Φυλακή
Πριν γνωρίσω την Ολιβ, που είναι η τελευταία μου, η τελειωτική και τέλεια αγάπη και έρωτάς μου, είχα γνωρίσει κι άλλους έρωτες. Μικρούς, μεγάλους, περαστικούς, αμοιβαίους, μονοσήμαντους… Ολες αυτές τις σχέσεις μου τις θυμάμαι με τρυφεράδα.
Ολες πλην μιας.
Γιατί;
Επειδή κάθε φορά που την άκουγα να έρχεται ή μου τηλεφωνούσε βαριόμουνα απίστευτα πολύ.
Την έλεγαν Μαρίνα, ήταν όμορφη, αλλά όχι σέξι και αυτά που έλεγε ήταν προφανή.
Εμεινα μαζί της 2 χρόνια.
Βασικά η κοπέλα δεν μου έκανε κάτι κάκο.
Ούτε κάτι καλό.
Δεν μου έκανε τίποτα.
Ούτε καλό ούτε κακό.
Όμως όταν είμασταν μαζί, πνιγόμουν.
Πήγαινε κάπου και δεν ενδιαφερόμουν να μάθω πού θα πάει.
Πεινούσε και δεν έτρεχα να μαγειρέψω.
Ανησυχούσε και δεν ανησυχούσα που ανησυχούσε.
Αργούσε και κοιμόμουν.
Αν μου’χε κάνει κάτι;
Όχι! Απλώς δεν με ένοιαζε ακόμα και αν μου’χε κάνει.
Κάποτε ειχαν πει στον ποιητή Χριστιανόπουλο ότι ο Ελύτης τον αγαπούσε πολύ.
Η απάντηση του ήταν κάτι από ξυνισμένη φατσα.
– Μα δάσκαλε, εκείνος σας αγαπούσε… επέμενε ο δημοσιογράφος.
– Και ποιος σας είπε ότι είναι υποχρεωτικό επειδή σ’ αγαπάνε να αγαπάς και σύ; Αυτά τα πράγματα δεν γίνονται υποχρεωτικά αμοιβαία.
Όταν χωρίσαμε ένιωσα τρομερή ανακούφιση. Αργότερα παντρεύτηκε κάποιον. Τον συνάντησα τυχαία στον δρόμο. Δεν μπορείτε να φαντασθείτε πόσο τον συμπάθησα… που δεν ήμουν αυτός.
Διάβασα την ιστορία της μαμάς Χ. με τίτλο «Βοήθεια πνίγομαι»
Πολλοί άνθρωποι φοβούνται τη μοναξιά.
Η μεγαλύτερη απειλή για μεγάλο αριθμό ατόμων είναι: «Θα φύγω και θα σε αφήσω μόνο/η!»
Εχω δει ανθρωπους να πέφτουν στα γόνατα για να μη μείνουν μόνοι. Ακόμα και αυτούς που οι αναμνήσεις στην ενδεχόμενη (επερχόμενη) μοναξιά θα τους ανατρίχιαζαν.
Εκ πείρας σας λέω ότι χίλιες φορές μόνος για 100 χρόνια σε ένα ανήλιο δωμάτιο, πάρα 5 χρόνια παρέα με κάποια –που δεν θέλω- σε έναν ηλιόλουστο διαμέρισμα.
Ποτε μα ποτέ δεν άκουσα την Ολιβ να βάζει το κλειδί στην πόρτα και το πίσω μέρος του μυαλού μου να σκέφτηκε: «Φτού! Ήρθε!»
Ποτέ μα ποτέ δεν με ακούμπησε και ο εγκέφαλος μου έστω και στιγμιαία να ούρλιαξε: «ΜΗΗΗΗΗ!»
Ποτέ μα ποτέ δεν μου παραπονέθηκε ότι έχει πονοκέφαλο και να μην ένιωσα πονοκέφαλο.
Ποτέ μα ποτέ δεν μου είπε: «Πεινάω» και να μην άνοιξα το ψυγείο (ή έστω τη λίστα με τα delivery).
Γι’ αυτό κάναμε παιδί μαζί και κάθε φορά που με φωνάζει (έχοντας την Αθηνά μας αγκαλιά) «μπαμπά!», τρέχω να γίνουμε 3, ο,τι και να κάνω…
Η ζωή δεν έχει πάντα απλούς κανόνες.
Εχει και περίεργους.
Καλύτερα να είστε με κάποιον που σας βασανίζει, αλλά τον θέλετε, παρα με κάποιον που σας λατρεύει και δεν τον θέλετε.
Η ζωή είναι ένα παράθυρο με θέα.
Τι νόημα έχει να είναι κλειστα τα πατζούρια;
Μάνος
[divider]
Ο Μάνος Αντώναρος είναι ο μπαμπάς της Αθηνάς και του Αρχέλαου.
Είναι δημοσιογράφος.
Θα τον βρείτε εδώ στο eimaimama αλλά και στο προσωπικό του blog στο gazzetta.gr
Μια ζωη επαιρνα, χωρις να δινω. Πηρα πολλη αγαπη απο τις σχεσεις μου. Τοση πολλη που την βαριομουν. Και εφευγα. Ωσπου γνωρισα εναν ανθρωπο που με ξεζουμισε αλλα ημουν ευτυχισμενη γιατι επιτελους ενιωθα κ εγω. Εδινα με ολη μου την ψυχη. Κουραστηκα ομως κ εφυγα. Γιατι οπως πολυ ωραια ειχα διαβασει, ερωτας χωρις ανταποκριση, δεν ειναι ερωτας αλλα εμμονη. Και μετα γνωρισα τον αντρα μου. Οπου εδινα εγω, αλλα ταυτοχρονα επαιρνα. Που δε βασανιζα κ δεν βασανιζομουν. Ε τι να πω, αυτος ειναι ΕΡΩΤΑΣ! Παρολα αυτα χαιρομαι που περασα απο ολα τα σταδια. Και πιο πολυ ευχαριστω την τελευταια μου σχεση πριν παντρευτω. Γιατι αν δεν ειχα ταλαιπωρηθει ποτε κ εγω, δε θα εκτιμουσα αυτο που μου ηρθε αργοτερα. Τον αντρα μου.
Ειναι σκληρο για εκεινον που τον νιωθουν "παρενθετο", το ποιο δικαιο ειναι να φευγει χωρις επιστροφη.
Mάνο, με κούφανες με το "Καλύτερα να είστε με κάποιον που σας βασανίζει, αλλά τον θέλετε, παρα με κάποιον που σας λατρεύει και δεν τον θέλετε." Το διάβασα στο fcb σαν απόσπασμα του κειμένου χωρίς να ξέρω ποιος το έχει γράψει και αμέσως σκέφτομαι νεαρή κοπέλα παντρεμένη με ένα πολύ καλό παιδί που το βαριέται και λέει αυτό το πράγμα. Και είμαι έτοιμη να διαβάσω την ιστορία και βλέπω Μάνος. Την είχα ξαναδιαβάσει, αλλά δε θυμόμουν καθόλου αυτή την πρόταση. Και τα δύο είναι εξίσου χάλια. Έχω βρεθεί και στα δύο και δεν μπορώ να διαχωρίσω ποιο είναι χειρότερο. Το πρώτο σου φαίνεται καλό αλλά σκέψου ότι κάποια στιγμή θα βαρεθείς να σε βασανίζει ο άλλος και αυτό το "τον θέλεις" όλο και θα ξεθυμαίνει. Μην τα λες αυτά ποτέ, γιατί κάτι τέτοια πιστεύουν κάτι ερωτευμένες ρομαντικές ψυχές και δεν αντιλαμβάνονται την παγίδα. Ο έρωτας είναι πολύ ωραίο πράγμα αν είσαι τυχερός και πέσεις σε καλό άνθρωπο. Επειδή, όμως, τα φαινόμενα πολλές φορές απατούν καλύτερη η λίγη λογική από τον απόλυτο έρωτα. Υπάρχουν και αυτοί που άλλα λένε & κάνουν πριν και άλλα μετά. Και το "σε βασανίζει" δεν έχει ποτέ καλή κατάληξη. Όποιος στέκει καλά συναισθηματικά και ψυχολογικά δεν έχει ανάγκη να βασανίσει τον άλλον στο ελάχιστο. Δεν μπορεί καν να το κάνει γιατί η πρώτη του σκέψη είναι τι επίπτωση έχει η κάθε του πράξη στον άλλον. Τέτοιους άντρες να ψάχνεται κι αφήστε τα πολλά ρομάντζα. Να σου πω το δικό μου να μείνεις με το στόμα ανοιχτό. Το απόλυτο love story. Κατάληξη? Δεν ξέρω ακόμη, αλλά προς το κακή το βλέπω.
poli omorfo ke alithino :-)
Πολύ ωραίο και ειλικρινές κείμενο. Βρίσκω πολλά κοινά στη σχέση που βιώνω. Και οι δυο μας λεμε οτι αγαπάμε ο ένας τον άλλο αλλά συνέχεια τσακωνόμαστε και νευριάζει ο ένας τον άλλο.Επισης εχουμε ξενερώσει και οι δύο και περισσότερο εκείνος.Ομως δεν χωρίζουμε.Εγώ παρακάλεσα να μεινει, το έκανε απο αγαπη λεει κ οχι απο λύπηση αλλά βλέπω οτι εχουμε πέσει και οι δύο. Μέσα απ το κείμενο διαπιστώνω οτι δεν τον απασχολεί που ειμαι, ποτέ δεν τηλ να δει αν είμαι καλά, συναντιόμαστε σπίτι και δεν δείχνει καμία χαρά, αντίθετα περιμένει εμένα να δει αν κανω χαρές και τον φιλήσω. Ολο εμενε περιμένει να δει λεει κ ανάλογα θα πράξει. Ειμαι μπερδεμένη και δεν ξέρω που να μιλησω. Και η δημοσιοποίηση έστω και πίσω από ένα ψευδώνυμο με αγχώνει κάπως. Αν υπήρχε τροπος καπου να απευθυνθώ θα θελα τη βοήθειά σας.
ΑΠΛΑ ......... ΥΠΕΡΟΧΟ!!!
Η ζωή είναι μικρή πολύ μικρή... πρέπει να τη ζεις κάνοντας πράγματα που θέλεις και σε κάνουν ευτυχισμένο!!! μοναξιά??? σε μερικούς αρέσει και η μοναξιά... Άλλα αν φοβάσαι την μοναξιά και μένεις με κάποιον μονό και μόνο για να μην μείνεις μόνος τότε φαντάσου την μοναξιά που θα νιώθεις κάθε μέρα δίπλα του... Μου άρεσε πολύ που εκμυστηρεύτηκες και δημοσίευσες την ιστορία σου σίγουρα ένα μεγάλο ποσοστό ανθρώπων (όπως και εγώ μέσα σε αυτό) έχουν βρεθεί σε μια τέτοια σχέση απλά δεν το παραδέχονται ή χειρότερα δεν το έχουν καταλάβει... καλή χρονιά να χαίρεσαι τα κορίτσια σου!!!!
εύχομαι ολόψυχα αυτό που λες να μπορείς να το πεις και μετά από πολλά πολλά χρόνια. εγώ πάλι, ερωτεύτηκα τρελά και νομίζω ότι και με ερωτεύτηκε ο άνθρωπος που παντρεύτηκα, αλλά για λόγους που προσωπικά δεν μπορώ να ξεδιαλύνω, ο γάμος μας υπάρχει χωρίς να υπάρχει πια. δεν τίθεται θέμα σογιού, τρίτου προσώπου ή οτιδήποτε άλλου σημαντικού. νομίζω ότι σαν ερωτευμένος μιλάς εκ του ασφαλούς. ο έρωτας όμως, το ίδιο καμιά φορά και η αγάπη, δεν είναι σίγουρο ότι αντέχει στον χρόνο, αν και σου εύχομαι να με βγάλεις οπωσδήποτε ψεύτρα. το θέμα είναι ότι ο χρόνος είναι σαρωτικός, γιατί ο δικός μας έρωτας πολλές φορές έμοιαζε βγαλμένος απο το πιο αισθησιακό και αγαπησιάρικο βιβλίο της ανθρωπότητας. αυτό όμως δεν πιστεύουν όλοι οι ερωτευμένοι; δεν είναι ότι δεν τον αγαπώ, αλλά ότι δεν με αγαπάει για λόγους δικούς του, τους οποίους οφείλω να σεβαστώ. απλώς υπάρχει ένα υπέροχο παιδί που δεν με αφήνει να προχωρησω κι αυτό συμβαίνει με την καλή έννοια φυσικά. δεν φοβάμαι μήπως μείνω μόνη, γιατί αυτό ανήκει σε πρώτες φάσεις του έρωτα και όχι στον επίλογο του επίλογου. δυστυχώς, ο χρόνος αποκαλύπτει πως ούτε η κοιλιά με τα έντερα δεν κάνει χωριό. δυστυχώς.
Καλά τα λές (τα γράφεις!). Πάντα, όμως, υπάρχει κάποιος λόγος για όλα. Και σε κάθε περίπτωση είναι υποκειμενικός. Εύχομαι όλες και όλοι να επιλέγουμε να κάνουμε οικογένεια με το άτομο που πραγματικά μας γεμίζει, μας συμπληρώνει.
Δεν νομίζω ότι μπορεί κανείς να διαφωνήσει στο γεγονός ότι δεν υπάρχει κανένας, μα ΚΑΝΕΝΑΣ λόγος να μένεις μ'έναν άνθρωπο που δεν σε αφορά...στην βάση συμφωνούμε απόλυτα.αλλά...όταν είσαι 20 χρονών,που δεν έχεις βρει τα θέλω σου και δεν έχεις διαμορφώσει τον χαραχτήρα σου,ένας παράφορος έρωτας που μπορεί να είναι και καταστροφικός και βασανιστικός,είναι μέσα στο παιχνίδι..μεγαλώνοντας,φαντάζομαι μπαίνουν κριτήρια.και δεν εννοώ κριτήρια συμβιβασμού,εννοώ κριτήρια πιο υψηλά και σημαντικά,πάντα έχοντας σαν βάση τον αμοιβαίο έρωτα βέβαια.πιστεύω πως το να είσαι με έναν άνθρωπο που νιώθεις ότι σε βασανίζει και παρ΄'όλ'αυτά να μένεις,ειδικά όταν πια έχεις "σχηματιστεί" σαν άνθρωπος,δείχνει έλλειψη αυτοεκτίμησης.πρέπει να είμαστε με ανθρώπους που μπορούμε να πάρουμε και να δώσουμε απλόχερα,ειδικά σε σχέσεις ζωής...μου κάνει κόλλημα και εμμονή να μένεις μ'έναν άνθρωπο που να λες ότι τον αγαπάς αλλά να νιώθεις ότι βασανίζεσαι..φαντάζομαι να μην το εννοεί έτσι το κείμενο αλλά απλά το αναφέρω.είμαι από τα άτομα που έχουν μεγάλο θέμα με την δέσμευση..και μόνο η σκέψη του γάμου με κούραζε..κι όμως είμαι παντρεμένη μ'έναν άντρα που ερωτεύτηκα πολύ κι έχω μια αστερίνα και είμαι πολύ ευτυχισμένη.δεν ξέρω πόσο θα κρατήσει,δεν ξέρω αν θα μεταλλαχτεί η θέση μου για τον γάμο(!),πάντως το ζω και είμαι καλά γιατί έχω δίπλα μου έναν άνθρωπο που δεν αισθάνομαι ότι με βασανίζει και σίγουρα δεν με φυλακίζει!μακάρι να νιώθω έτσι συνέχεια.Όσον αφορά το κείμενο της κοπέλας με αφορμή το οποίο έγιναν τόόόόσα σχόλια...τι να πω..κακώς πιστεύω μπήκε στην ιστορία να κάνει οικογένεια με έναν άνθρωπο που απ'την αρχή δεν την αφορούσε...για κείνη περισσότερο δηλαδή..αλλά ποια είμαι στην τελική να κρίνω τις ανάγκες του καθενός κάθε στιγμή..αφού έτσι ένιωσε,έτσι έπραξε.είναι φοβερό και σκληρό όμως την σημερινή εποχή κι αφού συνειδητοποίησε ότι δεν τραβάει,να βασανίζει κι άλλο τον εαυτό της με "πρέπει"...ας δώσει μια ευκαιρία στον εαυτό της και στην οικογένεια της(γιατί ό,τι και να αποφασίσει οικογένειά της θα είναι πάντα)να είναι πραγματικά αληθινή..ό,τι κι αν σημαίνει αυτό και με όποιο κόστος. Συμφωνώ ότι η ζωή είναι ένα παράθυρο με θέα... αλλά ας μην ξεχνάμε ότι εμείς είμαστε αυτοί που ανοιγοκλείνουμε τα παντζούρια..κάθε στιγμή...ανάλογα με την στιγμή...και οι "γειτονες" καλά θα κάνουν να μην κρυφοκοιτάνε στο παράθυρό μας!
aaxxxxx ti mou thimisate.... exw uparksei kai egw se paromoia sxesh, to diastima pou eixa xwrisei me ton arravoniastiko mou,mou elege erxomai na se dw kai skeytomoun giati pali???????? zouse ton teleio erwta kai ekane polu megala oneira gia emas...egw....to antitheto, den thn krathsa kairo,4 mhnes oloi kai oloi, otan tou eipa telos, den tha to ksexasw pote, eniwsa oti efugan apo thn plath mou 10 kila varo, mporei kai pio polla. meta apo arketo kairo ta ksanavrikame me ton arravoniastiko mou kai twra imaste pantremenoi me ena aggeloudi anamesa mas kai perimenoume kai to deytero!
και γώ είχα μια παρόμοια εμπειρία...σαν και σένα...χτυπούσε το κινητό και ήθελα να το πετάξω στην τουαλέτα...ευτυχώς που δεν ειχε καμία κατάληξη...δυστυχώς όμως όταν το τέλειωσα μετά απο λίγο καιρό...τον πλήγωσα απιστευτα πολύ...όμως όταν ξεκινάς κάτι με έναν άνθρωπο..ακόμα και φίλος σου να είναι...δεν μπορείς να ξέρεις αν θα βαρεθείς σε 5', αν θα νοιάζεσαι....και το χειρότερο;;;;;;;δεν ξέρεις αν είσαι εσύ αυτός που ο άλλος δεν θέλει να βλέπει...
ωραία,αλλά γιατί τη βγάζεις πρόγραμμα,λέγοντας το όνομά της και λεπτομέρειες για τη σχέση π.χ. μείναμε μαζί 2 χρόνια δίνοντας το δικαίωμα σε αυτούς που σας γνώριζαν να την αναγνωρίσουν;δεν νομίζω πως θα ήθελες σε άλλο σάιτ με την επισκεψιμότητα αυτού εδώ να μίλαγε έτσι κάποιος για την ολίβια ας πούμε (συγνώμη ολίβια που χρησιμοποιώ εσένα στο παράδειγμα).φάουλ φίλε μου...
Βρε συ Μαργαρίτα, πώς πίστεψες ότι το όνομα είναι πραγματικό;
που γράφεις ή έστω εννοείς πως δεν είναι το ονομά της;προφανώς δεν ζητάω απάντηση αγαπητέ Μάνο
Καλσπέρα...θα σας πώ σύντομα μια ιστορία....Οταν γνώρισα τον άντρα μου ήμουν 16 χρονών και θεωρούσα ανέφικτη την οποιαδήποτε δέσμευση,ήμασταν φίλοι αλλά τίποτε άλλο.Οι δρόμοι μας χωρίσαν και εκείνος παντρεύτηκε,'εκανε παιδια...εγώ εξακολουθούσα να είμαι φανατική εργένισσα.Κάποια στιγμή γνώρισα κάποιον,η όλη 'υπαρξη μου,μου φώναζε "όχι..είναι λάθος άνθρωπος,είναι φυλακή,είναι φρίκη!!!!!"Κάναμε ένα παιδί μαζι και λιγους μήνες μετά του είπα να χωρίσουμε...τι ανακούφιση ένιωσα όταν έφυγε απο την ζωή μου δεν μπορώ να σας περιγράψω και ας έιχα ένα παιδί να μεγαλώσω μόνη μου....το γεγονός ότι απο την γέννηση του παιδιού και μέχρι που πήγαμε στα δικαστήριο(δυστηχώς..)έζησα κυριολεκτικά με μια τυρόπιτα κάθε μέρα και εκείνος δεν έδινε "δεκάρα"(και δεν εννοώ χρηματική δεκάρα,εννοώ συναισθηματική)για το παιδί του και μέχρι σήμερα που είναι 6 χρονών το βλέπει μόνο σαν "μέσο"για να με βλάψει,απλά δικαιώνει την απόφαση μου να τον αφήσω. Παντρεύτηκα φέτος και έχω και ένα ακόμα παιδάκι απο τον άντρα που γνώρισα στα 16 μου.....δεν θα μπορούσα να ζητήσω τίποτε άλλο απο υγεία για την οικογένεια μου στον θεό....το "παράθυρο μου έχει την ομορφότερη θέα...την οικογένεια μου"Καλές γιορτές σας εύχομαι.....με αυτούς που αγαπάτε και σας αγαπούν πραγματικά,χωρίς να σας βασανίζουν.
Καταρχην να ευχηθω το ονομα της πρωην να μην ειναι το αληθινο, γιατι θα χτυπαει το κεφαλι της στον τοιχο η κοπελα... Θα συμφωνησω μαζι σου σε ολα, μα σε ολα. Θα σου πω ομως κατι: εσυ κι εγω που βιωνω εναν γαμο με παιδια σαν το δικο σου και της Ολιβ, "ευκολα" τα λεμε αυτα. Κι εγω παντα "διαφημιζα" στις φιλες αυτες ακριβως τι αποψεις και τους ελεγα και το ποσο ευκολα εφευγα απο σχεσεις τετοιες. Τωρα που εχω παιδια ομως με εναν ανθρωπο και πλεον το ζητημα δεν ειναι αποκλειστικα δικο μου (δε γουσταρω, παιρνω το καπελακι μου και γεια σας), τωρα που βλεπω στα ματια της κορης μου τη λατρεια προς τον πατερα της, τωρα που ξερω οτι αποφασιζοντας, αποφασιζω και για αλλους χωρις να μπορουν να ερωτηθουν, τωρα.... Τωρα δεν τα λεω πια τοσο ευκολα ολα αυτα.
είναι σημαντικό οι γονείς να δίνουν στο παιδί το μήνυμα ότι αγαπάνε και σέβονται την ζωή τους. οι γονείς θύματα προωθούν είτε το ρόλο του θύματος είτε αφήνουν μία πικρή γεύση στο παιδί τους ως ενήλικα πια για την οικογένεια ή τις σχέσεις. όταν κάνεις παιδί απλά πρέπει να δώσεις κάποιες ευκαιρίες στον άλλον αλλά και να δεις και συ μήπως είναι λάθος. είναι σημαντικό πάντως για τα παιδιά όχι μόνο να έχουν έναν "καλό" πατέρα ή μια καλή "μητέρα" αλλά να αφουγκράζονται και ότι οι γονείς τους αγαπιούνται και να υπάρχει τρυφερότητα.
Να το πουμε πιο απλά. Με το ζόρι παντρεια ούτε (πρεπει να) γίνεται, ούτε (πρεπει να) κρατιέται.... Αν θες να χωρίσεις, χώρισε, ζήσε την ζωή σου, πετα ελευθερα απο το ανοιχτό παραθυρο και όλα αυτα, αλλά βρεστα με τον αλλον γονέα πρώτα. Κι οταν λέμε βρέστα, εννοούμε να εχεις συνειδητοποιησει πως εχει τα ΙΔΙΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ και ΥΠΟΧΡΕΩΣΕΙΣ με σένα, θα παίζονται οι ίδιοι ρόλοι πάνω κάτω που παίζονται και όταν οι γονεις ειναι μαζί, υπάρχει ελευθερη επικοινωνια, άψογη συνεργασία, κοινό μέτωπο, τουτέστιν ένα ευτυχισμένο διαζύγιο. (Σε κάτι ταινίες το χω δει να γίνεται... σουηδικές νομίζω :P) Θα μου πεις αν τα χες όλα αυτά, δεν θα 'χες κι εναν ευτυχισμένο γάμο; Απ' οτι φαίνεται όχι... Καμια φορά καποιοι άνθρωποι πρεπει να παραμενουν γκόμενοι και να μην περάσουν στην πίστα με τα "κοινά αποκτήματα" γιατί όταν σου τελειώσει με τον γκόμενο μετά απο λίγο ξεχναν και οι δυο ότι ήταν κάποτε μαζί , με τον συζυγο και ειδικα με τον γονέα του παιδιού σου, όσο και να το θες, δεν... Δηλαδή όλη τη δουλεια που θα πρέπει να κανεις για να κρατησεις μια ευτυχισμένη οικογένεια με τους δυο γονεις μαζι, θα πρέπει να την κανεις και με το παραπάνω για να την κρατήσεις και με τους δυο γονεις ΧΩΡΙΑ... Χιλιοειπωμενα πράγματα και αυτονόητα ίσως, αλλα στην πραξη "θελει μαγκια"... Κι αυτό ισχυει και για τους αντρες και για τις γυναίκες. Φύγε και ασε τον αλλον καλυμμένο και χωρίς πικρία γιατί αλλιως θα σου γ@μησει τη ζωή και αρα και το παιδι όσο πρόβατο, θύμα, καλόβολος και να 'ναι και όσο δυναμικός, κολοπετσωμένος, "ξυπνοπουλι" και να 'σαι (γιατι αν οι γονεις είναι "κομματια" όσο και να κανουν τον καραγκιόζη στο παιδί, το παιδί τα ξέρει όλα).
To εχω παθει και εγω αυτο με αντρα.. Δε με ενοιαζε που ηταν, αν δεν συναντιομασταν κανα δυο μερες που η παιδικη του φιλη πηδαγε επανω του και τον αγκαλιαζε.. Εαν και αυτος φαινοταν να ενδιαφερετε, παρατηρουσε τα παντα επανω μου.. ακομα και ασημαντα πραγματα οπως τι χρωμα νυχια ειχα και τα σχεδιακια που εκανα ή το οτι δεν συναντιομασταν 2 μερες στη σειρα! και καποια αλλα πραγματα που προσεχε και μου τα ελεγε.. εγω παλι πληρη απαθεια.. δε ξερω γιατι αλλα μπορω να πω πως ειναι ο μονος αντρας που δεν ερωτευτηκα ποτε εστω και λιγο... τον χωρισα γιατι ειχα αρχισει να βαριεμαι πραγματικα (εαν και προσπαθησα να περασω καλα μαζι του, απλα δε μπορουσα) και σκεφτηκα οτι ετσι μπορει να βασανιζω και τον ιδιο χωρις να το βλεπω ή να το ξερω.. δε μου εκανε κατι για να αξιζει την αδιαφορια μου.. αντιθετος ηταν πολυ καλος μαζι μου..
Διαβάζω και ξαναδιαβάζω την φράση: Ναι! Αλλά αν υπάρχει παιδί... Τι πάει να πει ρε παιδιά αν υπάρχει παιδί? Ότι πάει η ζωή μας, τέλειωσε?? Ωραία λοιπόν , ας μπούμε και σε μια κάσα να μας θάψουνε κατευθείαν! Η ζωή συνεχίζεται,αν με τον πατέρα του παιδιού σου είσαι οκ , μια χαρά! Αν δλδ υπάρχει παιδί και υπάρχει και ένα τέρας για πατέρας, ναρκωμανής ή μέθυσος, που κακοποιεί ή απατάει, δλδ τότε δεν μας πειράζει που υπάρχει παιδί να φύγει η κοπέλα!! Συγνώμη αλλά δεν το δέχομαι! Πολύ σωστά τα λέει ο Μάνος παραπάνω! Θυμάμαι όταν ήμουν 17 χρονών είχα γνωρίσει ένα παλικάρι πολύ όμορφο!! Η μαμά μου μου έλεγε όλη την ώρα να κάνω σχέση μαζί του, ότι είναι από καλή οικογένεια, πολύ όμορφος κι όλα αυτά με έπνιγαν!! Ένιωθα ότι μου παίρνει τον αέρα! Στην αρχή δεν της απαντούσα, αλλά όσο έβλεπε ότι δεν τον έπαιρνα στα σοβαρά με πίεζε και μου έλεγε ότι θα μείνω κολλημένη στον άλλον και ότι δεν κοιτάω τι είναι καλύτερο για μένα! Και της απάντησα: Μαμά, αν τα φτιάξω με τον Α. θα καταλήξω να τον παντρευώ! Ξέρεις που θα με επισκέφτεσαι στα 40 μου?? Το πιο πιθανόν σε φρενοκομείο, δεν τον μπορώ, με πνίγει, δεν μου κάνει πως το λένε?? Και η κατάληξη αυτής της ιστορίας, η οποία με δικαίωσε απόλυτα, είναι που παραφρόνησε ο Α. και άρχισε και έστελνε μηνύματα με βρισιές και απειλές, έκανε αλλοπρόσαλα πράγματα και τα είδε όλα η μάνα μου! Γύρισε και μου είπε: Χαίρομαι που δεν με ακούς πάντα κι έχεις την δική σου κρίση! Ξέρω ότι μεγάλωσες να διεκδικείς αυτό που θέλεις! Είμαι με τον άνθρωπο μου 6 χρόνια , τα 3 παντρεμένοι! Αν δεν ένιωθα αυτό το σκίρτημα στην καρδιά μου, ακόμα και τώρα, αν δεν με γέμιζε σαν άνθρωπος συναισθηματικά , τι να το έκανα όσο καλός και στοργικός πατέρας κι αν είναι?? Το παιδί νομίζεται ότι μεγαλώνει καλύτερα σε μια οικογένεια που δεν έχει φυσιολογική σχέση?? Εγώ νομίζω πως όχι!!
Δύσκολο πράγμα ο έρωτας!Ποσο μάλλον ο αμοιβαίος!Οι παλιές γυναίκες έλεγαν καλό παιδί να είναι και να μην είναι τεμπέλης.Ομως τελικά δεν αρκεί..
Συμφωνω απολυτα! Δεν ειναι καν σωστο προτυπο για τα παιδια οι γονεις να μενοθν μαζι και να ταλαιπωρει ο ενας τον αλλο.
Επειδή δεν μπορώ να καταλάβω..για βοηθήστε με!! Γιατί ένας μεγάλος, νοήμων, ενήλικος άνθρωπος να μείνει σε μια τέτοια σχέση που ουσιαστικά ΄΄αντιπαθεί΄΄ τον άλλον , 2 ολόκληρα χρόνια????? Αν μας πει ο κος Μανος Αντλωναρος τι σκεφτόταν και έμενε τότε ..ίσως έτσι δικαιολογήσουμε και την κοπέλα..
Καλησπέρα κι από μένα! Το συγκεκριμένο κείμενο με ώθησε να πω κι εγώ τη γνώμη μου με όλο το σεβασμό. Καταρχήν, συμφωνώ πως δεν πρέπει να μένεις με κάποιον, όταν νιώθεις ότι βαριέσαι ή όταν νιώθεις ότι δε σε γεμίζει πια. Το μόριο ΠΙΑ έχει όμως μεγάλη σημασία, όσο αφορά τη χθεσινή ιστορία της κοπέλας, γιατί η συγκεκριμένη κοπέλα από την αρχή βαριόταν με τον άντρα της, δεν το ένιωσε στην πορεία. Προσωπικά λοιπόν, εκεί εντοπίζω το πρόβλημα, διότι μου φαίνεται αδιανόητο να ξεκινάς μια ζωή με κάποιον και μάλιστα οικογένεια, αν νιώθεις έτσι εκ των προτέρων. Ναι μεν είμαστε άνθρωποι και όχι ρομπότ, σε τέτοια θέμτα όμως οφείλεται να περικλείεται κάτι πολύ σημαντικο, η κοινή λογική. Εν πάσει περιπτώσει, επειδή είμαι η τελευταία που θα ήθελα να κρίνω ξένες καταστάσεις, ελπίζω και εύχομαι ειλικρινά να τη φωτίσει ο Θεός να πράξει ό,τι καλύτερο για την ίδια και την οικογένειά της. Όσο αφορά το θέμα που θίχτηκε εδώ από το Μάνο, πιστεύω ότι η αλήθεια βρίσκεται κάπου στη μέση. Δηλαδή, δεν μπορώ να καταλάβω, για ποιο λόγο πρέπει κάποιος να μένει, έστω κι αν αυτό είναι σχέση και όχι γάμος, με έναν άνθρωπο που βαριέται οικτρά δύο ολόκληρα χρόνια και από την άλλη αναρωτιέμαι, γιατί άραγε πρέπει να επιλέγουμε να ζούμε με κάποιον που μας βασανίζει αλλά, τον θέλουμε. Προτείνω με άλλα λόγια πολύ απλά να σεβόμαστε τον εαυτό μας και τα θέλω του και σύμφωνα με αυτά να πορευόμαστε στη ζωή, γιατί ούτε η βαρεμάρα ούτε ο βασανισμός μας αξίζουν. Μας αξίζει μόνο η ισορροπία, η ευτυχία και η αγάπη και αυτά δεν διαπραγματεύονται. Αυτά δε βρίσκονται στις παραπάνω καταστάσεις ούτε στα ημίμετρα. Βέβαια η ζωή είναι απρόβλεπτη και σίγουρα μας φέρνει ενίοτε ενώπιον τέτοιων καταστάσεων, όλοι μας λίγο-πολύ τα έχουμε περάσει, δεν είναι όμως αξεπέραστες ούτε φυσιολογικές, γιατί πολύ απλά για μένα το φυσιολογικό και το ισορροπημένο είναι στην ουσία η ευτυχία.. Καλές γιορτές σε όλες τις μανούλες! Χαρούμενα Χριστούγεννα Ολίβια σε σένα και την οικογένειά σου!!
...και καλυτερα ακομα κι αν υπαρχουν παιδι-α οταν κυριαρχουν αυτες οι καταστασεις και ενω εχουν προσπαθησει τελικα φτανουν στο σημειο χωρις επιστροφη, να χωριζει το ζευγαρι. Χιλιες φορες 2 ευτυχισμενα σπιτια παρα ενα δυστυχισμενο. Γνωμη μου παντα! ;)
Πάντα μα πάντα μιλάς γράφεις στην καρδιά μου να σαι πάντα καλα και να χαίρεσαι την όμορφη οικογένεια σου φιλια
Υ.Γ Και μην γράψει κανένας άντρας ότι αγαπά τόσο πολύ την γυναίκα του που δεν θα έκανε σε καμία περίπτωση την... ζωή του Μπερλουσκόνι. Γιατί μα την Αφροδίτη, αυτός θέλει πιο πολύ ξύλο απ' όλους! Μέγας ψεύτης και τρισάθλιος! Η ντροπή των αντρών. Ναι αγαπάω πολύ τη γυναίκα μου. Αυτό όμως δεν αλλάζει την φύση μου. Λίγη ειλικρίνεια δεν βλάπτει. Μ' αρέσει και η Ατζελίνα Τζολί! Ναι, αν είχα την ευκαιρία θα ήθελα να κάνω σεξ μαζί της. Ή ακόμα καλύτερα: και με τις δύο μαζί! LOL :)
"αυτός ο άλλος, που σε πήρε από μένα είν'ευεργέτης μου μεγάλος. Πες μου,λοιπόν,πού κάθεται να πάω να τον γνωρίσω για το καλό που μου'κανε να τον ευχαριστήσω!!!!!" χεχεχε!!!! Δύσκολες αποφάσεις(ο χωρισμός με παιδί κ το διαζύγιο)... συμφωνώ σε όλα, αλλά διαφωνώ καθέτως κ οριζοντίως κ παραπλεύρως κ διαγωνίως σε αυτό "Καλύτερα να είστε με κάποιον που σας βασανίζει, αλλά τον θέλετε..". Πίστεψέ με, δεν είναι καθόλου καλό...ούτε καλύτερο.. Τα σέβη μου!!
Kατά 98% τα κίνητρα ενός άντρα όταν κυνηγά μια γυναίκα είναι ΕΝΤΕΛΩΣ σεξουαλικά. Ασχέτως τι παραμύθια συμπληρώνουμε για να μην μας πουν "ζώα" κι έχουμε τύψεις. Πρώτα έρχεται ο έρωτας, μετά το σεξ και στο τέλος οι αγάπες και οι γάμοι συνήθως. Σ' αυτό τελικά έχουν μεγάλη ευθύνη οι γυναίκες γι' αυτό προκύπτουν τέτοια προβλήματα εντός κι εκτός γάμου: θέλουν ν' ακούν παραμύθια! Είτε τις αγαπάς, είτε όχι. Οι γυναίκες κάνουν σεξ πρώτα με τ' αυτιά. Όσο πιο τυχάρπαστος απατεώνας είναι κάποιος, παραμυθάς κι ελλεεινός, τόσο μεγαλύτερες πιθανότητες έχει. Αφού το συναντάς κάθε μέρα. Τις κοροϊδεύουν μπροστά στα μάτια τους κι εκείνες κάνουν πως δεν βλέπουν. Πουλάνε ρομαντισμούς και φούμαρα άνθρωποι που ούτε καν πλησιάζουν. Εγώ λοιπόν τα έχω καταργήσει τελείως τα παραμύθια. Είμαι ζώο με την συνείδησή μου ήσυχη όμως. Όπως όλα τα ζώα εξάλλου! Έτσι δεν αναγκάζεσαι να λες ψέματα ούτε να κάνεις την ζωή σου φυλακή.
Αγαπητε Νικο, καλα κανεις και εχεις καταργησει τα παραμυθια οπως λες. Απλα αναρωτιεμαι γιατι επερεπε να υπαρχουν εξ΄αρχης? Να εισαι ειλικρινης με τον αλλον και ασε εκεινον να κανει την επιλογη του. Να κατσει η να φυγει. Απλα! Τα παραμυθια δεν βαζουν σε μπελα εκεινον που τα πιστευει, απλα εκεινον τον πληγωνουν. Σε μπελλα βαζουν εκεινον που τα λεει και μετα πρεπει να καλυψει τισ μ......ς του! Αντρες ή γυναικες!! Φιλικα!!! :)
Δυστυχως μια αναλογη φυλακη εζησα και εγω...μεσα σε γαμο και χωρισα. Για πολυ καλη μου τυχη γνωρισα τον ανθρωπο που ειμαστε τωρα μαζι και εχουμε μαζι ενα μωρακι! Και εκεινος το ιδιο... Οποτε κραταω τον μπεμπη και απλα του κανουμε χαζες φατσουλες, τρεχει να γινουμε 3. Μια οικογενεια. Η ζωή είναι ένα παράθυρο με θέα. Τι νόημα έχει να είναι κλειστα τα πατζούρια; Απλα θα προτεινα ανοιχτα ΚΑΙ τα τζαμια για να περνουμε ακομα πιο βαθιες ανασες!!! ;)
...
Εν μέρη συμφωνώ μαζί σου αλλά όταν κάνεις παιδί τα πράγματα είναι διαφορετικά.Οταν είσαι μόνος σου δεν υπάρχει κανενας λόγος να κάτσεις με αυτόν τον άνθρωπο.Όταν όμως έχεις παιδί και ακούς την φράση θέλω να ζήσω την ζωή μου τότε αλλάζει το πράγμα.Είναι λίγο κάπως.Νομίζω πρώτα εξαντλείς όλα τα περιθώρια βλεπεις πως μπορείς να σώσεις τα πράγματα και μετά τα παρατάς.Με το πρώτο βαρέθηκα δεν τα παρατάς.Με τον άντρα μου περάσαμε μια δύσκολη φάση -μια φάση ρουτίνας και βαρεμάρας-αλλά τελικά δεν έφταιγε μόνο αυτός έφταιγα και εγώ.Αμα άκουγα όλους αυτούς που μου έλεγαν-μικρή είσαι ακόμα (30 ετών είμαι)μην χαραμίσεις την ζωή σου κτλ κτλ κτλ και άνοιξε τα φτερά σου τώρα που μπορείς κτλ κτλ κτλ θα τα είχα παρατήσει ένα ώραιο πρωινό και θα έκανα την ζωή μου.Όμως για χάρη της μικρής που λιώνει οταν τον βλέπει και το ίδιο και αυτός τα βάλαμε κάτω τα ζυγίσαμε και τα αλλάξαμε.Βέβαια η ρουτίνα και η βαρεμάρα μας δεν μας είχε χτυπήσει στο πιο σημαντικό κομμάτι της σχέσης -το σεξ- και έτσι μπορέσαμε και την διορθώσαμε την κατάσταση.
πόσο χαίρομαι που έκανα πράξη όσα λέτε, πολύ πριν τα πείτε. ευτυχώς, αγαπάω τον εαυτό μου τελικά. εύχομαι το ίδιο για όποιον δεν το νιώθει! καλά και κάτασπρα χριστούγεννα!!!!
Πραγματικά είχα ανάγκη να παρεις μέρος σε αυτή την ιστορία γιατι ένιωσα πολύ άσχημα από την άδικη επίθεση που δέχτηκε αυτή η κοπέλα! Ευχαριστώ για την πολύτιμη βοήθεια!
Σωστοοοοοοοοος!!!!!!!
Very helpfull!!!!!Σ'ευχαριστώ....