Οι σκοτεινές σκέψεις μιας γυναίκας για τους άντρες!

Από  που να αρχίσω; Νιώθω πιο ευάλωτη από ποτέ..!

Στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν έχει να κάνει με τα αισθηματικά κι όμως κολλάει τόσο πολύ!

Πόσο; Τοοοοοοόσοοοο!

Έχω νεύρα, κουκλίτσε μου. Πολλά. Δεν είναι πως δεν σας αγαπώ, απλώς  με εκνευρίζετε και φαντάσου! Δεν διανύω  φάση εμμήνου ρύσεως!!! Ώρες-ώρες θέλω να σκίσω τα ρούχα μου από τα νεύρα μου, αλλά ξέρω πως ακόμη κι αυτό θα σας αρέσει κι αυτό θα με εξοργίσει ακόμα περισσότερο.

Υποθέτω καταλάβατε όλοι πως μιλάω για το αρσενικό είδος.

Γιατί να γεννηθώ γυνή; Γιατί; Θα ήμουν άντρας, θα δούλευα… και τέλος.

Α! Συγγνώμη, θα έκανα και σεξ. Τώρα ΤΕΛΟΣ.

Όλα τα άλλα θα τα έκανε το κορίτσι μου. Θα δούλευε, θα φρόντιζε τα παιδιά, το σπίτι, εμένα (αν ήμουν άντρας).

Θα γυρνούσα κατάκοπος σπίτι και μετά θα είχα έτοιμα τα πάντα (λες και εμείς  οι γυναίκες όταν γυρνάμε σπίτι από τη δουλειά είμαστε σαν οικογένεια ΒΙΤΑΜ. Με λευκά ρούχα και χαμόγελα μέχρι τον ουρανό. Ξεκούραστες, έτοιμες να κατακτήσουμε τον κόσμο)

Δεν είν’ κακό. Η μουρμούρα μας δεν ξέρω αν παλεύεται βέβαια, αλλά υπάρχουν και οι ωτοασπίδες! Αυτές του νερού οι καουτσούκ, να μην φαίνονται κιόλας όπως τα σφουγγαράκια. Ντάξει, δε θέλουμε να προκαλέσουμε!

Δε θέλω  άλλες δουλειές.. Είναι μάταια όλα. Αφού ότι με κόπο φτιάξεις, μέσα σε λίγα λεπτά δεν υπάρχει πια.

Και  τι να κάνεις;; Να ζητήσεις να σε βοηθάει; Πάλι σκατά θα τα κάνει. Μπορεί κι επίτηδες για να μην του το ζητήσεις ξανά!

Δηλαδη πόσο δύσκολο είναι να καθαρίσεις το σημείο που έκοψες ψωμί; Σουσάμια είναι, φίλε μου. Σουσάμια! Όχι ποντικοκούραδα! Πάρε το βετέξ που προσφέρει εργονομία, χαμηλή τριβή, υψηλή απορροφητικότητα, απλότητα και καθάρισέ το! Πέντε ώρες χάζευα στο σουπερ μαρκετ μέχρι να διαλέξω το πιο φθηνό (για να μην γκρινιάζεις, παλιοσπαγκοραμένε) μα συνάμα ιδανικό για το σπιτικό μας!

Γιατί όταν θέλει να πιει καφεδάκι;;;

Αχ, το μαναράκι μου! Αναρωτιέται κιόλας γιατί  δεν τον πετυχαίνει ποτέ. Αφού αγοράκι μου όμορφο, οι μισές δόσεις βρίσκονται στον πάγκο της κουζίνας, όχι στο ποτήρι σου. Πάρκινσον έχεις,  ρε π%$#^ μου;

Καλά ας μην αναφερθώ στον τρόπο που κάνει μπάνιο ή πλένει τα μουτράκια του ή τα ξυρίζει, ενώ έχω απολυμάνει το μπάνιο.

Μια φορά μπήκα μέσα ωσαν την Πάμελα. Σωσίβιο, κυάλια, απινιδωτής… τα μόνα που έλειπαν ήταν το Λος Αντζελες και τα βυζιά που δεν έχω (Δε δίνει ο σπάγγος για να τα μεγαλώσω, φταίει!!) Λούτσα τα είχε κάνει… Καλά ας το πω  πιο κομψά: Αρτέμιδα τα είχε κάνει!

Το χειρότερό μου είναι όταν αποφασίζει (μία φορά το χρόνο) να φτιάξει πρωινό. Όχι γιατί ήθελε, αλλά γιατί εμένα με πλάκωσε το πάπλωμα κι εκείνου έφτασε το στομάχι στην πλάτη από την πείνα.

Σηκώνεσαι, λοιπόν και βλέπεις  τον καφέ σου έτοιμο. Το τοστ σου. Τις φρυγανιές σου. Το αυγουλάκι σου. Το χυμό σου φρεσκοστυμμένο με πορτοκάλια Βαλέντσια. Φωνάζεις «Ερχεστε ειρηνικά ή πάμε για πόλεμο;;«

Τρώτε και μετά τα πας στην κουζίνα. Μην ζητάς ολοκληρωμένες δουλειές. Πχ να τα πάει εκείνος ή ακόμη και να τα πλύνει. Δε θέλουμε να ξεπεράσει τον εαυτό του. Κυριακή είναι. Δείξε έλεος, παλιοσαύρα γυνή.

Πας και αντικρίζεις το χάος. Χυμός στον πάγκο.. τσόφλια από αυγά… καφέδες… η  τοστιέρα με κολλημένα τυριά.. αι στο καλό..!

Παίρνεις ένα κρεμμύδι εκεί επιτόπου και ξεκινάς να μαγειρεύεις.. ο,τι βρεις, δε μας νοιάζει τι! Σημασία έχει να δείξεις πως κλαις από το κρεμμμύδι, ΟΧΙ  ΑΠΟ ΤΑ ΝΕΥΡΑ ΣΟΥ. Θα σε πει αχάριστη.

Κλείνω με την ατάκα που λένε πολλές φορές «Άστα μωρέ, έλα να αράξουμε… δεν έγινε και τίποτα!!«

Τα αφήνεις.

Την επόμενη μέρα:

«Γυναίκα, πού είναι το παντελόνι μου; Το σιδέρωσες; Γυναίκα, τι φαί έχουμε; Πήρες ψωμί; Τα παιδιά διάβασαν; Εχει ζεστό νερό να κάνω μπάνιο;«

Και σου έρχεται να απαντήσεις… «Είναι  εκεί που αράζαμε χθες!!!«

Δεν ξέρω αν είναι ευλογία να κάνει δουλειές και να ανακατεύεται στα πόδια μας έχοντας άποψη.

Νομίζω θα ήταν αρκετό να μαζεύει τουλάχιστον τα δικά του.

Δεν θέλω τίποτα. Νεύρα είχα. Μη με παίρνετε στα σοβαρά. Ηρέμησα ήδη.

Σαύρες, ας ενωθούμε για ένα καλύτερο αύριο!

*Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα ή καταστάσεις  δεν είναι συμπτωματική και έχει σχέση με την πραγματικότητα.

Για να γραφτεί το κείμενο αυτό κακοποιήθηκαν ορισμένοι άνθρωποι που πλησίαζαν για να δουν τι γράφω.

Φιλάκια, κουκλίτσα μου και κουκλίτσε μου!

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com