Κάτι δεν καταλάβαμε καλά με το «Γονέας 1» και «Γονέας 2»

Η απόφαση της Γαλλίας, να μην αναγράφονται στα επίσημα έγγραφα οι λέξεις «μητέρα – πατέρας» ώστε να αντιμετωπιστούν οι διακρίσεις που έπλητταν τις άλλες μορφές οικογένειας, δεν σκάλωσε τόσο στους Γάλλους όσο στο… ελληνικό Facebook που για άλλη μία φορά φοβήθηκε ότι θα πληγεί το τρίπτυχο «Πατρίς-Θρησκεία-Οικογένεια»

Η είδηση: Η γαλλική εθνοσυνέλευση ψήφισε υπέρ της κατάργησης των λέξεων «μητέρα» και «πατέρας» από όλα τα επίσημα έγγραφα του εκπαιδευτικού συστήματος, προκειμένου να αντιμετωπιστούν οι διακρίσεις που έπλητταν μέχρι σήμερα τους ομοφυλόφιλους γονείς. Από εδώ και πέρα, οι λέξεις «μητέρα» και «πατέρας» θα δώσουν τη θέση τους στις «Γονέας 1» και «Γονέας 2».

Αυτό που «κατάλαβε» το ελληνικό Facebook ήταν το εξής: οι έκφυλοι Γάλλοι δεν έχουν ούτε ιερό, ούτε όσιο. Θέλουν να καταργήσουν τα παραδοσιακά σχήματα-θεμέλια της κοινωνίας, τα ζευγάρια μητέρα-πατέρας, κάνοντας χώρο στην «ακολασία» σχημάτων όπως «Πατέρας-Πατέρας», «Μητέρα-Μητέρα», «Μητέρα με παιδί αγνώστου πατρός μέσω τράπεζας σπέρματος», κτλ, κτλ.

Ασφαλώς, έντονες αντιδράσεις υπήρξαν και από μέλη θρησκευτικών οργανώσεων στη Γαλλία, που θεωρούν ότι κάτι τέτοιο ωθεί τη χώρα σε ηθική κατάπτωση. Εντονότερες όμως αντιδράσεις γεννήθηκαν στον υπέροχο –και τόσο συντηρητικό τελικά– κόσμο του ελληνικού Facebook, το οποίο αστραπιαία, με καφενειακού επιπέδου χιούμορ και σε συντριπτική πλειοψηφία απεφάνθη ότι μία τέτοια ρύθμιση αργά ή γρήγορα θα χτυπήσει και την πόρτα της χώρας ΜΑΣ (επειδή δυστυχώς ανήκουμε στην Ευρώπη) και εμείς οφείλουμε να κλείσουμε τα αυτιά μας και να μην ανοίξουμε (την πόρτα και τα αυτιά μας).

Δεν είναι τυχαίο, αποτελεί πια ρουτίνα.

Σε οποιαδήποτε επικαιροποίηση της κρατικής γραφειοκρατίας για θέματα που έχουν να κάνουν με την οικογένεια ή το θρήσκευμα –δηλαδή όταν το κράτος έρχεται καθυστερημένο να εκσυγχρονιστεί με την πραγματική ζωή–, υπάρχει μια οξεία αντίδραση, εις το όνομα μάλιστα της κοινωνίας.

Μην πάτε μακριά. Ανάλογη διαδικτυακή υστερία η οποία προήλθε από –ή οδήγησε σε– άκρατη παραπληροφόρηση, σημειώθηκε όταν προέκυψε και το ζήτημα της νομικής αναγνώρισης ταυτότητας φύλου, ή παλαιότερα στο ζήτημα μη αναγραφής του θρησκεύματος στις αστυνομικές ταυτότητες. Απλώς τότε, με τις ταυτότητες, δεν υπήρχε καν ο μεγεθυντικός φακός του Facebook, αρκούσαν μόνο τα λάβαρα και οι υστερίες του μακαριστού Χριστόδουλου.

Το 2000, το αντικείμενο της «τρομακτικής» αλλαγής ήταν το εξής απλό: το ελληνικό κράτος απαγορευόταν στο εξής να ρωτάει τους πολίτες του ποιο είναι το θρήσκευμά τους. Ομως, αυτό το ζήτημα έγινε πεδίο αντιπαράθεσης και κάποιοι –μεταξύ αυτών και ο μετέπειτα Πρωθυπουργός Καραμανλής– ζητούσαν δημοψήφισμα. Δηλαδή, να αποφάσιζαν οι πολλοί, αν θα με ρωτάει εμένα και εσένα το κράτος πράγματα που αφορούν, αποκλειστικά, εμένα και εσένα.

Προ δύο ετών, άλλοι επικαλούνταν διάφορα απίστευτα στη Βουλή για να αμφισβητήσουν νομοσχέδιο που αναγνώριζε στα άτομα άνω των 15 ετών το δικαίωμα να μπορούν να επιλέγουν το φύλο που αισθάνονται στα δημόσια έγγραφα που τους αφορούν.

Τώρα, η απειλή αλλοτρίωσης του υπερήφανου έθνους μας ήρθε από το εξωτερικό.

Και δυστυχώς, πάλι όλα σκοντάφτουν στους τίτλους, στο άγχος για την κοινωνική «μαρκίζα» και όχι στην ουσία του κάθε ρόλου. Με τη συγκεκριμένη γαλλική ρύθμιση για παράδειγμα, δεν καταργούνται οι έννοιες «μητέρα», «πατέρας» –πώς θα μπορούσαν άλλωστε; Απλώς, αλλάζουν δύο λέξεις σε ένα κομμάτι χαρτί.

Εκτός από την περίπτωση των ομόφυλων ζευγαριών που έχουν αποκτήσει παιδί και πάντα δυσκολεύονταν κάτω από το στερεότυπο δεκαετιών, υπάρχουν και παιδιά των οποίων κηδεμόνες είναι παππούδες, γιαγιάδες, ή οικογένειες που δεν είναι οι βιολογικές τους. Αυτοί οι άνθρωποι, οι πραγματικά υπεύθυνοι για τη ζωή των παιδιών, είναι πολύ πιο σημαντικοί από εκείνους που τα γέννησαν και είτε λόγω ανωτέρας, ή κάποιας άλλης μορφής βίας, δεν είναι σε θέση να τα φροντίσουν.

Τα παιδιά αρχίζουν να εκφράζουν τον εσωτερικό τους κόσμο στο σχολικό περιβάλλον μέσα από τις πρώτες τους ζωγραφιές. Σε αυτές λοιπόν, οι δάσκαλοι συνήθως τους ζητούν να ζωγραφίσουν το σπίτι και την οικογένειά τους. Πολλές παιδικές ζωγραφιές δεν έχουν πλέον ως πρωταγωνιστές «Μαμά, Μπαμπάς, παιδί», αλλά για παράδειγμα, «Μπαμπάς, Μπαμπάς, παιδί». Και εδώ ακριβώς έρχονται οι όροι «Γονέας 1» και «Γονέας 2» να βγάλουν όλους από τη δύσκολη και αμήχανη θέση.

Σε τελική ανάλυση, εκείνο που έχει πραγματική σημασία, δεν είναι να έχεις όλα τα «δικαιολογητικά» για να χωράς μέσα σε ένα καλοσκηνοθετημένο στερεότυπο και να ποζάρεις πανευτυχής στα social media με τις «κοράκλες» και τους «λεβέντες» σου, ενώ πίσω από κλειστές πόρτες είσαι ένας πραγματικά ανεπαρκής γονιός. Πόσα άραγε είναι τα παραδείγματα φρικτών αλλά εκ πρώτης όψεως απόλυτα συμβατικών οικογενειών;

Ακόμα και η πλάκα του Facebook, με το «Γονέας 2» ως επιγραφή στο μαιευτήριο «Μητέρα» ή το «Γονέας 1» στο χυδαίο υπονοούμενο «ποιος είναι ο μπαμπάς σας;» έχει το όριό της, ιδίως όταν δεν έρχεται να αποκαθηλώσει συμβάσεις, όπως οφείλει να κάνει το χιούμορ, αλλά να επιβεβαιώσει ασφυκτικά στερεότυπα.

Άλλωστε, οι λέξεις «μητέρα» και «πατέρας» δεν καταργούνται. Απλώς πολλές περιπτώσεις, δυστυχώς, χάνουν εντελώς το νόημά τους.

Πηγή: Protagon.gr