ΛΟΤΗ ΠΕΤΡΟΒΙΤΣ-ΑΝΔΡΟΥΤΣΟΠΟΥΛΟΥ: Η ΕΛΠΙΔΑ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΜΑΣ ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΠΕΙ ΠΟΤΕ

Συνέντευξη στην εκπαιδευτικό Μαρία Σαμουρκασίδου

Το έργο της στην παιδική και εφηβική λογοτεχνία είναι σε θέση να την συστήσει από μόνο του. Πολυβραβευμένη, με κρατικά βραβεία και κυκλοφορίες βιβλίων της σε διάφορες χώρες του κόσμου και σε διάφορες υπεύθυνες θέσεις με δράσεις για το βιβλίο και τον άνθρωπο. Η Λότη Πέτροβιτς-Ανδρουτσοπούλου μας παραπέμπει σε μια άλλη εποχή, πιο ευγενική. Τον αριστοκρατικό, αλλά και τόσο άμεσο τρόπο γραφής της έχουμε την τύχη να τον διαβάζουμε  και να μας καλλιεργεί έναν δημιουργικό προβληματισμό αναφορικά με  ζητήματα που είναι επίκαιρα όσο ποτέ. Η πολυαγαπημένη συγγραφέας δέχθηκε με ιδιαίτερη χαρά να μιλήσει στο Vaterlo με αφορμή την πρόσφατη κυκλοφορία του βιβλίου της <<Ο χορός του μαύρου πελαργού>>.

Ο χορός του μαύρου πελαργού. Ο τίτλος του τελευταίου σας βιβλίου. Μιλήστε μας με λίγα λόγια για αυτό.

Το καλύτερο είναι, νομίζω, να σας πω μια σύντομη περίληψη: Ένας παππούς πρώην ναυτικός εξαφανίζεται μέσα στη νύχτα. Η οικογένειά του αναστατώνεται και ο Φάνης, ο 13χρονος εγγονός του, βάζει με το νου του τα χειρότερα. Ψάχνοντας στο δωμάτιο του παππού για τυχόν στοιχεία που θα φωτίσουν τον λόγο αυτής της εξαφάνισης, ανακαλύπτει ένα τετράδιο με την ιστορία της πολυτάραχης ζωής του. Το διαβάζει με λαχτάρα, στην αρχή μόνος, αργότερα με τη φίλη του την Άννα, και οι δυο τους μαθαίνουν πράγματα που ούτε τα φαντάζονταν, ενώ ο αναγνώστης παρακολουθεί την πλοκή πότε από την οπτική γωνία του Φάνη και πότε από την πρωτοπρόσωπη γραπτή αφήγηση του παππού. Η αγωνία όλων στο σπίτι κορυφώνεται. Με τις ανατροπές ωστόσο, που θ’ ακολουθήσουν, μικροί και μεγάλοι θα εκπλαγούν! Το γιατί είναι το μυστικό του βιβλίου! Θέματα που θίγονται είναι οι σχέσεις των παιδιών με την τρίτη ηλικία, τα πάθη του Ποντιακού Ελληνισμού, αλλά και θέματα και γεγονότα της νεότερης παγκόσμιας ιστορίας. Πρόκειται για μια απίστευτη, αληθινή ιστορία που έγινε μυθιστόρημα.

Ξεριζωμός, προσφυγιά, θρησκεία, επιστροφή. Λέξεις-ζητήματα όλων των εποχών. Γιατί πιστεύετε συμβαίνει αυτό;

Διότι το κακό ποτέ δεν εκλείπει από τον κόσμο και ατυχώς «η ιστορία επαναλαμβάνεται» κατά τη γνωστή ρήση.

Εργαστήκατε επί 27 χρόνια(1958-1984) στην αποστολή Ελλάδας της ICEM, ένας διεθνής οργανισμός για την προστασία μεταναστών και προσφύγων. Με όλα αυτά τα ειδεχθή και δραματικά γεγονότα που συμβαίνουν στον κόσμο, υπάρχει αισιοδοξία και ελπίδα για την Ανθρωπότητα;

Η ελπίδα δεν πρέπει να μας εγκαταλείπει ποτέ. Οι κατακτήσεις της Ανθρωπότητας μέχρι σήμερα σε όλους τους τομείς – του πνεύματος, της επιστήμης, των δικαιωμάτων του ανθρώπου, της αλληλεγγύης, και πολλούς άλλους -δεν είναι λίγες και δεν έγιναν εύκολα, αλλά με  κόπο και μακρόχρονους αγώνες. Πρέπει βέβαια να γίνουν ακόμα πάρα πολλά για να νικηθεί παντού το κακό. Χρειάζεται ωστόσο χρόνος, επιμονή και υπομονή. Προς το παρόν, όσο διαρκεί ο αγώνας από τους εχέφρονες για να επικρατήσει παντού το καλό και το δίκιο, χρέος όλων μας είναι να κάνουμε ό,τι μπορούμε για να ανακουφίζονται όσο γίνεται εκείνοι που πάσχουν.

Γεννηθήκατε και μεγαλώσατε στα Εξάρχεια, εποχές δύσκολες που σφραγίστηκαν με τη φρίκη της κατοχής και του εμφυλίου. Τέτοιες εμπειρίες θωρακίζουν ή πληγώνουν μία παιδική ψυχή;

Και τα δυο! Την πληγώνουν αναμφισβήτητα, αν όμως το παιδί είναι από τα τυχερά που επέζησαν, «θωρακίζεται» μ’ ένα σωστό μέτρο για τη ζωή του, ώστε να κρίνει ορθά τι είναι όντως σημαντικό και τι όχι, τι έχει πραγματική αξία στη ζωή.

Τι θυμάστε με  ξεχωριστή συγκίνηση και αγάπη από τα παιδικά σας χρόνια;

Θα χρειαζόμουν ώρες ολόκληρες για να σας απαντήσω! Τα χρόνια, βλέπετε, ήταν συγκλονιστικά. Τα σημαντικότερα, που έχουν σχέση με την πόλεμο και τη γερμανική Κατοχή, περιλαμβάνονται στο βιβλίο μου «Ο καιρός της σοκολάτας». Αυτό, καθώς και το «Ένα αγγελάκι στα Εξάρχεια» είναι τα μόνα από τα 72 βιβλία μου που είναι «αυτοβιογραφικά». Περισσότερα γι’ αυτά υπάρχουν στην ιστοσελίδα μου www.loty.gr

Το πρώτο σας βιβλίο εκδόθηκε το 1973 και είναι αδύνατον να μη βρει κανείς δικό σας βιβλίο σε οποιαδήποτε βιβλιοθήκη. Πώς αισθάνεστε γι’αυτήν τη διαχρονική απήχηση του έργου σας;

Αισθάνομαι ότι έκανα και συνεχίζω απλώς το καθήκον μου. Νιώθω βέβαια μεγάλη χαρά, όταν καταλαβαίνω ότι οι αναγνώστες, παιδιά ή ενήλικοι, χαίρονται και περνούν καλά διαβάζοντας κάποιο ή κάποια από τα βιβλία μου.

πηγή vaterlo.news.blog