Το πεπρωμένο μου!

Δε ξέρω αν εσείς πιστεύετε στην μοίρα, στο πεπρωμένο ή όπως το αποκαλεί ο καθένας, εγώ πάντως πιστεύω ή μάλλον άρχισα να πιστεύω αφότου γνώρισα τον άντρα μου…

Έχουμε 10 χρόνια διαφορά και ήμασταν γειτονόπουλα στο χωριό, οι οικογένειες μας στενοί φίλοι, αλλά όπως είναι φυσικό εμείς καμία σχέση, λόγω διαφοράς ηλικίας και απόστασης (έμενε Αθήνα και εγώ Θεσσαλονίκη).

Το 2010 (σημαδιακή χρονιά) είχα αποφασίσει ως… φιλελεύθερο πνεύμα να περάσω μία ξένοιαστη χρονιά χωρίς δεσμεύσεις, χωρίς ανάκριση, χωρίς κινητά να χτυπάνε.. ήθελα την ησυχία μου, την ηρεμία μου, την ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΜΟΥ!

Εγώ αυτά σκεφτόμουν, αλλά μάλλον κάποιος εκεί πάνω γελούσε…

Με τον άντρα μου ήμασταν φίλοι στο γνωστό σε όλους μας facebook αλλά χωρίς να έχουμε μιλήσει ΠΟΤΕ στα 2 χρόνια φιλίας στο internet! Ώσπου μία μέρα έκανε εκείνος την αρχή αφήνοντας με παγερά αδιάφορη!

Στη συνέχεια όμως έγινε μία καθημερινή συντροφιά… ώσπου μία μέρα μου έσκασε τη φούσκα!

Έρχομαι Σέρρες! (στο χωριο μας… και καλαααά για να δει τους γονείς του που ήταν διακοπές στο χωριό, να κανονίσουμε να βγούμε άμα βολέψει! Χι, χι , χι!!)

Και έτσι έγινε, πραγματοποιήσαμε την πάτρια μάζωξη! Βρεθήκαμε, μιλήσαμε, γελάσαμε, παίξαμε το χαρτάκι μας και ήρθε η ώρα για την έξοδο! Ήταν οικείος, λες και τον ήξερα.. και εκεί πάνω σε κάτι απίστευτες φιγούρες και σφηνάκια ήταν το πρώτο μας φιλί… φιλί που δε πιστεύω να υπάρξει ξανά τέτοιο.. Ήταν σαν κάτι να ένιωσα μέσα μου, αλλά η φωνή της «λογικής» μου υπενθύμιζε: «Γεωργία, είπες ότι φέτος θα περάσεις απλώς καλά τίποτα παραπάνω!»

Και έτσι έπραξα..Αλλά ο κύριος Δ. μάλλον άλλα είχε στο μυαλό του και στην καρδιά του..

Μετά από εκείνο το ωραίο Σαββάτο πίστευα ότι θα τον ξανά έβλεπα μετά από πολλά χρόνια! Άλλωστε όπως νόμιζα, δε μου ήταν και απαραίτητος!

Μεταξύ μας, κορόϊδευα τους φίλους μου όταν μου λέγανε ότι κάνανε σχέση εξ αποστάσεως! Οι σχέσεις αυτές είναι ψεύτικες, δεν κρατάνε, κάποια μέρα ή θα σε απατήσει ή θα τον/την απατήσεις τους έλεγα, οπότε σιγά μην εγώ, η σκληρή και έξυπνη, έκανα αυτό που κοροίδευα!

Πάλι κανόνιζα χωρίς τον ξενοδόχο.. Ο άντρας από την επόμενη κιόλας μέρα που έφυγε δε σταμάτησε λεπτό να μου στέλνει μηνύματα, να με παίρνει τηλέφωνο και μετά από 5 μέρες μου έκανε και έκπληξη με τον ερχομό του..

Δε μπορώ να πω, μου άρεσε, τον ήθελα, τον ερωτεύτηκα, αλλά στην ιδέα ότι θα τον βλέπω μία φορά στο τόσο δε μου άρεσε καθόλου και ούτε θα ήθελα να κάνω σοβαρή σχέση.. Αλλά για ακόμη μια φορά βγήκα ψεύτρα!!! Ερχόταν κάθε 3 και λίγο και μέσα σε 4 μήνες από το πρώτο μας φιλί, μου ήρθε με την κοτρόνα! Και αρραβωνιαστήκαμε…!

Δύσκολο να αφήνεις τη ζωή σου σε έναν τόπο και να ξενιτεύεσαι χωρίς να έχεις κάποιον δικό σου άνθρωπο εκεί που πας, αλλά η αγάπη σε βοηθάει να ξεπεράσεις κάθε δυσκολία! Έφυγα από την λατρεμένη πόλη μου και τώρα μένουμε στην Αθήνα, τον Ιούνιο παντρευόμαστε!

Γι’ αυτό καλές μου φίλες, ποτέ να μην λέτε ποτέ! Και να ακούτε ΠΑΝΤΑ την καρδιά σας! Εγώ αυτήν άκουσα και είμαι ευτυχισμένη κοντά στον άνθρωπο που με στηρίζει και με αγαπάει όσο τίποτα!

Χρόνια μας πολλά μωρό μου! Σε κάθε χαρά μαζί και σε κάθε πίκρα μαζί!!! Σ’ αγαπάω…

Με εκτίμηση,
Γεωργία Τ.