Τα πρώτα ράμματα (και ελπίζω τα τελευταία)
Τα πρώτα ράμματα (και ελπίζω τα τελευταία)
μαμά Ελένη
Σήμερα 7-11-2011, 11 μέρες πριν την γενέθλια γιορτή του μικρού μου πρίγκιπα… συνέβη το ατύχημά μας…
Ας μιλήσω λίγο για την σχέση μου με το μωρό μου: γεννήθηκε 18-11-2010, ώρα 09:45
Από την ώρα εκείνη είμαστε αυτοκόλλητοι! Τον θηλάζω ακόμη και κοιμόμαστε μαζί με τον πρίγκιπα μου. Συμφωνώ με πολλές μανούλες εδώ μέσα πως ξεβολευτήκαμε από την ανεμελιά αλλά τις ώρες που περνάω με το παιδί μου δεν τις αλλάζω με εκατομμύρια ώρες ανεμελιάς. Όπως κάθε μανούλα ετσι και εγώ, παίζουμε, τρώμε, καθόμαστε, τραγουδάμε και γενικώς γεμίζουμε με διάφορες δραστηριότητες την μέρα μας… Όπως λοιπόν κάθε μέρα έτσι και σήμερα, εκεί που παίζαμε στο σαλόνι, γλιστράει και πέφτει με το κεφαλάκι πάνω στο τραπέζι της τηλεόρασης…
ΤΡΕΧΩ, τον πιάνω και βλέπω το άνω χείλος σκισμένο και αίμα.. πολύ αίμα!!! Θεε μου!!! Τρέχω στην κουζίνα, παίρνω χαρτί να σταματήσω το αίμα και τον έχω παραμάσχαλα, ενώ φοράω παπούτσια… με τα πολλά με τα λίγα, ενώ κλαίει και έχει γεμίσει η ψυχούλα μου με αίμα στο στοματάκι φτάνω στο νοσοκομείο (2 λεπτά με αυτοκίνητο), τον παίρνουν μέσα «ΕΣΕΙΣ ΚΥΡΙΑ ΜΟΥ ΠΕΡΑΣΤΕ ΕΞΩ!!!!» και ξεκινάω να κλαίω μπας και με λυπηθούν να με βάλουν .. Με τίποτα… και καλύτερα! Δεν θα ΑΝΤΕΧΑ ΤΟΣΕΣ ΒΙΑΙΕΣ ΕΙΚΟΝΕΣ ΣΤΟ ΜΥΑΛΟ ΜΟΥ, είχα ήδη την χειρότερη με το αίμα και δώστου κλάμα ο μικρός από μέσα και δώστου εγώ στην αγκαλιά του άντρα μου που τον είχα ειδοποιήσει πιο πρίν να έρθει από την δουλειά του…
Και τσακ!!! 2 ραμματάκια !!!
Με φωνάζουν μέσα και με κοιτάει ο πριγκιπάς μου κλαίγοντας, τον αγκαλιάζω, τον φιλάω και βγαίνουμε να τον ηρεμήσω … Μου έδωσαν και αντιβίωση που δεν έχει ξαναπάρει ποτέ… αφήστε τα!!! Δράμα!!!
Ερχόμαστε σπίτι –είχαν αφήσει από το 2ο ράμμα μια κλωστή να κρέμεται έξω από το στοματάκι του, εεεεεε πόσο θα άντεχε το παιδάκι να τον ενοχλεί!;;; Εκεί που τραγουδούσα και με κοιτούσε και έπαιζε με την γλωσσίτσα του τσακκκκ αίμα πάλι!!! Πολύ!!!!!!!!! Είχε τραβήξει το ράμμα!!!
«ΘΕΕ ΜΟΥ» λέω στον άντρα μου «ξανά πάμε!!!»
Πάμε πάλι στο νοσοκομείο και μας λέει ναι το τράβηξε το ράμμα (ΚΑΝΤΕ ΚΑΙ ΕΣΕΙΣ ΜΑΝΤΑΜ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΡΑΜΜΑΤΑ ΕΛΕΟΣ!!!!! ΤΑΛΑΙΠΩΡΟΥΜΕ ΜΩΡΟ ΠΑΙΔΙ ΜΕ ΤΗΝ Κ….ΔΟΥΛΕΙΑ ΣΑΣ) δεν θα το ξανατρυπήσω λέει δεν θέλω, αν δεν σταματήσει να τρέχει (ήδη είχε ηρεμήσει κατά πολύ) τότε να το ξαναφέρεις …
Λέω πώς θα καταλάβω αν το παιδί καταπίνει το αίμα και δεν το βλέπω;
– Θα κάνει εμετό μου λέει!!!!
Τεσπά ας μην αρχίσω τα νυχτομπινελικώματα για το νοσοκομείο κλπ κλπ κλπ, δεν φτάνουν 4 σελίδες!!!!
Ας επιστρέψω στην αγωνία μου…. όχι μόνο πρέπει να κοιτάμε τα μωράκια μας, αλλά πρέπει να είμαστε ΔΙΠΛΑ ΤΟΥΣ μέχρι να ξεπεταχτούν για τα καλά και δεν χτυπάνε!
Η καρδιά μου ακόμη είναι σφιγμένη, δεν μπορείτε να φανταστείτε τι πέρασα !!!
Με το που ήρθα σπίτι σκέπασα το ΜΕΓΑΛΟ ΤΡΑΠΕΖΙ του σαλονιού με μια ΧΟΝΤΡΗ κουβέρτα και το μικρό τραπέζι της τηλεόρασης (αν και ήθελα να το πετάξω) με ακόμη μια!!!
Τώρα κοιμάται η ψυχούλα μου…
μαμά Ελένη
[divider]
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
αχ να ηξερες ποσο σε νιωθω πρι λιγεσ μερεσ χτυπησε η κορη μου ακριβωσ στο ιδιο σημειο ενω ημασταν σε σπιτι φιλων απιστευτο αιμα ευτυχωσ γλιτωσαμε ραμματα αλλα αυτο με στιγματισε με πονεσε κ μενα κ ακομη προσπαθω να το ξεχασω κ να μην το ξαναζησω ποτε μα ποτε ουτε εγω ουτε η κουκλιτσα μου
Αχ γλυκιά μανούλα πόσο σε νιώθω....η μικρή μου έπεσε στο μπαλκόνι της θείας μας ενώ κρατούσε ένα μπολ με σταφίδες και κόπηκε με το μπολ που ήταν μεταλλικό,δύο ράμματα πάνω από το φρύδι,εμείς νοσοκομείο δεν έχουμε κ πολύ κοντά κι ήμουν μόνη στο σπίτι,την πήρα αγκαλιά και φύγαμε για μια χειρουργό εδώ στην πόλη μας.Πέρα;με όλη την διαδικασία μόνες μας,πίστεψε με καλύτερα που δεν ήσουν μέσα,είναι φρικτό να κρατάς το μωρό σου νς ουρλιάζει από τον πόνο κ εσυ να κρατιεσαι να μην βάλεις τα κλάματα ή να ρίξεις μια μπουνια στον γιατρο,και ξεχασα να σας πω πως ολα αυτα συνεβησαν την μερα που παντρευοταν η αδερφη μου!Α και ημουν κ κουμπαρα μετα απο την χειρουργο πηγαμε στο δημαρχειο μεσα στα αιματα αφου τελειωσε κ ο γαμος πηγαμε ολοι μαζι για φαγητο κ εκει πραγματικα ενιωθα πως θα πεσω κατω,και τωρα που το σκεφτομαι μου ερχεται να βαλω τα κλαματα...και η ερωτηση κρισεως της πεθερας μου "θα μεινει σημαδι;" χεστηκα κυρα μου αν θα μεινει σημαδι το παιδι μου να ειναι γερο κ δεν με ενδιαφερει τιποτε αλλο.Περαστικα σας και ψυχραιμια
Προχθες το βραδυ κατα τις 9 εστρωνα τραπεζι να φαμε,η μεγαλη μου κορη ανεβοκατεβαινε την εσωτερικη σκαλα,της λεω μην το κανεις καρδουλα μου θα χτυπησεις παιρνει φορα και τρεχει προς το καθιστικο που ειναι το τζακι μας,σκονταψε και χτυπησε πανω στην πετρα του τζακιου....ενα μετρο πιο πισω ηταν ο αντρας μου την σηκωσε και ειχε ανοιξει στο μετωπο της,μεχρι να παμε στο κεντρο υγειας να το δουν ηθελα να ανοιξει η γη να με καταπιει....αποτελεσμα 5 ραμματα και να ακουω την καρδουλα μου να με φωναζει σπαρακτικα μεχρι να την ραψουν και να σπαραζει η καρδια μου....πιο καλα λεω να τα περναω εγω παρα τα παιδια μου.....
Δεν μπορεις να φανταστεις ποσο πολυ σε καταλαβαινω.... μου θυμησες το δικο μας περιστατικο πριν κατι μηνες. ειχαμε παει στο χτημα της γιαγιας (η οποια ελειπε, ηταν μονο ο παππους εκει) εγω, ο αντρας μου και τα δυο μου παιδακια. Απο το πρωι εν τω μεταξυ ειχα ασχημο προαισθημα και δεν ηθελα να παμε... για να μην τα πολυλογω, τα μικρα επαιζαν και ετρεχαν παντου τριγυρω κι εγω χαζευα και δεν ειχα ορεξη για τιποτα... σε καποια φαση βλεπω τον μεγαλο μου γιο να πηδαει απο μια πεζουλα κι εχω τρομοκρατηθει (το προαισθημα δεν εφευγε με τιποτα) και του λεω να προσεχει και οπως καθομαι και τον κοιταω να μην κανει ξανα το ιδιο, ακουω τον μικρο μου γιο να φωναζει... αυτο ηταν, κοπηκαν τα ποδια μου.. τρεχω και βλεπω αιματα... τον κρατουσε ο αντρας μου και δεν με αφηνε να τον δω.. μου λεει "παμε νοσοκομειο τωρα". τι ειχε γινει... στον κηπο υπηρχαν απ' αυτα τα φωτιστικα που δουλευουν με ηλιακη ενεργεια, πηγε ο μικρουλης μου και ακουμπησε σε ενα απ' αυτα, αυτο εσπασε και επεσε μετα πανω του. δεν μπορω να σας περιγραψω την εικονα... και το χτυπημα.. ενα εκατοστο απο την καρωτιδα... το νοσοκομειο μιση ωρα μακρια.. τελοσπαντων μετα απο πολυ τρεξιμο, αγωνια, κλαματα και επτα ραμματα ολα πηγαν καλα... δεν θα ξεχασω ομως ποτε το κλαμα που ακουγα εξω απο την πορτα του χειρουργειου και μετα τα ματακια του που βουρκωσαν οταν του λεγαμε οτι πρεπει να κανει αλλα δυο ραμματακια... ψυχουλα μου!!! και μεσα σ'ολα αυτα να χω κι εναν πεθερο που του ειπαμε να γυρισει εκεινος τον αλλο μου γιο στο σπιτι για να μην τον τρεχουμε κι εκεινον στο νοσοκομειο, κι αυτος εκανε σαν υστερικος, και μια πεθερα να λεει: αν ημουνα εγω εκει δε θα 'χε παθει τιποτα το παιδι... παρολ' αυτα ομως τα 100 φονικα φωτιστικα της ειναι ακομα φυτεμενα στον κηπο της... anyway, πολλα ειπα... τα ζουζουνια μου ειναι μια χαρα, κι αυτο εχει συμασια.. καρδουλες μου σας αγαπω πολυ πολυ! ειστε ολη μου η ζωη!!
ωωω καυμενούλα τι τράβηξες!!!!!θεε μου!!!!! μακάρι να μην συμβαίνουν τιποτα στα μικρά μας!!!:(
Περαστικα σας!Καταλαβαινω απολυτα τι περασες γιατι εμεις 9 του μηνα ο μικρος μου γλιστρισε και χτυπησε το πηγουνι του στο νηπτηρα.Τρια ραμματα του κανανε και τωρα φοβαμε μην ξανα χτυπησει στο ιδιο μερος γιατι μας ειπαν οτι αν σπανε αυτα τα ραμματα δεν μπορουν να κανουν αλλα.Ευχομαι να σου πανε ολα καλα και να του περασει γρηγορα του μικρου σου.
Eleni mou se katalavaino apolita. kai emeis kaname ramata sto pigounaki tou mikrou mas 1 mina prin.den vgika ekso giati o mikros fen kathotan xoris emena. ton kratousa ego apo ta xeria enas nosokomos apo tous omous, mia nosokoma to kefali enas travmatioforeas apo ta podia.. kai mia giatos erave.... den thelo na thimamai pos sparaze o prigkipas mou... einai 2 kai 3 minon kai ksesikose olo to nosokomeio.. de me to pou tou eipa na pame pali na ta kopsoume eklege mia olokliri mera.. eutixos piga kai agorasa ena nisteri kai mou ta ekopse i paidiatros mas... elpizo nai einai ta teleytaia rammata kai gia esas kai giaemas.
Σε καταλαβαίνω. Ούτε 2.5 δεν ήταν καλά καλά ο γιος μου όταν τον κάναμε ομφαλοκυλη. Ήμουν και σε προχωρημένη εγκυμοσύνη στην κόρη μου. Σχίζοταν η σκεπη και ειχε αιμα μεσα στον ομφαλο του το καλο μου. Την ιδια ωρα που τον πηγαμε στο Διαβαλκανικο, τον εβαλαν στο χειρουργιο. Ασε.
περαστικα σας,το καλοκαιρι ειχαμε και μεις ενα ασχημο περιστατικο με τον γιο μου,3 χρονων ετρεχε με ενα μολυβι στο χερι και σκονταψε.καθως επεσε του καρφωθηκε το μολυβι κατω απο την μυτη,ηταν τυχερος που δεν μπηκε μεσα και επισης που δεν του μπηκε μεσα στο ματι.οι σκηνες που ακολουθησαν...... ο αντρας μου να τρεχει να προσφερει βοηθεια στον μικρο μας και οσοι ηταν γυρω προσφεραν βοηθεια σε μενα που ειχα χλωμιασει και εχασα τις αισθησεις μου.......
Η χτεσινή μέρα μάλλον κάτι είχε ανάδρομο.. Κι εμένα η μπουμπού μου που είναι 6μιση μηνών έπεσε από την καλαθούνα της και καρφώθηκε με το κεφάλι στα πλακάκια.. Ποτέ δεν θα ξεχάσω τη στιγμή που ακούστηκε αυτό το αποκρουστικό "γκούπ" και την κραυγή που έβγαλα εγώ.. σαν πληγωμένου ζώου! Πέρασα όλη τη μέρα έχοντας την αγκαλιά και κλαίγοντας. Τη νύχτα δε ανάθεμα αν κοιμήθηκα 3 ώρες.. Ευτυχώς μια χαρά είναι το ζουζούνι μου, ούτε καρούμπαλο δεν έβγαλε. Είναι φοβερό το πόσο γρήγορα μπορεί να συμβεί το κακό.. Τα μάτια μας 1.014 μανούλες!!! Περαστικούλια σας εύχομαι!!!!
Περαστικά σας!!! Ειναι δυσκολο να ακους το μικρο σου να κλαιει και να μην εισαι διπλα σου. Εμενα ο γιος μου όταν ήταν 1,5 χρονων, επεσε μπροστα στα ποδια του μπαμπά του και χτυπησε στο συρταρι της κουζίνας μας στο εξοχικο που δεν κλεινει καλα. Αποτελεσμα 2 ραμματα πανω απο το φρυδι στο τοπικο κεντρο υγείας, που υπήρχε μονο ενας γιατρος και μια νοσοκομα, εγω με τον αντρα μου κρατουσαμε τον μικρο ακινητο, δλδ εγιναν τα ραμματα μπροστα στα ματια μας! Ο αντρας μου ειναι ψυχραιμος σε κατι τετοια (στρατιωτικος γαρ!) , εγω ημουνα ηρεμη και δυνατη για το παιδακι μου. Μετα απο λίγο που ο μικρος σταματησε το κλαμα, λιποθυμησα!!! Ποσο να αντεξω! Αφου ο γιατρος εστειλε τον αντρα μου σπιτι με το μωρο, και μετα ηρθε να μαζεψει εμενα!
Αχ, αυτές οι στιγμές είναι ότι χειρότερο για μια μανούλα! Σε καταλαβαίνω γιατί πριν κανα χρόνο που ήταν γύρω στα 1,5 ο γιόκας μου καθόταν στο σαλόνι με τον άντρα μου να φάει το γιαουρτάκι του σε μια από αυτές τις πλαστικές παιδικές καρεκλίτσες. Δε ξέρω τι και πως έγινε γιατί ήμουν στην κουζίνα και δεν τον είδα αλλά μάλλον χοροπήδηξε στην καρέκλα και έπεσε πάνω στο τραπεζάκι του σαλονιού το οποίο σημειωτέον είναι κυκλικό!!! Ακούω κλάματα και μου τον φέρνει ο άντρας μου στην κουζίνα. Σχίστηκε δίπλα στο άνοιγμα των χειλιών του και το αίμα έρεε άφθονο!!! Εγώ έχω θέμα με το αίμα καθώς να φανταστείτε πως νιώθω ότι το μυρίζω κιόλας και μου κόβονται τα γόνατα και λιποθυμάω!!! Που βρήκα τη δύναμη και τον πήρα αγκαλιά πιέζοντας με μια πετσέτα καθαρή την πληγή και τον πήγαμε πρώτες βοήθειες δε ξέρω!! Αυτός να χτυπιέται, να έχει τύχει εκείνη τη μέρα να έχει καταρρακτώδη βροχή...Μη σας τα πολυλογώ, φτάνουμε στην κλινική και τον ξαπλώνουμε(που λέει ο λόγος δηλαδή..) σε ένα κρεβάτι να καθαρίσει την πληγή ο γιατρός για να δει το τραύμα..Ο μικρός μου να σπαράζει από το κλάμα και να με κοιτάει και εγώ να νιώθω ότι δεν μπορώ να απαλύνω τον πόνο του μικρού μου και να κλαίω ταυτόχρονα απαρηγόρητη...Οι γιατροί μου λένε "αν δε μπορείς να βλέπεις καλύτερα κάτσε έξω"...Ένιωθα ότι θα λιποθυμήσω ξανά αλλά μάζεψα ότι κουράγιο είχα για να χαιδεύω τον μικρό μου και να του δίνω κουράγιο, να με νιώθει δίπλα του...Δεν του κάνανε ράμματα, αλλά του βάλανε μια ειδική κόλλα. Πέρασε ένας χρόνος για να φύγει κάπως το σημαδάκι...Αυτό με είχε στεναχωρήσει επίσης πολύ...Δεν ήθελα να σημαδευτεί η όμορφη μουτσουνίτσα του...Με το που γύρισα σπίτι πέταξα την παλιοκαρέκλα...Ευτυχώς δεν ξαναείαμε μέχρι στιγμής άλλο περιστατικό. Εμείς οι μανούλες βρίσκουμε την δύναμη για πράγματα που ίσως δε ξέρουμε ότι έχουμε καν μέσα μας!! Κουράγιο και περαστικά σας...Να είσαι γερή και δυνατή για να παίρνει δύναμη και ο μικρός σου!
Περαστικα ο στάθης αν κ 20 μηνών όλο χτυπάει όσο κ ν προσεχεις ακούν 30 δευτερόλεπτα για ν γίνει το κακο
(δεν μιλώ ως ψύχραιμος) χρειάζεται ψυχραιμία (τι ωραία που το λες όταν δε σου έχει τύχει). Χρειάζεται πρόνοια! Κουβέρτες, πλαστικά με φυσαλιδούλες χαρτοταινία, αλλά και τα ειδικά προστατευτικά (κλέφτες θα γίνουν αυτοί?) Ακόμη τρέμω με κάτι διακοσμητικά τούβλα στο τζάκι. Φέτος δεν τα έχω καλύψει ακόμη με την πορτοκαλιά κουβερτούλα τους κι η Μαρίνα είναι τρεις μέρες τώρα που προσπαθεί να κάνει κατακόρυφο ... τρέμω! Αλλά με ψυχραιμία ... μάλλον ν'αφήσω το πι-σι να πάω να βρω την πορτοκαλί προφυλακτοκουβερτούλα ε! Περαστικά στο βλαστάρι σου!!!
ΕΥΧΟΜΑΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ.....Η ΚΟΡΗ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΑΚΡΙΝΩΣ 4 ΧΡΟΝΩΝ..ΕΧΕΙ ΤΑ ΓΕΝΕ8ΛΙΑ ΤΗΣ 1/11.....ΣΑΝ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ ΛΟΙΠΟΝ ΠΡΙΝ 4 ΧΡΟΝΙΑ ΚΑΝΑΜΕ ΚΑΙ ΕΜΕΙΣ ΤΑ ΠΡΩΤΑ ΜΑΣ ΡΑΜΜΑΤΑ ΜΟΥ ΕΠΕΣΕ ΑΠΟ ΤΟ ΚΑΡΟΤΣΙ ΕΛΥΣΕ ΜΟΝΗ ΤΗΣ ΤΑ ΖΩΝΑΚΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΚΑΡΟΤΣΙ ΤΟΥΜΠΑΡΕ ΠΡΟΣ ΤΑ ΠΙΣΩ ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΕΙΧΕ ΣΑΝ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΝΑ ΠΑΕΙ ΝΑ ΚΑΡΦΩ8ΕΙ ΤΟ ΜΩΡΟ ΜΟΥ ΣΤΟ ΚΑΛΟΡΙΦΕΡ...5 ΡΑΜΜΑΤΑ ΛΟΙΠΟΝ ΣΤΟ ΦΡΥΔΑΚΙ ΤΗΣ..ΔΕ 8ΕΛΩ ΝΑ ΤΗ 8ΥΜΑΜΑΙ ΕΚΕΙΝΗ ΤΗΝ ΗΜΕΡΑ,ΕΚΑΝΑ ΣΑΝ ΤΡΕΛΛΗ...ΕΥΤΥΧΩΣ ΑΠΟ ΤΟΤΕ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΞΑΝΑΠΕΣΕΙ....ΦΟΒΗ8ΗΚΕ ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΚΑΙ Η ΙΔΙΑ ΚΑΙ Η ΚΑΗΜΕΝΗ ΕΡΓΗΣΕ ΝΑ ΠΕΡΠΑΤΗΣΕΙ ΚΙΟΛΑΣ ,ΠΕΡΠΑΤΗΣΕ 16 ΜΗΝΩΝ...ΤΕΛΟΣΠΑΝΤΩΝ....ΣΟΥ ΕΥΧΟΜΑΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΚΑΙ ΟΣΟ ΓΙΑ ΤΟ ΣΗΜΑΔΙ ΜΟΛΙΣ ΒΓΑΛΕΙΣ ΤΑ ΡΑΜΜΑΤΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΣΤΟ ΦΑΡΜΑΚΕΙΟ ΜΙΑ ΠΟΛΥ ΚΑΛΗ ΚΡΕΜΑ ΑΝΑΠΛΑΣΤΙΚΗ ΠΟΥ ΔΕΝ ΑΦΗΝΕΙ ΚΑ8ΟΛΟΥ ΣΗΜΑΔΙΑ.....ΤΗΣ ΚΟΡΗΣ ΜΟΥ ΦΑΝΤΑΣΟΥ ΔΕ ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΤΙΠΟΤΑ..ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ ΤΡΙΧΟΥΛΕΣ ΕΒΑΛΕ ΤΟ ΦΡΥΔΑΚΙ ΤΗΣ!!!ΠΕΡΑΣΤΙΚΑ ΣΑΣ.....
η γιατρος τι εφταιγε?οτι ραμματα και να εκανε το παιδι θα τα εβγαζε...
Η γιατρός έφταιγε στο ότι άφησε τις 2 κλωστές απο το 2ο ράμμα να κρέμονται έξω απο το στόμα του...έπρεπε να τις κόψει και όχι να τις αφήσει τόσο μακριές.
το γεγονος οτι τα αφησε μακρια για να μπορει να τα αφαιρεσει χωρις να το ταλαιπωρησει πολυ οταν ειναι να τα βγαλει,δεν υπαρχει? αν ξεραμε τι ΕΠΡΕΠΕ και τι δεν επρεπε,θα τα καναμε εμεις τα ραμματα....
ΣΟφία τα ράμματα είναι τέτοια ώστε πέφτουν απο μόνα τους οπότε δεν χρειάζονταν να αφήσει τόοοοοοσο μεγάλες κλωστές απο το 2ο ράμμα.Επίσης ΔΕΝ έχω κα΄νενα μα κανενα λόγο προσωπικά να τα βάλω με κάποιο γιατρο! αν σε έθιξα δεν έχω κάτι να πω,είναι η προσωπική μου ιστορία μέσα απο τα δικά μου μάτια έτσι οπως την έζησα εγω και οι απόψεις μου για τα νοσοκομεία ΠΑΡΑΜΕΝΟΥΝ ΟΙ ΙΔΙΕΣ!!!! και για τα κ@@@οράμματα που μας έκανε η μαντάμ!
Μαμα Ελενη περαστικα σας,καταλαβενω την αγωνια σου,γιατι πριν 20 μερες περασα κατι παρομοιο......ο δικος μου ειναι 28 μηνω,πανω στη τρελα καταλαβενεις...πανω σε τραπεζακια,καρεκλες κ οπου αλλου παει το μυαλο σου....αχ ενα βραδακυ λοιπον ανεβηκε σε μια πολυθρονα αυτε που ανοιγοκλεινουν τις καλοκαιρινες με το υφασμα,κ που ειναι μεταλικες,προσπαθουσε να φτασει κατι κ τσουπ χωθηκε αναμεσα στο ανοιγμα,ακουω φωνες τον βλεπουμε εκει τον βγαζουμε,κ τον βλεπουμε μεσα στα αιματα κ ενα βαθυ κοψιμο στο μαγουλο.....τον αρπαζουμε με τον αντρα μου ηταν εδω ευτηχως κ παμε στο κεντρο υγειας,εκει δεν τουν κανανε τιποτε το λεω στα ισια...μια αποστειρωμενη γαζα κ λιγο μπεταντιν....περιτο να σου πω πως μολις ηρθαμε στο σπιτι εβγαλε τη γαζα κ εκλεγε κ ουρλιαζε κ μεχρι να τοθ ξαναβαλουμε αλλη τρομαξαμε......εχει ενα μικρο ροζ σημαδακι τωρα που ελπιζω με τον καιρο να χαθει......
σε καταλαβαινω κοπελα μου.εμεις δεν εχουμε παθει κατι που να θελει ραμα αλλα την αγωνια σου τη νοιωθω.εχει πεσει ο δικος μου απο το κρεβατι και δεν ημουν μαζι να δω πως επαισε ετσι τρεξαμε στο νοσοκομειο και μειναμε μεσα προληπτικα.τον ειχαν παρει να του βαλουν καθετηρακι στο χερι και δε με αφησαν να μπω μεσα.το κλαμμα του ακομα το ακουω και αυτο το γκουπ που εκανε οταν επεσε δε νομιζω οτι θα το ξεχασω ποτε.αλλα η αγωνια να ξερω οτι το μωρο μου ειναι μονο του με 10 αγνωστους να τον τρυπανε και να φοβαται να ποναει και μην ειμαι εκει ακομα με στοιχιωνει!σε νοιωθω!περαστικα και αγυριστα να ειναι!
αχ βρε ελενη τι τραβηξες!!! ευχομαι να ηταν το 1ο κ το τελευταιο.εμενα ειναι 10 μηνων ακομα οποτε δεν μπορω να πω αναλογη εμπειρια.μονο απο την μικρη μου αδερφη που ειχε πεσει στο σχολειο 1η δημοτικου κ ουσα τσιλιβιθρα κ φοραγε κ γυαλια την εσπρωξε ενα πιο μπαμπατσικο παιδι κ κονομησε 5 ωριαια ραματακια πανω απο το ματι στο φρυδι