Πού κοιμούνται τα παιδιά;
Ο Βρετανός φωτογράφος James Mollison ταξίδεψε σε διάφορα μέρη του κόσμου και φωτογράφισε παιδιά και τα δωμάτιά τους. Όλα όσα απαθανάτισε και έμαθε βρίσκονται στο βιβλίο του «Where Children sleep» («Πού κοιμούνται τα παιδιά«), το οποίο απευθύνεται κυρίως σε παιδιά 9-13 ετών με σκοπό να τα ευαισθητοποιήσει και να τα κάνει να ενδιαφερθούν για τις ζωές άλλων παιδιών, ζωές που ίσως δεν μπορούσαν καν να φανταστούν. Και φυσικά οι φωτογραφίες είναι ένα ωραίο μάθημα ζωής για όλους μας, μικρούς και μεγάλους!
Ο ίδιος ο φωτογράφος σκέφτηκε το θέμα «παιδικό δωμάτιο» όταν του ζητήθηκε να ετοιμάσει ένα project για τα παιδικά δικαιώματα. Aμέσως σκέφτηκε τον εαυτό του στο δικό του δωμάτιο και το πώς αυτό αντανακλούσε το ποιος ήταν και το πόσα είχε.
Διαβάστε περισσότερα εδώ
Το βιβλίο θα το βρείτε μέσω Internet
(προς το παρόν στο Amazon είναι out of stock)
>Εξαιρετικό! Κρίμα που εξαντλήθηκε :-(
Εκτός από τη σύγκριση πλούσιου κόσμου-φτωχού κόσμου, είναι και κάτι άλλο που με προβλημάτισε σ' αυτό το βιβλίο:
Είδατε εκείνα τα παιδιά του πλούσιου κόσμου με τα απαίσια δωμάτια;
Πόσα παιδιά ζούν σ' έναν κόσμο με κάθε υλικό αγαθό, αλλά σε μια κοινωνία (ή οικογένεια) που τους δηλητηριάζει την ψυχή και το μυαλό; Για κοιτάξτε εκείνο το μικρό στρατιώτη - τι εικόνα έχει για τον κόσμο; Ποιός του έμαθε να είναι έτοιμος να σκοτώσει;
>Σε ένα ξένο μαμαδο-blog (δεν θυμάμαι δυστυχώς σε ποιο) η μαμά έγραφε ότι το παιδί της στην αρχή φυσικά ενθουσιάστηκε και "ζήλεψε" τα δωμάτια των πλούσιων παιδιών. Σε δεύτερη και τρίτη ανάγνωση όμως άρχισε να ενδιαφέρεται και για τα δωμάτια των λιγότερο τυχερών παιδιών. Νομίζω πως είναι ένα βιβλίο που πρέπει να διαβαστεί αρκετές φορές γιατί σίγουρα με την πρώτη ανάγνωση τα περισσότερα παιδάκια θα μείνουν στα "Wow!" δωμάτια.
Κάτι που φυσικά είναι λογικό...
>Στέλλα μου αυτό ακριβώς σκεφτόμουν! Να εκτύπωνα κάποιες φωτογραφίες και να συζητούσαμε.Επίσης, κατόπιν άδειας από τη μαμά τους να έφερναν στο σχολείο μια φωτογραφία από το δικό τους δωμάτιο.
Να κάναμε ένα κολάζ. Ξέρεις, λίγο πιο βιωματικά!
Σε ευχαριστώ για την προτροπή!
>Θεωρώ πως τα ελληνόπουλα δεν είναι κοινωνικά ευαισθητοποιημένα, τουλάχιστον όχι στον επιθυμητό βαθμό, κι αυτό αντανακλά βέβαια την έλλειψη παιδείας στη σύγχρονη ελληνική κοινωνία. Ένα τέτοιο βιβλίο θα βοηθούσε πολύ την κατάσταση.Δεν πρέπει τα παιδιά μας να μεγαλώνουν μέσα σε γυάλα, υπερπροστατευμένα και αδιάφορα για τα παγκόσμια προβλήματα.
>Πραγματικά απίστευτη η ιδέα του φωτογράφου και η πρακτική εφαρμογή της!
Στη δύσκολη εποχή που διανύουμε είναι ένα πολύτιμο μάθημα για τα παιδιά,αλλά ειδικά για τους μεγάλους!Είναι πολύ σημαντικό να σκεφτόμαστε,ότι πολλά παιδιά,γενικά πολλοί άνθρωποι,δεν έχουν ούτε αυτά,που εμείς θεωρούμε δεδομένα,μικρά και ασήμαντα....
Όλες οι φωτογραφίες,που ξεχώρισες,είναι πολύ ιδιαίτερες,ενδιαφέρουσες και με έκαναν να σκεφτώ.Να αναρωτηθώ για τη ζωή και τις συνθήκες διαβίωσης αυτών των μικρών παιδιών....
Μου άρεσε περισσότερο σαν δωμάτιο,αυτό του τελευταίου κοριτσιού.Θα μπορούσε άνετα να αποτελεί το παιδικό δωμάτιό μου ή του παιδιού μου και σίγουρα αντανακλά το εξωτερικό παρουσιαστικό της μικρούλας....
Μια που δεν είμαι δασκάλα σε τάξη,θα ήθελα την άδειά σου,Ολίβια,για να το μοιραστώ στο FB....
Νομίζω ότι αξίζει να το δουν όσο γίνεται περισσότεροι άνθρωποι,για να συζητήσουμε και να σκεφτούμε....
Θα ήθελα πολύ να το αποκτήσω και το βρίσκω ιδανική λύση για δώρο,και σε παιδιά και σε μεγάλους,αλλά αφού δυστυχώς εξαντλήθηκε.Ας ελπίσουμε να επανακυκλοφορήσει!
Marionastro,αν μου επιτρέπεις,ίσως θα μπορούσες να εκτυπώσεις τις εικόνες και με βάση αυτό το concept του φωτογράφου,να κάνετε μια μεγάλη και ενδιαφέρουσα συζήτηση !Νομίζω ότι θα μείνει χαραγμένη στη σκέψη των παιδιών,περισσότερο από λίγο παραπάνω μάθημα....
>και ο τρόπος που ντυνόμαστε και ο τρόπος που τρώμε και κινούμαστε, όλα κάτι δείχνουν για την προσωπικότητά μας. Πόσο μάλλον το δωμάτιό μας που είναι ο προσωπικός μας χώρος! Όταν ήμουν μικρή δεν με άφηναν να κάνω αλλαγές στο δωμάτιο μου και θυμάμαι ότι είχαμε ομηρικούς καυγάδες γιαυτό το θέμα. Στην εφηβεία απλά πήρα την κατάσταση στα χέρια μου και κάλυψα όλους τους αντιαισθητικούς πίνακες που χαν κοτσάρει στον τοίχο μου με φωτογραφίες.
>Συγκλονιστική ιδέα!
Θα είχε ενδιαφέρον να δω τις αντιδράσεις των μαθητών μου κοιτάζοντας αυτές τις φωτογραφίες!
Δίνει αφορμή για μεγάλη συζήτηση στην τάξη, πάνω στη διαπολιτισμική εκπαίδευση!
φιλιά, μ.
Όντως το βιβλίο είναι....δεν ξέρω πως ακριβώς να το χαρακτηρίσω... Εγώ πάντως ψυχοπλάκωσα και απογοητεύτηκα ταυτόχρονα. Μου το δάνεισε για λίγες μέρες ο παιδίατρός μας και πραγματικά με συγκλόνισε. Φανταστείτε ότι μια οικογένεια από τη Ρουμανία πήγε Ιταλία (λαθραία φυσικά), τους πήραν είδηση οι Αρχές κι όταν τους είπαν ότι θα τους απελάσουν αυτοί κατέφυγαν... στη φύση... σε κάτι χωράφια μένουν (για να μην φαίνονται και καλά), έχουν ένα διπλό στρώμα κι όταν βρέχει κρατούν ομπρέλες. Το αγοράκι της οικογένειας (10 ετών νομίζω) δεν πάει σχολείο... Σε άλλη πάλι σελίδα υπάρχει ένα ολόκληρο δωμάτιο/γκαρνταρόμπα φουλαρισμένο από ρούχα και παιχνίδια...Τελικά, τί έχουμε καταφέρει ως άνθρωποι??? και ως κοινωνία κατ' επέκταση.... :(