«Καλά της έκανες… κι άλλο έπρεπε να τη μαλώσεις!»
Καλησπέρα μανούλες!
Πολύ γρήγορα θέλω τη γνώμη σας και γενικά τις απόψεις σας!
Η μητέρα μου ήταν πάντα πολύ αυταρχικός άνθρωπος! Γλυκός λόγος δεν ακούστηκε ποτέ από το στόμα της, Φρόντιζε για όλους πάντα! Να μη μας λείψει τίποτα μα τίποτα, αλλά ως μητέρα και σύζυγος τρυφερότητα μηδέν.
Όταν έμεινα έγκυος με βοήθησε όπου χρειάστηκα, δεν μπορώ να της φάω το δίκιο. Ξέρω ότι είναι ένας άνθρωπος που δεν εκδηλώνεται.
ΑΛΛΑ, βρε κορίτσια, ως γιαγιά πίστευα ότι θα μαλακώσει λίγο. Με πληγώνει και το παιδί μου την αγαπά τυπικά, γιατί είναι η γιαγιά της.
Μια αγκαλιά ποτέ, ένα χάδι ποτέ, έναν γλυκό λόγο ποτέ!
Η μικρή είναι 8 ετών. Εννοείται ότι μαλώνουμε για καθημερινές χαζομαρίτσες, αλλά φυσικά καμία μας δε δίνει σημασία ιδιαίτερη και ξεχνιόμαστε πολύ γρήγορα!
Όταν μαλώσω την κόρη μου για κάτι, ακόμη και αν το μετανιώσω, εκείνη τη στιγμή είμαι της άποψης ότι δεν πρέπει να με αναιρέσω και υποκύψω. Μετά θα το συζητήσουμε και θα τα βρούμε εμείς.
Όμως, πληγώνομαι, καθώς αν η δική μου μητέρα βρεθεί μπροστά σε ένα τέτοιο σκηνικό, ποτέ δε θα υπερασπιστεί το παιδί ως γιαγιά.. όχι να μπλεχτεί και να με ακυρώσει. όχι! Απλά να την πει έναν λόγο παρηγοριάς, μια αγκαλιά ρε παιδί μου! Το περιμένω εκείνη τη στιγμή, όπως και η μικρή φαντάζομαι!
Αντί αυτού «Καλά της έκανες! Έπρεπε να τη μαλώσεις κι άλλο, να μάθει!» και να το ακούει και το παιδί!
Εγώ είμαι η μαμά και με την κόρη μου δεν κρατάμε θυμούς κλπ, όπως πιστεύω οι περισσότερες. Μιλάμε για καθημερινότητα και όχι για σοβαρά θέματα. Όμως, από τη γιαγιά τί θα θυμάται αυτό το παιδάκι;
Με βρίσκετε παράλογη;
Μαμά,
Δήμητρα
Μαμά Δήμητρα, καλύτερα να μην έχεις τέτοιες προσδοκίες από τη μητέρα σου. Οι άνθρωποι όσο μεγαλώνουν τόσο πιο δύσκολο είναι να αλλάξουν. Πρέπει να το θέλουν οι ίδιοι πάρα πολύ και πάλι δύσκολο είναι. Δεν είναι παράλογο να θέλεις να είναι πιο τρυφερή τουλάχιστον απέναντι στο παιδί σου, απλώς μην πληγώνεσαι που δεν έχει αυτή τη συμπεριφορά. Επειδή δε νομίζω ότι μια συζήτηση με τη μητέρα σου θα είχε αποτέλεσμα (λόγω της ηλικίας της), μπορείς να κάνεις μια συζήτηση με την κόρη σου. Είναι ευκαιρία για το παιδί να ακούσει κάποια πράγματα περί ανθρώπινων σχέσεων π.χ. ότι η έλλειψη τρυφερότητας δε σημαίνει κι έλλειψη αγάπης. Έχω μεγαλώσει με τη γιαγιά μου στο σπίτι. Επίσης δεν τη χαρακτήριζε η τρυφερότητα, ήταν αρκετά επικριτική και στενάχωρος άνθρωπος. Όσο μεγάλωνα καταλάβαινα ότι ήταν ένας άνθρωπος που δεν πήρε αγάπη και τρυφερότητα μικρός (η γιαγιά μου είχε χάσει τη μαμά της μικρή, τη θυμάται να την "αποχαιρετά" κι επίσης δεν την άφησαν να συνεχίσει το σχολείο, που το λάτρευε) συνήθως δεν ξέρει πώς να την εκφράσει όσο μεγαλώνει. Δεν ξέρω αν ισχύει κάτι παρόμοιο στην περίπτωση της μητέρας σου... Στην πράξη, η συμβουλή μου είναι να μη δίνεις σημασία. Προσπάθησε να την καταλάβεις και βοήθησε και το παιδί σου να την καταλάβει. Αν πάλι πιστεύεις ότι "παραγίνεται το κακό" βάλε τα όριά σου. Δε χρειάζονται καβγάδες, μόνο να είσαι ξεκάθαρη τι επιτρέπεις μπροστά στο παιδί.