρακαλώ. Δεν θέλω να παχύνω!«

Γελάσαμε όλοι εκείνη τη στιγμή, γιατί η Αθηνά είναι φημισμένη για το πόσο πολύ μπορεί να φάει και πόσο λεπτή παραμένει. Στα 6 1/2 της χρόνια ζήτημα να ζυγίζει 17.5 κιλά. Έτσι ήταν από τη γέννησή της, πούπουλο και λεπτεπίλεπτη και εφόσον είναι υγιής και δεν στερείται τροφής, όλα καλά. Ανέκδοτο λοιπόν το ότι η Αθηνά είπε να μην φάει μακαρόνια για να μην παχύνει.

Μετά όμως το ξανασκέφτηκα. Και αγχώθηκα. Children see, children do. Τα παιδιά βλέπουν, τα παιδιά κάνουν. Μιμούνται.

Είμαι μια γυναίκα που έχω παλέψει πολύ με τον εαυτό μου για το θέμα της εμφάνισής μου. Πάντα είχα φοβία μην παχύνω, όταν δε πάχυνα, ήταν σαν μια κατρακύλα που δεν είχε τελειωμό καθώς ήρθε και έδεσε με μια δύσκολη περίοδο της ζωής μου. Με θυμάμαι πιτσιρίκα να ζω με τον αέρα και αργότερα να τρώω χωρίς σκέψη. Και η εξωτερική μου εικόνα να ορίζει τη διάθεση μου πολλές φορές. Και φυσικά αλλιώς να είμαι και άλλο να βλέπω στον καθρέφτη. Ευτυχώς σήμερα στα 32 μου με αγαπώ αληθινά. Βλέπω την ομορφιά μου στον καθρέφτη, όπως άλλωστε βλέπω την ομορφιά σε κάθε άνθρωπο. Η εμφάνιση και το σώμα μου δεν έπαψαν να με ενδιαφέρουν, έπαψαν όμως να με ορίζουν.

Εύχομαι να παραμείνω έτσι. Γιατί, Θεε μου, δεν θα ήθελα να περάσω στην κόρη μου εμμονές και φοβίες που βασανίζουν τόσες γυναίκες παγκοσμίως. Γιατί φυσικά και δεν ήμουν η μόνη, είμαστε πολλές, αν όχι οι περισσότερες αυτές που ζοριστήκαμε, στεναχωρηθήκαμε, εγκλωβιστήκαμε εξαιτίας της εικόνας μας. Εύχομαι οι κόρες μας να είναι αλλιώς. Να αγαπούν τον εαυτό τους, να τον προσέχουν με αγάπη, να επιλέγουν συνειδητά να είναι υγιείς και περιποιημένες, χωρίς πίεση, χωρίς ανταγωνισμό. Μόνο από απλή αγάπη και σεβασμό προς την ύπαρξή τους.

Και αντίστοιχα θα ήθελα να αφήσω την Αθηνά όσο το δυνατόν ανεπηρέαστη από τις δικιές μου απόψεις και τα δικά μου βιώματα. Πιστεύω στην διαφορετικότητα των ανθρώπων. Το ότι εγώ πιστεύω αυτό, δεν σημαίνει ότι το ίδιο πρέπει να κάνει και η Αθηνά. Ή τα δικά μου παθήματα, δεν σημαίνει ότι θα γίνουν και δικά της. Οι απόψεις μας για τις σχέσεις των ανθρώπων μπορεί να είναι διαφορετικές. Μπορεί κάποια στιγμή να συμφωνήσουμε, όμως αυτό θέλω να γίνει επειδή η ίδια θα φτάσει συνειδητά εκεί και όχι γιατί θα της το επιβάλλω.

Λένε πως καθώς η γυναίκα μεγαλώνει, μοιάζει με τη μαμά της. Κάποτε έλεγα «Σιγά να μην!«, αλλά το βλέπω πια και η ίδια. Μοιάζω σε πολλά στη μαμά μου, ακόμα και σε πράγματα που ήλπιζα να μην υιοθετήσω ποτέ. Χαίρομαι όμως που έχουμε ακόμα πολλές διαφορές μεταξύ μας. Η κάθε μια με την προσωπικότητά της. Και το πέτυχε γιατί όσο και αν αγχωνόταν, πάντα με άφηνε να κάνω του κεφαλιού μου. Και ας το χτυπούσα το κεφάλι μου μετά, χεχε. Αλλά και γιατί αποδέχτηκε το ότι επειδή είμαι κόρη της δεν σημαίνει ότι σκεφτόμαστε το ίδιο. Το εκτιμώ αυτό. Πολύ!

Πιστεύω ότι ιδανικά κάθε άνθρωπος με το που γίνεται γονιός θα έπρεπε να ρωτήσει τον εαυτό του «Τι είναι αυτά που εύχεσαι να μην περάσεις στο παιδί σου;» και κάπως έτσι να αρχίσει το ταξίδι προς την προσωπική του «βελτίωση» -ας μου επιτραπεί ο όρος. Ελπίζω ότι αυτό κάνω από τις 24/2/10 που κράτησα στην αγκαλιά μου το φαλακρό, κοκκινομύτικο μωράκι μου. Το πρωτότοκό μου, την Αθηνά μου! Δεν είναι εύκολο. Μα μόνο έτσι γίνεται. Για να αλλάξει ο κόσμος -και μαζί του και η «νέα γενιά», τα παιδιά μας- πρέπει να αλλάξουμε λιγουλάκι εμείς. Και να θυμόμαστε να μην φορτώνουμε τον λευκό τους καμβά με δικιές μας μουτζούρες. Η ζωή τους δίνει από μόνη της όλα τα χρώματα για να τον ζωγραφίσουν τα ίδια. Ακριβώς όπως θέλουν. Και όπως τους ταιριάζει!

(6 1/2 χρόνια με την Αθηνά! Σε αγαπώ καρδιά μου!)