Επιλόχειος κατάθλιψη … κανένα προμήνυμα…

Επιλόχειος κατάθλιψη … κανένα προμήνυμα..

Όλα ήταν τόσο υπέροχα. Τόσο μαγικά παραμυθένια. Τρομακτικά για το άγνωστο που με περίμενε, αλλά παραμυθένια. Ήρθε η ώρα να φέρω στον κόσμο το πρώτο μου παιδί. Μια βαθιά επιθυμία μου είχε γίνει πραγματικότητα μια μέρα του Δεκεμβρίου λίγο πριν τα Χριστούγεννα.

Στο μαιευτήριο ήταν ίσως όλα καλά. Όλα υπό έλεγχο … έτσι νόμιζα δηλαδή!! Αστείο που νόμιζα κάτι τέτοιο, γιατί δεν ήξερα πόσο δύσκολος αγώνας είχε μόλις ξεκινήσει για εμένα.

Το πρώτο βράδυ στο σπίτι με το νεογέννητο μωράκι μας είχε φτάσει. Με πολύ άγχος, όπως ήταν λογικό, αλλά με μια ανεξήγητη θλίψη ..φόβο.. και ανήμπορη μπροστά σε ένα τόσο δα μικράκι που εξαρτιόταν από εμένα και μόνο!!

Όταν βγήκε ο ήλιος ένιωσα ανακούφιση, εφόσον φυσικά δεν είχα κοιμηθεί καθόλου. Σκέψεις πολλές με περιτριγύριζαν. Γιατί γέννησα με καισαρική; Γιατί δεν μπορώ να θηλάσω το μωρό; Γιατί πονάω; Γιατί δεν μπορώ να κοιμηθώ; Ένας πόνος στο στήθος και σε όλο μου το κορμί είχε ήδη εγκατασταθεί. Ένας πόνος παθολογικά ανύπαρκτος, αλλά ψυχολογικά πολύ επίπονος και υπαρκτός.. Ένας κόμπος στο στομάχι που εμπόδιζε κάθε φορά την λήψη φαγητού.

Ξεκίνησε το ξαφνικό και αδικαιολόγητο κλάμα για ώρες . Ειδικά την ώρα που ο ήλιος έπεφτε, ο τρόμος με κυρίευε για την νύχτα που με περίμενε. Έλεγα θα περάσει, δεν μπορεί. Όλες θα κλαίνε.
Αρχίζω να παίρνω τηλέφωνα φίλες που είχαν γίνει μαμάδες να μου πουν πως κι εκείνες είχαν τους ίδιους φόβους, όμως εμένα ήταν κάτι διαφορετικό. Δεν σταματούσε, δεν έφευγε. Η απάντηση μιας φίλης λοιπόν ήταν «εσύ δεν ήσουν έτσι ούτε όταν πέθανε η μητέρα σου…» μου είπε..
Φυσικά αυτό που ένιωθα ήταν ακόμα πιο βαρύ κι από το πένθος που είχα ζήσει με την απώλεια της μητέρας μου πριν αρκετά χρόνια! Η επιλόχειος κατάθλιψη μου είχε χτυπήσει την πόρτα και είχε σκοπό να μείνει.

Κάθε φορά που νύχτωνε το ίδιο σκηνικό… ώρες ατέλειωτες να κλαίω και να ζητάω βοήθεια να φροντίσω το μωρό μου που ευτυχώς την είχα από την πεθερά μου που στάθηκε δίπλα μου φροντίζοντας αυτή το μωρό, από τον σύζυγό μου που, μη ξέροντας τι μου συμβαίνει, με έπαιρνε μια λυτρωτική αγκαλιά και μου έλεγε πως σίγουρα θα περάσει .

Ατελείωτες ώρες στο τηλέφωνο με την φίλη μου να προσπαθούμε να βρούμε λύσεις. Μου έλεγε διάφορα και μόλις το κλείναμε έλεγα στον εαυτό μου τι ξέρει αυτή; Ξέρει αυτή πως έχεις να φας 5 μέρες ; Ξέρει πόσο πονάει το κορμί σου; Ξέρει πόσο κακιά μάνα νιώθεις που κάποιος άλλος φροντίζει το μωρό σου τα βράδια; Που δεν μπορείς να το κάνεις μπάνιο; Όχι δεν ήξερε …

Στάθηκα όμως τυχερή. Ζήτησα αμέσως βοήθεια από ειδικό. Κατάλαβα πως ολα αυτά κάθε άλλο του φυσιολογικού ήταν…» επιλόχειος κατάθλιψη σε βαριά μορφή» μου είπε. Και ο αγώνας μου είχε ξεκινήσει. Στην όγδοη μέρα όλων αυτών το μωρό μου αρρώστησε. Δεν ήμουν δίπλα του όσο έπρεπε και ο Θεός με τιμώρησε, σκέφτηκα. Μπήκε στην μονάδα νεογνών. Έλειψε 18 μέρες από δίπλα μου με αποτέλεσμα να έχω όλο τον χρόνο να παλέψω. Το μωρό γύρισε ξανά και είχα δώσει όρκο πως δε θα ξανά φύγει από δίπλα μου. Η νύχτα ήρθε, ο τρόμος επέστρεψε, αλλά εγώ αποφασισμένη να το νικήσω τα κατάφερα. Κάθε μέρα και λίγη προσπάθεια παραπάνω. Κι άρχισε να βγαίνει ο ήλιος. Γιατί να θυμάστε,  πάντα βγαίνει ο ήλιος …

Ένα χρόνο μετά με τα καλά και τα άσχημα ..με πολλή προσπάθεια, υπομονή και επιμονή, είμαι ακόμα εδώ όσο καλή μαμά μπορώ να είμαι και πολύ περήφανη που τα κατάφερα. Να θυμάστε μαμάδες και μέλλουσες μανούλες. Είσαι το ίδιο μαμά με όλες αν γέννησες με καισαρική, αν δεν ήθελες ή δεν κατάφερες να θηλάσεις, αν φτάσεις σε απελπισία και κλάψεις ή φωνάξεις.

Και το κυριότερο δεν είσαι μόνη ούτε ή μόνη που το ζεις αυτό. Ζήτησε βοήθεια. Μην το αφήσεις να σε νικήσει. Εγώ που νόμιζα πως η ζωή μου τελείωσε, είχε μόλις αρχίσει…