Το παιδί- σύντροφος ή το παιδί- σύζυγος

Ένας από τους παίκτες της οικογένειας

Το παιδί σε αυτή τη σχέση καλείται να καλύψει τις ανάγκες του γονιού για συντροφικότητα και φιλία, για αγάπη και στοργή. Η σχέση χαρακτηρίζεται από ισότιμη οικειότητα, που είναι συχνά κοινή ανάμεσα σε μητέρες και κόρες, όπου η μητέρα έχει την τάση να μιλάει για τα προσωπικά της με την κόρη, να μαθαίνει τα πάντα για την κόρη της και να μοιράζεται και τα δικά της συναισθήματα. Συχνά γελούν με τα ίδια πράγματα και χαίρονται να κάνουν πράγματα μαζί εκδηλώνοντας παρόμοια συμπεριφορά. Αντίστοιχα, πατέρας και γιος αναπτύσσουν συντροφικότητα και συμμετέχουν σε κοινές δραστηριότητες, με τη διαφορά ότι δεν μοιράζονται τόσο τα συναισθήματά τους, καθώς δεν μιλούν για αυτά. Ωστόσο, συντροφικές σχέσεις υπάρχουν και ανάμεσα σε γιο και μητέρα ή σε κόρη και πατέρα. Κόρη και πατέρας ή γιος και μητέρα μπορεί να είναι σύντροφοι σε ένα πνευματική και διανοητικό επίπεδο. Σε περιπτώσεις, που υπάρχει μεγάλο χάσμα ανάμεσα στους δύο γονείς, ο ένας από τους δύο μπορεί να στραφεί στο παιδί ώστε να καλύψει τις ανάγκες του. Το παιδί σε αυτή την περίπτωση επιβαρύνεται και από τους δύο γονείς, καθώς θα πρέπει να αντέξει τη ζήλια του ενός γονέα αλλά και τις απαιτήσεις του άλλου γονέα που επιθυμεί να καλύψει τις ανάγκες του ως φίλος του γονιού του.

Το παιδί με τον ρόλο του συντρόφου δεν έχει την ευκαιρία να μεγαλώσει με έναν δυνατό και αξιόπιστο γονέα, που θα μπορέσει να του μάθει να μάχεται. Το παιδί- σύντροφος κολακεύεται που ο γονιός του το θεωρεί φίλο του και συνήθως αγνοεί τις αρνητικές επιπτώσεις που έχει αυτό, το βάρος που κουβαλά και την προδοσία που βιώνει, καθώς ο γονιός δεν έχει καταφέρει να ανταποκριθεί στον ρόλο του. Όταν το παιδί αρχίζει και μεγαλώνει διεκδικώντας τον προσωπικό χώρο και χρόνο και τις δικές του παρέες, ο γονιός νιώθει να χάνει τον σύντροφό του, χάνοντας εν τέλει και το νόημα για ζωή.

Στην περίπτωση του παιδιού- συζύγου, συναντάμε το αγόρι της μαμάς και το κορίτσι του μπαμπά. Σε οικογένειες με προβλήματα, η σεξουαλικότητα του ενήλικα μπορεί να διοχετευτεί με μη κατάλληλο τρόπο στις συμμαχίες γονιού- παιδιού. Η σχέση αυτή εμφανίζεται συνήθως όταν ο άλλος γονιός είναι φυσικά ή ψυχολογικά απών. Ακόμη και να μην υπάρχει κάποια έκδηλη σεξουαλική πρόταση, το παιδί αισθάνεται την ψυχολογική πίεση να ανταποκριθεί στον ρόλο που του ανέθεσε ο γονιός του. Το παιδί- σύζυγος συνήθως φοβάται την εκμηδένιση και την εισβολή, αλλά και την απόρριψη, αν δεν καταφέρει να ανταποκριθεί στις ανάγκες του γονιού, μιας και ο γονιός δεν είναι σταθερός στις επιλογές του. Επίσης, αισθάνεται εξαντλημένο ή κουρασμένο, καθώς νιώθει διαρκώς την υποχρέωση να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις του γονιού με τον οποίο έχει εμπλακεί υπερβολικά. Ακόμη, το παιδί αυτό μεγαλώνοντας δυσκολεύεται να εμπιστευτεί τον σύντροφό του, ενώ εμφανίζει ανταγωνισμό απέναντι σε φίλους που ανήκουν στο ίδιο φύλο. Συνήθως, μεγαλώνοντας επιλέγει να εκφράζει τη σεξουαλική του διάθεση να το εκμεταλλεύονται ή να φλερτάρει και να εκμεταλλεύεται τους άλλους, ενώ επιλέγει να παντρευτεί με έναν ενήλικα που επίσης υπήρξε παιδί- σύζυγος.

Απόσπασμα από το βιβλίο του Napier, 1995. Το ζευγάρι. ο εύθραυστος δεσμός. Αθήνα: Ελληνικά Γράμματα.

Κουραβάνας Νικόλαος- Παπαδοπούλου Ελένη, Ψυχολόγος, MSc.

πηγή papadopsixologos.blogspot.com