Δεν θέλω να φτάσω σε σημείο να κάνω εξωσωματική. Θέλω να το αποφύγω.

Καλησπέρα,

η δική μου ιστορία είναι η εξής. Το 2017 ήμουν έγκυος για πρώτη φορά στη ζωή μου, αλλά δεν είχα την τύχη να ζήσω την ευτυχία της απόκτησης ενός παιδιού. Αντιθέτως, η μοίρα μου επιφύλασσε άλλα. Στη 13 προς 14 εβδομάδα χάσαμε το μωράκι. Ο γιατρός μου είπε παλίνδρομη κύηση. Σταμάτησε να χτυπά η καρδούλα του μωρού. Τότε ήμουν 35 χρονών. Ήταν ένα σοκ και για τους δύο αλλά περισσότερο για μένα που το έζησα όλο αυτό. Έκτοτε, δεν έμεινα ξανά έγκυος.

Ενώ το λαχταράω.. Το αφήσαμε για λίγο καιρό το θέμα, προσπαθώντας να ηρεμήσουμε και οι δύο. Τον τελευταίο χρόνο προσπαθούμε πιο εντατικά με το σύζυγο. Κάναμε τις απαραίτητες εξετάσεις, όλα καλά. Όμως παιδί δεν έρχεται. Η απογοήτευση μεγάλη. Πλέον είμαι 38 και ακόμη τίποτα. Δεν θέλω να φτάσω σε σημείο να κάνω εξωσωματική. Θέλω να το αποφύγω. Ο γιατρός μου και όλοι γενικά μου λένε να ηρεμήσω, να μην το σκέφτομαι, γιατί δεν μένω. Όμως εμένα δεν μπορεί να μου φύγει από το μυαλό.

Και κάθε φορά που πλησιάζουν οι μέρες της περιόδου Η σκέψη είναι όλο και εντονότερη με αποτέλεσμα την απογοήτευση με το που έρχεται η περίοδος. Και πάλι από την αρχή.