Απαραδεκτο και εγωιστικο να κρατησουν στη ζωη αυτο το δυστυχο πλασμα . Η αναπηρια ειναι το χειροτερο πραγμα και το λεω εγω που εχω βιωσει και βιωνω αναπηριες λογω χρονιας νοσου . Ποτε δεν θα εφερνα στον κοσμο ενα παιδακι που θα ηξερα απο πριν οτι θα ειναι αναπηρο . Τα σχολια για θεους και αλλα χαζα ουτε καν τα αγγιζω .

Δυστυχώς το κοριτσάκι πέθανε 2,5 ετών. Δεν θα κρίνω κανέναν σε αυτή τη περίπτωση. Άσχετα με το πρόβλημά του από φωτογραφίες που είδα έδειχνε να σφύζει από ζωη, ήταν όμορφο, αγγελούδι. Κρίμα που πέθανε. Λυπήθηκα πάρα πολύ. Μακάρι να τα είχε καταφέρει.

Θα σου πω μια ιστορία εν συντομία και οποίος κατάλαβε κατάλαβε... Μια φίλη διέκοψε 3 φορές κύηση γιατι οι γιατροί βλέπανε διάφορα προβλήματα στην εκάστοτε κύηση και εκείνη επέμενε "εγω ανάπηρο παιδι δεν μεγαλώνω" τελικά την τέταρτη φορά ολα πήγαν καλα ο γιος της ένα παιδακι όλο ζωηραδα και ζωντάνια, όταν ήταν 1ος έτους είχαν βγει βόλτα με το αυτοκινητο με τον γνωστό τροπο ο μπαμπάς οδηγός και η Μαμα συνοδηγός με το μωρο αγκαλιά ως αεροσακο.... Η σύγκρουση δεν ήταν μεγάλη το αυτοκινητο δεν είχε σχεδόν τίποτα το μόνο που έγινε απο το φρενάρισμα το κεφάλι της μάνας έσκασε στο κεφάλι του μωρού.... Χρειάστηκαν πολλα χειρουρεια και ο μικρός ευτυχώς τα κατάφερε ειναι ένα υπέροχο αγοράκι που απλα μετά το ατύχημα έμεινε τετραπλυγικο λόγω ότι ειχα πειραχτεί νεύρα.....κάποια πράγματα πιστεύω ότι ειναι γραμμένα και απλα πρέπει να βρίσκουμε την δύναμη για να το αντιμετωπίσουμε.

Προς την Β. και τη maria περισσοτερο η απαντηση μου.κοριτσια ειμαι και γω εγκυος και σε 1 βδομαδα μπαινω στο μηνα μου,εκανα ολες τις απαραιτητες εξετασεις καθως και αμνυοπαρακεντηση παρολο που η ηλικια μου δεν το προσταζε.ΟΜΩΣ,εχω ρευματοειδη αρθριτιδα απο τα 14 μου,εχω ταλαιπωρηθει φοβερα,εχω παρει παρα πολλα φαρμακα και συνεχιζω να παιρνω(οτι επιτρεπεται στην εγκυμοσυνη φυσικα) και θα τα παιρνω μια ζωη,και δεν ειναι μονο τα χαπια ειναι και τα 6 χειρουργεια που χρειαστηκε να κανω απο τα οποια τα 2 σιγουρα θελουν επαναλλειψη σε καμια 15χρονια.Που θελω να καταληξω?θελω να πω απλως οτι δεν ειναι ευκολο να παρεις μια αποφαση,ειτε να κανεις εκτρωση,ειτε οχι.εγω αυτο που μπορω να πω ειναι οτι σκεφτηκα πολυ μα παρα πολυ τι θα κανω αν μου πουν οτι το παιδι εχει καποιο προβλημα γιατι απο τη μια δε θα ηθελα να αφαιρεσω τη ζωη κανενος απο την αλλη αν το παιδι μου με ρωτησει"μαμα ειχες την επιλογη να μην περασω αυτο το μαρτηριο και διαλεξες να το περασω?"τι θα απαντησω?γιατι ξερω πολυ καλα πως ειναι να σε κοροιδευουν στο σχολειο,τα παιδια ειναι πολυ σκληρα,και ξερω ποσο αντικοινωνικη και απομακρη εμεινα για πολλα χρονια,απλως για να μην με πληγωνουν οι απλες ερωτησεις!δε λεω σε καμια μελλουσα μαμα να κανει εκτρωση,οτι κι αν κανει αυτο ειναι και το σωστο για εκεινη και καλα κανει!!απλως σκεφτειτε τι θα ελεγαν πολλα παιδακια απο αυτα αν μπορουσαν να μιλησουν.θα μπορουσα να γραψω ολοκληρη εκθεση αλλα δεν γινεται.Το σιγουρο ειναι οτι καμια μαμα δεν ειναι καλυτερη απο την αλλη,ολες προσπαθουν για το καλυτερο και αυτο θα κανω ακι γω για το δικο μου παιδι αυριο ειτε αρρωστησει στη πορεια,ειτε οχι!ενα πραγμα που μπορουμε να κανουμε πριν παρουμε αυτην την αποφαση ειναι να βαζουμε τον ιδιο μας τον εαυτο στη θεση του αυριανου "διαφορετικου" παιδιου,αν η απαντηση ειναι οτι μπορει καποιος να ανταπεξελθει ψυχολογικα σε αυτα που τον περιμενουν τοτε μαλλον θα αντεξει και το παιδι του.καλο κουραγιο και μπραβο σε ολες τις μαμαδες και τους μπαμπαδες που πασχιζουν για τα καλυτερα!!!!

Συμφωνώ απόλυτα Nicky και maria. Θα μιλήσω ως mom-to-be(9 μηνών) και ως ειδικός του χώρου. Ο αυτισμός, πολύ χειρότερος από σύνδρομο Down, δε μπορει να διαγνωστει με κανενα τροπο, παρα μονο οταν φερεις στο κοσμο το παιδακι, και με ακριβεια στον 3ο μηνα. Επίσης, τι θα κάνεις αν το 100% υγιεστατο παιδι σου κατά τη γέννα πάθει κάτι στον εγκέφαλο λ.χ.; Βάζεις το γιατρο να σου βρει άλλο; Έχω έρθει πολλές φορές σε σκέψεις και συζητήσεις... Προσφάτως, μια δερματολόγος μου έλεγε πως φυσικά θα διέκοπτε την κύηση της, και ΑΝ της δινόταν η δυνατοτητα και γνώριζε πως το παιδι της στα 20 θα ειχε καρκίνο, πάλι θα το έριχνε, δηλαδή ΣΚΟΤΩΝΕ. Γιατι...πως θα ζούσε ευτιχισμένο;;; Η αλήθεια είναι πως έξω από τον χορό πολλά λες. Δεν έχω κάνει ακόμη αυχενική διαφάνεια, αλλά δε νομίζετε πως πρέπει να σκεφτούμε λίγο τι είναι τελικά ευτυχία; Τα υγιή παιδιά με τα ναρκωτικά, τα τροχαία, τι; Ευτυχία είναι ό,τι φάμε, ό,τι πιούμε, ό,τι ανηθικότητα κάνουμε και για να τα κάνουμε αυτά να έχουμε υγεία; Αληθινή ευτυτχία είναι να έχεις το θάρρος να δίνεις αντί να παίρνεις, να μπορείς να αγαπάς αντί να βρίζεις, να δίνεις ζωή αντί να σκοτώνεις. Και θέλει κότσια, ή πίστη στο Θεό για να τα κάνεις αυτά. Γιατί εύκολα λέμε πως κάνουμε πράγματα για τους άλλους από αγάπη, αλλά στην ουσία κρύβουμε τη δική μας φιλαυτία. Γιατί μπορεί το παιδί να ζήσει μέχρι τα 100 του υγιές αλλά ψυχικά άρρωστο. Μπορεί όμως το παιδί που θα πεθάνει στα 20 μέχρι τότε να έχει ζήσει πραγματικά την αγάπη και να την μοιράσει και να κάνει κάτι τόσο σπουδαίο που κανένας 80άρης δε πέτυχε. Κατ' εμέ έχουμε απομακρυνθεί από το Θεό και είναι σα να γυρνάμε πίσω, στην εποχή του κανιβαλισμού. Και όταν λέω Θεό, δεν εννοώ παπάδες, εννοώ την ουσία, που όποις θέλει να τη βρει βρίσκει και τους σωστούς ιερωμένους και αγίους. Κι επιτέλους, Αυτός που σου το έδωσε, δε θα φροντίσει παραπάνω για όλα; Ας είμαστε ειλικρινείς, τι μπορούμε να κάνουμε μόνοι μας; Να ψιλώσουμε, να δούμε, να μιλήσουμε, να δουλέψουμε, να κάνουμε παιδί; όλα είναι θέμα Θείας Πρόνοιας, όσο φυσικά κι αν μας φαίνονται. Αλλά ακόμη και να μη πιστεύεις στο Θεό, έχω γνωρίσει πολλούς γονείς που έχουν απαντήσει στα γιατί τους και αγαπούν σωστά τα παιδιά τους όπως κι αν είναι, όπως έχω γνωρίσει και πολλούς που είναι τόσο μα τόσο κούφιοι, αν και υλικά υπέράφθονες, που αυτό που αγαπούν στην ουσία είναι ο εαυτός τους που ικανοποιείται μέσω του παιδιού τους. Τελικά ίσως να μη μας φοβίζει το διαφορετικό αλλά το αληθινό.