Απέκτησα πια μόνο παρόν και μέλλον

“in the middle of my life, you gave me a fairytale”

«πόσο;»

«to the moon and back»

Πραγματι, τοση ειναι η αγαπη. Σε μια εποχη που τιποτα δεν επιβιωνει και τιποτα δεν ειναι αληθινο. Ηρθε στη ζωη μου ετσι ξαφνικα να μου ανατρεψει τα παντα.

Ειχα βγει απο μια σχεση που δεν πηγαινε καπου, ειχα καθετι υπο ελεγχο και ισορροπια σε ολα. Ειχα ομως και την πεποιθηση οτι οι σχεσεις δημιουργουνται για να τελειωνουν. Δεν πιστευα στο «για παντα», στους ερωτες – παραμυθια. Τον βρηκα καταλαθος, με βρηκε απο προθεση. Ολα εγιναν σε ανυποπτο χρονο. Οταν τον συναντησα ηταν μια πιθανη σχεση που καποια στιγμη θα τελειωνε. Ελα ομως  που η τυχη εχει για μας αλλα σχεδια…  ερωτευτηκα, απεκτησα πια μονο παρον και μελλον,  παρελθον οχι.

Τρεις μηνες πριν μπει στη ζωη μου, γνωρισα εναν ανθρωπο που με εξεπληξε. Χαρισματικος οσο δεν παει, ενας ιερεας. Τυχαια συνεβη, ηξερα το χαρισμα του αλλα δεν πιστευα ή εστω δεν καταλαβαινα πως μπορουσε.  Διαβαζε τα παντα πανω μου, ηξερε απολυτα σιγουρα την εξελιξη της ζωης μου. Μου ειπε ποιον θα περιμενω, πως θα ειναι, πώς θα ερθει στη ζωη μου. Ιδανικο σεναριο, σκεφτηκα. Τον αμφισβητησα, ημουν κι εγω δυσπιστη, μου φαινοταν αδιανοητο ενας αγνωστος ανθρωπος να ξερει τι θα μου συμβει.

«Εχει μπλε ματια, ζει σε αλλο μερος και ειναι ο ανθρωπος της ζωης σου. Θα ερθει μονος του, θα καταλαβεις ποιος ειναι»

Λιγες μερες μετα το ξεχασα. Φτανει η ημερομηνια που μου εδωσε ο ιερεας και τοτε ηταν που μπηκε στη ζωη μου εκεινος. Ανατριχιαστικα αληθινος, οσα μου ειπε συνεβαιναν μπροστα μου πια. Απο το πουθενα, με αφορμη κατι ασημαντο. Ξεκινησε μια επικοινωνια εξ’ αποστασεως, λιγο καιρο μετα τον γνωρισα απο κοντα. Ενας ανθρωπος που σου χαμογελαει και σου ζεσταινει την ψυχη. Καταλαβα αμεσως ποιος ηταν και γιατι ηρθε. Παλι αμφεβαλλα, παλι  δεν πιστευα οτι υπαρχουν οντως αυτοι οι ερωτες που βλεπουμε στις ταινιες. Προσπαθουσα να τον γνωρισω, να τον μαθω. Χωρις να καταλαβω εγινα ευτυχισμενη, χαμογελουσα συνεχως και χαιρομουν να γεμιζω τη βαλιτσα μου να παω να τον δω. Ενιωσα οτι κρατουσα παντα μεσα μου αυτη την αγαπη μεχρι να ερθει, σαν να τον περιμενα. Επικοινωνουμε μυστηριωδως, σκεφτομαστε παντα το ιδιο και καθε φορα απορουμε. Σαν να ειναι στο μυαλο μου και διαβαζει τις σκεψεις μου. Υπερφυσικη αγαπη, μοναδικη.

Η ζωη μας μας εγινε αυτο ακριβως που ονειρευεται ενας ανθρωπος. Ειμαστε απολυτα εξαρτημενοι ο ενας απο τον αλλο. Ξεχασα τη ζωη μου πριν απο κεινον. Συνειδητοποιησα πως ο χρονος  περνουσε χωρις να με αγγιζει. Τα ονειρα μου ξεκινησαν μαζι του, η θεωρια μου για τη ζωη αλλαξε, εθεσα αλλους στοχους. Τον αγαπαω γιατι γινομαι καλυτερος ανθρωπος κοντα του, γιατι μου δινει τη δυναμη να παλεψω με ολα, γιατι ειναι παντα διπλα μου ακομη κι οταν βρισκεται μακρια. Ειναι απο αυτους που γυριζουν τον κοσμο αναποδα, που ξερουν τι θελουν και ταυτοχρονα απο δυναμικοι μετατρεπονται σε κατι ευαισθητα πλασματα που χωνονται στην αγκαλια σου.

Η αγαπη της ζωης μου εχει χρωμα μπλε, εντονο σαν τα ματια του. Αποφασισα οτι θελω να βλεπω αυτα τα ματια για παντα. Αν ειμαι περηφανη για κατι στη ζωη μου, αυτο ειναι που βρηκα αυτον με τον οποιο κουμπωνω απολυτα. Σημαντικο να ακουμπας πανω σε καποιον και να ξερεις οτι στηριζεσαι εκει απολυτα χωρις το φοβο οτι θα πεσεις. Ειναι αυτο που λενε «το αλλο μου μισο». Οντως ισχυει, καθε φορα που τον αποχωριζομαι αφηνω κι ενα κομματι μου εκει. Για τα συναισθηματα μου δε θα γραψω, δε φτανουν οι λεξεις. Ξερει και ξερω «ποσο».

Η ζωη μας ρυθμιστηκε απο μονη της, δε καταβαλλαμε ιδιαιτερη προσπαθεια. Μια μετακομιση, μια κοινη ζωη και μια ευτυχια ειναι το αμεσο μελλον μας. Ζω ενα παραμυθι και καθε φορα που τον κοιταζω δυσκολευομαι να πιστεψω οτι οντως συνεβη. Υπαρχει ερωτας και τωρα και παντα θα υπαρχει, παντα θα υπαρχουν αυτοι που ηταν γραφτο να βρεθουν, παντα θα γινονται θαυματα.

Το ονομα μου θελω να ειναι «σκουληκι»

Ξερω εγω το γιατι, ξερει κι εκεινος

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com