Λοιπόν για έναν περίεργο λόγο (αλλά εντελώς κατανοητό) το eimaimama.gr είναι γεμάτο από ιστορίες, προβληματισμούς, κουβεντούλες, ερωτήσεις, απαντήσεις, νέα κ.λ.π. που αφορούν τις… αχ να δείτε πώς τις λέτε εσείς… αχ… αχ… μου διαφεύγει… α, ναι… τις μικρομάνες…
Είναι κατανοητό επειδή οι «μικρομάνες» είναι πιο κοντά στο internet. Φυσικό είναι…
Όμως μαμάδες είναι ΟΛΕΣ οι γυναίκες που έχουν παιδιά, ανεξάρτητα αν έχουν προφίλ στο FB, αν μιλάνε στα fora ή αν ανταλλάσσουν comments εδώ ή άλλού. Οι άλλες είναι απλώς «αόρατες» σ’ αυτόν εδώ τον χώρο… Αόρατες όμως, όχι ανύπαρκτες.
Το διαπιστώνω κάθε φορά που πάμε με την Ολίβια στο πατρικό της στον Πολύγυρο. Η μαμά Τασούλα, είναι μαμα της μαμάς Ρένας, που είναι μαμά της Ολίβ, που είναι μαμά της Αθηνάς. Η προγιαγιά, η γιαγιά, η μαμά, η κόρη. Τίποτα μα τίποτε δεν αλλάζει. Μαμά-κόρη, μαμά-κόρη, μαμά-κόρη. Ο ρόλος είναι πάντα ο ίδιος ρόλος.
Το ίδιο συμβαίνει και στην δικιά μου οικογένεια.
Ευκαιρία λοιπόν να σας μιλήσω για την δικιά μου μαμά.
Σοφός άνθρωπος και βασίλισσα της αισιοδοξίας. Μακάρι να μπορούσατε να πιείτε ένα καφεδάκι μαζί της, όλες εσείς που είστε τυχόν στεναχωρεμένες, απαισιόδοξες ή πιεσμένες.
Ανοικτός άνθρωπος… τα λέει όλα και δεν έχει να κρύψει τίποτα.
Μόνο ένα μυστικό έχει: Την ηλικία της. ΔΕΝ ΤΗΝ ΛΕΕΙ με τίποτα. Ακόμα και σήμερα που είναι στα 80φεύγα. Είναι το αστείο της οικογένειας. Αστείο για τους υπόλοιπους, αλλά όχι για εκείνη.
Εχει και άποψη επ’ αυτού:
–Η γυναίκα που λέει την ηλικία της, δεν μπορεί να κρατήσει μυστικά.
Κάποτε μου ’χε φανεί υπερβολικό… αλλά μεγαλώνωντας –πιο έμπειρος δλδ- κατάλαβα, ότι είχε απόλυτο δίκιο. Ξέρω… ξέρω… πολλές θα διαφωνήσετε, αλλά αυτό είναι ένα θέμα που θα κουβεντιάσουμε μιαν άλλη φορά.
Της οφείλω πολλά.
Δεν μου είπε ποτέ «όχι». Δεν εννοώ, ότι μου’λεγε πάντα «ναι» (τουλάχιστον όταν ήμουν μικρός), αλλά είναι άλλο πράγμα «δεν σου λέω «ναι» από ένα αυστηρό «όχι».
Ποτέ της δεν μου είπε κακιά κουβέντα για τις φίλες μου, τους έρωτες μου και ΦΥΣΙΚΑ για την Ολίβια. Δεν ένιωσα ποτέ ότι με «διεκδικούσε» από άλλα θηλυκά… αντιθέτως ακόμα και γι΄ αυτές που καταλαβαίνα ότι δεν πολυσυμπαθούσε, πάντα εύρισκε μια λεπτομέρεια που τις ανέβαζε στα μάτια μου.
Ξέρετε γιατί;
Επειδή έζησε τον απόλυτο έρωτα με τον πατέρα μου.
Μισό αιώνα ζήσανε μαζί και δεν τους θυμάμαι ποτέ να μην προχωράνε χέρι-χέρι στον δρόμο… δεν τους θυμάμαι ποτέ να φιλήθηκαν στο μάγουλο… πάντα στο στόμα… δεν τους θυμάμαι ποτέ να είδαν τηλεόραση και να μην είναι κολλημένοι. Εκείνος καθόταν σε μια μπερζέρα και εκείνη είχε φέρει μια πολυθρόνα κολλητά και έβλεπαν τα αγαπημένα τους προγράμματα δίπλα-δίπλα…χέρι-χέρι. Δεν τους θυμάμαι ποτέ ξεχωριστά… μισό αιώνα μαζί και ο πατέρας μου δεν κοιμήθηκε ποτέ μακρυά της… Μια φορά πήγε μόνος στη Θεσσαλονίκη για να συναντήσει τους παλιούς του συμμαθητές και ήταν το «οικογενειακό» μας (αστείο) γεγονός για πολλά χρόνια.
Η μάνα μου πάντα έλεγε (με αγαπησιάρικο τρόπο) ότι κατά πρώτο λόγο αγαπούσε τον άνδρα της και μετά τα παιδιά της. Είναι απίστευτα όμορφο αυτό. Απίστευτα θετικό γιατί η αγάπη προς τα παιδιά είναι δεδομένη… ενώ η αγάπη προς το σύντροφο χρειάζεται πάντα απόδειξη.
Όταν έφυγε ο πατέρας μου, εκείνη «χάθηκε». Δεν μπορώ να μετρήσω τη στεναχώρια της… Με έπαιρνε τηλέφωνο το βράδι και μιλάγαμε με τις ώρες… Ηταν για πρώτη φορά μόνη. Εγώ είχα μεγάλη εμπειρία στην μοναχικότητα… κλασσικός μοναχικός λύκος… εκείνη όμως ήταν εντελώς άπειρη. Καιγόταν η καρδιά μου που δεν μπρούσα να την βοηθήσω και ξαφνικά βρήκα τη λύση:
– Μάνα… δεν είσαι μόνη. Εχεις τις αναμνήσεις σου.
Για μια στιγμή έμεινε αμίλητη. Προφανώς το επεξεργάστηκε.
Είχα απόλυτο δίκιο. Ειχαν ταξιδέψει μαζί, είχαν περάσει όμορφα μαζί και ο πατέρας μου –ως δημιουργικότατος άνθρωπος- την είχε γεμίσει σημειωματάκια, σκιτσάκια, δώρα… ακόμα και μετά τον θανατό του εύρισκε κρυμμένα σημειωματάκια του γεμάτα έρωτα, λεξούλες, καρδούλες, χρώματα…
–Ταξίδεψε μαζί του παρέα με τις αναμνήσεις σας … επέμεινα…
– Καλά παιδί μου…
Μετα από χρόνια ένα μεσημέρι μου έπιασε ξαφνικά το χέρι.
– Με βοήθησες πολύ τότε που μου’πες για τις αναμνήσεις… πόσο δίκιο είχες αγαπούλα μου.
(Αυτό είναι μάθημα-δώρο για όλους και όλες σας. Ένα δώρο που τώρα που μιλάμε μπορεί να μην έχει και μεγάλη σημασία. Στο μέλλον όμως θα έχει τεράστια)
Η μητέρα μου ξέρει πολλά για την προσωπική μου ζωή. Δεν είχα ποτέ πρόβλημα να της πώ, γιατί ήξερα ότι δεν θα την βαρύνουν. Όχι λεπτομέρειες… ποτέ λεπτομέρειες… αλλά γεγονότα. Όταν η Ολιβ ήρθε από τη Θεσσαλονίκη να μείνει μαζί μου, την πήγα να την γνωρίσει… Καποια στιγμή με φωναξε στην κουζίνα… Δεν το συνήθιζει… Πήγα περίεργος.
Εκλεισε την πόρτα…
Αυτό κι αν δεν συνηθίζει… όπως σας είπα δεν έχει μυστικά.
–Ακου να δεις… μου είπε σοβαρά. Αυτή η κοπέλα άφησε την οικογένεια της, την πόλη της, τους φίλους της, την καριέρα της και έρχεται να μείνει μαζί σου. Αυτό είναι έρωτας.
Την κοίταξα χαμογελώντας…
Δεν τσίμπησε.
–Με ακούς τι σου λέω;
Ουψ!
–Ακούω μάνα!
–Αϊ μπράβο… πάμε μέσα τώρα.
Ηταν η υπογραφή που χρειαζόμουν. Μπορεί εγώ να ήμουν έμπειρος στην μοναχικότητα, αλλά εκείνη ηταν έμπειρη στο τι σημαίνει έρωτας και αγάπη.
Τωρα πια ζεί μαζί με την πολυαγαπημένη της αδελφή. Την θεία Βάσω… που δεν είχε την τύχη να ζήσει τον έρωτα όπως η μάνα μου… Παντρεύτηκε δυο φορές, αλλά και τις δυο στάθηκε άτυχη. Φαίνεται με το που θα τις δεις δίπλα-δίπλα… Η μία αισιόδοξη ή άλλη απαισιοδοξη… η μία κάθεται στον καναπέ αναπαυτικά ή άλλη λες και κάθεται σε καρέκλα… η μία διαβάζει ρομαντικά βιβλία ή άλλη λύνει σταυρόλεξα… Η μία δε φοβάται τον θάνατο ή άλλη τον τρέμει. Η μία δεν έχει λογαριασμούς με τη ζωή ή άλλη έχει… Είναι κρίμα για τη θειά μου,γιατί είναι εξαιρετικός άνθρωπος… οι δυό τους είναι αυτοκόλλητες… αν και μοιάζουν είναι εντελώς διαφορετικές… η μάνα μου άφησε την ζωή να την πάει, ενώ η θεία μου της αντιστάθηκε…
Της πηγαίνουμε την Αθηνά κάθε Κυριακή ή Σάββατο… τρώμε όλοι μαζί. Την κοιταω που χάνεται στο χαμόγελο της μικρής της εγγονής… και σκέπτομαι ότι όταν την ζωή την κοιτάς κατάματα, τότε εκείνη σε ανταμείβει και σου στέλνει τα πιο απροσδόκητα δώρα.
Α, και κάτι για επίλογο… θα με σκότωνε που το λέω, αλλά χαχαχαχαχαχα δεν έχει internet.
Πριν μερικά χρόνια είχε έρθει σπίτι μου και έπινε ευχαριστημένη το τσαγάκι της…
Κάποια στιγμή την ρώτησα:
–Ρε συ μάνα, τι είναι αυτό που σου λείπει τώρα που δεν ζει ο μπαμπάς;
Με κοίταξε γαλήνια, ήπιε μια γουλιά και είπε ήρεμα:
–Το σεξ!
Συνήθως έχω πάντα μια ατάκα σ’ αυτά που μου λένε. Αυτή την φορά έμεινα παγωτό. Βγήκα στη βεράντα τάχα μου να δω τα φυτά μου… Μέσα μου κάτι ΕΝΤΕΛΩΣ ΚΑΝΟΥΡΓΙΟ χοροπηδούσε από χαρά…Ηταν απίστευτα φωτεινό αυτό που μου’πε… Στο μυαλό μου ήρθαν οι στίχοι: «Σύνορα η αγάπη δε γνωρίζει, πόσο σ’ αγαπώ, πόσο σ’ αγαπώ. Γέρνεις και ο ίσκιος σου μ’ αγγίζει κι εγώ ριγώ, κι εγώ ριγώ.»
Την αγαπώ γιατί είναι η μάνα μου… αλλά ξεχωρίζω το γεγονός ότι με άφησε ελεύθερο να αποφασίζω… εύχομαι να το’χω πάρει το μάθημα και να κάνω το ίδιο δώρο στην κόρη μου…
[divider]
Ο Μάνος Αντώναρος είναι ο μπαμπάς της Αθηνάς και του Αρχέλαου.
Είναι δημοσιογράφος.
Θα τον βρείτε εδώ στο eimaimama αλλά και στο προσωπικό του blog στο gazzetta.gr
aplos poli gliko!!!
"Η μία δε φοβάται τον θάνατο ή άλλη τον τρέμει. Η μία δεν έχει λογαριασμούς με τη ζωή ή άλλη έχει…" Και ποιος βρε Μάνο γνωρίζει το μυστικό για να γίνονται όλα μαγικά και ήρεμα σ' αυτήν την άτιμη την ζωή; Θέλει κότσια να μην φοβάσαι τον θάνατο. Θέλει απόθεμα ψυχής για να λύνεις έγκαιρα τους λογαριασμούς σου -και αν ρωτήσεις εμένα- θα σου πω ότι θέλει και μερικά καντάρια... τύχης. Δυστυχώς ή ευτυχώς πιστεύω, πια, πολύ σ' αυτήν! Πολλά λοιπόν τα άστρα στη ζωή της μαμάς σου και εύχομαι να λάμπουν για πολύ καιρό ακόμα... Όσο για το δικός σου, της Ολίβιας και της Αθηνάς εύχομαι να είναι πολύ πολύ μεγάλα!!! Φιλιά Φωτεινή
ΠΟΛΥ ΩΡΑΙΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ Η ΜΑΝΑ ΣΟΥ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΠΟΛΥ ΩΡΑΙΑ ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΣΟΥ ΓΙ ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΣΟΦΗ ΓΥΝΑΙΚΑ. ΕΧΩ ΓΕΜΙΣΕΙ ΜΕ ΔΑΚΡΥΑ ΣΥΓΚΙΝΗΣΕΙΣ ΤΟ ΤΡΑΠΕΖΑΚΙ ΜΟΥ....ΜΑ ΕΙΣΤΕ ΟΛΟΙ ΓΕΡΟΙ....
Κι εγώ πλάνταξα στο κλάμα,αλλά με αποζημίωσε η ατάκα με το σεξ,στο τέλος....Όμως,αν το καλοσκεφτείς,τι πιο λογικό και όμορφο για ένα αγαπημένο ζευγάρι,ακόμα κι αν πρόκειται για τους γονείς σου? Θα ήθελα κι εγώ πολύ να πιω καφέ μαζί της και να έχω μια πεθερά,όπως αυτή!!!! Να είναι γερή,χαρούμενη,να τη χαίρεστε και να σας χαίρεται!!!! Και μην ξεχάσεις να της μεταβιβάσεις ότι έχει πολλές θερμές θαυμάστριες!!!!
Α στο καλό σου... πφφφφ κλάμα βραδιάτικα! Βρε τι μαμά είναι αυτή! Τι πεθερά είναι αυτή!
Μάνο, τα κείμενα σου είναι πάντα υπέροχα!
Υπεροχη μαμα και σοφη...είδατε??οταν ο ανθρωπος ειναι χορτασμενος στη ζωη του απο ολα και τα συναισθηματα του ειναι ολοκληρωμενα ποσο υπεροχα κανει και τους γυρω του να νιωθουν...μου λειπει η μαμα μου...ευχαριστω παιδια..!!!
Ευχαριστώ πολύ και σενα Λίτσα μου για τις συμβουλές σου...ήδη στο παιδι μου δείχνο τον παλιο,χαρούμενο εαυτό μου!Τα λόγια σας μου δινουν δύναμη..
Νομίζω έχουν περάσει γύρω στα 16-17 χρόνια από τη μέρα που συνάντησα τους γονείς σου Μάνο, τυχαία, σε ένα κατάστημα στην Καλλιθέα (γέννημα-θρέμμα κι εγώ). Ημουν με τη μαμά μου, που μου είπε τότε διακριτικά ποιος ήταν εκείνος ο μεγάλος κύριος, αφού ήταν θαυμάστρια του... Τους θυμάμαι λοιπόν τους γονείς σου να μπαίνουν χέρι-χέρι, όπως λες, και η τρυφερότητα μεταξύ τους, ο τρόπος που μιλούσε ο ένας στον άλλο μου έκαναν μεγάλη εντύπωση ακόμα και τότε που ήμουν μικρούλα. Σκέφτηκα πόσο "γουτσου-γούτσου" ήταν εκείνο το ζευγάρι και τι ευτυχισμένοι που φαίνονταν. Μακάρι όλοι και όλες να είμαστε τόσο τυχεροί στη ζωή και να ζήσουμε ερωτευμένοι με τον άνθρωπό μας για τόοοοσο πολύ. Φιλιά στη μαμά σου, να συνεχίσει να σας δίνει την απεριόριστη αγάπη της και να απολαμβάνει τη λατρεία που φαίνεται ότι της έχετε οικογενειακώς!
ποσο θα ηθελα να πιω καφεδακι με την μανουλα σου....να μου δειξει...να μου μαθει...
αϊ στο καλο σου Μάνο ... ειμαι στη δουλεια και πλανταξα ... άλλη φορά μόνο στο σπίτι θα σε διαβαζω να το ξερεις ....
ΜΠΡΑΒΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΜΑΜΑ ΣΟΥ!!!!!!!!!!!!!!ΠΟΛΛΑ ΜΠΡΑΒΟ!!!!!!!!!!!ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΓΙΑ ΣΕΝΑ, ΕΙΝΑΙ ΔΥΣΚΟΛΟ ΝΑ ΒΡΕΙΣ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΓΡΑΜΜΗ ΠΟΥ ΧΩΡΙΖΕΙ ΜΑΝΑ ΚΑΙ ΝΥΦΗ.ΜΑΚΑΡΙ ΝΑ ΓΙΝΩ ΚΑΙ ΕΓΩ ΤΕΤΟΙΑ ΜΑΝΑ -ΠΕΘΕΡΑ.ΟΣΟ ΓΙΑ ΕΣΕΝΑ ΜΑΙΡΗ ΝΑ ΞΕΡΕΙΣ ΟΤΙ ΣΕ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΖΕΙΣ ΔΕΝ ΕΙΣΑΙ ΜΟΝΗ ΣΟΥ,ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΠΟΛΛΕΣ ΣΑΝ ΚΑΙ ΕΣΕΝΑ,ΑΠΛΑ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΜΟΥ ΛΕΝΕ ΚΑΙ ΕΜΕΝΑ ΕΙΝΑΙ ΚΟΙΤΑ ΚΑΙ ΛΙΓΟ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΟΥ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΚΟΡΙΤΣΙ ΠΟΥ ΞΕΡΑΜΕ ΟΛΟΙ?ΓΙΑ ΚΑΝΕ ΚΑΙ ΕΣΥ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΕΡΩΤΗΣΗ ΣΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΟΥ.ΟΣΟ ΓΙΑ ΤΑ ΠΕΘΕΡΙΚΑ ΠΙΟ ΚΑΛΑ ΜΑΚΡΙΑ ΚΑΙ ΛΙΓΑ ΜΕΤΑΞΥ ΣΑΣ ΚΑΙ ΜΗΝ ΤΟΥΣ ΔΙΝΕΙΣ ΚΑΘΟΛΟΥ ΣΗΜΑΣΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΤΟΥΣ ΤΙΜΩΡΙΑ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΣΟΥ ΘΑ ΒΡΕΙ ΚΑΙ ΑΛΛΟΥ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ΠΟΥ ΔΕΝ ΤΟΥ ΔΙΝΟΥΝ
.φοβερή η μαμά ... αλλά πείτε την αλήθεια βρε κορίτσια..!. .όλοι οι άντρες έτσι δεν μιλάνε για την μαμά τους?.. ακόμη και για αυτές που μπλέκονται πολύ ..πάλι οι γιοί τους δε θα τους γράψουν εγκώμια...? Υ.Γ...πάντως και ο μπαμπάς Μάνος ήθελε την ΄΄έγκριση της μαμάς του για την Ολίβια΄΄..χαχα..
Να την κλονοποιησετε γιατι εινΑι ειδος προς εξαφανιση κ στο ρολο της μαμας κ στο ρολο της πεθερας!!Τι σημασια εχει λοιπον η ηλικια οταν το μυαλο κ η καρδια αυτης της γυναικας ειναι τοοοοσο μπροστα!!! Ευγε!!
Υπέροχο γιατί βγήκε από την καρδιά σου!Τα φιλιά μου στη μάνα σου!Νάντια Νάκου.
Τι καλά είναι όταν κατεβαίνουν οι άγγελοι στη γη... Μάνο να χαίρεσαι την αξιαγάπητη μανούλα σου, κι εκείνη να είναι γερή να απολαμβάνει αμέτρητες στιγμές ευτυχίας μαζί σας. Πολύ συγκινητικό κείμενο...πόσο μάλλον όταν δεν έχουμε συνηθίσει τους άντρες σε τέτοιους ρόλους "συγγραφικούς" για ανάλογα θέματα! Να είστε όλοι καλά!!! Τυχερό το Αθηνάκι!!!
Καταρχήν Μάνο σ' ευχαριστώ πολύ για τις συμβουλές σου. Έχεις δίκιο σ' αυτό που λες,όσες φορες προσπάθησα να του περάσω κάποια μηνύματα όταν ήταν στα κέφια του τα κατάλαβε.Το θέμα ειναι ότι είναι δύσκολο ν' αλλάξει,θέλει πολύ υπομονή.Πολλές φορές αντιλαμβάνεται το πόσο λάθος σκέφτονται οι γονείς του σε πολλά θέματα, αλλά και το πόσο λάθος συμπεριφέρονται.Δεν είναι μόνο η μιζέρια τους, γενικά είναι περίεργοι άνθρωποι.Για να καταλαβετε, το παιδάκι μας είναι 5 μηνων και το έχουν δει μόνο μια φορα!Ζουν τρεις ώρες μακρια απο εμάς, δεν νομίζω ότι είναι τρομερή απόσταση.Πάντα βρισκουν δικαιολογιες,εχουν δουλεια, είναι μακρια να ερθουν για λιγες μερες, θα αναστατωσουν το μωρο, εχει εξοδα το ταξιδι.Μεχρι και το κορυφαίο μας είπαν, αντι να ερθουν τα χριστουγεννα που θα ειμαστε μονοι,να μας δωσουν τα λεφτα που θα ξοδευαν στη βενζινη σαν δωρο.Λες και μας λειπουν 100 ευρω.Τελικα δεν θα ερθουν!Το κεντρο του κοσμου ειναι τα λεφτα, οχι οι ανθρωπινες σχεσεις.Αυτα τα βλέπει, τα καταλαβαίνει,τα σχολιάζει,πολλές φορές μιλάει ασχημα γι' αυτούς.Αλλά αυτή η μιζέρια και η γκρίνια που τον πιάνει θα με τρελλάνει.Γενικά δεν εδινα σημασία, το παιζα τρελλίτσα.Από τότε που έμεινα έγκυος, θες οι ορμόνες, θες ότι συνειδητοποίησα ότι πλέον αλλάζουν όλα, φεύγει η ανεμελιά και είμαστε υπεύθυνοι για το μικρό μας ανθρωπάκι και δεν γινεται να συνεχισει ετσι, μ'αυτη συμεριφορα, αρχισα να γινομαι επιθετικη.Με ρωταει κατι κι εγω τον αρπαζω, τον κοιταω αγρια,τα μουτρα μου ειναι κατω.Βεβαια δεν ειμαι ετσι ολη μερα, αλλα αν κανει κατι ή παρουν τηλεφωνο οι γονεις του και πουν παλι κατι απο τα τοσα πετυχημενα που λενε, νευριαζω απιστευτα.Μεχρι να μεινω εγκυος είχα υπομονη, τωρα οχι.Θέλω το παιδί μου να γίνει ευτυχισμένο και οχι μιζερο σαν αυτους.Αυτο νομιζω με πειραζει πιο πολυ, μην γινει το παιδι μου σαν αυτους.Θελω να γραψω πολλα ακομα, αλλα δεν θελω να σας κουρασω.Ειναι σαν μια ψυχοθεραπεια για μενα, τα λεω σε καποιον.Ευχαριστω και παλι!Μανο κραταω τις πολυτιμες συμβουλές σου και θα τις ακολουθησω!
Ο πεθερός μου (πεθερά δυστυχώς δεν υπάρχει.... νομίζω ότι αν υπήρχει τα πραγματα θα ήτνα εντελώς διαφορετικά), μένει 25 km από εμάς και είναι συνταξιούχος και λέει ότι είμαστε μακρια και δεν μπορεί να έρχετε...και το κορυφαίο???? Αυτή η Αγγελική (εγώ δηλ) μετά που τελειώνει την δουλεια της τι κάνει???? αντί να έρθει να δω το παιδί πάει στους φίλους τις και για ψωνια.... Δεν μιλαμε βεβαιά για το αν κάνει κάποιο δώρο - φτου κακά να το κακομάθουμε το παιδι???? Ευτυχώς ο αντράς μου δεν του μοιαζει καθόλου!!! Μη στεναχωριέσαι... πέρνα του σιγά σιγά μυνηματάκια και σε κάποαι στιγμή θα το χωνέψει- μην ξεχνας ότι έτσι μεγάλωσε δεν μπορεί να αλλάξει από την μία μέρα στην άλλη, θέλει χρόνο, υπομονή και επιμονή!
Α ρε Μάνο... Το τι τραβάνε οι μαμάδες όταν τελικά μένουν μόνες δε λέγεται... κι εμένα η δικιά μου ζει με τις αναμνήσεις αλλά δε γίνεται να μην την παίρνει από κάτω όταν σκέφτεται το πόσο νωρίς έμεινε μόνη της, το πόσα ήθελε να κάνει ακόμα με το μπαμπά μου... Και να σου πω.. την νιώθω. Προσπάθησα ένα βραδάκι να μπω στη θέση της, να δω πως θα ήταν η ζωή μου χωρίς τον Άλεξ... απλά έκλαιγα όλο το βράδυ. Να μου φιλήσεις την μαμάκα σου πολύ πολύ! Να είναι πάντα χαρούμενη και αισιόδοξη!!!!!!!
απλη,ξεκαθαρη...τι πιο ωραιο !!!θα συμφωνησω μαζι της (κατά πρώτο λόγο αγαπούσε τον άνδρα της και μετά τα παιδιά της. Είναι απίστευτα όμορφο αυτό. Απίστευτα θετικό γιατί η αγάπη προς τα παιδιά είναι δεδομένη… ενώ η αγάπη προς το σύντροφο χρειάζεται πάντα απόδειξη). το λεω στους φιλους οταν μου λενε οτι τωρα εχω το γιο και δε θα προσεχω τον αντρα μου..και τους λεω οτι πρωτα ο αντρας μου και μετα το παιδι μου...οχι γιατι αγαπω το παιδι μου λιγοτερο αλλα εκεινος μας ολοκληρωνει σε ολα και το παιδι με εχει δεδομενη εκεινος ομως χρειαζεται επιβεβαιωση οπως κι εγω αλλωστε!!!
ΓI'AYTO ΠPEΠEI OI ΓONEIΣ NA EINAI ANOIXTOMYAΛOì K NA MH ΘEΩPOYN TA ΠAIΔIA KTHMA TOYΣ!MONO TOTE ΔHMIOYPΓOYNTAI EΛEYΘEPOI ANΘPΩΠOI!NA'NAI KAΛA H ΓYNAIKA K NA ZHΣEI AΛΛA TOSA XPONIA ΔYNATH!(ΣYΓΓNΩMH ΓIA TA CAPS,AΛΛA MΠAìNΩ AΠO KINHTO)
Aυτη ειναι ΜΑΝΑ!αυτη ειναι Πεθερα!!!!
Μακάρι να ζούσα έναν έρωτα όπως η μητέρα σου και ο πατέρας σου ως τα βαθια γεράματα.Είμαι 28 χρονών και νιώθω σαν να ειμαι 60 χρονων.Ο άντρας μου είναι όπως η θεία σου,απαισιόδοξος,εγώ ήμουν κάποτε το εντελως αντίθετο,αισιοδοξη.Μόνιμως έχει κάτι να γκρινιάζει,δεν είναι ευχαριστημένος ποτέ και με τιποτα.Κλαίγεται συνεχεια για όλα,για την δουλειά του,για τα λεφτά...εγω δεν εχω παραπανο, μπορει να μην εχουμε πολλα αλλα εμενα μου αρκουν,η υγεια μας με νοιαζει πανω απ' όλα.Δεν το βλέπει όμως ετσι, μονίμως μουρμουρίζει για κατι. Ετσι είναι η οικογένεια του.Απο την μερα που τους γνωρισα δεν τους εχω δει να χαιρονται με τιποτα, μονιμως δημιουργουν προβληματα για να κλαίγονται και να ασχολουνται.Δεν υπαρχει στιγμη που να απολαμβανουν,κατι παντα τους απασχολει.Ακομα και ο γαμος μας μια αγγαρια ηταν γι'αυτους.Μονιμως εχουν μια ασχημη κουβεντα για όλους.Η φιλη μου λεει πως είναι ζηλια γιατι δεν είναι σαν τους αλλους,σαν αυτους που κακολογουν.Ίσως, μόνο που πλέον δεν αντέχω.Συνεχεια αναρωτιεμαι τι λαχειο ηταν αυτο, πως επεσα σε τοσο περιεργη οικογενεια.Η δικη μου οικογενεια είναι το εντελως αντιθετο,αισιοδοξοι,χαμογελαστοι,κοινωνικοι. Το ξερω οτι στενοχωριουνται που με βλεπουν καθε μερα να γινομαι πιο μελαγχολικη,δεν μου το λενε,αλλα το βλεπω, το ξερω....δεν τους ακουσα οταν επρεπε! Όταν είσαι μεγαλομενος αλλιως και ξαφνικα αντιμετωπιζεις τοση μιζερια αυτο μπορει να σε τρελλανει. Αλλα τι να κανω, τον αγαπησα.Όταν εχει κεφια είναι υπεροχος.Γενικα ειναι πολυ προστατευτικος μαζι μου, μ' αγαπαει και μου το δειχνει, με προσεχει και οταν θελει εχει απιστευτο χιουμορ.Αλλα πάντα κάτι αρνητικο θα τον απασχολει, θα τον αγχωνει και θα με τρελλαινει στη μουρμουρα!Τον πειραζει ακομα και που οι γονεις μου ειναι τοσο διαφορετικοι απο τους γονεις του, που εχουν που φιλους,που βγαινουν εξω, που δεν μιζεριαζουν...μονιμως τους κριτικαρει κι εγω απλα το βουλωνω.Θυμωνω με τον εαυτο μου, αλλα ετσι ειναι ο χαρακτηρας μου.Το καταλαβαινω, όταν οι γονεις σου ειναι για "δεσιμο" και μονιμως ακους την γκρινια τους, την κριτικη τους για τους αλλους και μεγαλωνεις ετσι, ετσι θα γινεις κι εσυ.Προσπαθω να τον αλλαξω,αλλα ειναι τοσο δυσκολο.Φταιω σε πολλα, ειμαι δειλη, δεν διεκδικω τιποτα. Ξερω, βγηκα τελειως εξω απο το θεμα,αλλα Μανο ηταν τοσο ομορφα αυτα που εγραψες.Εγω σκεφτομουν καποτε αισιοδοξα,τωρα κοιταω τον εαυτο μου και ντρεπομαι...Παντα ονειρευομουν να ειμαι με τον αντρα μου οπως και οι γονεις σου αλλα δεν νομιζω να ειμαστε ετσι μετα απο χρονια...Συγνωμη για ολα,αλλα ειμαι πνιγμενη!Ηθελα απλα καπου να τα πω,δεν ανοιγομαι σε κανεναν.Πως νικας την απαισιοξια του αλλου?
δυστυχως δε νικιεται ,ειναι γραμμενη στο dna τελικα.Και παντα νικα !!.Αυτο δειχνει πως οι επιρροες του παρελθοντος ειναι πολυ ισχυρες και οσο κι αν ο συζυγος σας προσπαθει να τις αποβαλλει και να τις απορριψει δεν το καταφερνει.Αυτο που τον γοητευσε σε εσας ειναι αυτη η διαφορετικοτητα του αισιοδοξου χαρακτηρα,αλλα μαλλον δεν μπορει να την ακολουθησει .Κι αν σας φαινεται πως ειμαι ψυχολογος στο επαγγελμα ...οχι .Απλα περασα την ιδια περιπετεια. Το αποτελεσμα? ο πρωην πλεον συζυγος επεστρεψε στην κατηφη και μιζερη ζωη με τους γονεις του ,κι εγω ζω μια λουλουδιασμενη και φωτεινη ζωη ,αν και διαζευγμενη ,με τα παιδια μου και ενα σωρο υπεροχους ανθρωπους γυρω μας...........ΟΣΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΜΑΝΟΥ..συγχαρητηρια στη γλυκεια μαμα του που οντας η ιδια γεματη απο αγαπη συνεχιζει να δινει και να δινει.ΜΠΡΑΒΟ
Για δοκίμασε μια στιγμή που είναι στα χαρούμενά του, να του δείξεις αυτό που έγραψες... Καν'το με αγάπη με γέλια... θα μουρμουρίσει, αλλά θα το "καταγράψει"... είναι μια καλή αρχή. Δεν φταίει ο αγαπημένος σου... έτσι τον έμαθαν. Δεν φταίει καθόλου...ίσως να ζητά και εκεόνος διέξοδο... άμα δει αυτα που έγραψε η αγάπη του και ειδικά τις τελευταίες φράσεις... μπορεί να προσπαθήσει να το δει... το θέμα είναι οτι δεν το καταλαβαίνει... δεν το κάνει επίτηδες. Νομίζω ότι πρέπει να το σκεφτείς... δώστου ακόμα και αυτην την απάντηση μου... θα το σκεφθεί οπωσδήποτε μια ανυποψίαστη στιγμή και θα'ναι ενα βήμα...
ενα αρθρο βγαλμενο μεσα απο την ψυχη... να'σαι καλα... μου θυμησες την σχεση που ειχα εγω αντιστοιχα με τον μπαμπα μου, που τον εχασα πριν 10 χρονια... σε ευχαριστω...
Είναι πολύ συγκινητικό να γράφει ένας αντρας τόσο τριφερα για την μαμά του. Μπραβο σου που είσαι εκεί για αυτή, που ζει το εγγόνι της κάθε βδομάδα, που παίρνεις μαθηματα ακόμα από αυτήν!!
για μια ακομη φορα τελειο κειμενο!!!!
να την χαιρεσαι την μανουλα σου!!!! ελπιζω να κανωτ το παιδι μου το ιδιο ευτυχισμενο κ γεματο αναμνησεις αγαπης!!!!!
ΜΑΚΑΡΙ ΟΛΕΣ ΟΙ ΜΑΝΑΔΕΣ ΝΑ ΗΤΑΝ ΣΑΝ ΤΗ ΜΑΜΑ ΣΟΥ ΜΑΝΟ.....ΔΑΚΡΥΣΑ.....
"Αντε καλέ, κόβεται το σεξ" Θεοπούλα! Γεωργίτσα μαναμ! Θα μπορούσε να ΄ναι αλλίως! Οι Γεωργιες είναι γελαστές και σοφές αμα τις τροχίσει καλά η ζωή! Ευχές στην κυρα Γεωργία!
Να χαίρεσαι τη μαμά σου , με συγκίνησες πολύ
Δεν θα ξαναδιαβάσω κάτι του Μάνου!! Όλο κλαίω.. και τώρα δε μπορώ να σταματήσω!! Μακάρι να κάνω και γω το ίδιο στα παιδιά μου.. να τα αφήσω ελεύθερα να αποφασίζουν για τον εαυτό τους,,,ελεύθεροι άνθρωποι,, τόσο σημαντικό!!Να είναι πάντα καλά η μανούλα σου και να την έχεις για πολλά πολλά χρόνια δίπλα σου!!
ποσο χαιρομαι να βλεπω τοσο δεμενες οικογενειες και ερωτευμενους ως τα βαθια γεραματα!!μακαρι να με αξιωσει ο Θεος να ζησω και εγω με τοοοοση αγαπη! να συμπληρωσω οτι γελασα πολυ με την ''ελειψη του sex''xaxa!μανο τα λες πολυ ωραια!
απλα υπεροχο!
Δεν ένιωσα ποτέ ότι με «διεκδικούσε» από άλλα θηλυκά… Ξέρεις Μάνο πόσες γυναίκες υποφέρουν από τις πεθερές τους και δεν μπορούν να εξηγήσουν το γιατί? Γιατί όσο δύσκολο κι αν είναι να γίνει αποδεκτό, η μάνα του άντρα σου είναι πολλές φορές η μεγαλύτερη αντίζηλός σου.....
"Με βοήθησες πολύ τότε που μου’πες για τις αναμνήσεις… πόσο δίκιο είχες αγαπούλα μου." αχ..με κανες και δακρυσα...γιατί να 'φεύγουν' οι άνθρωποι που αγαπάμε;...
λατρευω να βλεπω μεγαλους σε ηλικια ανθρωπους ναγαπιουνται τοσο πολυ σαν να μην περασε μια μερα!Μακαρι να το ζησω κι εγω αυτο!Τι ρομαντικο!