Η αξία της πλήξης για την αυτογνωσία και τη δημιουργία κινήτρων

Ήταν το 1930 όταν ο φιλόσοφος Μπέρτραντ Ράσελ, αφιέρωσε ένα ολόκληρο κεφάλαιο από το βιβλίο του «Η κατάκτηση της ευτυχίας», στη δυνητική αξία της πλήξης: «Ένα παιδί αναπτύσσεται καλύτερα όταν, όπως ένα νεαρό φυτό, μένει ανενόχλητο στο έδαφος. Η τεράστια ποικιλία ερεθισμάτων δεν είναι καλή για τα μικρά παιδιά καθώς μπορεί στην ενήλικη ζωή τους να τους προκαλέσει ανικανότητα στο να διαχειριστούν τη γόνιμη μονοτονία την αφόρητη πλήξη και τον ίδιο τους τον εαυτό».

Η ανία και η πλήξη για πολλούς έχει συνδεθεί με αρνητικό τρόπο, πολλοί τις θεωρούν συνώνυμες και τις ταυτίζουν με την οκνηρία και την τεμπελιά. Πολλοί, μάλιστα, τείνουν να γεμίζουν συνεχώς τις ημέρες και τις ώρες τους με διάφορες δραστηριότητες κυρίως το καλοκαίρι- επειδή φοβούνται το ενδεχόμενο του να μείνουν αδρανείς για λίγη ώρα. Είναι σύνηθες φαινόμενο οι γονείς να γεμίζουν ασφυκτικά, ακόμα και το καλοκαίρι, το πρόγραμμα των παιδιών τους με διάφορες δραστηριότητες , ώσπου εκείνα να φτάνουν σε βαθμό ακόμα και να μη μπορούν ούτε να αναπνεύσουν.

Η υπερβολική ενασχόληση με πολλά και διάφορα πράγματα όμως αντί να επιφέρει την προσωπική βελτίωση και εξέλιξη, οδηγεί στη σωματική και πνευματική κόπωση και εξουθένωση και το άτομο όχι μόνο δεν έχει καταφέρει να εμβαθύνει στο νόημα αυτού που κάνει, αλλά ουσιαστικά δεν έχει μάθει και τίποτα.

Και εδώ μπορούμε να αναφέρουμε την ωφέλιμη πλευρά της ανίας, της πλήξης. Η οποία, τελικά, παρά την άσχημη αντιμετώπιση και διάσταση που της έχει δοθεί, βοηθά στη σωματική και πνευματική χαλάρωση και εντέλει στην ίδια την αυτογνωσία αφού το άτομο μέσα στην ελευθερία και την έλλειψη άγχους συνειδητοποιεί τα θέλω και έρχεται πιο κοντά στα ταλέντα και τις ανάγκες του. Είναι απαραίτητο να καταλάβουν και οι γονείς όπως και όλοι, ότι λίγη ώρα πλήξης δεν είναι χαμένος χρόνος, αντιθέτως είναι ζωτικής σημασίας για την ανάπτυξη του «εσωτερικού ερεθίσματος» το οποίο επιτρέπει στη συνέχεια την έκφραση της αληθινής δημιουργικότητας, όπως και την έξαψη της ίδια της φαντασίας.

Επίσης, όταν οι γονείς ξοδεύουν όλο το χρόνο τους για να γεμίσουν τις άδειες ώρες των παιδιών τους, τότε εκείνα δε θα το κάνουν ποτέ οι ίδιοι για τον εαυτό τους. Ο υπερβολικός προγραμματισμός τελικά μόνο αρνητικές συνέπειες έχει για το παιδί, αλλά και την ψυχοσύνθεση του καθενός. Η πλήξη, τελικά , είναι ένας τρόπος να παρακινήσει κάποιος τον ίδιο τον εαυτό του και τον ωθεί στην κινητοποίηση.

Μία χρήσιμη ιδέα είναι οι γονείς, κατά την έναρξη του καλοκαιριού, να καθίσουν με τα παιδιά τους και να γράψουν μαζί μία λίστα με όλα αυτά που θα μπορούσαν να κάνουν κατά τη διάρκεια των διακοπών. Αυτό και θα δώσει αυτοπεποίθηση στα παιδιά, αλλά και τους ενθαρρύνει να αναπτύξουν πρωτοβουλίες.

Ας επιτρέπουμε στον εαυτό μας να νοιώθει πλήξη. Είναι πολύ πιο ωφέλιμη από όσο θέλουμε να πιστεύουμε!

Γράφει η Μαρία Σκαμπαρδώνη

πηγή www.psychology.gr