Αργοπεθαίνω ακόμα…

Σε συνέχεια της παλιότερης ιστορίας μου…

Όχι, δε με ξαναχτύπησε. Όχι, δε συνέβη άλλο παρόμοιο τραγικό περιστατικό. Τελικά, όποιος το κάνει, ίσως και να μην το ξανακάνει. Όμως αυτό που δεν αλλάζει ποτέ είναι η άσκηση ψυχολογικής βίας. Οι απειλές, η απόρριψη ευθυνών, η υποτίμηση της συντροφικότητας και το παιχνίδι της εξουσίας δεν αλλάζει. Ο χαρακτήρας δέχεται επιρροές αλλά δεν αλλάζει.

Τελικά μετά από τόση υπομονή και τόσες προσευχές και τόση αναζήτηση σε ειδικούς και μη για βοήθεια, η μόνη λύση είναι ο χωρισμός. Και φυσικά, ως υπέρ-υπομονετικό άτομο εγώ, ούτε αυτό δεν τόλμησα. Μου το προσέφερε. Μετά από τραγικές και αρρωστημένες καταστάσεις, μετά από ένα πανέμορφο δώρο Θεού, ένα δεύτερο παιδάκι, μετά από ψέματα και αδιάφορες ημέρες πήρε την απόφαση. Το μόνο που έχει μείνει να αναρωτιέμαι είναι τι λάθος έκανα. Όχι πως δεν αναγνωρίζω το μερίδιο της ευθύνης, αλλά οι κινήσεις μου ήταν αντιδράσεις πάνω σε τρελές καταστάσεις. Του αναγνωρίζω το ότι έδειξε από την αρχή τον αληθινό χαρακτήρα. Μου αναγνωρίζω ότι όλα τα έβλεπα αλλά τα δικαιολογούσα. Δεν ξέρω αν ήταν από έρωτα ή από το φόβο της μοναξιάς η τόση υπομονή και επιμονή μου. Εικάζω ότι ήταν (και σύμφωνα με ειδικούς) λόγω της οικογένειας που εγώ μεγάλωσα…

Τον κατηγορούσα ότι ήταν τρελά κολλημένος με την οικογένειά του. Φυσικά και ήταν. Όμως το δικό μου οικογενειακό περιβάλλον μου είχε ήδη καταγράψει στο DNA μου να ανέχομαι. Τον κατηγορούσα ότι είναι ψυχρός, απόμακρος, κενός. Όμως, έχει πιο πολλούς φίλους από εμένα και οι περισσότεροι κοινοί μας φίλοι είναι με το μέρος του και με απομόνωσαν. Τον κατηγορούσα ότι είναι φιλοχρήματος και έκρυβε τις οικονομίες του, όμως έχει πείσει φίλους και τον βοηθάνε οικονομικά. Τον κατηγορούσα για παραμέληση του εαυτού του και τώρα εγώ είμαι αυτή που βουλιάζω.

Βουλιάζω. Ανάμεσα σε υποχρεώσεις, δουλειά, οικονομικά… Διαζευγμένη Μητέρα 2 παιδιών σε ηλικία 32 ετών. Ο μεγάλος μου φόβος έγινε πραγματικότητα. Δε μου λείπει. Δεν έχω κλάψει. Δε με νοιάζει. Αλλά πλέον είμαι σε καθήκον μόνο για το καλύτερο μεγάλωμα 2 παιδιών. Τα προσωπικά όνειρα και ο εαυτός μου σε δεύτερη μοίρα. Παλεύω. Κάπως τα καταφέρνω. Ευτυχώς δεν απογοητεύομαι κι έχω βάλει κάποια σειρά. Όμως δεν πρέπει να σταματήσω. Και δεν πρέπει να κοιτάξω δεξιά-αριστερά από το στόχο μου γιατί θα τον χάσω.

Γιατί δεν έβλεπα νωρίτερα; Γιατί δεν καταλάβαινα νωρίτερα; Γιατί έπρεπε να φτάσω ως εδώ για να μάθω; Γιατί μου συνέβη κάτι άσχημο ενώ είχα τις καλύτερες προθέσεις;

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com