Τιμωρία. Το ξύλο βγήκε από τον παράδεισο! Αλήθεια;

Τα λόγια ενός γνωστού τραγουδιού με στιχουργό και συνθέτη το Γιάννη Μηλιώκα, μας δείχνουν ξεκάθαρα πιστεύω τα αποτελέσματα του ξύλου. Δε νομίζω να μπορούσε κανείς να μεταδώσει καλύτερα από το Μηλιώκα το μήνυμα ενάντια στο ξύλο. Το τραγούδι λοιπόν λέει:

Είδα το δάσκαλο να με κτυπάει με ζήλο
είδα τα χέρια μου πρησμένα απ΄ το ξύλο
είδα τα νεύρα μου σιγά – σιγά να σπάνε
με καλοσύνη και στοργή να με κτυπάνε
για το καλό μου, για το καλό μου,
ώσπου δεν άντεξε στο τέλος το μυαλό μου
πήρε ανάποδες στροφές για το καλό μου
και είμαι στο θάλαμο 9, για το καλό μου.

(Ο θάλαμος 9 μπορεί να είναι σε κάποιο ψυχιατρείο ή σε κάποιες φυλακές).

Άρα το ξύλο σίγουρα δε βγήκε από τον παράδεισο και το να δέρνουμε τα παιδιά μας δε βοηθά κανένα, γιατί η βία προς το παιδί σημαίνει αυτόματα και βία από το παιδί προς τα έξω. Επειδή όμως το παιδί δεν μπορεί να δείρει το γονιό που το δέρνει, αναγκάζεται να βγάλει αυτή τη βία προς τα έξω με το να δείρει ένα μικρότερο ή μεγαλύτερο κάποτε, αδελφάκι, ή να σπάσει κάποιο παιχνίδι ή κάποιο έπιπλο.

Κι όμως, πολλοί γονείς για να δικαιολογηθούν που έδειραν τα παιδιά τους, λένε: «Δεν άντεξα άλλο! Με έφερε ως τα όριά μου! Συγκρατήθηκα, συγκρατήθηκα, αλλά δεν μπόρεσα να αντέξω άλλο και τελικά το έδειρα!».

Θέλω να σας ζητήσω να φανταστείτε δύο σκηνές.

Στην πρώτη σκηνή το παιδί σας κρατά ένα πρόχειρο γυάλινο ποτήρι της κουζίνας και άθελά του το σπάζει. Ας πούμε ότι αυτό ήταν το αποκορύφωμα μιας συνεχούς αρνητικής συμπεριφοράς από το παιδί. Εσείς είστε πάρα πολύ θυμωμένοι και του δίνετε έναν μπάτσο. Μια συνηθισμένη φυσιολογική σκηνή.

Τώρα θέλω να φανταστείτε τη δεύτερη σκηνή όπου έχετε προσκαλεσμένο για φαγητό στο σπίτι σας το διευθυντή σας. Εκείνος σας ζητά ένα ποτήρι νερό, εσείς του το δίνετε (σε ένα ακριβό κρυστάλλινο ποτήρι) και εκείνος άθελά του το σπάζει. Τι θα του πείτε; Το πιο πιθανό είναι ότι θα πείτε: «Προς Θεού τώρα μην το σκέφτεστε! Ένα παλιοποτήρι ήταν και σκόπευα να το πετάξω!». Και ας ήταν το ακριβό κρυστάλλινο ποτήρι σας.

Γιατί θα συμπεριφερόσαστε έτσι στη δεύτερη σκηνή; Γιατί είναι ανεπίτρεπτο να δείρουμε το διευθυντή μας, διότι μπορεί να μας απολύσει, να κινήσει αγωγή εναντίον μας, να … να … Δηλαδή δε δέρνουμε το διευθυντή μας για λόγους συμφέροντος, ενώ είμαστε έτοιμοι να δώσουμε τον μπάτσο στο παιδί μας για το δικό του συμφέρον, υποτίθεται.

Ας πάμε τώρα να φανταστούμε και μια τρίτη σκηνή. Ας φανταστούμε και πάλι ότι τα παιδί μας σπάζει άθελά του ένα πρόχειρο γυάλινο ποτήρι της κουζίνας. Το παιδί μας όμως σε αυτή τη σκηνή είναι ένα αγόρι 16 χρονών με ύψος 1 και 90! Σίγουρα δεν θα το δείρουμε γιατί «δεν είναι του χεριού μας». Είναι όμως δίκαιο αυτό για τα μικρά μας παιδάκια;

Σημαντικό είναι επίσης να συνειδητοποιήσουμε πως όταν εμείς δέρνουμε τα παιδιά μας, ενώ τους λέμε ότι τα ίδια δεν πρέπει να δέρνουν, όχι μόνο τα ενθαρρύνουμε υποσυνείδητα να δέρνουν αλλά τα συγχύζουμε δίνοντάς τους αντιφατικά μηνύματα. Τα παιδιά δεν μπορούν δυστυχώς να καταλάβουν ότι δεν γίνεται τα ίδια να δέρνουν άλλα παιδάκια γιατί αυτό είναι αταξία, αλλά ο μπαμπάς ή η μαμά γίνεται κάθε τόσο να δέρνουν. Τα παιδιά δεν καταλαβαίνουν τέτοια αλλοπρόσαλλη συμπεριφορά. Τα παιδιά είναι ξεκάθαρα. Στο μυαλό τους υπάρχουν οι εξής σκέψεις: Γίνεται να δέρνουμε; Δέρνουμε! Δεν γίνεται να δέρνουμε; Δεν δέρνουμε! Ενδιάμεσες λύσεις δεν υπάρχουν στο μυαλό των παιδιών και δεν θα έπρεπε να υπάρχουν σε κανενός μας το μυαλό.

Και η ερώτηση στο δικό σας μυαλό τώρα, νομίζω πως είναι: «Τι κάνουμε λοιπόν;» Και η δική μου απάντηση είναι: «Δεν δέρνουμε τα παιδιά για κανένα λόγο». Αντίθετα προσπαθούμε πρακτικά να προλαβαίνουμε πιθανούς κινδύνους και εξηγούμε με πολλή υπομονή, αλλά χωρίς να κάνουμε διάλεξη στα παιδιά είτε πριν γίνει κάτι κακό είτε έστω και μετά, τι είναι το σωστό και τι το λάθος. Ο πιο τέλειος όμως τρόπος για να μάθουμε στα παιδιά τα μαθήματα που θέλουμε να μάθουν για τη ζωή είναι πάνω από όλα, όχι τα λόγια μας αλλά οι πράξεις μας. Ας μην ξεχνάμε πως διδάσκουμε σωστά τους άλλους ΜΟΝΟ ΜΕ ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΑΣ ΣΩΣΤΟ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ!

Το τελικό μου μήνυμα είναι όχι ξύλο αλλά δική μας ξεκάθαρη συμπεριφορά με τα λόγια μας να ταιριάζουν με τις πράξεις μας και ξεχνάμε μια για πάντα το ότι «το ξύλο βγήκε από τον παράδεισο». Ποιος λογικός άνθρωπος θα ήθελε έναν τέτοιο παράδεισο;

Να στε πάντα καλά.
Μιράντα.

*Η Μιράντα Σιδερά είναι Κοινωνικός Επιστήμονας, Εκπαιδεύτρια σεμιναρίων και συγγραφέας οκτώ βιβλίων μεταξύ των οποίων του μπεστ σέλλερ ΜΕΓΑΛΩΝΩ ΣΩΣΤΑ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ; και του ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΚΑΙ ΤΟ ΓΥΜΝΑΣΙΟ. Μπορείτε να τη βρείτε στο Τ: 99314312, Ε: miranda@spidernet.com.cy, W: www.mirandasidera.com ή στο γραφείο της στα Περβόλια Λάρνακας.

πηγή paidiatros.com