Για μια κάρτα, για ένα τριαντάφυλλο…

Για μια κάρτα, για ένα τριαντάφυλλο…

Η Ημέρα της μητέρας και η ζωή της μητέρας

της Βίλης Αντώναρου

Κάθε μέρα λένε θα ΄πρεπε να είναι Ημέρα της Μητέρας. Μα, κάθε μέρα είναι μέρα της Μητέρας. Τώρα κατά πόσο είναι και γιορτή κάθε μέρα… Στο χέρι μας είναι.

Η Ημέρα της Μητέρας είναι για μια κάρτα, για ένα τριαντάφυλλο. Ίσως και για ένα smartwatch δώρο, καλό δε θα ήταν; Δεν χωράνε όλα τα συναισθήματα, όλοι οι εορτασμοί, όλες οι χαρές, οι αναμνήσεις σε μια μέρα.

Καθώς ο ρόλος της μητέρας, ειδικά της Ελληνίδας μάνας, είναι ρόλος ζωής, η δεύτερη Κυριακή του Μάη δεν μου λέει τίποτα παραπάνω από κάθε άλλη μέρα.

Μου λέει όμως η τελευταία Τετάρτη του Οκτώβρη εκείνου που έμαθα ότι θα γίνω μαμά για πρώτη φορά.

Μου λέει εκείνη η Δευτέρα του Ιανουαρίου που μου έλεγαν ότι τελικά δεν θα γίνω για δεύτερη φορά, αλλά λίγες μέρες μετά ακούσαμε μια μικρή καρδούλα να χτυπά.

Μου λέει εκείνη η βδομάδα του Νοέμβρη που περάσαμε σε ένα γυάλινο μποξάκι του Παίδων εγώ και εκείνη.

Η πρώτη φορά που διάβασε. Και ήταν που διάβασε σε έναν τοίχο γραμμένη με σπρέι την ομάδα του μπαμπά.

Και άλλα σημαντικά και ασήμαντα ορόσημα. Εκείνες τις στιγμές, άσχετο αν διαρκούσαν δευτερόλεπτα, τότε ήταν που γιόρταζα ως μάνα. Στα δύσκολα, στα περίεργα, στα αστεία, στα βαρετά, τα κοπιαστικά, σε όλα αυτά που μόνο η μαμά τα σώζει.

Χρόνια πολλά κάθε μέρα σε όλες όσες έχετε γίνει ήδη μαμάδες. Χρόνια πολλά σε εσάς που θα γίνετε.

Χρόνια πολλά στις νονές, τις δεύτερες μάνες. Χρόνια πολλά στις γιαγιάδες, τις δυο φορές μάνες.

Και χρόνια πολλά σε εσάς που θα νιώσετε κάποτε ότι είστε μοναδική για ένα παιδί. Υπέροχο συναίσθημα.

Ακόμη και αν, ειδικά αν, αυτό το παιδί δεν έχει βγει από μέσα σας… Έτσι;