Ο Άγγελος έγινε 6 μηνών!

Είμαι από αυτές που πιστεύουν πως όταν η μαμά είναι καλά, τότε είναι και τα παιδιά καλά. Όσο μεγαλώνω, το πιστεύω ακόμα εντονότερα.

Πριν ένα χρόνο, στο ιατρείο της αγαπημένης μου Ελένης Ξανθοπούλου, κάτι σαν μία μαύρη σκιά εμφανίστηκε πάνω από το εμβρυάκι μου την ώρα που μου έκανε υπέρηχο.

«Να είδες; Στεναχωριέσαι και το στεναχωρείς και αυτό! Χαζούλα! Τέρμα τα κλάματα. Από σήμερα μόνο χαμογελάμε«

Δεν θα ξεχάσω ποτέ αυτό το «Από σήμερα μόνο χαμογελάμε» και δεν θα πάψω ποτέ να την αγαπώ για αυτή τη φράση που ξεστόμισε τότε (και για όλα όσα έκανε, βέβαια στη συνέχεια)

Ήταν η μέρα που κατάφερα επιτέλους να δω τη ζωή αλλιώς. Η μέρα που έπαψα να είμαι η μικρούλα Ολίβια και άρχισα να γίνομαι πια η Ολίβια που όφειλα να γίνω για τον εαυτό μου και για τα παιδιά μου.

Πριν 6 μήνες, τη στιγμή που μου έφεραν να αντικρύσω τον μικρό μου γιο, η καρδιά μου έπαιξε τρομπέτα και η ψυχή μου γέμισε με φως. Το μωρό μου ήταν όλα όσα είχα ονειρευτεί και ακόμα περισσότερα, όπως αποδείχτηκε όταν δυο μέρες αργότερα πήγαμε σπίτι και τον είδα πια να «κουμπώνει» με τα δυο υπέροχα μεγαλύτερα παιδιά μου.

Αυτή η ομάδα που μέρα με τη μέρα γίνεται και πιο δυνατή. Ο καθένας τους τόσο ξεχωριστός και μοναδικός και όμως όλοι μαζί σε συνδυασμό πετυχαίνουν μια όμορφη αρμονία.

Όλοι μου λένε πόσο ήρεμο μωρό έχω… Τα ίδια άκουγα και για τα αδέρφια του, τα πιο ήρεμα και «εύκολα» μωρά του κόσμου. Ξέρω πως κάνω πολλά πράγματα καλά. Πριν αποκτήσω παιδιά, δεν θα φανταζόμουν ποτέ πως θα μπορούσα να κάνω και αυτό καλά. Σήμερα ξέρω πως έχω γεννηθεί (και) για να είμαι μαμά. Είναι ο σπουδαιότερος ρόλος της ζωής μου και ας είναι τόσο «αυτονόητος».

Ο Άγγελος είναι 6 μηνών. Πλέον κάθεται, σέρνεται σαν το σκουληκάκι, μπαμπαλίζει, στέλνει φιλιά. Τρώει φρούτα, λαχανικά, μοσχαράκι και κοτόπουλο. Δεν έχει δόντια. Γαργαλιέται στις μασχάλες. Είναι τεράστιο μωρό.

Χαμογελάει συνέχεια.

Και αυτό δεν είναι τυχαίο.

Χρόνια σου πολλά, καμάρι μας!