Μαμά, να δίνεις φτερά στο παιδί, να μην το προσγειώνεις!

Μαρίλια Νετιάδη

Μαμά, εγώ όταν θα μεγαλώσω, θα γίνω ζωγράφος!!!! Μόνο αυτό θέλω να κάνω!!!
Στο άκουσμα της βαρύγδουπης αυτής δήλωσης, η αλήθεια είναι ότι αρχικά αντέδρασα κλασικά, μαμαδίστικα.
Χαμόγελο διστακτικό, αμήχανο, τρυφερό, συνοδευόμενο από μπόλικη αμφισβήτηση.

Όταν σιγά σιγά διαπίστωσα ότι η άποψη αυτή ήταν αρκετά σταθερή και ότι τα μικρά μου χεράκια όντως δημιουργούσαν όμορφες εικόνες, άρχισα να το σκέφτομαι πιο σοβαρά.
Μέσα σε ποικιλία χρωμάτων και γραμμών, διαπίστωσα ένα άγουρο, μα αληθινό ταλέντο. 
Σε πρώιμο στάδιο μεν, που θέλει πολύ δουλειά για να ωριμάσει, αλλά ουσιαστικό και περιτριγυρισμένο από μεράκι και αγάπη.

Και εδώ είναι που ξεκινάει ο ρόλος του γονιού. Πρέπει να δείξεις στο παιδί σου τον τρόπο που θα εξελίξει το ταλέντο που μόλις ανακάλυψε και να το κάνει να ανθίσει.
Ομολογώ ότι δεν είναι καθόλου εύκολο.
Πώς να εξηγήσεις σε ένα μικρό παιδί την έννοια της επιμονής και της υπομονής;

Η πολύωρη εξάσκηση που πολλές φορές απαιτείται, γίνεται τροχοπέδη και κοντράρεται σκληρά με την ανάγκη του να χρησιμοποιήσει τον λιγοστό ελεύθερο χρόνο του διαφορετικά .
Όλη σου η προσπάθεια ισορροπεί σε τεντωμένο σκοινί, μιας και προσπαθείς να παροτρύνεις χωρίς όμως να αγχώσεις.

Να δώσεις φτερά, χωρίς να το προσγειώσεις απότομα, προστατεύοντάς το παράλληλα από τα επικίνδυνα ύψη. Μοίρασε απλόχερα τα μπράβο σου, μα να’ναι αληθινά.
Δώσε την αμέριστη προσοχή σου και προσπάθησε να είσαι αντικειμενικός.

Μην απορρίπτεις απλά επειδή κάτι δε σου ταιριάζει.
Δώσε λύσεις και χρησιμοποίησε λόγια που θα ακουστούν απαλά στα αυτιά της παιδικής ψυχής:
«Mου αρέσει όπως χορεύεις!»,
«Έχεις μεγάλη φαντασία, μπράβο!»,
«Μη φοβάσαι να προσπαθήσεις ξανά»,
«Είναι πολύ όμορφο αυτό που έφτιαξες και θα μπορούσε να γίνει καλύτερο αν…».

Οτιδήποτε πάρει μια μορφή καταναγκασμού και γίνεται ψυχαναγκαστικά, αυτόματα λογίζεται για βάρος, είναι βραχνάς που σε αποτρέπει.
Η ενασχόληση με αυτά που αγαπάς ανήκει στη σφαίρα των «θέλω» και όχι των «πρέπει».
Χωρίς πίεση λοιπόν, μα με πρόγραμμα, μπορείς να πάρεις το παιδί από το χέρι πηγαίνοντάς το ένα βήμα παραπέρα.
Σε μορφή παιχνιδιού, μέσω δραστηριότητας, φέρνοντάς το σε επαφή με άλλα παιδιά που έχουν τις ίδιες δεξιότητες, χωρίς την έννοια του ανταγωνισμού, αλλά μονάχα της ευγενούς άμιλλας.

Δώσε ερεθίσματα, και άνοιξε τους ορίζοντες εκμάθησης. 
Συνδύασέ το με μια βόλτα, παρακολούθησε μαζί του μια συναυλία, μια παράσταση χορού, μια έκθεση ζωγραφικής. Παρότρυνε το παιδί να πάρει παράδειγμα από κάποιον μεγαλύτερό του που θαυμάζει.
Άντλησε πληροφορίες από το ίντερνετ και μην φοβηθείς να παραδεχτείς με ειλικρίνεια την δική σου άγνοια πάνω στο συγκεκριμένο αντικείμενο.

Πρόσεξε όμως σε παρακαλώ… Μέσα σε όλη αυτή την υπέροχη διαδρομή, ελλοχεύει ένας μεγάλος κίνδυνος: Να προσπαθήσεις να ξαναζωντανέψεις μέσα από τούτο το πλασματάκι, τα δικά σου χαμένα όνειρα. 
Ξέρω ,το ήθελες πολύ αλλά δεν το μπόρεσες, το λαχταρούσες κρυφά αλλά δεν τόλμησες, τώρα δεν είναι όμως η ώρα…
Μην ξεχνάς ότι κάθε άνθρωπος είναι ξεχωριστό πρωτότυπο και όχι εξελιγμένο αντίγραφο.

Το ταλέντο του δε σου ανήκει, είναι δώρο Θεού. Δεν το αναζητάς, μα έρχεται μόνο του και σε βρίσκει. Είναι αυτόφωτο και λάμπει, δίχως να το καταλάβεις αμέσως.
Η ψυχή είναι αυτή που θα το αναγνωρίζει πρώτη από όλα, δίνοντας το σύνθημα στην καρδιά και στο μυαλό.
Θα γίνει το λιμάνι διαφυγής στα καθημερινά, επίπονα ταξίδια της ζωής, ο τρόπος να ημερέψεις, να βρεις γαλήνη και να αγγίξεις την πληρότητα.

Ευλογημένος ο άνθρωπος που το ένιωσε από νωρίς, μα ποτέ δεν είναι αργά να εξερευνήσεις τις όμορφες κρυμμένες πτυχές του εαυτού σου….

πηγή www.ewoman.gr