Η μία κρίση έφερε την άλλη …

Aπό το 2009 παντού στην πατρίδα μας αιωρείται η λέξη ΚΡΙΣΗ. Σε όλες τις κρίσιμες αποφάσεις που έπρεπε να λάβουμε με άξονα το μέλλον μας η βασική παράμετρος που έπρεπε να εξεταστεί ήταν αυτή. Ως μαθητές, νέοι, φοιτητές, έφηβοι κληθήκαμε να αντιμετωπίσουμε τις συνέπειες ενός πολύπλευρου ολέθρου σε προσωπικό, κοινωνικό και οικογενειακό επίπεδο. Ο ενθουσιασμός της ηλικίας, αν θέλετε της νιότης δεν μας άφησε να το βάλουμε κάτω. Η αισιοδοξία, η ελπίδα, η θέληση να γεμίσουμε εφόδια για να ανταποκριθούμε στις δυσκολίες της εποχής και τη νέα διαμορφωθείσα πραγματικότητα μας όπλισε με θάρρος κι υψηλά ιδανικά.

Τα χρόνια από το 2011 μέχρι το 2015 κύλησαν βασανιστικά. Χιλιάδες άνθρωποι έχασαν τη δουλειά τους και μαζί τη γη κάτω από τα πόδια τους. Τα ποσοστά των αυτοκτονιών εκτοξεύτηκαν. Συναντούσες σε κάθε γειτονιά μέλη της κοινωνίας να ψάχνουν στα σκουπίδια. Όλα αυτά έφεραν την κατάσταση σε οριακό σημείο. Ένα πρωτοφανές τέλμα για την εποχή της μεταπολίτευσης. Ο λαός επεδίωξε μία υπέρβαση και μαζί την πολιτική αλλαγή. Αποκορύφωμα της περήφανης αντίστασης του πληγωμένου θηρίου το ιστορικό ΟΧΙ του Ιουλίου με ποσοστό 62%. Από εκεί και πέρα το βάρος κλήθηκε να σηκώσει εκ νέου η ταλαιπωρημένη μεσαία τάξη για να δώσει σωσίβιο επιβίωσης στους ασθενέστερους.

Στην Ελλάδα οι δεσμοί μεταξύ της οικογένειας παραδοσιακά ήταν πολύ ισχυροί. Τα δεδομένα που αναλύθηκαν στις παραπάνω σειρές έφεραν γονείς και παιδιά, πολλές φορές και παππούδες κάτω από την ίδια στέγη. Τα οικονομικά δεδομένα τις περισσότερες φορές δεν έδιναν το δικαίωμα στους νέους να ανοίξουν τα φτερά τους μετά την ενηλικίωσή τους . Η φτωχοποίηση φάνηκε να καίει μία γενιά. Μία γενιά, η δική μας γενιά που είτε μεταναστεύει στο εξωτερικό, είτε παραμένει και ζει για να εργάζεται, εξασφαλίζοντας στοιχειωδώς τα προς το ζην.

Σε ελάχιστες περιπτώσεις η κατάσταση διαφοροποιήθηκε την τελευταία πενταετία. Το μοντέλο παρέμεινε το ίδιο στα περισσότερα νοικοκυριά. Ούτε η αλλαγή (εμπρός-πίσω) του 2019 απέδωσε τα αναμενόμενα σε όσους απογοητεύτηκαν κι εναπόθεσαν τις ελπίδες τους ξανά στα ίδια πρόσωπα. Το 2020 η υποβόσκουσα δυσαρέσκεια δεν πρόλαβε να εκφραστεί. Αρχικά τα γεγονότα διεθνούς αποπροσανατολισμού και συμφερόντων με την Τουρκία στον Έβρο και στη συνέχεια ο COVID-19 μονοπώλησαν το ενδιαφέρον. Δε θα μπορούσε άλλωστε να συμβεί διαφορετικά.

Ακριβώς σε αυτό το σημείο έρχεται η ώρα της σύνδεσης της οικονομικής με την υγειονομική κρίση. Τα πάντα κρέμονται σε μία λεπτή κλωστή. Όταν σε ένα διαμέρισμα λίγων τετραγωνικών μέτρων συνωστίζονται τέσσερα, πέντε, ακόμα κι έξι άτομα κι ένας τύχει να είναι φορέας του ιού, τότε μοιραία οι πιθανότητες να νοσήσουν κι οι υπόλοιποι αυξάνονται κατακόρυφα. Αυτόν τον βαρύ φόρο αίματος πληρώνει εδώ και περίπου δύο μήνες κυρίως η Θεσσαλονίκη, η Βόρεια Ελλάδα και φυσικά η υπόλοιπη χώρα. Δυστυχώς οι πρεσβύτεροι ή νεότεροι με υποκείμενα νοσήματα καθημερινά χάνουν την μάχη.

Η ζωή είναι μία αλυσίδα. Ακριβώς αυτή είναι η γοητεία της. Σε αυτό το γύρισμα της ιστορίας οι συνθήκες δεν ευνοούν. Μία δεκαετία κρίσης συμπληρώθηκε και το σχήμα του κύκλου μοιάζει το πιθανότερο σενάριο μετά την επιστροφή στην κανονικότητα. Πάλι συντρίμμια, πάλι κατεστραμμένες ζωές, πάλι ΕΣΥ καλείσαι να βρεις τη δύναμη να συνεχίσεις, να αναζητήσεις ακτίδα φωτός στο τέλος του τούνελ. Μέσα σε αυτό το κλίμα αβεβαιότητας λέμε καλή χρονιά κι ευχόμαστε ΥΓΕΙΑ κι ΑΓΑΠΗ σε όλον τον κόσμο!

Πηγή parallaximag.gr