Το taekwondo σου διδάσκει την πειθαρχία

Έχεις ακούσει ποτέ για τον έρωτα με την πρώτη κλοτσιά; Αν όχι, τότε θα έχεις σίγουρα ακούσει για την πρώτη αγάπη. Που δεν είναι άλλη από εκείνη την αγάπη για τον εαυτό μας κι εκείνο το πάθος να μπορούμε να προστατευτούμε εμάς από το καθετί.

Έτσι επιλέγουμε μια μέθοδο αυτοάμυνας. Η οποία αυτοάμυνα δεν πρέπει αναγκαστικά να περιέχει κάποιο ξίφος, κάποιο τόξο ή ακόμη κι ένα απλό ξύλο αλλά τα δυο άκρα σου, τα χέρια και τα πόδια σου. Τα οποία αρκούν να κερδίσουν τη μάχη και την προστασία σου.

Σήμερα όμως θα πούμε για το ταε κβο ντο, το οποίο είναι ένα άθλημα αυτοάμυνας και οποίος το έχει δοκιμάσει σίγουρα το έχει ερωτευθεί. Και μιας και μιλήσαμε για αυτοάμυνα να ξεκαθαρίσουμε σε ‘κείνους που νομίζουν ότι το ταε κβο ντο είναι ένα βίαιο άθλημα που προκαλεί, πως για εμάς, σημαίνει πειθαρχία. Ένα σχολείο καλών τεχνών που διαφέρει από εκείνες της ζωγραφικής, της μουσικής ή της αρχιτεκτονικής. Είναι ένα σχολείο που μοιράζεται σε τάξεις, ανάλογα του χρώματος της ζώνης αλλά και της εμπειρίας σου.

Όπως και σε κάθε σχολείο έτσι και σ’ αυτό δίνεις εξετάσεις για να περάσεις την τάξη. Βέβαια, η δίκη μας εξέταση είναι λίγο πιο κορεάτικη, όμως δεν παύει να είναι το ίδιο καθοριστική.
Μοιρασμένοι λοιπόν στα γκρουπάκια πολεμάμε κάθε φορά μ’ έναν αντίπαλο, ο οποίος έχει πρόσωπο άλλου, αλλά αίσθηση του εαυτού μας. Δηλαδή, πολεμάμε με τον εαυτό μας για να του δείξουμε το ποσό δυνατοί είμαστε, σαν δυο καλοί αντίπαλοι.

Και για να κάνω και μια αναπόληση του παρελθόντος, θυμάμαι μια παλιά ανάμνηση από τα χρόνια που έλεγε ότι ταε κβο ντο, σημαίνει τρία πράγματα. Πόδι, χέρι και μυαλό. Ο τρόπος να μάχομαι μόνο με το σώμα μου. Είναι ο κανόνας μας, να θυμόμαστε το τι σημαίνει αυτό το Ολυμπιακό άθλημα. Κι έτσι μάθαμε, κι ερωτευτήκαμε.

Για όσους νομίζουν πως αυτό που κάνουμε λέγεται βία, θα απαντήσω μόνο με τις βασικές αρχές του αθλήματος. Να έχεις πάντα ευγένεια, εντιμότητα, επιμονή, αυτοέλεγχο κι ακατάβλητο πνεύμα. Αν σήμερα πολεμάς τις αντιξοότητες με ευγένεια, αν είσαι σε εντιμότητα κι αν έχεις επιμονή να κερδίζεις ό, τι θέλεις, τότε σίγουρα έχεις μια βασική ιδέα.

Ο σεβασμός που δείχνουμε κάνοντας τα πούμσε μας μπροστά στους κριτές, είναι αυτό που θυμάμαι πιο έντονα. Αφήνουμε το σώμα μας ελεύθερο να κινηθεί στις κινήσεις του μυαλού, υπενθυμίζοντάς μας τι πρέπει να κάνουμε. Να κερδίσουμε. Τη μάχη με τον εαυτό μας, τη μάχη με τον αθλητισμό, τη μάχη με έναν αντίπαλο κι ακόμη και τη μάχη για την προστασία μας.

Και γι’ αυτό λεγόμαστε μαχητές κι το άθλημά μας δεν είναι βίαιο, είναι πειθαρχία ζωής. Να ξέρεις πως μας απαγορεύεται να χρησιμοποιήσουμε αυτές τις τεχνικές στο σχολείο ή στη δουλειά ή οπουδήποτε άλλου που δεν είναι μια σοβαρή μάχη προστασίας. Και λοιπόν τι νομίζεις; Θα ρισκάρουμε το πάθος μας για να δείξουμε ότι μπορούμε; Διότι, οποίος το εκμεταλλεύτηκε σε λάθος στιγμή, πολύ απλά δεν εκπαιδεύτηκε σωστά.

Μαχητές μου μην τα παρατάτε ποτέ, διότι όπως μάθαμε, τη μάχη ένας θα τη κερδίσει. Ιν Νάε.