Αισθάνομαι ενοχές…
Αισθάνομαι ενοχές…
μαμά Π.
Καλησπερα…
Δεν ξερω τι με κανει και θελω να γραψω το παρακατω γεγονος. Ισως για να με «κραξετε» για αυτο που εκανα… αλλα νιωθω τοσο ασχημα.
Εχω ενα αγορακι 21 μηνων που τρομαξα να το αποκτησω. Μετα απο πολλα εκανα σπερματεγχυση, εμεινα με τη μια εγκυος και στον προγεννητικο βγηκε θετικο το τοξοπλασμα. Μετα απο ατελειωτες εξετασεις στο Παστερ και αμνιοπαρακεντηση, ολα πηγαν καλα και γεννησα το Μαρτη του ’10 το μικρουλι μου.
Πριν λιγο καιρο εφερα στο κοσμο -με απολυτα φυσιολογικη συλληψη- ενα κοριτσακι που ειναι τωρα 2 μηνων. Ηταν μια εγκυμοσυνη απροσμενη, για την οποια δεν ημουν ετοιμη, ουτε -να πω την αληθεια- ηθελα τοσο συντομα να ξαναμεινω εγκυος. Παρολα αυτα μολις την επιασα αγκαλια ολα τα ξεχασα και η καρδια μου ζεσταθηκε με αυτο το καλοβολο και ησυχο μωρακι που μου εστειλε τοσο ξαφνικα ο Θεος και που με γλιτωσε απο μια μεταθεση που θα χωριζε τον αντρα μου απο μενα.
Θα μου πειτε γιατι σας τα λεω ολα αυτα..
Ηξερα απο την αρχη οτι τα πραγματα στο σπιτι θα ηταν πολυ δυσκολα με δυο μωρα, ειδικα τις ωρες που ο αντρας μου λειπει στη δουλεια. Μαμα σε αλλη πολη, πεθερα αδιαφορη με αλλες εννοιες (αυτο ειναι αλλη ιστορια). Μονη βοηθεια ο αντρουλης μου, ο οποιος ο καημενος εχει πεσει πανω στα παιδια με τα μουτρα και με καταλαβαινει απιστευτα.
Και αρχιζει ο πανικος μετα τις 2 εβδομαδες που ειχε αδεια ο αντρας μου για τη γεννα και ξαναπαει για δουλεια. Εγω με ενα στηθος εξω ολη μερα και ενας μπομπιρας να εχει λυσσαξει απο τη ζηλια του.. Να γινεται χαμος… Να τσιριζει να αφησω κατω το μωρο, να με κοπαναει, να κοπαναει το μωρο ενω προσπαθω να το ταισω..Το αποτελεσμα: Μια μανα μισοτρελη με τα στηθια εξω να κυνηγαει ορθια ενα μικρο ταλιμπαν και το νεογεννητο να τσιριζει γιατι δε μπορει να φαει.. Ποση υπομονη πρεπει να εχει μια μανα;;; Απεριοριστη.. ναι το ξερω.. Τα λογια ευκολα αλλα η πραξη δυσκολη.
Το αποκορυφωμα..; Με τα νευρα σπασμενα, αφου εχει ηρεμισει λιγο η κατασταση καθομαι ξανα στο καναπε να φαει το μικρουλι μου. Και εκει που λεω «Ενταξει, ηρεμησαμε«, βλεπω τον μικρο ταλιμπαν να πηδαει στο σβησμενο τζακι και να αρχιζει να πεταει σταχτες και καρβουνα σε ολο το σαλονι και να βαζει τα χερια του στο στομα. Τρελαθηκα. Τα νευρα μου επιασαν κοκκινα. Σχεδον ατσαλα αφησα το νεογεννητο κατω.. τρεχω στο τζακι, τον βουταω και τρωει ενα φουσκο μεσα στα μουτσουνια του που εμειναν τα δαχτυλα μου τατουαζ στα ζουμερα μαγουλια του.
Και τοτε συνερχομαι. Ενω ο ταλιμπαν με κοιταει απορημενος (γιατι δεν τον ειχα ξαχτυπησει ποτε) τριβωντας το μαγουλο του βουρκωμενος… παταω τα κλαμματα με λυγμους και τον παιρνω αγκαλια. Γεματη ενοχες, δακρυα και μυξες, αναλογιζομαι ποσα περασα για αυτο το παιδι των δακρυων και της προσευχης (ετσι τον λεω το βραδυ που τον κοιμιζω για να του δειξω ποσο πολυτιμος ειναι για μενα) και να που τωρα αντιπαιδαγωγικα τον κοπανησα ενω ξερω οτι ειναι η αντιδραση του στο νεο μωρο.
Λιγο η επιλοχεια, λιγο τα νευρα και η κλεισουρα εκλαιγα με τις ωρες. Αναρωτιομουνα αν ειμαι καλη μανα, αν θα το θυμαται το χαστουκι αν θα με συγχωρεσει, αν θα με θελει τωρα πια το παιδι μου και τετοια. Ευτυχως που ηρθε ο αντρας μου το μεσημερι και με ηρεμισε.
Δε ξερω τι πρεπει να κανω, το θεμα ειναι οτι χρειαζομαι αμεσα βοηθεια και μαλλον καταληγουμε στο να βαλουμε μια γυναικα να τον απασχολει καποιες ωρες την ημερα.
Αυτα τα ολιγα κοριτσια. Απλα ηθελα καπου να τα πω να βγουν απο μεσα μου αυτες οι σκεψεις και τωρα τρεχω παλι γιατι ξυπνησανε και κλαινε και τα δυο. ΘΕΕ ΜΟΥ ΔΩΣΕ ΜΟΥ ΥΠΟΜΟΝΗ…
Με εκτιμηση
Μια μικρομανα στα ορια της τρελας
[divider]
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
Μη στεναχωριέσαι πέρασα ακριβώς το ίδιο πράγμα με σενα όταν είχα τα παιδιά μωρά με τον γιο μου στο στήθος και την 15 μηνών κόρη μού. Σπίτι αναγκαστικά την εβαλα παιδικό σταθμό 17 μηνών. Ούρλιαξα πολλές φορές και έφυγα αρκετές εκτός εαυτού. Είναι απόλυτα φυσιολογικό όταν είσαι μόνη σου με δύο παιδιά και χωρίς βοήθεια αγγίζεις τα όρια της τρέλας και δεν είναι ντροπή να κουράζεσαι. Η πεθερά μου έλεγε δε δουλεύεις κάθεσαι η μάνα μου δούλευε απ το πρωί μέχρι το βράδυ. Ο άντρας μου μόνο. Πίστευα πως δεν θα ξανακατσω σε καρέκλα πως δεν θα ξανακοιμηθεί πως δε θα ξαναγίνω ποτέ όπως ήμουν. Κι όμως τα παιδιά μεγάλωσαν κοιμήθηκαν όλο το βράδυ πάνε σχολείο η μαμά μου βγήκε στη σύνταξη (βοήθεια πλέον) βάφομαι αδυνατησα και βγήκα στον κόσμο όλα περνάνε ..
Σε καταλαβαίνω, με δύο μικρά παιδάκια 5 και 2,5 ελάχιστη βοήθεια όλα έπεσαν πάνω μου. Ακόμη και ο άντρας μου δεν κάθεται με τα παιδιά. Παλιά στεναχωριόμουν τώρα το έχω δεχτεί. Πολλές φορές έχω συμπεριφερθεί άσχημα στα παιδιά και το έχω μετανιώσει, αυτό τι σημαίνει πως δεν είμαι καλή μάνα? ΄Όχι δεν το δέχομαι αυτό απλά, κάποιες στιγμές είναι δύσκολες και τα παιδιά μας πρέπει να μάθουν πως κι εμείς δεν είμαστε ξύλινοι κάποιες στιγμές είμαστε πιεσμένοι. Τώρα όσον αφορά το ξύλο δεν είσαι ούτε ή πρώτη ούτε η τελευταία, απλά προσπάθησε να μην το κάνεις
entaxei pia k ti egine efage mia fora fousko kai......k sto kato kato efoson den katalavaine me logia etheses diaforetika taa oria sou!!!den leo oti prepei na to kaneis synexeia alla oxi kai na niotheis enoxes(tora sta leo ego pou niotho enoxes otan malono tin 6 mhnon korh mou alla sto kato kato allo 6minon k allo 21)den mporo kati mamades pou exoun adespota ta paidia tous na kanoun oti theloun sto onoma tis paidagogias k eidika otan ta fernoun sto spiti mou k alonizoun e tote gyrizo k go k tous leo mazepse mori gaidara to paidi sou min to mazepso ego!!!oi mamades mas mas edinan k mia ston kolo!!!den megalosame ???min ypervaloume pia!!!exoume katantisei (vazo k mena mesa)aidia!!!
την εχω ζησει και εγω αυτη τη φαση....τα παιδια μου εχουν 14 μηνες διαφορα και ο μεγαλος ειναι ΘΗΡΙΟ!βοηθεια δεν υπαρχει και ο αντρας μου κανει 2 δουλειες.οταν ερχεται σπιτι κλεινεται στην κρεβατοκαμαρα και κοιμαται και πρεπει να κανουμε ΚΑΙ ησυχια!!!!ευτυχως τωρα μεγαλωσαν ειναι 4 και 3 και τα στελνω παιδικο.δεν θα ξεχασω ποτε ομως τι περασα ......
ηρεμία. Και σενα μανουλα σε γέννησε. Πιστεύω ότι είμαστε υπερβολικές οι σημερινές μαμάδες. Κάποτε οι γυναίκες δουλευαν ολη μερα στα χωράφια και ειχαν πεντε παιδιά που τα προσεχαν συνήθως οι γιαγιάδες. Μην τρελαθούμε, δεν μεγάλωναν στα πουπουλα αυτά τα παιδάκια. Κι όμως γίνονταν μια χαρα άνθρωποι. Δεν λέω να μην προσέχουμε τα παιδιά μας, αλλά δεν χρειάζεται να τους δείχνουμε ότι η γη περιστρέφεται γύρω από αυτά. Μπορείς να εξηγήσεις στο μεγάλο, ότι το αδερφάκι του εχει κι αυτό ανάγκες και ότι δεν μπορεί να αυτοεξυπηρετηθεί. Γι αυτό το λόγο πρέπει να του αφιερώνεις περισσότερο χρόνο. Πες του: Εσύ είσαι πια ΜΕΓΑΛΟ παιδί! κοίτα πόσα πράγματα μπορείς να κάνεις! Μπορείς να τραγουδήσεις, να τρέξεις, να ζωγραφίσεις. Ενω το μωράκι ούτε πλευρό δεν μπορεί να αλλάξει χωρίς τη βοηθεια ΜΑΣ. Δεν είναι κρίμα να το χτυπάς και να χτυπάς τη μανούλα; Και εξήγησέ του ότι θα παιξετε αργότερα μαζί με τα αυτοκινητάκια του ή ό τι άλλο θέλει. Αλλά κυρίως μην αισθάνεσαι τύψεις. Είμαστε κι οι μαμάδες άνθρωποι και πρέπει αυτό να το καταλαβαίνουν όλοι. Των πιτσιρικίων μας συμπεριλαμβανομένων.
Δικιο η αδικο καμια φορα το μυαλο φευγει και το χερι σηκωνεται,προσπαθησε να εισαι ηρεμη..Νομιζω οτι οσο θα του δωσεις σημασια οταν κανει αταξιες τοσο του εχεις δειξει εναν τροπο για να σε 'κερδιζει' απο το μικρο.Η ζηλεια ειναι κατι που ειναι απολυτα φυσιολογικο να νιωθει ενα παιδακι,ξαφνικα ολα του τα προνομια-ο χωρος,η προσοχη,ο χρονος κτλ- μοιραζονται στα δυο,και σε εμας το ιδιο δεν θα κακοφαινοταν?Με το χρονο θα δεις πως θα αποδεχτει και θα αγαπαει το μικρο σας.Στο λεω απο πρωτο χερι ως μεγαλη αδερφη που αγαπαει τρελα τον αδερφο της. Μεχρι τοτε προσπαθησε να μοιραζεις το χρονο σου και στους δυο.Οταν ειναι κ ο μπαμπας σπιτι περνα χρονο μονο με τον μεγαλο.Απ την αλλη σε καμια περιπτωση να μην στερησεις και απο το μικρο τη μαμα του και τα χαδια της,ο μεγαλος σου θα καταλαβει και θα το δεχτει καλυτερα ετσι,οτι η μαμα ειναι κ για τους δυο. Περαστε χρονο και οι τρεις σας.Βρες κολπακια κ δραστηριοτητες.Ενα παραμυθι που κ καλα το διαβαζεις κ στους δυο μαζι.Θελω να πω πως πρεπει να του δωσεις να καταλαβει πως μοιραζεις καπως το χρονο.Ηωρα που ειστε ολοι μαζι,η ωρα που περνας μαζι του κ το μωρο δεν σας ενοχλει και η ωρα που αφιερωνεις στο μωρο και πρεπει κ αυτος να μην σε ενοχλει παιζοντας ησυχα διπλα σου. Τελος οπως γραφει και η Φα-Νελλακι βαλτον στο παιχνιδι.Δωσε του αρμοδιοτητες,κανε τον βοηθο σου με το μωρο. Και κυριως βαλε στο προγραμμα σου κ χρονο για εσενα,χωρις μωρα,μονη η με τον αντρα σου.Μην ξεχνας οτι περα απο το πως θα τους εχεις ολους ευχαριστημενους πρεπει να ευχαριστηθεις και εσυ.
Ντάξει ρε παιδιά,καμιά ξυλιά στον πωπό δε τη λές και κακοποιήση ανηλίκου!! Δηλαδή ας είμαστε και λίγο λογικοί... ούτε θα έχει ψυχολογικά τραύματα το μωρό 20 μηνών επειδή έκανε μια σκανταλιά κι έφαγε μια στον πωπό... και όταν λέμε "έφαγε μια" δεν εννοούμε ότι του πετάχτηκε ο πωπός στα μούτρα από τη δύναμη...για να μη πέσουν να με κατασπαράξουν οι "Νέες παιδαγωγικές μέθοδοι" που εμένα προσωπικά με αφήνουν εως και παγερά αδιάφορη...και το τονίζω! ΕΜΕΝΑ ΜΟΝΟ! ( Δεν συμβουλεύω καμιά να τις ακολουθήσει και δεν κατακρίνω καμιά που τις ακολουθεί! Είναι δικαίωμά του καθενός πώς να μεγαλώσει το παιδί του.)
Δεν νομίζω πως μπορεί κανείς να σε πει κακή μαμά... Αλοίμονο... όλες έχουμε περάσει από εκεί και συνεχίζουμε να περνάμε... αν δεν ρίξουμε μία στον πωπό θα φωνάξουμε, αν δεν φωνάξουμε θα ρίξουμε μια στον πωπό... και πάει λέγοντας! Είναι ένας φαύλος κύκλος. Δεν νομίζω πως έχει να κάνει αν είσαι όλη μέρα στο σπίτι ή αν δουλεύεις και φεύγεις και λίγο από αυτό... Από τα όρια σου ξεφεύγεις ανα πάσα ώρα και στιγμή... Σίγουρα βοηθάει το να είσαι εκτός κάποιες ώρες αλλά όχι τόσο ώστε να το ζηλεύεις... Εσύ ζηλεύεις εμάς που δουλεύουμε και το μεγαλώνουν οι γιαγιάδες και εμείς ζηλεύουμε εσάς που δεν δουλεύετε και το μεγαλώνετε μόνες σας... Δεν νομίζω πως υπάρχει λύση σε αυτό... μόνο συμβιβασμός... Έχω ένα παιδάκι, που το συνελλαβά και εγώ με σπερματέγχυση και δυστυχώς δεν έχω άλλο... δεν ξέρω πως είναι να μεγαλώνεις 2 (ή 3...) παρά μόνο από ότι ακούω... Σίγουρα όμως βοηθάει να γνωρίζουμε πως δεν είμαστε οι μόνες που αντιμετωπίζουμε όλα αυτά κάθε μέρα!!! Να είσαι καλά και να χαίρεσαι την όμορφη οικογένειά σου... Κάποια μέρα θα τα σκέφτεσαι όλα αυτά και θα χαμογελάς γλυκά!!!
μια μικρή συμβουλή που έτυχε να διαβάσω και τη βρίσκω πολύ χρήσιμη. Στο βαθμό που είναι δυνατό, φρόντισε να περνάς κάποιο χρόνο αποκλειστικά με το μεγαλύτερο παιδάκι. να αφήνεις την επίβλεψη του μικρού σε κάποιον άλλο και να κάνεις με το πρώτο σου μια ευχάριστη δραστηριότητα, για όσο χρόνο μπορείς να ξεκλέψεις. Ίσως τότε να αποδέχεται καλύτερα τη νέα κατάσταση. Όπως και να χει εύχομαι να χαίρεστε όλες τα παιδάκια σας και πιστεύω πως όσο υπάρει αγάπη τα λάθη θα συγχωρούνται. Και τα παιδιά έχουν καλή κρίση σε αυτο το θέμα. Καλό κουράγιο μανούλες.
kai egw mia apo ta ithia emena exoun 12 moines thiafora twra einai 5 kai 6 xronwn vrethioka poles fores sti thikia sou thesh .na xereis oti ta paithia katalavenoun ta panta kai panta prospathoun na mas ftasoun sta oria mas to oti ton xtipises thenh simenei oti then ton agapas.egw egina mama sta 18 enw ekana ala oneira opote katalaveneis to sok pou epatha einai palouki twra pou einai mwra alla molis xepetaxtoun ligo tha einai ola kala
δυστυχως με δυο μωρα μεσα στο σπιτι καπως ετσι ειναι η κατασταση!δεν πρεπει να στενοχωριεσαι επρεπε ομως να το περιμενεις! μην στενοχωριεσαι που χτυπησες τον μικρο σου,ειμαι σιγουρη οτι θα το ξεχασει πολυ πιο συντομα απο εσενα!η σταση σου κ μονο δειχνει οτι το εχεις μετανιωσει κ αφου σε ποναει τοσο μην το επαναλαβεις στο μελλον οσο κ αν ζοριστεις!δεν εχω χτυπησει ακομα την μικρη μου εκτος απο μια φορα καταλαθοε ενω παιζαμε κ ακομα κλαιω οταν θυμαμαι!! εγω θα σου προτεινα ενα παιδικο!εγω ειμαι 15 εβδομαδων εγκυος κ η μικρη μου ειναι 19 μηνων!ξεκινησαμε παιδικο,ενω δεν το ειχαμε σκοπο γιατι κ εγω εδω εχω μονο τον αντρα μου κ δεν θελαμε να περασουμε αυτα τα ζορια!ξεραμε επισης οτι του χρονου δεν θα μπορουσαμε γιατι θα ειχαμε το βρεφος κ η μικρη θα ηταν ολο αρρωστιες!ευτυχως ολα καλα!αρρωσταινουμε αλλα ελαφρια κ η μικρη παιζει κ περναει την ωρα της ευχαριστα!!!οσο για εμενα ευτυχως ειμαι πιο ξεκουραστη κ σιγουρα πολυ πιο ηρεμη ωστε να ασχοληθω μαζι της την υπολοιπη μερα!!
Κοπελίτσα μου γλυκιά "ΚΑΛΑ ΚΟΥΡΑΓΙΑ" και "WELCOME TO THE CLUB"... Όπως βλέπεις δεν είσαι η μόνη και αυτό σίγουρα είναι παρήγορο :-) Κ εμείς μια από τα ίδια. Ο μεγάλος μου είναι 21 μηνών κ ο μικρός 5. Θέλει πάααρα πολύ υπομονή. Εμείς την έχουμε γλιτώσει με το στήθος. Θηλάζω και τους δυο, οπότε τη ζήλια του την εκδηλώνει με το να έρχεται κ αυτός να θηλάσει. Είμαι όλη τη μέρα κ τη νύχτα πολλές φορές κ με τα δυο β...ά από έξω... Τύχη θα είναι να έχω μόνο το ένα :-))) Είναι φορές που η υπομονή μου εξαντλείται, γιατί δεν μπορώ πάντα να ασχολούμαι μαζί του, μιας κ ο μικρός θηλάζει πάαααρα πολύ κ συχνά, οπότε το καημενάκι το μεγάλο κάτι πρέπει να βρει να κάνει για να μου τραβήξει την προσοχή.. Πλέον το έχω πάρει από φαση. Υπομονή 2-3 χρονάκια μέχρι να πάνε σχολείο.. Γιατί κ εμείς άλλη βοήθεια δεν έχουμε. Ο άντρας μου που γυρίζει βράδυ από τη δουλειά κ η μάνα μου στην άλλη άκρη της Ελλάδας. Η πεθερά μου εμφανίζεται για μία "ξεπέτα" 5λεπτη κ μετά καπνός :-))) Θα έρθει βέβαια άμα της πούμε, αλλά τώρα ξέρετε πως είναι.. Άλλο η μάνα κ άλλο η πεθερά... Υπομονή , Υπομονή , Υπομονή... Οι ψυχούλες αυτές χρειάζονται την αγάπη μας κ την προσοχή μας. Το ξέρω ότι το ξέρετε.. Απλά δείτε κάθε πράξη τους μέσα από τα δικά τους ματάκια... Σϊγουρα φαίνεται διαφορετική ;-) Κ φυσικά αν έχετε τη δυνατότητα να πάρετε βοήθεια κάντε το. Κ για τις δουλειές κ για τα παιδιά..
ΥΠΟΜΟΝΗ...ΥΠΟΜΟΝΗ...ΚΑΙ ΥΠΟΜΟΝΗ...ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΟΥ ΤΑΛΙΜΠΑΝΑΚΙ ΕΙΝΑΙ ΤΩΡΑ 9 ΧΡΟΝΩΝ (ΑΓΟΡΙ) ΑΚΟΜΑ ΔΕΝ ΠΙΣΤΕΥΩ ΠΩΣ ΑΝΤΕΞΑ...ΓΚΡΙΝΙΑ ΚΛΑΜΑ ΝΕΥΡΑ ΝΑ ΜΗΝ ΚΥΚΛΟΦΟΡΟ ΠΟΥΘΕΝΑ ΜΑΖΙ ΤΟΥ ΡΕΖΙΛΙ ΠΑΝΤΟΥ...ΝΑ ΟΥΡΛΙΑΖΕΙ ΝΑ ΤΣΙΡΙΖΕΙ ΝΑ ΧΤΥΠΑΕΙ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΤΟΥ ΝΑ ΓΡΑΤΖΟΥΝΙΕΤΑΙ ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ...ΟΛΟΙ Η ΓΕΙΤΟΝΙΑ ΣΤΟ ΠΟΔΙ...ΚΑΙ ΑΠΟ ΠΑΝΤΟΥ ΣΧΟΛΕΙΑ ...ΓΙΑ ΤΟΝ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑ ΤΟΥ ΚΑΙ ΤΗΝ ΔΙΑΠΑΙΔΑΓΩΓΗΣΗ ΤΟΥ....ΕΓΩ ΕΝΑ ΧΑΛΙ ΤΙ ΕΚΑΝΑ ΛΑΘΟΣ...ΤΩΡΑ ΠΙΑ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΗΣΥΧΟ ΕΥΓΕΝΙΚΟ ΠΑΙΔΙ ΚΑΛΟΣ ΜΑΘΗΤΗΣ ΕΝΑ ΑΛΛΟ ΠΑΙΔΙ...ΕΙΜΑΙ ΠΕΡΗΦΑΝΗ ΓΙΑΥΤΙΝ...ΥΠΟΜΟΝΗ ΛΟΙΠΟΝ
ΑΧ μανουλα λοιπον στην αρχη ετσι οπως τα εγραφες γελουσα....ειμαι και εγω μητερα ενος μικρου ταλιμπαν το αγορακι μου ειναι σχεδον 7 μηνων και ηδη μας εχει δειξει το ταπεραμεντο του σε καταλαβαινω προσπαθω να φερω στο μυαλο μου ολες αυτες τις σκηνες που μας ειπες και θελει γερα νευρα και πολυ υπομονη γιατι ειναι και τα 2 πολυ μικρα και αντε να εξηγησεις στο ποιο μεγαλο τι συμβαινει το οποιο δεν θα δωσει καμια σημασια σε αυτα που θα του λες!!ειμαι και εγω μια απο τις πολλες που ειναι σε ξενο μερος δυστυχως η μητερα μου ειναι μακρια δεν δουλευω και προς το παρον δεν αφηνω σε κανεναν το βλασταρι μου ουτε καν στην πεθερα μου δεν θελω!!!σιγουρα θα χρειαστεις βοηθεια για λιγο διαστημα μεχρι να ξεπεταχτει ο μικρος σου!!!υπομονη μανουλα και ολα θα περασουν και οσο για το χαστουκακι που του εδωσες τι να κανουμε οταν ξεφευγουμε ειναι δυσκολο να κρατησουμε τα νευρα μας απλα αν ξανα νευριασεις τοσο βαλε μια δυνατη φωνη για να εκτονωθεις και ασε τα χερακια σου να τον παρουν μια μεγαλη αγκαλια!!!
Κοπελα μου κουραγιο!!!!!!!!!Τα περασα πριν απο καιρο και εγω και ξερω ακριβως τι περνας(αν σε ανακουφιζει αυτο)!!!!!!!Οτι και να πει οτι και να κανεις κανεις δεν μπορει να σε κατηγορησει.Εχεις δικιο δικιο δικιο.........απολυτω δικιο!θα μου πεις που νατο βρω?
Αχ κοριτσακι μου, (συγγωμη για την οικειοτητα) Εμενα τα μωρα μου εχουν μονο 15 μηνες διαφορα! Ειναι σαν διδυμα... Ειδικα τωρα που η μικρη εχει αρχισει να ψιλοπερπαταει...δεν ξερω ποιο να πρωτομαζεψω! Δεν μπορω να σε παρηγορησω, μονο να σου ευχηθω καλη δυναμη! Απολαυσε το μικρο σου τωρα που ειναι μπεμπακι γιατι οταν θα ξεπεταχτει θα σε τρελαινουν μαζι! Να εισαι σιγουρη οτι ολα θα πανε καλα και θα τα καταφερεις. Εισαι μια ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΗ μανουλα(πολυ θα ηθελα να το ακουσω κι εγω αυτο) και θα βρεις το τροπο να συνυπαρχουν! Αν χρειαστεις καποιον να μιλησεις Θα χαρω να ειμαι εγω αυτη! Σε φιλω!
καλη μου ολες τα περασαμε αυτα!!!!! ειναι στιγμες που θελεις να ανοιξεις το παραθυρο και να πηδηξεις εξω!!!! οπως σου ειπαν και οι αλλες φιλες αυτοσχεδιασε, θα βρεις τροπο και πιστεψε με οταν μεγαλωσει το δευτερο θα ζηλευει περισσοτερο!!!!!!!!! δεν εχει τελος......
ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΚΟΡΙΤΣΙΑ!!!ΠΕΡΙΤΤΟ ΝΑ ΣΑΣ ΠΩ ΟΤΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΚΙ ΕΜΕΙΣ ΜΙΑ ΙΔΙΑ ΚΛΑΣΣΙΚΗ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ.....ΚΑΙ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΠΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΡΑΑΑΑΑΑ ΠΟΛΛΕΣ ΑΚΟΜΑ ΙΔΙΕΣ ΠΙΣΤΕΨΤΕ ΜΕ!!!ΕΧΩ ΚΙ ΕΓΩ ΕΝΑ ΑΓΟΡΑΚΙ 33 ΜΗΝΩΝ ΚΑΙ ΕΚΑΝΑ ΚΙ ΕΝΑ ΔΕΥΤΕΡΟ ΑΓΟΡΑΚΙ 2 ΜΗΝΩΝ ΤΩΡΑ!ΣΕ ΟΛΗ ΤΗΝ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΤΗΣ ΕΓΚΥΜΟΣΥΝΗΣ ΜΟΥ Ο "ΜΕΓΑΛΟΣ"ΜΟΥ ΧΑΙΔΕΥΕ ΤΗΝ ΚΟΙΛΙΑ,ΕΛΕΓΕ ΒΓΕΣ ΕΞΩ ΜΠΕΜΠΗ ΝΑ ΠΑΙΞΟΥΜΕ,ΤΗΝ ΦΙΛΑΓΕ ΚΑΙ ΔΙΑΦΟΡΑ ΤΕΤΟΙΑ....!!!Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ ΔΕ ΕΧΕΙ ΑΝΤΙΔΡΑΣΕΙ ΕΝΤΟΝΑ Η ΑΣΧΗΜΑ ΣΤΟ ΜΩΡΟ..ΑΝΤΙΘΕΤΩΣ ΘΑ ΕΛΕΓΑ ΤΟ ΜΩΡΟ ΜΟΥ ΚΑΙ ΤΟ ΜΩΡΟ ΜΟΥ ΜΗΝ ΤΟΥ ΤΟΝ ΠΑΡΕΙ ΚΑΝΕΝΑΣ!!ΟΜΩΣ ΕΧΕΙ ΑΛΛΑΞΕΙ 180 ΜΟΙΡΕΣ!ΕΧΕΙ ΑΡΧΙΣΕΙ ΠΟΛΛΗ ΜΟΥΡΜΟΥΡΑ ΔΕΝ ΠΗΓΑΙΝΕΙ ΕΥΚΟΛΑ ΣΕ ΓΙΑΓΙΑΔΕΣ ΟΠΩΣ ΠΗΓΑΙΝΕ,ΕΧΕΙ ΓΙΝΕΙ ΕΠΙΘΕΤΙΚΟΣ ΜΟΥ ΕΙΠΑΝΕ ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΠΑΙΔΙΚΟ...ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΩ!!!!ΘΥΛΑΖΩ ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ ΔΩΞΑ ΤΟΝ ΘΕΟ ΑΛΛΑ ΚΙ ΑΥΤΟ ΔΕΝ ΜΟΥ ΔΙΝΕΙ ΤΗΝ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ ΔΥΣΤΗΧΩΣ ΝΑ ΑΦΙΕΡΩΣΩ ΠΟΛΥ ΧΡΟΝΟ ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΜΕΓΑΛΟ!!!ΘΑ ΗΘΕΛΑ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΧΡΟΝΟ ΜΑΖΙ ΤΟΥ!ΚΑΙ ΦΥΣΙΚΑ ΜΕ ΦΕΡΝΕΙ ΣΤΑ ΟΡΙΑ ΜΟΥ ΚΑΙ ΔΥΣΤΗΧΩΣ ΞΕΠΕΡΝΑΩ ΤΑ ΟΡΙΑ ΜΟΥ ΚΑΙ ΤΟΝ ΕΧΩ "¨ΧΤΥΠΗΣΕΙ" ΚΑΙ ΣΤΟ ΚΑΠΑΚΙ ΤΟ ΕΧΩ ΜΕΤΑΝΟΙΩΣΕΙ ΚΑΙ ΤΑ ΒΑΖΩ ΜΕ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΟΥ!!!ΘΕΛΕΙ ΑΠΛΑ ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΥΠΟΜΟΝΗ....!!!!!ΚΟΥΡΑΓΙΟ ΛΟΙΠΟΝ ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΜΑΝΟΥΛΕΣ ΚΑΙ ΘΑ ΠΕΡΑΣΕΙ ΚΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΠΑΕΙ???
kalimera den xreiazese krajimo alla katanoeisei kai eiremia to mono pou mporeis na kaneis pera apo mia suzitisei me to gio sou kai na tou ejeigiseis pos exei tora h katastasei me to kenourgio moro,kai ta pragmata pou den prepei na kanei otan einai trigiro to moro mporeis ama fisika thelete einai na pigeni gia liges ores ston paidiko stathmo tha zoristis sthn arxei alla tha deis tha eiremisei.eggieimeno o gios mou einai 4 kai polu polu ppolu zoiros,zoristika sthn arxh alla edo kai enamisei xrono paei opo 3 xronon exei hremisei kai tora me thn mikrh 2 minon einai to exei parei allios oti diladi exei parea.epeidei einai mikros mi nomizeis oti den katalabenei kai apo thn sthgmi pou eisastas oloi thn mera mazi einai logiki h antidrsei tou.prospathi na trabiji thn prosoxei sou.to mono pou xreiazete einai na exeis polu ma polu upomonei.
οι μικρες μου εχουν 14 μηνες διαφορα ....13 μηνων η μικρη ...27 η μεγαλη ....ευτυχως η μικρη γενικα ειναι ησυχο παιδι ..αλλα και δαγκωνιες εχουμε και ξεμαλλιασματα , και σπρωξιματα ...και καποιες υστεριες απο τη μερια μου!!!ολα στο παιχνιδι ειναι ....
μην ανησυχεις δεν εισαι η μονη! τα εχω περασει κι εγω! ο αντρας μου ελειπε αν τις 6 μεχρι τις 9 το βραδυ και μετα ειχε και τα νευρα τα δικα μου να δεχεται! οι αντρες μας ειναι πολυτιμοι και ειμαστε πολυ τυχερες που εχουν κατανοηση! ΕΝΑ θα σου πω: ΥΠΟΜΟΝΗ και ολα θα αλλαξουν μολις περπατησει το δευτερο και θα σου "λυθουν" τα χερια! εγω εχω ακομα ΤΥΨΕΙΣ γιατι για τους ιδιους λογους με εσενα εκοψα το γαλα στο δευτερο σε 15 ημερες! τωρα για το χαστουκι που εδωσες στο μικρο, αυτο δεν σε κανει κακια μανα!!!!! απλα εχασες την υπομονη σου! (βρε τον αθεοφοβο τι πηγε και εκανε!!!) αχχχχ μανουλα τυψεις που νιωθεις....αλλα μην σε περνει απο κατω,εγινε και το καταλαβες οτι ειναι λαθος...τα εχω κανει κι εγω αυτα! εγω για να μην χτυπαω τα παιδια χτυπαγα τα ντουλαπια..τις πορτες ...τα χερια μου ...ΠΑΝΤΟΥ! καπως ετσι το "ξεπερασα"! μια θεια μου που ειχε περασει και αυτη απο αυτη τη φαση μου ειπε: κανε υπομονη και θα δεις οτι οσο μεγαλωνουν θα ειναι καλυτερα! και ετσι ειναι τωρα τα παιδακια μου ειναι 4+5 χρονων παιζουνε μαζι εδω και 2 χρονια! εχουν γενικα τα ιδια ενδιαφεροντα....καλυτερα που ηρθαν ετσι κοντα κοντα! θα περασει ο καιρος (δυσκολα βεβαια) και θα ειναι ποοοολυ καλυτερα!
Επειδη καταλαβαινεις οτι δεν εισαι η μονη..... Να παρεις βοηθεια.... Εισαι ανθρωπος με αντοχες και .. ορια
Αν μπορεις να πάρεις μια κοπέλα να σε βοηθάει σίγουρα θα είναι πολύ καλό. Οχι μόνο για να παίζει με τον μεγάλο αλλά και για να προσέχει και λίγο το μώρό ώστε να παίζεις και εσύ λίγο με τον μικρό σου "ταλιμπαν". Το φάρμακο για να περάσει η ζήλεια (να μειωθεί τουλάχιστον ωστε να μην κινδυνεύει και το μωρό) είναι ακόμη και όταν εχεις το μωρό αγκαλιά να ασχολήσε και με τον μεγάλο. Εμενα με βοήθησε πολύ αυτό και σχεδον εξαφανίστηκαν τα συμπτώματα. Κανε τον "μαγικό βοήθό" σου... ζήτα του να σε φέρνει πχ τις πάνες του μωρού, ή ένα παιχνιδάκι ή πες του "έλα να με βοηθήσεις να την αλλαξουμε ή να την ταίσουμε ". και να μήν ξεχνας να τον επιβραβευεις για καθε του καλή πραξη. Παρε ένα παραμύθι που του αρεσει και πες να ερθει δίπλα σου όσο θηλάζεις για να του το διαβάσεις .. Σιγά σιγα θα καταλάβει οτι το μωρό δεν αποτελεί απειλή .
Γεια σας μανουλες!Εμενα τα παιδακια μου εχουν ενα χρονο διαφορα κ ακομα κ τωρα που ειναι η κορη μου 3,5 κ ο γιος μου 2,5 χρονων εχουμε τους καβγαδες μας κ τις διαφωνιες μας.Η αληθεια ειναι οτι εδω κ τρεις μηνες η κορη μου παει παιδικο κ εχουν ηρεμησει πολυ τα πραγματα.Μετα απο τρια χρονια βγηκα εξω μονη μου για ψωνια κ για δουλειες κ δεν ειναι υπερβολη!μενουμε 600 χλμ.μακρυα απο τους δικους μας κ ποτε-ποτε μας επισκεπτονται οι γιαγιαδες.Το μονο που μας σωζει ειναι οι αδειες που παιρνει ο αντρας μου κ ηρεμουμε στο χωριο κ τα μικρα ξεσαλωνουν!Παντως,οταν ηταν πιο μωρα,η κατασταση ηταν δραματικη...δεν ηξερα ποιον να πρωτοπαρω αγκαλια κ ποιον να πρωτοχαιδεψω...η κορη πολυ ζωηρη κ ζηλιαρα με το μωρο κ ευτυχως ο μικρος πολυ ησυχος.Τα ζορια αρχισαν οταν αρχισε ο μικρος να περπαταει κ επρεπε να κυνηγαω δυο θηρια!!Ευτυχως ετρωγαν κ κοιμοντουσαν τις ιδιες ωρες...Το μονο καλο ειναι η βοηθεια του αντρα μου τις απογευματινες ωρες.Δεν ειμαι κατα της ξυλιας στα χερακια κ στο ποπο,χρειαζεται που κ που αν κ νομιζω πως κανουν παλι τα ιδια απο αντιδραση!Νομιζω πως γυρω στα τρια χρονια ειναι η κατασταση υποφερτη γιατι συννενοουμαστε με τα παιδια μας κ μας δινουν να καταλαβουμε τι θελουμε...Πανω απο ολα υπομονη χρειαζεται αλλα καμια φορα κ αυτη τελειωνει!!!...Θα μεγαλωσουν που θα παει...
AGAPITH LIA EIMAI ERGAZOMENH MANOYLA THELO NA SOY PO NA MH MAS ZHLEYEIS EMAS TIS ERGAZOMENES MANOYLES EGO PROSOPIKA THA ETHELA NA MEGALOSO EGO TIN MIKRH MOU K OXI OI GIAGIADES THS GIATI MOU LEIPEI PARA POLY K STHN OYSIA PERNAO XRONO MAZI THS MONO TA S/K
Δεν υπάρχει αναμάρτητη μαμά, γιατί είμαστε άνθρωποι. Να την πάρεις όμως τη βοήθεια, να την πάρεις, να την πάρεις!!!!!!!!
κοριτσακι και εγω εχω ερθει στην θεση σου!!!εμενα τα μικρα μου εχουν 16 μηνες διαφορα και καθε μερα ειναι ενας αγωνας!!!!και εγω φτανω στα ορια μου και ειδικα στις αρχες ειχα απιστευτες τηψεις!!!ελεγα οτι εγω ηθελα δευτερο παιδι δεν μου ζητησε το παιδι μου αδερφακι και αλλες τετοιες χαζες σκεψεις!!!εκανα ολα τα χατηρια του μεγαλου και ο μικρος ετυχε να ειναι και ησυχος και την περισσοτερη μερα τον ειχα στο καλαθι για να μην θυμωνει ο μεγαλος!!στις αταξιες εκανα τα στραβα ματια και αν εκανα το λαθος να τον μαλωσω δωστου κλαμα και εγω!!!ωσπου μια μερα ξυπνησα και λεω μα τι κανω!!!!καταστρεφω το παιδι μου!!!πρεπει να εχει ορια και κανονες!!τα χρειαζεται και εκεινος και εγω!!τωρα πλεον ο μικρος μας ειναι 10 μηνων και προσπαθει να περπατησει ο μεγαλος 26 μηνων και γινεται χαμος!!!ο μεγαλος τον σπρωχνει ο μικρος κλαιει και οι δυο με λιγα λογια προσπαθουν να διεκδικησουν την προσοχη της μαμας!!φτανω συχνα στα ορια μου και δινω και καμια στον πωπω αλλα δεν νομιζω οτι ειναι κακο!!δεν ποναει προσβαλετε και ερχετε και με ρωταει γιατι τον μαλωσα λεει ο δεν θα το ξανακανει αλλα μετα απο λιγο παλι τα ιδια!!!Ειναι μια ανταγωνιστικη σχεση νομιζω που βελτιωνεται αργα και σταθερα!μια μερα θα παιζουν μαζι σκεφτομαι και προσπαθω να ηρεμησω!!!ειναι δυσκολο και εγω πλεον βρηκα τη λυση στο να κρατω τον μεγαλο συνεχεια απασχολημενο!!φερε μου αυτο βοηθαμε να κανουμε το αλλο!!ετσι κυλαει η μερα!!θα υπαρχουν καλες μερες και αλλες πιο δυσκολες αλλα ολα θα πανε καλα!!μην τον αφηνεις να καταλαβαινει οτι νιωθεις τηψεις οταν τον μαλωνεις γιατι το εκμεταλλευεται!!ξερει πολυ καλα ποσο τον αγαπας!!εγω την πατησα για αυτο στο λεω!!!εισαι μια πολυ πολυ καλη μαμα και εισαι και ανθρωπος!!κουραζεσαι νευριαζεις και θα φωναξεις και θα μαλωσεις!!!Ετσι ειναι η ζωη!!!δεν θα σου πω κανε υπομονη και κουραγιο θα σου πω αυτοσχεδιασε!!!δημιουργηστε τα δικα σας παιχνιδια αναλογα με το τι του αρεσει και κρατα τον απασχολημενο!!!οσο θυλαζεις πες του να βρει το κοκκινο αυτοκινητακι και το μπλε φορτηγο που ειναι στο δωματιο του καντε επαναληψη τα υλικα απο τα κουλουρακια συζητηστε ποια τραγουδια θα μαθει σε λιγο καιρο στο μωρο.....εγω εκει βρηκα μια σανιδα σωτηριας και πανω απο ολα ξερει ποσο τον αγαπας ακομα και χωρις να ξερει ποσο κουραστηκες να τον αποκτησεις...απλα το νιωθει!!!!
ΧΑΛΑΡΑ εχω ζησει ακριβως την ιδια φαση και με τα τζακι μεσα μονο που εμενα εκαψε λιγο και το χερακι μιας και ειχε και αναμενα καρβουνα μεσα Τα μικρα μου εχουν 14 μηνες διαφορα η φρικη σε ολο της το μεγαλειο και εγω ειχα και εχω ξεσπασματα οταν με φτανουν στα ορια μου εχω βαλει και τιμωρια εχω απηλησει εχω φωναξει και ναι ορισμενες φορες εχω δωσει και καμια ξυλια αυτο δεν με εντασει στισ μαμαδες που κακοποιοουν τα μικρα τους αλλα στους ανθρωπους που εχουν ορια και προσπαθουν να μεγαλωσουν μονες τους τα μικρα τους χωρισ σταθμους και με την βοηθεια οταν ειναι απαρετητο μονο της μαμας μου μιας και αντρας μου οσο και αν το θελει δουλευει τοσες πολες ωρες που σπανια τα καταφερνει ΟΠΟΤΕ ΧΑΛΑΡΑ ειμαστε ανθρωποι και προσπαθουμε να μεγαλωσουμε σωστους ανθρωπους
Ax koritsia poso dikio exete kai egw exw niwsei thn idia enoxh giati kai egw exw dwsei kamia xilia ston gio mou alla panta ston popo tou kai sta xerakia den to kanoume giati den to gapame an den ta agapousame den 8a pasxizame na ta feroume sthn zwh mas apla to mikra mas kalikatzarakia(logo ton hmerwn etsi twn lew ton gio mou)nomizoun oti etsi exoun thn prosoxh mas kanontas zabolies as mhn ksexname oti eimastan kai emeis paidia kai 8a simfwnisw me thn Lia kai emeis exoume faei xilies alla den papsame na agapame tous goneis mas to rito pou leei oti kai agios fobera 8elei to kserete????????
De tha pw kala ekanes alla kamia fora kai egw xefeugw kai xtupaw popo kai xerakia mporei na akougetai kako alla ta neura mou einai pera apo ta oria mou.Aisthanomai TERAS kai oxi mana tou alla panta gia na ton prostateusw to kanw paradeigma otan sunexws prosegizei tis mprizes...Eimai mama enws 15mhnwn agoriou.Menw 690 xiliometra makrua apo olous kai o suzigos logo douleias koimatai kai ektos spitiou tis perissoteres fores kai otan einai spiti de poliasxolitai...opote de vgainw pouthena kai oli mera exw ena mwro na me xreiazetai....sketi trela!!!!POIOS mporei na mas krinei emas omws?egw xerw pws me tis uparxouses sunthukes h kathemia einai h kalyteri mana pou mporei.Poia mporei na erthei sth thesi mas kai na sugrithei?Mono emeis pragmatika xeroume poso agapame ta paidia mas kai poso kala ta megalwnoume.Sto finale ligo polu oloi fagame kai apo kamia ston kwlo h kai sfaliara ti pathame diladi?H mipws agapame ligotero ti mana mas epeidi sikwse kai to xeri tis kapoia fora?Otan o mikros mou megalwsei tha tou ta pw oti etrwge kai kamia kapote kai pisteuw pws tha gelame kiolas...Afhste pws hmaste kai perissotero hrwes apo tis mamades pou ergazontai..toulaxiston autes vgainoun kai ligo apo to spiti..polles fores to skeftomai kai auto.Tha thela na douleuw oxi mono gia oikonomiki enisxisi tis oikogeneias alla gia na leipw apo to spiti merikes wres.Sorry stis ergazomenes alla sas zileuw...Den einai swsti skepsi auti vevaia giati mporei na katigorithw gia kakia mana alla exw ftasei sta oria mou!An leipame apo to spiti tha ta pethumousame opws oi mpampades tous kai etsi tha lupomastan na ta malwnoume kiolas!Enw twra oli mera panw sou kollimena kapoia stigmi tha xefugeis etsi paei auto...kalh upomoni se oles mas
Ακριβώς τα ίδια περνάω και εγω....κοριτσακι 2,5 ετων και 3 μηνων μπεμπα...μονη σε ξενη πολη και μονη βοηθεια ο συζυγος μετα το μεσημερι...θηλαζω αποκλειστικα και η μεγαλη ειναι στον κοσμο της...βεβαια οφειλω να ομολογησω οτι καθως περναει ο καιρος αρχιζει και συνηθιζει λιγο στην ιδεα της μονιμης καταστασης του μωρου και η ζηλεια της ειναι σχετικα ελεγχομενη, αλλα θελει 24 ωρες το 24ωρο καποιον να ασχολειται μαζι της και το μωρο να το εχουμε πεταμενο σε μια ακρη...δεν μπορω να την στειλω και στον παιδικο σταθμο για να μην κουβαλαει ιωσεις στο σπιτι οσο το αλλο ειναι ακομη πολυ μικρο...ειναι μερες σχετικα καλες και αλλες μερες που θελω να πηδηξω απο το μπαλκονι...ολοι μου λενε να κανω υπομονη αλλα εχω σηκωσει κι εγω χερι στην κορη....δεν γινεται, ερχεται στιγμη που δεν το ελεγχεις...μην στεναχοριεσαι...υπαρχουν πολλες εκει εξω σαν εσενα σε απογνωση...
ΣΕ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΩ ΑΠΟΛΥΤΑ ΕΓΩ ΜΕ 4 ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΚΑΙ ΓΙΝΕΤΑΙ Ο ΑΠΟΛΥΤΟΣ ΠΑΝΙΚΟΣ...ΔΕ ΘΕΛΩ ΝΑ ΤΑ ΒΑΡΑΩ ΑΛΛΑ ΚΑΜΙΑ ΦΟΡΑ ΟΤΑΝ ΜΕ ΞΑΝΟΥΝ ΚΑΙ ΞΕΠΕΡΝΑΩ ΤΑ ΟΡΙΑ ΜΟΥ ΘΑ ΤΟΥΣ ΡΙΞΩ ΚΑΜΙΑ ΣΤΟΝ ΠΟΠΟ.....ΜΕΤΑ ΤΟ ΜΕΤΑΝΙΩΝΩ..ΑΛΛΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΛΛΗ ΕΙΜΑΙ ΣΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΚΑΙ ΤΟ ΕΝΑ ΕΙΝΑΙ 12 ΜΗΝΩΝ...ΠΟΣΑ ΝΑ ΑΝΤΕΞΩ?ΣΙΓΟΥΡΑ ΤΟ ΞΥΛΟ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΛΥΣΗ ΑΛΛΑ ΣΤΟ ΕΣΧΑΤΟ ΣΗΜΕΙΟ ΚΑΙ ΑΝ ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΟΥΝ ΜΕ ΤΙΠΟΤΑ ΑΛΛΟ ΝΑΙ ΘΑ ΦΑΝΕ ΜΙΑ...ΣΥΜΦΩΝΩ ΚΑΙ ΜΕ ΤΗ ΝΙΚΗ ΔΕΝ ΘΑ ΤΑ ΑΦΗΣΟΥΜΕ ΝΑ ΜΑΣ ΚΑΒΑΛΗΣΟΥΝ ΚΙΟΛΑΣ....
Ενα παιδακι που πεταει σταχτες και αναστατωνει ολο το σπιτι γιατι ετσι του καπνισε πρεπει να το αφησουμε ετσι???? Δεν ξερω... Ενα παιδακι που φερνει στα ορια νευρικης κρισης τη μαμα του που παρεπιπτοντως εχει να φροντισει ενα μωρακι πρεπει να μεινει να μας καβαλαει???? Διαβαστε το βιβλιο "μικροι τυραννοι ποτε πια" και ελατε να τα ξαναπουμε... Μας εφαγε η παιδαγωγικη, οπως τη φανταζεται η καθεμια... (και την εχω σπουδασει!!) και αφησαμε τα παιδια μας να μας καβαλησουν χωρις να δκεφτομαστε τι συνεπειες μπορει να εχει αυτο στη μετεπειτα ζωη τους. Πολυ μεγαλυτερες απο ενα χαστουκι. Δεν ειμαι υπερ της βιας. Θεωρω ομως το χαστουκι λυση. Εσχατη, αλλα λυση. Ας μην ξεχναμε οτι δικαιωματα εχει και το μικροτερο αδελφακι, οχι μονο το μεγαλο. Και ας μην ξεχναμε οτι πανω απο ολα η ηρεμια μας. Για να μπορουμε να τα μεγαλωσουμε σωστα.Και πανω απο ολα. ΠΟΤΕ μα ΠΟΤΕ δε δειχνουμε τις τυψεις μας στο παιδι γιατι τοτε, το χασαμε το παιχνιδι.
Εγώ πάντως θα συμφωνήσω μαζί σου...δεν αντέχω με τίποτα τα κακομαθημένα παιδιά. Δεν είναι δυνατόν να ανεχόμαστε τα πάντα απ' τα παιδιά μας. Βέβαια, θα μου πείτε ότι γι 'αυτή την απαράδεκτη συμπεριφορά του παιδιού φταίμε εμείς, γιατί εμείς κάναμε το βλαστάρι μας ανυπόφορο. Το ξύλο βέβαια δεν είναι λύση αλλά... Θυμήθηκα τώρα που είχα πάει πρόσφατα σε μια φίλη μου που μόλις είχε γεννήσει, μπήκα σπίτι της χαιρέτησα όλους και έσκυψα πάνω απ' το νεογέννητο για να το δω που κοιμόταν και αμέσως μετά μίλησα στην μεγαλύτερη της κόρη, 3 ετών. Τότε εκείνο άρχισε να ουρλιάζει "μην με κοιτάς, μην μου μιλάς!!" Έκανε σαν δαιμονισμένο γιατί ζήλευε όπως με ενημέρωσαν οι γονείς της. Έλεος!!
θα συμφωνησω και εγω μαζι σου απολυτα ομως.Προσπαθουν ολες να το παιξουν οι τελειες μαμαδες....πως εχουν τα παιδια σε σειρα αλλα τελικα δεν εχουν κανει απολυτως τιποτα...και ξερετε τι αλλο εχω παρατηρησει.....οτι αυτες που υποτιθεται εχουν σπουδασει την παιδαγωγικη.......εχουν παντα θεμα με τα παιδια τους.το λεω απο καταστασεις σε φιλικο μου περιβαλλον.....
Πόσο μα πόσο σε καταλαβαίνω!Το πέρασα κι εγώ αυτό το μαρτυρικό στάδιο με δύο κόρες με 16 μήνες διαφορά μεταξύ τους.Καμια βοήθεια κι εγώ πλην του συζύγου που πραγματικά όταν ήταν σπίτι έκανε ότι μπορούσε.Η περίοδος εκείνη για μένα είναι η μελανότερη της ζωής μου αλλά να είσαι σίγουρη ότι σταδιακά τα πράγματα βελτιώνονται.Δεν είναι μόνο ότι τα παιδιά θέλουν το καθένα τα δικά του αλλά ότι και το σώμα σου ακόμη είναι κουρασμένο από τις εγκυμοσύνες και οι ορμόνες χορέυουν τσιφτετέλι.Όταν ανακτήσεις πάλι τις δυνάμεις σου κι ο μικρός αποδεχτεί το μωράκι θα γίνουν όλα πιο εύκολα.Έχεις απόλυτο δίκιο ότι καλά είναι τα λόγια αλλά οι πράξεις δύσκολες.Όταν έφτανα εκτός εαυτού έβγαινα στο μπαλκόνι κι έπαιρνα βαθιές ανάσες ακόμα κι όταν η μεγάλη μου οριόταν από μέσα.Ειλικρινά το προτιμούσα γιατί ηρεμούσα κι εγώ κι αυτή αλλιώς δεν θα μπορούσα να το διαχειριστώ. Όσο για τον φούσκο,τυχερή η μάνα που δεν χρειάστηκε να τον ρίξει ποτέ! Νομίζω ότι πια έχουμε φτάσει στο άλλο άκρο.Άλλο πράμα το ξυλο και απόλυτα καταδικαστέο κι άλλο ένα χαστούκι για να επανέλθει στην τάξη όταν παραφέρεται επίτηδες και τονίζω το επίτηδες!!!Μακάρι να αποφεύγεται κι αυτό αλλά δεν καταδικάζω τη μάνα που μια φορά στη ζωή της δεν άντεξε.Προς θεού άνθρωποι είμαστε κι εμεις με αδυναμίες,καμιά μας δεν είναι τέλεια όλες παλέυουμε για το καλύτερο των παιδιών μας.Να σου ζήσουν και κουράγιο,έρχονται καλύτερες μέρες θα το δεις!
Δενα θα σε μαλωσει καμμια και θα βρεις συμπαρασταση ανθρωπος εισαι και οι ρομποτ δεν θα πω καλα εκανες αλλα θα καταλαβω γιατι το εκανες πραγματικα θες καποια βοηθεια γιατι ειναι τα μικρα σε ηλικιες μικρες υπομονη κ θ αμεγαλωσουν ............ μανουλα διδυμων 7 ετων..............
exo xasi k ego tin psixremia mou kai to exo metaniosi.Kapies fores pou to toy thimizo ego k tou leo signomi apadai..mama pote den thimame... kane ipomoni k oposdipote bres voithia sto spiti gt tha tin xasis pali tin ipomoni sou k tha exis pali ta idia...tha iremisis otan ftasi ta 5 xronia peripou!!!!!
Είναι από τις μεγαλύτερές μου φοβίες. Να με νευριάσει τόσο που στο τέλος να τον χτυπήσω. Υπομονή κορίτσια...
oxi de tha to thymatai to xastouki prospathise na exeis ypomoni polli ypomoni na thymasai oti den einai enilikas, einai ena mikro paidaki, kai de mporeis na perimeneis orimi symperfora enilika na eisai aystiri mazi tou, alla xoris fones den eisai, oute i proti oute i teleytaia me dyo mikra paidakia, kai xoris eksoteriki voitheia , alla einai efikto oso pernaei o kairos tha organotheis kai tha xereis ti na perimeneis kai tha ginetai stadiaka pio eykolo.
Έχετε απόλυτο δίκιο και οι 2 και να μην αισθάνεστε τύψεις. Έγω έχω 1 παιδάκι στα 2,5 αλλά είναι τόσο ταλιμπάν που ξέρω σίγουρα, πως σε περίπτωση που μου ερχόταν ένα δεύτερο θα ήμουν στην ίδια κατάσταση με σας. Το θέμα δεν είναι μόνο πόσα παιδιά έχεις, το θέμα είναι ΤΙ παιδιά έχεις. Έχω κολλητή φίλη με 4 παιδιά που στο σπίτι επικρατεί σχετική ηρεμία και όχι γιατί το έχει προσπαθήσει. Μόνη της το έχει παραδεχτεί. Τα 3 παιδιά της είναι ήσυχα από την φύση τους και το 1 που είναι λίγο πιο ζωηρό το κουμαντάρει απόλυτα γιατί δεν έχει τα άλλα 3 να της διαλύουν το σπίτι. Και έχω φίλη με 2 παιδιά που είναι έτοιμη για το τρελάδικο, γιατί και τα 2 είναι παιδιά υπέρζωηρά και ατίθασα. Σε μερικά ελάχιστα χρόνια που θα ξεπεταχτούν και τα μικρά θα είστε οι πιο ευτυχισμένες μανούλες του κόσμου. Υπομονή!!!
σε κατανοω απολυτως.Εχω 3 παιδιακια 7,5χρ 6χρ και 2 χρ!!!Ο μεγαλος μου γιος ειναι πολυ ζωηρος...και οπως φαινεται και ο μικρος ακολουθει τα χναρια του μεγαλου.Εχω σηκωσει και εγω καποιες φορες να χτυπησω τα παιδια μου αλλα μετα το μετανιωνω......ο συζυγος δεν με βοηθαει και οι γιαγιαδες ουτε για συζητηση.Δεν μπορουν να καταλαβουν πως και εσυ εισαι ανθρωπος και χρειαζεσαι βοηθεια, να βγεις λιγο εξω, να ξεκουραστεις!!!τα αυτονοητα δηλαδη..... προσπαθησε να κρατας την ψυχραιμια σου....και αν πιστευεις πως χρειαζεται να μιλησεις με καποιον πιο ειδικο καντο μην φοβηθεις.......το εχω σκεφτει και εγω πολλες φορες!!!!δε ξερω τι αλλο να σου πω....υπομονη!!!!
Περιγράφεις την κατάστασή μου ακριβώς! Ο μικρός μου είναι τριών μηνών και ο μεγάλος κοντεύει τρία. Μόλις τελείωσε η άδεια του άντρα μου άρχισαν τα...όργανα. Βοήθεια και εγώ δεν έχω από πουθενά, γιαγιάδες δεν υπάρχουν και η μοναδική μου αδελφή σε άλλη πόλη... Και δεν υπάρχει και δυνατότητα απασχόλησής του, άρα τι μας μένει? Εγώ και ο άντρας μου... Η εικόνα αυτή της μαμάς σε πανικό να τρέχει ξεστήθωτη μέσα στο σπίτι και δυο μωρά να ουρλιάζουν μου είναι τόσο γνώριμη! Φαντάσου τώρα να μένεις και για μέρες μόνη στο σπίτι μαζί τους γιατί ο σύζυγος απουσιάζει λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων! Σχιζοφρένεια! Έρχονται μέρες που παρακαλάω να δω έναν άνθρωπο, κάποιος να μου χτυπήσει το κουδούνι κι ας είναι έμπορος κι ας είναι οτιδήποτε. Ήρθαν στιγμές που σκέφτηκα να διακόψω το θηλασμό γιατί ένιωθα πως δε γινόταν διαφορετικά. Τόσο αβοήθητη λέμε... Τώρα τα πράγματα έχουν κάπως ηρεμήσει κι αυτό γιατί μπήκαμε σε ένα ρυθμό, αλλά μερικές μέρες είναι πραγματικά μαρτυρικές. Νιώθω σαν τον κατάδικο με τη σιδερένια μπάλα στο πόδι. Έρχεται ο καλός μου το μεσημέρι και αναλαμβάνει, πέφτω για ύπνο ξερή, χωρίς να έχω κάνει κάτι, χωρίς καλά καλά να μαγειρέψω πολλές φορές. Περιμένω κατά τα μεσάνυχτα που κοιμούνται για να ασχοληθώ με το σπίτι μου και τις δουλειές... Συχνά πάει και 4 το πρωί να πέσω για ύπνο και στις 8 πάλι στο πόδι που ξυπνάει ο πρώτος... Όπως βλέπεις δεν είσαι η μόνη.. Όσο για το χαστούκι, ε ναι λοιπόν, κι εγώ του εχω δώσει και πάνω από μία φορές μάλιστα (ξέρω καλά τις τύψεις που ακολουθούν, κι ακόμα ξέρω πως είναι αντιπαιδαγωγικό, όμως πραγματικά υπάρχουν στιγμές που δεν υπάρχουν περιθώρια διαπαιδαγώγησης με άλλον τρόπο, πχ εμένα ετοιμαζόταν να γκρεμίσει μια ντάνα πιάτα τα οποία θα έπεφταν στο κεφάλι του με ανυπολογιστες συνέπειες κι είχε πεισμώσει τόσο πολύ για να το κάνει που το τελευταίο δευτρόλεπτο τον απέτρεψα με ένα χαστούκι, ναι, ντρέπομαι κι εγώ που το λέω αλλά ορισμένες φορές φτάνω στα όρια μου, τα ξεπερνώ μπορώ να πω και αδυνατώ να διαχειριστώ μια κατάσταση με ήρεμο τρόπο. Εν πάση περιπτώσει ο αναμάρτητος πρώτος το λίθο βαλέτω. Αν έχει κάποιος να μου προτείνει μια αποτελεσματική λύση στο πρόβλημά μου, οκ. Πραγματική λύση όμως, γιατί από θεωρίες έχω χορτάσει, στην πράξη είναι τα δύσκολα... Μια ακόμα μαμά σε απόγνωση με δυο μωρά,ένα απόλυτα εξαρτημένο κι ένα τρελαμένο από τη ζήλεια, χωρίς βοήθεια, κλεισμένη σε ένα σπίτι. Η ζωή είναι δύσκολη πολλές φορές κι ο χρόνος ασήκωτο φορτίο αλλά ελπίζω κάποτε να ανταμοιφθούμε!