Μαμά, μπαμπά, μεγάλωσα πια, φτάνει!

Εύχομαι μια μέρα ελεύθερη, ανεξάρτητη, χωρίς υποδείξεις και «πρέπει». Μια μέρα που θα ξυπνήσω κι απ’ το πρώτο λεπτό θα πω πως η μέρα είναι δική μου, μου ανήκει. Να ‘χω στόχους να πετύχω και, σ’ όποια γωνιά κι αν κοιτάω, να βρίσκω όνειρα που με περιμένουν να τα κυνηγήσω. Να μη φοβάμαι τη διαδρομή, ούτε τα αδιέξοδα. Να μη φοβάμαι τους περαστικούς, ούτε τους συνταξιδιώτες μου. Να μη φοβάμαι.

Αλήθεια, μαμά, πότε ήταν η τελευταία φορά που δε φοβόσουν; Είναι καιρός που συνεχώς μου λες να προσέχω, γιατί τόσα γίνονται κι ο κόσμος δεν αστειεύεται. Όταν παίρνεις τηλέφωνο, ξεχνάς να το κλείσεις κι όσα λες έχουν να κάνουν με δεινά και καταστροφές. Δε μιλάω για τις εμψυχωτικές σου παρεμβάσεις. «Δεν είσαι για εξωτερικό εσύ, ξεγελιέσαι» κι ένα αθώο γέλιο, που κρύβει μέσα του πρόκες που περνάν απ’ το στόμα σου στα σωθικά μου. Τι είναι αυτό που σε φοβίζει, μαμά; Ότι δε θα γίνω σαν τους άλλους; Τα πρότυπα που ήθελες πάντα να πετύχω δε μου μοιάζουν; Αναρωτήσου μέχρι να πω δυο λόγια στον μπαμπά.

Εσύ, μπαμπά; Πόσο καιρό έχεις να μη νιώθεις μειονεκτικά για ‘μένα; Ξέρω, άργησα να κάνω τις σωστές επιλογές. Δε διάβαζα όσο έπρεπε και δεν είχα «καλές» παρέες. Η δουλειά σου με περιμένει να την συνεχίσω, κι εγώ ακόμη ζω στην εφηβεία μου, μέχρι να κόψεις εσύ τον ομφάλιο λώρο. «Πρέπει κάποια στιγμή να σταθείς στα πόδια μου και να αναλάβεις τις ευθύνες σου» μου λες συνεχώς, μα οι πραγματικές ευθύνες δε μου ήρθαν ακόμη. Τις πρόλαβες εσύ. Τι είναι αυτό που σε κάνει να λες πως είναι νωρίς για κάποια πράγματα και πως πρέπει να βάλω σε προτεραιότητα αυτά που κάνουν όλοι; Ενοχές γι’ αυτά που θέλω εγώ να κάνω και παράλληλα να ακολουθώ αυτά που θες εσύ;

Σκέφτηκες, μαμά; Αν ναι, τότε πάρ’ το πάλι απ’ την αρχή, γιατί τα πρότυπά σου αστόχησαν. Της γειτόνισσας ο γιος, που πέρασε νομική και που τόσο ήθελες να παραδειγματιστώ απ’ αυτόν, χρωστάει δύο ετών μαθήματα κι οι δικοί του δεν το ξέρουν. Δεν είναι φανταστική η επικοινωνία μεταξύ τους; Της φίλης σου η κόρη, που έχει να βγει απ’ το σπίτι της σχεδόν τρεις μήνες, δεν είναι επειδή διαβάζει. Έχει πέσει σε κατάθλιψη κι οι γονείς της δεν έχουν καταλάβει τίποτα γι’ αυτό. Σου φαίνεται υγιής αυτή η σχέση; Έτσι είναι κι η δική μας. Χωρίς ουσιαστική επικοινωνία. Μόνο εντολές και κανόνες. Με θεμέλια τον φόβο και σκελετό τη χειριστικότητά σας.

Μην ξεκινήσεις, μπαμπά, να λες την ιστορία της ζωής σου για να μου υποδείξεις ότι τα έχω όλα στα χέρια μου. Μη μας συγκρίνεις. Δεν είμαστε το ίδιο. Δεν πάλευες για ‘μένα. Αν πάλευες πραγματικά για ‘μένα, θα ήθελες την ευτυχία μου, όποια κι αν ήταν αυτή. Όχι να βαδίσω εκβιαστικά στον δρόμο σου! Κι, επιτέλους, άσε τις υπεκφυγές και ρώτα κάποια στιγμή ουσιώδη πράγματα. Βαρέθηκα να απαντώ λες κι είμαι σε δικαστήριο. Πίνω τον καφέ μου μέτριο και το πρώτο μου τσιγάρο ήταν τράκα από ‘σένα, κι ας μην το ξέρεις. Έχουμε ίδιο αγαπημένο χρώμα και φοβάμαι πολύ τα ύψη, όπως εσύ, κι ας μη ρώτησες ποτέ γι’ αυτά. Ναι, σωστά σκέφτεσαι, μόνο η δουλειά και το μέλλον μου σε απασχολούν. Τι λες; Ανήκω στα ευτυχισμένα παιδιά;

Πιστεύετε με πάθος ότι αυτό είναι αγάπη. Έχετε μπερδέψει τη φροντίδα με την υπερπροστατευτικότητα, τις συμβουλές με τις διαταγές και το παιδί σας με τον εαυτό σας. Ό,τι δεν πετύχατε, δε θα σας το φέρω εγώ. Έχω άλλες προσδοκίες και «πιστεύω». Αφήστε με να σας ξεπεράσω κι όχι να σας μοιάσω. Κι όποτε σας μοιάζω να με ταρακουνάτε να βρίσκω τον εαυτό μου. Γιατί αν η δική σας ζωή χτίστηκε πάνω σε άλλων τις ζωές, δε θα πληρώσω εγώ το τίμημα. Έχω μια διαδρομή δική μου, που με περιμένει.

Μια τέτοια μέρα θέλω να ‘ναι η αυριανή. Που όλα αυτά θα τα ‘χω πίσω μου και θα φοράω τα δικά μου παπούτσια, κάνοντας τα δικά μου βήματα. Αφήστε στην άκρη αυτό το ποίημα, «εμείς σε αγαπάμε». Το ξέρω, απλώς δε μου το ‘χετε δείξει ακόμα. Δείξτε μου πραγματικά ότι με νοιάζεστε κι ότι υπάρχει εμπιστοσύνη ανάμεσά μας. Αφήστε με να χαρώ τον χρόνο μου μαζί σας, γιατί η ζωή είναι στιγμές. Πείτε μου ότι θα ‘στε δίπλα μου σε κάθε μου επιλογή -κι ας είναι λανθασμένη. Τα δικά σας λάθη είναι αυτά που σας κάνανε σοφότερους. Κρατήστε το άγχος σας για εσάς!

Μπορεί να με φέρατε στον κόσμο κι αυτό δεν αλλάζει, όμως η ζωή μου δε σας ανήκει.