Ο Αρχέλαος έγινε 4 ετών!

Δεν θα κρυφτώ πίσω από το δάχτυλό μου. Όταν έμεινα έγκυος στο δεύτερο παιδί μου, μέσα μου αμέσως μετά την ευχή να είναι γερό, λιγουλάκι ευχήθηκα να είναι άλλο ένα κοριτσάκι! Ήμουν σίγουρη κιόλας. Τρομάρα μου!

Με το που ο γιατρός επιβεβαίωσε ότι είναι αγόρι ένιωσα λες και αγόρι ευχόμουν από το πρώτο δευτερόλεπτο. Ο κόσμος μου γέμισε με εικόνες από Αρχέλαο και ας μην είχα καν την παραμικρή ιδέα του πόσο υπέροχος θα ήταν ο γιος που θα έφερνα στον κόσμο λιγους μήνες αργότερα.

Και τότε, ξημερώματα 8ης Οκτωβρίου 2012 τον πρωτοαντίκρυσα… Και το μέσα μου έλιωσε… Η καρδιά μου λιγώθηκε… Δεν μπορούσα να χορτάσω την ήρεμη όψη του… Έμοιαζε με αγγελάκι που διάλεξε την δική μου αγκαλιά για να πέσει από τον ουρανό…

Από νωρίς έδειξε το πιο γοητευτικό του σημείο: το υπέροχο, ακαταμάχητο χαμόγελό του. Καμία φορά τον φωνάζω «Ρουβά», χαχα… Λίγοι αντιστέκονται στο χαμόγελο του Σάκη. Ε κάπως έτσι είναι και ο Αρχέλαος. Ντροπαλός μα και κοινωνικός, αποφασιστικός μα και δίκαιος… Τον αγαπώ όσο δεν φαντάζεστε (ή μάλλον αν είστε μάνες, μια χαρά φαντάζεστε :P) και μ’ αγαπά και αυτός το ίδιο. Για την ακρίβεια, η αγάπη που μου έχει, ο τρόπος που με προσέχει και με προστατεύει είναι συγκινητικός. Και είναι μόλις 4 ετών…

Πριν καιρό στο σχολείο, ζωγράφισε μια μεγάλη καρδιά στην τάξη και μου την χάρισε. «Σου δίνω την καρδούλα μου για να είμαστε πάντα μαζί», μου είπε.

– Αρχέλαε, τι είναι η αγάπη;

– Mία καρδούλα είναι μόνο! Κόκκινη!

Αυτό μου απάντησε χθες στη μίνι συνέντευξη που του πήρα για τα γενέθλιά του…

Σε ευχαριστώ, γιε μου, που παρέα με την αδερφή σου μου θυμίζετε κάθε μέρα πόσο απλή και όμορφη είναι η ζωή.

Εύχομαι το χαμόγελό σου να φωτίζει πάντα τους γύρω σου… Να είσαι υγιής και ευτυχισμένος!

Σε ευχαριστώ που υπάρχεις στη ζωή μου!