Ο ψυχολόγος είπε θα περάσει… και πονάω..πονάω γιατί ονειρεύτηκα όπως κάθε άνθρωπος.

Είναι κάτι Τετάρτες που μοιάζουν τόσο ίδιες με όλες. Ξυπνας 6.30 . Σκεπάζεις το 2 ετών μωρό σου που πάλι ξεσκεπάστηκε. Δυναμικά μεγάλη. 4 εξωσωματικες χρειάστηκε να έρθει και 8 έτη αναμονής.

Φιλάς το σύζυγο που έχει ρεπό κ ετοιμάζεσαι για τη δουλειά… όπως κάθε μέρα 16 χρόνια τώρα.Φτάνεις στην κουζίνα. Δεν μπορείς να κάνεις καφέ,δεν μπορείς να φας πρωινό. Αντ’ αυτού παίρνεις μια χούφτα χάπια. Είσαι σε διαδικασία εξωσωματικής… όπως ακριβώς στο πρώτο παιδί. Δηλαδή όχι ακριβώς γιατί κανείς δεν θα καταλάβει την ανάγκη σου για δεύτερο παιδί στα 36 σου. Έχεις ήδη ένα ακούς και με κόπο.. μην είσαι αχάριστη.  Σε ευλόγησε ο θεός μην είσαι πλεονεκτρα. Πάλι χάπια. Πάλι θεραπείες.

Συνήθως όσες στο λένε (γυναίκες) πάντα έχουν δύο τρία παιδιά. Εγώ δεν έχω το δικαίωμα. Δεν περιμένεις να καταλάβουν.  Δεν προσπαθώ για να έχει αδερφάκι το παιδί μου.  Δεν προσπαθώ από εμμονή,δεν βάζω τον εαυτό μου σε ρίσκο από τρέλα . Ανάγκη είναι . Έχασα πολλές κυήσεις. Πολλά βράδια δεν κοιμάμαι. Βλέπω το ίδιο όνειρο.  6 μπουφάν μωρουδιακα ακουμπισμένα σε ένα ο ομιχλώδες παγκάκι..πλησιάζω..ακούω «μαμά.»..αλλά δεν βλέπω τα παιδιά μου.  Κι ήταν παιδιά μου… Ο ψυχολόγος είπε θα περάσει… και πονάω.. πονάω γιατί ονειρεύτηκα όπως κάθε άνθρωπος. Μεγάλο λάθος. Γιατί η ήττα πονάει πολύ.

Είναι μια Τεταρτη… θα κρεμάσω όλες τις ελπίδες μου σε ένα μπουκαλάκι λίγων ml αίματος.  Δίπλα σε όσους κάνουν γενικές εξετάσεις θα εξεταστεί. Δίπλα σε αυτές που παρακαλούν για αρνητικό στην ίδια εξέταση. Κι εσύ ικετεύει θεούς κ δαίμονες για εκείνο το νούμερο που θα σε στείλει στον παράδεισο. Τα έκανες όλα. ιατρικά επιστημονικά θρησκευτικά. Φεύγεις χωρίς να πεις ούτε στον ίδιο σου το σύζυγό ότι πας για την εξέταση. Ας πιστεύει ότι αύριο είναι η μέρα. Δεν φοβάσαι, εκλιπαρείς για συμπαράσταση.  Αλλά δεν αντέχεις να σηκώσεις δύο σταυρούς, γιατί έτσι έχεις μάθει. Γίνεσαι και δική του μάνα στη θλίψη.  Ζηλεύεις την ανυποψίαστη κοπέλα που σου παίρνει αίμα. Έχει το θράσος να ρωτά εάν είναι επιθυμητό.  Πόσο να ναι 20-25… τι να της πεις; Ότι κι εσύ στην ηλικία  της αυτό θα ρώταγες;

Δεδομένη η κύηση για κάθε γυναίκα. Έτσι μας μεγάλωσαν. Απαντάς με ένα ναι. Σε δύο ώρες θα ξέρεις.

Φεύγεις για τη δουλειά.  Κι από κει και πέρα ακούς το τικ τακ των 12ο λεπτών. Θα πεταχτείς στο διάλειμμά σου. Είσαι σχεδόν απέναντι. Οι ώρες περνούν. Φτάνεις στο μικροβιολογικό. Σου διπλώνει με υπέροχο τρόπο το χαρτί και το βάζει στο φάκελο. Αυτά τα δευτερόλεπτα είναι τα πιο βασανανιστικά. Εκείνη ξέρει, εσύ όχι. Δεν τολμάς να κοιτάξεις τα μάτια της υπαλλήλου. Δεκάδες σουβλιές καρφώνουν το κορμί σου. Είσαι 36… Μοιάζεις με 76… Μπαίνεις στο ασανσέρ του κτηρίου. Είσαι μόνη και ανοίγεις το φάκελο. Το ένστικτό σου ουρλιάζει. Ουρλιάζει πως απέτυχες.  Και απέτυχες…. κι κάπου εδώ τερματίζεις για πάντα…

Δεν έχεις αλλά δάκρυα.  Δεν έχεις άλλο πόνο. Τον ξοδέψες στα 5 χαμένα σου παιδιά. Δε νιώθεις θυμό, ούτε απογοήτευση. Άχρηστη νιώθεις και μισή γυναίκα. Η φύση δεν σε προίκισε με την κλασική γυναικεία υπόσταση. Κι αυτό δεν αλλάζει. Δε σου καρφώνεται ένα καρφι στην καρδιά. Γυρίζει το ήδη υπάρχων. Περνούν σε κλάσματα δευτερολέπτων φώτα χειρουργείων, φαρμακεία, σακούλες, φάρμακα, εσύ ξάπλα, εσύ σε δεκάδες σαλόνια αναμονής, εσύ αγνώριστη.  Δεν πονάς… μουδιάζεις… Δε φωνάζεις σωπαίνεις. Φτάνεις στο ισογειο (ακούς τη φωνή του ασανσέρ» ισόγειο»), άρα δεν κοιμάσαι είσαι ξύπνια. Άρα ζεις, δεν πέθανες. Άρα είσαι στην πραγματικότητα, δεν ονειρεύεσαι.

Μόλις τελείωσε το όνειρο. Ως εκεί ήταν οι αντοχές σου. Πρέπει να συνηθίσεις. Πρεπει να συμβιβαστείς με μια ιδέα που δεν επέλεξες.  Πρέπει να σβήσεις από τη μνήμη όνειρα. ελπίδες. προσδοκίες.  Τα πρέπει σε πνίγουν. Η πόρτα ανοίγει. Περπατάς πια στο δρόμο. Κι είναι  μια Τέταρτη… μια ίδια για όλους Τετάρτη… Μια από τις εκατομμύρια Τετάρτες αυτού του κόσμου… και βρέχει… μέσα, έξω στο πρόσωπο σου…

Ε