Οικογένεια

Τι είναι αλήθεια μια οικογένεια; Είναι ένα σύνολο ανθρώπων που ενώνονται με ένα δεσμό που δεν μοιάζει με τους άλλους. Είναι μια φωλιά, είναι ένα σπίτι. Όχι με την υλική τους έννοια, αλλά με την άλλη, την ακόμα πιο σπουδαία. Οικογένεια είναι εκεί που νιώθεις ασφάλεια. Εκεί που νιώθεις ο εαυτός σου. Ή μάλλον: ΕΤΣΙ θα έπρεπε να είναι κάθε οικογένεια. Γιατί η οικογένεια είναι πολλά περισσότερα από απλοί δεσμοί αίματος και DNA. Οικογένεια είναι αυτό το σύνολο στο οποίο νιώθεις πως είσαι άτρωτος, αποδεκτός, ήρεμος και ευτυχισμένος.

Ήμουν περήφανη για την οικογένειά μου και αυτό γιατί ένιωθα ασφάλεια, ένιωθα ζεστασιά, μα κυρίως γιατί έβλεπα τα τρία μου παιδιά να μεγαλώνουν χαρούμενα, ισορροπημένα, γεμάτα όρεξη για ζωή. Ήξερα, όμως, πως έλειπε κάτι για να νιώσουμε όλοι ακόμα καλύτερα. Ενώ έχω αποδεχτεί και εν μέρει απολαμβάνω το να είμαι «δυνατή», λαχταρούσα μια φωλιά να κουρνιάζω όποτε δεν νιώθω καθόλου έτσι. Ή όταν είμαι απλά κουρασμένη ή τσακισμένη. Ενώ προσπαθούσα να κάνω το καλύτερο δυνατό για τα παιδιά μου και την σωματική και ψυχική τους υγεία, ένιωθα πως θα ήταν όλα καλύτερα αν είχα μια ακόμα γνώμη, ίσως λίγο πιο ορθολογική, πλάι στη δική μου κατά κύριο λόγο συναισθηματική. Και έπειτα, λαχταρούσα αγάπη. Εκείνη την αγάπη που σε κάνει να νιώθεις ατσάλινος, που σε κάνει να νιώθεις ευτυχισμένος με κάθε τι μικρό, εκείνη την αγάπη που σου δίνει ένα συνοδοιπόρο για τα ατελείωτα μονοπάτια της ζωής. Αν με ρωτάτε, δεν ήθελα στ’ αλήθεια πολλά: ήθελα να παίρνω και να δίνω αγάπη. Αγάπη: το κύριο συστατικό κάθε οικογένειας.

Και έπειτα τα παιδιά… Αισθανόμουν ότι είχαν όλα όσα χρειάζονταν για να είναι ανθρωπάκια ευτυχισμένα και να γίνουν αύριο μεθαύριο σπουδαίοι ενήλικες. Όλα αυτά μέχρι που ήρθε στη ζωή μας ο Σταύρος και κατάλαβα πως τελικά υπήρχε μπόλικος χώρος στην οικογενειακή μας φωλιά για ακόμα περισσότερα στοιχεία που θα τους χαρίσουν γέλια, εμπειρίες, χαμόγελα και κυρίως εφόδια για το μέλλον.

Ο Σταύρος και η μαμά παντρεύτηκαν πριν μια βδομάδα και κάπως έτσι η οικογένειά μας μεγάλωσε και μοιάζει πια πιο ολοκληρωμένη. Λες και έχει πια όλα εκείνα τα συνδετικά υλικά που ενώνουν υπέροχα τους ανθρώπους που έχουν τόσα πολλά κοινά, μα και τόσα διαφορετικά ταυτόχρονα.

Ξημερώνουν τα γενέθλια του Σταύρου και δεν γινόταν να μην γράψω κάτι εδώ, στο ιντερνετικό μου σπίτι που έχω εγκαταλείψει εδώ και καιρό.

Θέλω να του πω ένα τεράστιο «Σ’ αγαπώ» και ένα ακόμα μεγαλύτερο «Σ’ ευχαριστώ»

Σ’ ευχαριστώ που υπάρχεις, που είσαι από εκείνους τους ανθρώπους που αφήνουν λιθαράκια πάνω στη γη, που μας αγαπάς και που μας φροντίζεις.

Χρόνια πολλά, Σταύρο! Χρόνια πολλά, μπαμπά!

Στα όμορφα που θα έρθουν! Και τα δικά μας, αλλά και όσων διαβάζετε αυτές τις σειρές.

Και στις οικογένειες! Σ’ αυτές που ανοίγουν σήμερα το δρόμο για ένα πιο ουσιαστικό αύριο.

Αν επέστρεψα στο blog μου; Μάλλον ναι! 😉

Ολίβια