Παιδιά και θυμός: πώς τον διαχειριζόμαστε χωρίς να τον ακυρώσουμε;

Tης ψυχολόγου Μαρίνας Κρητικού

Ο θυμός στην κουλτούρα μας είναι ένα συναίσθημα σχεδόν απαγορευμένο. Εμείς οι ίδιοι οι γονείς είτε δεν το επιτρέπουμε στον εαυτό μας να το βιώσουμε, είτε τον εκφράζουμε πολύ έντονα με φωνές στα παιδιά μας, αλλά όταν τα ίδια τον βιώνουν, δεν ξέρουμε πώς να τον διαχειριστούμε, με αποτέλεσμα να τον ακυρώνουμε σαν συναίσθημα. Δύσκολο συναίσθημα ο θυμός, καθώς εμπερικλείει τόσα άλλα που προηγούνται για να καταλήξουμε να νιώθουμε θυμό.

Μόνο αν καταλάβουμε και αποδεχτούμε τον δικό μας θυμό χωρίς να τον ακυρώνουμε, να νιώθουμε ενοχές ή να νιώθουμε ότι μόνο οι μεγάλοι έχουν το “δικαίωμα” να θυμώνουν, θα καταφέρουμε να τον διαχειριστούμε αποτελεσματικά και στα παιδιά μας χωρίς να νιώθουν ότι ακυρώνεται το συναίσθημα τους. Από τα πρώτα που πρέπει να θυμόμαστε, είναι ότι ο θυμός ανήκει στα πανανθρώπινα συναισθήματα, με τα οποία και γεννιόμαστε και βιώνεται από όλους τους πολιτισμούς ανεξαιρέτως. Ο θυμός μας κινητοποιεί και μας ωθεί στην διεκδικητικότητα ώστε να μπορέσουμε να διασφαλίσουμε ότι αποκτάμε όσα έχουμε ανάγκη, καθώς επίσης  μας παρακινεί να θέσουμε τα όρια μας, μας βοηθάει να απομακρυνόμαστε και να παίρνουμε αποστάσεις από τοξικούς ανθρώπους.

Συνεπώς ο θυμός είναι ένα πολύ “υγιές” συναίσθημα και είναι σημαντικό να του δίνουμε χώρο και χρόνο να εκφραστεί. Γεννιόμαστε με κληρονομιά αυτά τα συναισθήματα, τα νιώθουμε, αλλά πολλές φορές δεν μπορούμε καν να τα αναγνωρίσουμε, να τα κατονομάσουμε και φυσικά να τα διαχειριστούμε. Πολλές φορές εξαιτίας της δυσκολίας των γονιών μας να διαχειριστούν το δικό μας συναίσθημα και ως εκ τούτου να μας διδάξουν με το παράδειγμά τους πώς να το διαχειριστούμε κι εμείς, ακόμα και ως ενήλικες το καταπιέζουμε και το πνίγουμε ή το αφήνουμε να δρα ανεξέλεγκτο.

Από τα πρώτα πράγματα που πρέπει να ξεκινήσουμε, είναι να μάθουμε να αναγνωρίζουμε, να αγκαλιάζουμε και να αποδεχόμαστε το δικό μας τον θυμό. Αναγνωρίζουμε δηλαδή και παίρνουμε την ευθύνη για το συναίσθημα μας λέγοντας: “Τώρα είμαι θυμωμένος/η” και όχι “Τώρα με θύμωσες” και αναγνωρίζουμε ότι είναι εντάξει που το μικρό παιδάκι μέσα μας νιώθει αδικημένο και θυμώνει. Έπειτα παίρνουμε λίγο χρόνο ακόμα για να ηρεμήσουμε, ώστε να δώσουμε χώρο στον ενήλικα εαυτό μας να εκφραστεί. Αφού το καταφέρουμε με τον εαυτό μας, θα μπορούμε να το κάνουμε και με τα παιδιά μας, ώστε όταν θυμώνουν να δείχνουμε κατανόηση και να τους λέμε ότι καταλαβαίνουμε ότι θυμώνουν, να τα αγκαλιάζουμε (αν φυσικά τα ίδια θέλουν) και με πολλή τρυφερότητα και αγάπη να τα βοηθάμε να εκτονώσουν τον θυμό τους.

Είναι πολύ σημαντικό να μην ακυρώνουμε κανένα τους συναίσθημα, αλλά να τα βοηθάμε να τα αναγνωρίζουν και να τα διαχειρίζονται με έναν λειτουργικό τρόπο. Αν επενδύσουμε στον ψυχικό τους κόσμο θα τους έχουμε δώσει πολύτιμα εφόδια για τη ζωή τους.

πηγή schooltime.gr