Για την κόρη μου
Πέρασαν κιόλας δυο χρόνια από τη βδομάδα που πέρασα με την κόρη μου στο νοσοκομείο Παπαγεωργίου. Ήταν η δεύτερη νοσηλεία της για το συγκεκριμένο ζήτημα (η πρώτη ήταν στο Παίδων «Η Αγία Σοφία» στην Αθήνα) και η τρίτη φορά που πάθαινε αυτό το τρομακτικό πράγμα. Την πρώτη το κρατήσαμε ως επεισόδιο πυρετικών σπασμών, τις δυο επόμενες λόγω του ότι το παιδί δεν είχε πυρετό, μιλήσαμε πια για άλλα πράγματα. Και οι τρεις φορές ήταν τα δυσκολότερα λεπτά της ζωής μου (και κράτησαν πολύ οι αναθεματισμένες) και ακόμα και σήμερα θυμάμαι κάθε δευτερόλεπτο που πέρασε μέχρι να δω το παιδί μου να συνέρχεται. Είναι η φάση που η καρδιά μένει παγωμένη, τα νύχια σκίζουν το δέρμα σου, η φωνή πνίγεται για να μην ουρλιάξεις. Ως μάνα πρέπει να μείνεις ψύχραιμη και να περιμένεις καρτερικά τους γιατρούς να κάνουν τη δουλειά τους. Είχα γράψει και παλιότερα ένα σχετικό κείμενο, το στενό διαδρομάκι όπως το ‘χα τιτλοφορήσει. Όταν πια το παιδί σου συνέλθει, μπορείς να πεις ότι η καρδιά, το μυαλό και όλο σου το είναι μπαίνουν ξανά σε σειρά, όμως εσύ δεν θα είσαι ΠΟΤΕ ο ίδιος άνθρωπος.
Μετά από μία τέτοια φάση, καλείσαι να πάρεις ένα από τα δυο μονοπάτια που ανοίγονται μπροστά σου: είτε αυτό του φοβικού γονιού, είτε αυτό του γονιού που θα ζει πια στ’ αλήθεια την κάθε μέρα σαν να είναι η τελευταία, άρα θα κάνει πέρα φόβους και άγχη και υστερίες. Τέρμα αντίθετοι δρόμοι. Εγώ διάλεξα τον δεύτερο. Γιατί… Πώς να το πω; Γιατί μέσα απ’ όλα αυτά συνειδητοποίησα πως τίποτα στη ζωή δεν είναι δεδομένο. Κανείς δεν υπογράφει συμβόλαιο με τη ζωή. Αύριο μπορεί ξαφνικά να φύγω εγώ. Μπορεί εσύ, μπορεί ένα από τα παιδιά μου, μπορεί η μάνα ή ο πατέρας μου. Ναι, χτυπάω ξύλο, ναι, κουνιέμαι από τη θέση μου, όμως γνωρίζω πια ΠΟΛΛΕΣ μαμάδες που έφυγαν, πολλές που έμειναν μόνες, ΠΟΛΛΑ παιδάκια που νοσούν, ΠΟΛΛΑ παιδάκια που δεν είναι πια κοντά μας. Μακάρι να ζήσουμε όλοι μέχρι τα βαθιά γεράματα, αλλά μπορεί και να μην γίνει έτσι. Οπότε ούτε θα κάτσω να αγχωθώ, ούτε όμως θα σπαταλήσω χρόνο και ενέργεια εκεί που δεν αξίζει: ζω την κάθε μέρα μου όσο το δυνατόν πιο γεμάτα, πιο όμορφα, με βασικό κριτήριο την ευτυχία των παιδιών μου και κυρίως με απέραντη ευγνωμοσύνη για όσα έχουμε. Δίπλα μας υπάρχουν άνθρωποι που δεν έχουν τίποτα απ’ όσα εμείς θεωρούμε δεδομένα. Θα μπορούσαμε να είμαστε εμείς στη θέση τους.
Σε κάτι τέτοιες στιγμές μετράς πολλά… Μετράς φίλους, μετράς αντοχές, μετράς θάρρος… Ο Γιώργος και η Κρυσταλλία που μας έφεραν το αγαπημένο φαγητό της Αθηνάς, ο Σάββας που με φιλοξένησε για μισή ώρα σπίτι του να κάνω ένα καυτό ντους με την ηρεμία μου ίσα για να ξαναγυρίσω τρέχοντας στο νοσοκομείο, οι δασκάλες της Αθηνάς που της έφεραν δώρα και αγάπη, ο νέος φίλος που μου κέρασε τον καφέ μου το τρίτο πρωινό που έσυρα τα πόδια μου να πάρω κάτι να πιω και να φάω, τα αμέτρητα μηνύματα αγάπης, τα μικρά φιλαράκια που μοιραζόμασταν τον ίδιο θάλαμο… Οι εξετάσεις, η κόρη μου η γενναία, οι ατελείωτες ώρες της μέρας που κάπως έπρεπε να γεμίσουν μέσα στο νοσοκομείο…
Πάνε δυο χρόνια πια… Και χθες πήραμε το πράσινο φως για να περάσουμε στο επόμενο επίπεδο. Κατά 80% όλο αυτό μένει πίσω. Τσαφ! Φεύγει από τη ζωή μας. Καλά, όχι ότι το αφήσαμε και καθόλου να μας επηρεάσει!
Χάζευα την κόρη μου καθώς ξάπλωνε υπομονετικά για να ολοκληρωθεί η εξέτασή της. Πόσο μεγάλωσε αυτά τα δύο χρόνια. Τότε ήταν μωρό και τώρα είναι κορίτσι. Ώρες ώρες της αρέσει να κάνει το μωράκι, όμως την βλέπω και κάθε πρωί καθώς με χαιρετά και διασχίζει το προαύλιο του σχολείο… Έτσι όπως απομακρύνεται βλέπω ένα λιγνό κορίτσι και θαρρείς και σε κάθε της βήμα ψηλώνει και ψηλώνει και ψηλώνει. Τη φαντάζομαι έφηβη και αργότερα ενήλικη. Άλλοτε με κοτσίδα, άλλοτε με λυτά τα μακριά της μαλλιά. Και καμιά φορά, να όπως τώρα, δακρύζω λίγο, τόσο δα. Γιατί την αγαπώ τόσο πολύ… Και τη θαυμάζω ακόμα περισσότερο. Τη θαυμάζω που είναι τόσο ατρόμητη, γενναία και χαρούμενη. Δεν μοιάζει με εμένα όταν ήμουν μικρή. Εγώ ήμουν πάντα ντροπαλή. Εύχομαι να μείνει έτσι για πάντα. Και να είναι καλά για πολλά πολλά πολλά πολλά χρόνια. Να είναι οι μόνες δοκιμασίες που θα περάσει εύκολες όπως αυτές που πέρασε μέχρι τώρα…
Και της υποσχομαι πως θα συνεχίσω να είμαι η μαμά που είμαι σήμερα. Γιατί όπως μου είπε χθες «Περνάμε ωραία, ε μαμά;» Και ναι… Περνάμε ωραία. No matter what!
* Μπορεί αυτό το κείμενο να μη βγάζει ιδιαίτερο νόημα… Μπορεί από αλλού να ξεκίνησε, αλλά αλλού να κατέληξε, αλλά δεν έχει σημασία. Αυτό το κείμενο είναι για εκείνη.
Όπως έγραψα σαν σήμερα πριν δύο χρόνια:
Ήμουν άνθρωπος μισός. Μετά έγινα μάνα…
Σ’ αγαπώ πολύ, Αθηνά!
Δεν θα πω σε νιωθω ομως καταλαινω απολυτα την αγωνια σου και τον φοβο σου η δικη μας ιστορια εχει ως εξης τον οκτομβριο του 19 υποβαλλομαι για 2η φορα σε εγχειρηση ανοιχτης καρδιας αντικατασταση μητροειδους βαλβιδας για 2η φορα αυτη την φορα μσ μετταλικη ... σε μεγαλο ιδιωτικο νοσοκομειο της θεσσαλονικης . Ως εδω ετσι κ ετσι πολλα προβληματα πολλες δυσκολες ακομη κ σημερα και τωρα θα σας συστησω την δικη μου ηρωιδα το δικο μου κοριτσι μου την χριστινα ,η χριστινα λοιπον ειναι 11 ετων στην τελευταια ταξη του δημοτικου ολα αρχισαν καπως περιεργα ειχα ενα προαισθημα κ σχεδον εβλεπα τα σημαδια κ ηταν σαν να εβλεπα εμενα μικρη να μην σας κουραζω τον μαρτιο 3 μερες πριν το γενικο lockdown μαθαμε οτι η μικρη επασχε απο ενα συνδρομο της καρδιας PWP ταχυκαρδιες με παραπληρωματικο δεματιο εχασα την γη κατω απ τα ποδια μου αθλητρια του στιβου ο γυμναστης της με αποκαλεσε υπερβολικη κ υπερπροστευτικη μητερα κ πως δεν ειναι κατι ,ομως διαψευτηκε 28 μαιου οταν ανοιξαν ολα πηγαμε θεσ/νικη σε εναν σπουδαιο ανθρωπο μας εξηγησε οτι δεν ειναι αθωο αυτο και τι ακριβως μπορει να της συμβει ανα πασα στιγμη δεν το σκεφτηκαμε καθολου αμεσως επικοινωνησαμε με μεγαλο ιατρικο κεντρο στην Αθηνα εκει μας περιμενε ενας υπεροχος ανθρωπος 17 αυγουστου εκανε την πρωτη επεμβαση ακομη προσπαθουμε να βρουμε τα πατηματα μας κ εχουμε δρομο μπροστα μας ειναι δυνατη ειμαι δυνατη και ειμαστε κ θα ειμαστε παντα διπλα της ... η δυναμη της κ η υπομονη της στις βαρδιες του πονου απιστευτη. Η αγαπη μας για τα παιδια μας ΜΟΝΑΔΙΚΗ ...
Σε νιώθω κορίτσι γιατί κι εμένα το παλικάρι μου φέτος την άνοιξη είχε μυϊκούς σπασμούς από πολύ πόνο στο χέρι από ένα πρόβλημα που δημιουργήθηκε μετά από 9 χρόνια από μια επέμβαση που είχε κάνει....είχε σπάσει αγκώνα και βραχίονα...δεν είναι εύκολο πράγμα να βλέπεις ένα 16χρονο 1,90 υψος να έχει σπασμούς με έντονο πόνο...να μην τον πιάνουν παυσίπονα και να μην μπορείς να τον βοηθήσεις..... καθόλου εύκολο για μια μάνα.... μέχρι να βρεθεί η αιτία έχασα τη μισή μου ζωή....και μέχρι να το ξεπεράσει ακόμα 1/4 αυτής....το τελευταίο 1/4.... μέχρι να τελειώσει εντελώς το θέμα γιατί παρακολουθείτε....αποφασισα να αλλάξω στάση ζωής...να κάνω κάτι για να ρουφήξω ότι προλάβω από τα χρόνια που μένουν.... δυστυχώς δεν έχει και ο άντρας μου την ίδια γνώμη και μας έχει πάρει η κατω βόλτα που λένε με καυγάδες.....θα μας δείξει η ζωή πιστεύω τι θα γίνει παρακάτω.... Να χαίρεσαι τα παιδιά σου να είναι γερά
κοριτσια καταλαβαινω οτι ειναι πολυ δυσκολο...το εχω περασει με τον αντρα μου...ομως υπαρχουν αλλα πολυ τραγικοτερα οπως ειπε και η ολιβια...θελει δυναμη η ζωη!
Να είναι γερή, να ζήσει όσα της αξίζουν και μακριά από νοσηλείες
ευχομαι μεσα απο την ψυχη μου ολα τα παιδια του κοσμου να ειναι πανω απο ολα γερα και τυχερα!Και ναι,Ολιβια ολα αυτα ειναι πισω τωρα!περασαν και εφυγαν !Ο,τι ο,τι καλυτερο!
Να είναι γερή και τίποτε παραπάνω! Έχω νιώσει κατι παραπλήσιο με το γιο μου απο όταν ήταν 3 μηνών...τωρα αισίως είμαστε 4 χρονων. Το ευχαριστο είναι οτι αυτά δεν καταλαβαίνουν τι τους συμβαίνει η μπορεί κ να καταλαβαίνουν κ να μας οπλιζουν με τη δύναμη που χρειαζόμαστε για να αντέξουμε. Έχω άλλο ένα παιδάκι κ τωρα περιμένω το τρίτο, ειλικρινά έχω πει στον εαυτό μου οτι δε θέλω να ξεχωρίζω τα παιδιά μου ούτε να έχω αδυναμία σε κανένα, αλλά αθελα μου έρχονται στιγμές που τον βλέπω κ νιώθω να έχει κάτι μοναδικό,ξεχωριστό. Αχ...εχω εκπαιδεύσει τόσο πολύ το αυτί μου η και το ένστικτο μου μπορείς να πεις που τρέχω διπλα του ακόμη κ με την παραμικρή αλλαγή στην ανάσα του κάθε βράδυ. Τα παιδιά μας, η ζωή μας όλη να τα έχει γερά ο Θεός κ μας να μας στέλνει δύναμη να στεκόμαστε διπλα τους με αισιοδοξία κ χαμόγελο!
Ακριβως τα ιδια κ εμεις....Ενα πυρετικων κ ενα απυρετο....Δεν ξεπερνιεται το ατιμο....Προσπαθω για το παιδι....Ουτε στον χειροτερο εχθρο μου δεν ευχομαι να το παθει!Ανυπομονω να γινουμε 6...
Ολα καλά για το κορίτσι μας!!!Αυτά είναι ευχάριστα νέα και ναι, πόσο δίκιο έχεις πριν να γίνουμε μάνες ήμασταν μισές!! <3
Πολύ όμορφο κείμενο. Αληθινό κ δυνατό. (Κ για δικούς μ λόγους).