Εγώ ήθελα απλά να γίνω νηπιαγωγός

Της Κωνσταντίνας Ρηγάκη

Αυτό το κείμενο δεν είναι ευχάριστο και αισιόδοξο, καθώς η ψυχολογία μου δεν είναι τέτοια αυτές τις μέρες. Θα ήθελα λοιπόν να ξεκινήσω ευχόμενη σε αυτόν ή αυτήν που διαβάζει αυτά τα λόγια μια καλή μέρα, είναι το λιγότερο που μπορώ να κάνω.

            Το θέμα μου σήμερα; Οι προσλήψεις αναπληρωτών εκπαιδευτικών στον ελληνικό δημόσιο τομέα. Η χώρα μας περνά δύσκολα αυτό τον καιρό, από πολλές απόψεις. Καταλαβαίνω λοιπόν πως είναι μεγάλη πρόκληση να αντιμετωπίσει μια οποιαδήποτε κυβέρνηση τα πολλά προβλήματα, να αποφασίσει καν από πού θα ξεκινήσει.

            Πολιτικοποιημένο άτομο δεν ήμουν ποτέ. Η αλήθεια να λέγεται, έμαθα νωρίς να μη περιμένω πολλά από τις υποσχέσεις πολιτικών, ανεξαρτήτως κόμματος, καθώς προσωπικά μεγάλωσα και περνώ κρίσιμά μου χρόνια σε μια εποχή που ακούγονται πολλά λόγια χωρίς, θετικό, αντίκτυπο. Εχοντας πει αυτό, είναι αδύνατον ακόμα και για ένα άτομο που «δεν ασχολείται με αυτά» να μην ακούσει τις υποσχέσεις σε προεκλογική περίοδο. Οπως για παράδειγμα ότι θα εστιάσει η όποια παράταξη στους νέους, θα φροντίσει για το πρόβλημα της ανεργίας ώστε να μη φεύγουμε από την Ελλάδα και συμβαίνει το… ‘braindrain’, ώστε να προοδεύσει η χώρα. Ωστε να καταφέρουμε οι νέες γενιές να σταθούμε στα πόδια μας, να εργαστούμε στο τομέα μας, σε συνθήκες ανθρώπινες, με έναν κάποιο μισθό που να μας επιτρέψει να διαθέσουμε τα βασικά και να νιώσουμε –επιτέλους- ανεξάρτητοι και ενήλικες αντί για εφήβους. Σαν να άκουσα τη νέα κυβέρνηση να υπόσχεται τέτοια πράγματα. Και, σε προσωπικό επίπεδο τουλάχιστον, διαπίστωσα άμεσα να συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο.

            Λέγομαι Κωνσταντίνα και είμαι μόλις 26 χρόνων. Το όνειρό μου ανέκαθεν ήταν και είναι να εργαστώ ως νηπιαγωγός, να συνεργαστώ με τα παιδιά στην πιο ωραία, αθώα και χαριτωμένη ηλικία τους. Αγαπώ αυτό το επάγγελμα και αγαπώ και την Ελλάδα, δεν θέλω να την αφήσω για να γίνω νηπιαγωγός κάπου στο εξωτερικό. Θέλω εδώ να υλοποιήσω όλα τα ωραία που έμαθα στη σχολή, σε σεμινάρια κ.λπ. Ξεκίνησα λοιπόν από τα σχολικά μου χρόνια. Είμαι μέλος πολύτεκνης οικογένειας που δεν θα έλεγα ότι είδε ποτέ «καλές» μέρες σε αυτή τη χώρα, ακόμα και όταν ήταν καλά για άλλους. Αλλωστε, με τόσα στόματα, τι να πληρώσεις πρώτα και πού να βρίσκεις συνεχώς τα λεφτά; Αλλά, δόξα τω Θεώ, έχουμε όσα χρειαζόμαστε και αυτό, επειδή οι γονείς μου πραγματικά κοπιάζουν καθημερινά να μας τα διαθέσουν. Ετσι και στο σχολείο. Πανεπιστήμιο θέλουμε; Φροντιστήριο πληρώσανε. Σήμερα που σας γράφω, αυτοί οι ήρωες γονείς έχουν πληρώσει φροντιστήρια τεσσάρων παιδιών που πέρασαν ή περνούν από σπουδές (άλλος άθλος οικονομικός και αυτός), ενώ ταυτόχρονα ο πέμπτος έχει τα φροντιστήρια του Λυκείου. Δεν θα κάνω λόγο για το πώς, δημοτικοί υπάλληλοι καθώς είναι και οι δυο γονείς μας, όσο μεγαλώνουν τα παιδιά τους τόσο ‘κόβονται’ λεφτά από τους μισθούς τους, με τη λογική ότι παιδιά στις ηλικίες μας πλέον έχουν βγει στο κόσμο και ζουν ανεξάρτητοι… Καθώς, αν με ρωτήσετε εμένα, η Ελλάδα του σήμερα νομοθετεί με λογική βασισμένη στην οικονομική κατάσταση άλλων χωρών, μην υπολογίζοντας ότι εδώ αυτοί ακριβώς οι γονείς ακόμα στηρίζουν λίγο έως πολύ 5 ‘παιδιά’ ενόσω εκείνα προσπαθούν απεγνωσμένα να βρουν κάπου έναν μισθό.

            Ετσι και εγώ. Ξεκίνησα με τις περίφημες πανελλαδικές εξετάσεις, που φέρνουν τόσο άγχος και την οικονομική και ψυχολογική ταλαιπωρία των φροντιστηρίων, που από μόνη της είναι μια κατάσταση με την οποία η Ελλάδα σε απογοητεύει από την αρχή – δίνοντάς σου να καταλάβεις πως το εκπαιδευτικό σύστημα από κάπου.. ‘μπάζει’, ‘χάνει’, πώς το λένε… Αλλά το κάνεις, γιατί σου λένε θα αξίζει το κόπο, θα σπουδάσεις, δε θα πειράζει μετά. Περνάς λοιπόν στη σχολή της επιλογής σου (αν είσαι τόσο τυχερός). Πέρασα μεν στη σχολή που ήθελα, αλλά σε άλλη πόλη δε, κάτι που δε μπορούσε να στηρίξει οικονομικά η οικογένειά μου και ας πήγα, προσπαθήσαμε. Πολύτεκνοι καθώς είμαστε, ελπίζαμε στη μετεγγραφή, αλλά λόγω των συνεχών αλλαγών στο εξεταστικό σύστημα (άλλο πάλι και τούτο) σταθήκαμε άτυχοι, το 2011-12 ακύρωσαν τις μετεγγραφές, για να τις ξαναφέρουν πίσω την επόμενη. Δεν πειράζει και αυτό, έκανα 10% και ήρθα στην ίδια σχολή στο τόπο μου – επαναλαμβάνοντας το πρώτο έτος σπουδών μου. Αλλά, έστω με αυτόν τον ένα χρόνο καθυστέρηση, πέτυχα και πήρα το πτυχίο μου με καλούς βαθμούς, σε ένα αντικείμενο σπουδών που πραγματικά αγάπησα.

            Αλλά, δε φτάνει αυτό για να εργαστείς. Ετσι έμαθα. Γιατί υπάρχουν πολλοί με αυτό το πτυχίο είπανε, χρειάζεσαι και άλλα πράγματα για να ξεχωρίσεις, να βγεις μπροστά. Υπολογιστές, γλώσσες, μεταπτυχιακό… Τα βάζεις μπρος και αυτά λοιπόν. Αρχίζεις και προσπαθείς με κατατακτήριες εξετάσεις να μπεις στο τμήμα Ειδικής Αγωγής για δεύτερο πτυχίο – δεν ήθελες ποτέ να το σπουδάσεις, αλλά είναι της μόδας ως λύση στην ανεργία των εκπαιδευτικών, να ‘κάνουν κάτι σε ειδικής γιατί απορροφώνται αμέσως’. Το δεύτερο πτυχίο ακόμα δε το έχω καταφέρει, τακτοποιώ όμως τα υπόλοιπα. Και πάλι βέβαια σου λένε είναι δύσκολα τα πράγματα, περιμένει πολύς κόσμος να διοριστεί, είσαι και νέα εσύ… Έχεις ακόμα μερικά χρόνια αναμονής.

            Και έρχεται κάπου εδώ το αποκορύφωμα. Ξύπνησα μια μέρα και έβλεπα διπλά τα πάντα γύρω μου. Η διάγνωση; Πολλαπλή σκλήρυνση – κοινώς, σκλήρυνση κατά πλάκας. Δεν σε σκοτώνει, αλλά δε θεραπεύεται κιόλας. Είναι ένα θέμα υγείας που θα με συνοδεύει μια ζωή, με εξέλιξη απρόβλεπτη. Το ανήκουστο είναι ότι όταν το έμαθα… χάρηκα. Το παραδέχομαι, όχι η πρώτη, αλλά η τρίτη, πείτε, σκέψη που έκανα ήταν ότι -λόγω του ποσοστού αναπηρίας που δίνεται σε τέτοιες περιπτώσεις- θα έχω πλέον ρεαλιστικές ελπίδες να προσληφθώ, να δουλέψω στο τομέα που αγαπώ, που σπούδασα, χωρίς να με νοιάζει αν ήταν το σχολείο σε πόλη ή χωριό, σε νησί ή στην ηπειρωτική χώρα.Εκεί μας έχει φτάσει η σημερινή Ελλάδα. Να χαίρεσαι που δεν είσαι καλά στην υγεία σου.

            Αλλά όχι… Στο αφαιρούν και αυτό –γιατί εκεί που νομίζεις ότι δε μπορεί η κατάσταση της χώρας να γίνει χειρότερη, βρίσκει νέο τρόπο να σε απογοητεύσει. Συγκεκριμένα στη περίπτωση μου, έκανα πέρισυ αίτηση για αναπληρώτρια έχοντας μεν διαγνωστεί, αλλά μην έχοντας λάβει ακόμα ποσοστό αναπηρίας, αφού είναι μια διαδικασία που (για ποιο λόγο δεν είμαι σίγουρη) παίρνει κάποιους μήνες να γίνει. Φέτος που έχω αυτό το χαρτί μαθαίνουμε ότι, λόγω εκλογών, νέας κυβέρνησης και αλλαγών, δεν άνοιξε το σύστημα για νέες αιτήσεις. Δηλαδή, θα δηλώσουμε προτίμηση περιοχών όσοι είμαστε ήδη στο σύστημα, με δεδομένα περσινά, παλιά. Αυτό έχει πάμπολες επιπτώσεις, διαφορετικές για το καθένα. Αν άλλαξε κάτι στη ζωή του εκπαιδευτικού (παντρεύτηκε, έκανε παιδί) δε μπορεί να το δηλώσει. Αν έκανες μεταπτυχιακό δε μπορείς να το καταθέσεις. Αν πήρες φέτος πτυχίο δε μπορείς να κάνεις καν αίτηση. Εγώ; Εγώ δε μπορώ να καταθέσω το ποσοστό αναπηρίας, τη τελευταίαμου ελπίδα να προσληφθώ, να εργαστώ επιτέλους κάπου σταθερά, να φύγω από το πατρικό μου σπίτι ελαφρύνοντας κάπως το φόρτο των γονιών μου… Να ξεκινήσω πια τη ζωή μου.

            Φέτος αστειεύομαι πως είμαι ‘επίσημα πιο κοντά στα 30 απ’ ότι στα 20’. Και η ζωή μου ακόμα να ‘ξεκινήσει’ επίσημα. Νιώθω συχνά πως ζω ακόμη σαν έφηβη, στο πατρικό μου σπίτι, στο παιδικό μου δωμάτιο, να ψάχνω από δω και από κει δουλειές που προσφέρουν ελάχιστα λεφτά, αλλά που είναι τουλάχιστον ένα χαρτζιλίκι ώστε να μη ζητώ μέχρι και το καφέ από τους δικούς μου πια. Και είμαι μία από χιλιάδες με το ίδιο παράπονο.

            Ως πότε θα συμβαίνει αυτό; Δε μπορώ να θυμηθώ το καιρό που δεν άκουγα για κρίση, μνημόνια, δάνεια, ανεργία… Πότε θα αλλάξει όντως κάτι; Δε ζήτησα ποτέ να βρω τίποτα ‘έτοιμο’, είμαι προετοιμασμένη να εργαστώ, είμαι προετοιμασμένη να ζήσω με λίγα. Είμαι ταυτόχρονα διατεθειμμένη να προσφέρω τα πιο δημουργικά μου χρόνια, παρακαλώ αυτή η χώρα να αξιοποιήσει εμένα και όλους τους άλλους της γενιάς μου, που έχουμε τα εφόδια να κάνουμε καλύτερη τη χώρα μας – αλλά αυτά παραμένουν ανεκμετάλλευτα.

Είναι η πρώτη φορά φέτος που σκέφτομαι και εγώ σοβαρά τη λύση να φύγω από την Ελλάδα. Δε θέλω να φύγω. Αλλά δε βλέπω πια ποια άλλη λύση έχω. Οι δικοί μου, με καλή διάθεση και πολύ σωστά, πρότειναν προχθές τα οχτάμηνα προγράμματα που προκηρύχθηκαν στο δήμο – στη καθαριότητα, στο ‘πράσινο’. Έκανα αίτηση και για αυτά, αφού μπορεί και εκεί να βοηθήσει η… σωτήρια σκλήρυνση. Η δουλειά ντροπή δεν είναι και τα λεφτά τα χρειάζομαι – που είναι σίγουρα ‘καλά για τα σημερινά δεδομένα’ και παραπανίσια από τα ψίχουλα που προσφέρονται στον ιδιωτικό τομέα. Αλλά ταυτόχρονα η σκέψη μου προκαλεί σχεδόν κατάθλιψη και απερίγραπτη απογοήτευση γιατί… δε χρειαζόμουν όλα τα ακαδημαϊκά προσόντα για αυτές τις θέσεις. Ποιο ήταν το νόημα; Μπορεί να επιχειρηματολογήσει κανείς υπέρ προσωπικής μου ανάπτυξης και μόρφωσης, και θα συμφωνήσω. Αλλά η τιμή ενός ενοικίου δεν είναι η μόρφωση, παρά μερικά κατοστάρικα… Και τέλος πάντων, το δικό μου όνειρο, το όνειρο που κυνήγησα, δεν ήταν αυτό.

Εγώ ήθελα απλά να γίνω νηπιαγωγός.

πηγή taxydromos.gr