Το δεύτερο κύμα της πανδημίας και η προοπτική κοινωνικής απομόνωσης προκαλούν ανησυχία στους γονείς. Δεν γνωρίζουν, άλλωστε, αν η στέρηση κοινωνικής επαφής θα επηρεάσει δυσμενώς την ανάπτυξη των  παιδιών τους.

Είναι, ασφαλώς, πολύ νωρίς για την ολοκλήρωση των επιστημονικών μελετών με αντικείμενο την επίδραση των lockdowns σε πολύ μικρά παιδιά. Οι ειδικοί, ωστόσο, διαβεβαιώνουν ότι τα περισσότερα θα τα καταφέρουν θαυμάσια, γιατί η σημαντικότερη σχέση που έχουν σε αυτή την ηλικία είναι με τους γονείς τους και δεν τους τη στερεί το lockdown. Κάποιες μελέτες υποδεικνύουν ότι οι κοινωνικές συναναστροφές συμβάλλουν καταλυτικά στην ανάπτυξη του παιδικού εγκεφάλου. Τα νευρωνικά δίκτυα, που επηρεάζουν την ανάπτυξη των λεκτικών δεξιοτήτων και γενικότερα τη γνωσιακή ικανότητα, οικοδομούνται μέσα από ένα διαρκές λεκτικό και σωματικό «δούναι και λαβείν», όπως είναι το συλλογικό παιχνίδι με μία μπάλα ή η ανταλλαγή ήχων και απλών λέξεων.

Η δρ Κάθριν Χιρς Πασέκ, επικεφαλής του Εργαστηρίου Λόγου Βρεφών του πανεπιστημίου Τέμπλ της Πενσιλβάνια, προσθέτει ότι αυτές οι κοινωνικές συναναστροφές των νηπίων αναπτύσσουν «τη δομή και τη συνδεσιμότητα του εγκεφάλου». Εξηγεί, επίσης, ότι η τεχνολογία είναι «δίκοπο μαχαίρι» κατά τη διάρκεια της πανδημίας. Τα παιδιά μπορούν να παίξουν με φίλους και τους παππούδες τους, μέσω Zoom ή Facetime. Ταυτόχρονα, οι ίδιες εφαρμογές μπορούν να αποσπάσουν την προσοχή του γονιού από την ανοικοδόμηση μιας υγιούς σχέσης με το παιδί του. Ενας άλλος κίνδυνος της πανδημίας, τονίζει η Κάθριν Χιρς Πασέκ, είναι ότι τα νήπια λαμβάνουν από τους γονείς τους «σήματα» πως πιθανώς οι άλλοι άνθρωποι αποτελούν έναν κίνδυνο.

Μία λύση για την κοινωνικοποίηση των παιδιών, εν μέσω πανδημίας, θα μπορούσε να είναι η δημιουργία «ασφαλών φυσαλίδων», στην ίδια γειτονιά, με τη συμμετοχή δύο ή τριών οικογενειών, οι οποίες  θα συμφωνούσαν και θα τηρούσαν τους ίδιους κανόνες. Ωστόσο, αυτό είναι ιδιαίτερα δύσκολο, αφού σε κάποιες πολιτείες, όπως στην Καλιφόρνια, οι νέοι κανόνες έχουν κλείσει ακόμα και υπαίθριους χώρους όπως παιδικές χαρές και οι ειδικοί συνιστούν ριζική μείωση των κοινωνικών επαφών εκτός του νοικοκυριού.

Είναι αδιαμφισβήτητο ότι η γενιά που αναπτύσσεται σήμερα, μελλοντικά θα πρέπει να μελετηθεί προκειμένου να διαπιστωθούν οι συνέπειες της σχετικής απομόνωσης. Δεν θα είναι, άλλωστε, η πρώτη φορά που γίνεται κάτι τέτοιο. Μελέτη, που δημοσιεύθηκε το 1974, ερεύνησε τα παιδιά που μεγάλωσαν και βίωσαν τη «Μεγάλη Υφεση» του 1929. Οπως διαπιστώθηκε, τα κατάφεραν καλύτερα παιδιά που προέρχονταν από οικογένειες, οι οποίες διαχειρίστηκαν επιτυχώς την οικονομική κρίση και κατά συνέπεια ένιωθαν λιγότερη επιθετικότητα, θυμό και θλίψη.

Ετσι, αυτό που χρειάζονται βρέφη, νήπια και παιδιά τα οποία μεγαλώνουν στους δύσκολους καιρούς της πανδημίας, είναι μια θερμή και σταθερή σχέση αγάπης με τους γονείς. Οπως τονίζει η καθηγήτρια Ψυχολογίας στο πανεπιστήμιο του Μίσιγκαν δρ Μπρέντα Βόλινγκ, «τα παιδιά, ακόμα και στο lockdown, απολαμβάνουν τη σημαντικότερη από όλες τις κοινωνικές συναναστροφές, αυτή με τους γονείς τους».

πηγή kathimerini.gr