Ένα μικρό παιδί ήθελε να παίξει στην παραλία με την άμμο. Η μητέρα του, είπε “Όχι! Η άμμος είναι υγρή και θα λερώσεις τα ρούχα σου!”
Ύστερα το παιδί ήθελε να πάει κοντά στη θάλασσα.
Η μητέρα είπε “Όχι, αποκλείεται! Γλιστράει και μπορεί να πέσεις!”
Έπειτα,το παιδί ήθελε να τρέξει στο δρόμο και η μητέρα του είπε “Όχι! Μπορεί να χαθείς στον κόσμο!”
Κατόπιν το παιδί ζήτησε παγωτό,γιατί κάποιος πουλούσε εκεί κοντά.
Η μητέρα είπε “Όχι! Γιατί πάντα δημιουργεί προβλήματα στο λαιμό και είναι κακό για την υγεία!”
Κι ύστερα είπε η μητέρα σε κάποιον που στεκόταν εκεί κοντά “Έχεις ξαναδεί πιο νευρωτικό παιδί;!”
Όταν ένα μικρό παιδί γεννιέται είναι σχεδόν αδύνατον να σκεφτεί κανείς ότι θα μπορέσει να μείνει υγιές, επειδή όλοι γύρω του είναι τρελοί και θα το αναγκάσουν να γίνει όπως αυτοί.
Θα σκοτώσουν την ελευθερία του και θα του δημιουργήσουν το αίσθημα ότι κάνει πάντα λάθος. Αναγκάζεται σιγά σιγά να αισθάνεται ότι έχει άδικο. Αυτό δημιουργεί στο παιδί μια καταδίκη, μια αυτοκαταδίκη.
Ό,τι και να προτείνει. Ό,τι και να κάνει, του λένε “Όχι!”.
Ο νευρωτικός νους δεν μπορεί να πει “ναι” γιατί ο νευρωτικός νους δεν δίνει ελευθερία στον ίδιο του τον εαυτό.
~ απόσπασμα από βιβλίο του Osho
Στο "Είμαι Μαμά!" όλοι έχουν λόγο! Θες να μοιραστείς μαζί μας μια εμπειρία σου; Να γράψεις κάποιο κείμενο σχετικό με την ειδικότητά σου; Είδες κάτι ενδιαφέρον που πιστεύεις ότι αξίζει να δημοσιεύσουμε; Επικοινώνησε μαζί μας στο eimaimama@gmail.com
Πόσο δίκιο εχει αυτό το άρθρο...Το ίδιο σκεφτόμουν πριν λίγες ημέρες όταν, στο πάρκο με τα δυο μου αγόρια, 4 & 6 ετών, με σταμάτησαν δύο φορές, δύο άγνωστες (μία μαμά και μία γιαγιά) να μου πουν να προσέξω το μεγαλύτερό μου γιο, γιατί έκανε πατίνι πολύ γρηγόρα και "θα έπεφτε και θα χτυπούσε". Πραγματικά όμως, αν δεν πέσει πώς θα μάθει να σηκώνεται;;;;; Εγώ από αυτό συγκράτησα το χαμόγελο του γίου που και την υπερηφάνια του, που τα κατάφερνε τόσο καλα (και τη δική μου δεν λέω) και το μελαγχολικό βλέμα των παιδιών τους που ήταν γαντζωμένα επάνω τους (Μη εκεί έχει σκόνη, μη εκεί έχει χώμα, μη εκεί θα σε χτυπήσουν...). Προτιμώ να βλέπω χαμογελαστά προσωπάκια, που ρουφούν τη ζωή και ας έχουν κάποιες φορές ματωμένα γονατάκια (ευτυχώς έχουμε μάθει και να πέφτουμε, οπότε δεν χτυπάμε συχνά), παρά παιδάκια μελαγχολικά γιατί φοβούνται να παίξουν (αυτά ή οι γονείς δεν ξέρω)...