Για τη γιαγιά μου…

Θα ήθελα πολύ να ήσουν σήμερα εδώ, μαζί μου. Θα ήθελα να με βλέπεις να ανοίγομαι με ζωντάνια στις χαρές της ζωής, να καταφέρνω να ξεπερνώ κάθε δυσκολία που συναντώ στο διάβα μου, να είσαι περήφανη για μένα κάθε φορά που αποδεικνύω στη ζωή πόσο σπουδαία μαχήτρια είμαι.

γράφει η Μαρία Σκαμπαρδώνη

Θυμάμαι όλες εκείνες τις φορές που ο εφηβικός εγωισμός μου και η απολυτότητα της εφηβείας μου σε πλήγωνε, όμως δεν έπαυες ποτέ να θυμάσαι ότι αυτό που χρειάζομαι περισσότερο είναι η αγάπη σου. Χαιρόσουν για εμένα , για τις μικρές επιτυχίες και αποτυχίες μου, για το γεγονός ότι σηκωνόμουν κάθε φορά που έπεφτα, για την αγάπη που έδινα και έπαιρνα απλόχερα από τους ανθρώπους.

Μου κράτησες το χέρι και πορευθήκαμε μέσα σε αυτό το θαύμα που λέγεται ζωή  πολλά χρόνια. Μία ζωή με τα πάνω και τα κάτω της, με τις χαρές και τις λύπες της, όλα αυτά που όλοι μας συναντάμε λίγο-πολύ μέσα σε αυτή. Αλλά εμείς είχαμε η μία την άλλη και αυτό μας ενδυνάμωνε , μας έδινε καθημερινά ένα λόγο να αγωνιζόμαστε, να ελπίζουμε, να χαιρόμαστε κάθε ημέρα που ξυπνάμε και ανασαίνουμε. Και αυτό ήταν αρκετό….

Μου είχες υποσχεθεί ότι θα μείνεις για πάντα δίπλα μου. Δυστυχώς, αθέτησες την υπόσχεσή σου. Μπορεί η φυσική σου παρουσία να μην είναι πια μαζί μου, αλλά η αγάπη που μου κληροδότησες θα με ζεσταίνει σε κάθε πληγή και στεναχώρια μου. Γιατί  οι άνθρωποι πεθαίνουν μόνο όταν τους ξεχάσουμε. Σε ευχαριστώ για την αγάπη σου και εύχομαι η πορεία μου μέσα στη ζωή να αποδείξει ότι την άξιζα..

Μου λείπεις, γιαγιά….