Μητέρα Τίγρη: Το πολυσυζητημένο βιβλίο της Amy Chua μόλις κυκλοφόρησε στα Ελληνικά!
Ένα χρόνο πριν δημοσιεύσαμε στο eimaimama τη μετάφραση ενός άρθρου που ξεσήκωσε τότε παγκόσμια θύελλα αντιδράσεων. Η Amy Chua προσπαθούσε να μας εξηγήσει «Γιατί οι Κινέζες Μητέρες είναι καλύτερες».
Το άρθρο που είχε δημοσιευτεί τότε στο The Wall Street Journal ήταν ένα απόσπασμα του βιβλίου της «The Battle Hymn of the Tiger Mother» που κυκλοφόρησε λίγο καιρό αργότερα και εδώ και λίγες μέρες κυκλοφορεί και στη χώρα μας από τις εκδόσεις Παπαδόπουλος με τον τίτλο «Μητέρα Τίγρη«.
Το διάβασα και ομολογουμένως… εντυπωσιάστηκα… Kαι έκατσα και… έγραψα!
Από τη στιγμή που κρατάς στα χέρια σου το νεογέννητο μωράκι σου, ξεκινάει αυτόματα ο βομβαρδισμός προτάσεων για το πώς θα το μεγαλώσεις.
«Μην το μάθεις σε αγκαλιές», «Να το αγκαλιάζεις όσο θέλει!», «Μην κοιμάσαι μαζί του», «Να κοιμάσαι μαζί του», «Να το βάλεις σε πρόγραμμα από την αρχή!», «Καλέ, τι είναι το μωρό για να μπει σε πρόγραμμα;»
Προτάσεις τόσο αντιφατικές μεταξύ τους και εσύ στη μέση να αναρωτιέσαι «Ποιος έχει δίκιο τελικά;». Κάπου εκεί διαλέγεις να ακολουθήσεις το ένστικτό σου, στο κάτω κάτω εσύ είσαι η μάνα αυτού του παιδιού. Ταξιδεύεις πίσω στα χρόνια της αθωότητας να θυμηθείς πώς σε μεγάλωσαν οι δικοί σου γονείς και διαλέγεις τι θα κρατήσεις και τι θα απορρίψεις από τη θέση του γονέα πια.
Η αλήθεια είναι ότι οι Ελληνίδες Μαμάδες φημιζόμαστε για τον «κουκουβαγισμό» μας και το «Άλλος παιδί δεν έκανε, μόνο η Μαριώ τον Γιάννη». Νομίζω πως πολλές προτιμάμε να αφήσουμε το παιδί να μας οδηγήσει, αντί να το οδηγήσουμε εμείς. Ξέρουμε πως δεν γίνεται να μεγαλώσεις ένα παιδί μόνο με ντάντεμα και πως η αυστηρότητα είναι πολλές φορές αναγκαία, όμως όταν καταφύγουμε σ’ αυτήν, μια στις δύο κατακλυζόμαστε από τύψεις.
Κάπως έτσι είμαι και εγώ: τρέμω για τη μέρα που θα βρεθώ στο δίλημμα «τιμωρία ή στραβά μάτια;», θα επιλέξω το πρώτο και θα πρέπει να πείσω τον εαυτό μου ότι ήταν το σωστό και ας με αποκαλεί «κακιά» το παιδί μου.
Κάποια βράδια, κολλάω το πρόσωπό μου στο μουτράκι της δίχρονης κόρης μου που ρουθουνίζει απαλά και της υπόσχομαι πως θα προσπαθήσω να είμαι η καλύτερη δυνατή μαμά.
Έλα, όμως, που δεν ξέρω… Τι είναι αυτό που κάνει μια μαμά ΚΑΛΗ;
Οι απόψεις της Έιμυ Τσούα για το πώς πρέπει να μεγαλώνει κανείς το παιδί του, είμαι βέβαιη ότι θα σοκάρουν πολλές από εμάς.
«Μα πώς μπορεί κανείς να φερθεί τόσο αυστηρά σε ένα παιδί;» θα αναρωτηθείτε και μεταξύ μας, σας καταλαβαίνω απόλυτα.
Ξεκινώντας να διαβάζω την απολογία της, ένιωσα αρχικά ένα τρέμουλο να διαπερνάει τη ραχοκοκκαλιά μου. «Μα αν το έκανα αυτό στο παιδί μου, θα με… μισούσε ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ!», σκέφτηκα έχοντας διαβάσει μόνο τα πρώτα κεφάλαια.
Και να που ο ζωντανός, σπαρταριστός τρόπος που αφηγείται όσα έζησε με τις κόρες της με κράτησε εκεί, να διαβάζω δίχως διακοπή, ώσπου έφτασα να συνειδητοποιήσω πως η Έιμυ Τσούα είναι μια μάνα που προσπαθεί να κάνει αυτό που κάνουμε όλες ανεξάρτητα καταγωγής: να μεγαλώσει ΣΩΣΤΑ τα παιδιά της.
Έλα όμως που το σωστό και το λάθος είναι τόσο μα τόσο υποκειμενικά. Και εκτός αυτού, πολύ αμφιβάλλω αν υπάρχει καν αυτό που έχουμε βαφτίσει «σωστό» και «τέλειο» και με μανία επιδιώκουμε.
Τολμώ να πω πως με την ειλικρίνειά της, κατάφερε τελικά να με συγκινήσει, αλλά και να με κάνει στιγμές να χαμογελάσω. Κάτω από το (με την πρώτη ματιά) πολύ αυστηρό στιλ της, κρύβεται η έντονη πεποίθηση της μάνας ότι «Δεν υπάρχει «δεν μπορώ», υπάρχει «δεν θέλω»» που μεταξύ μας, έχω ακούσει και εγώ από το στόμα της τρυφερής Ελληνίδας μαμάς μου (και τότε με εκνεύριζε αφόρητα!!)
Μπορεί να μην κατάφερε να με πείσει να ακολουθήσω τον κινεζικο τρόπο διαπαιδαγώγησης, όμως με έκανε να συνειδητοποιήσω ότι «Ε! Δεν χάθηκε και ο κόσμος που μάλωσα προχθές τη μικρή μου που επέμενε να γκρεμίζει το σαλόνι μας, ενώ ήταν φανερό ότι έπρεπε να πέσει για ύπνο»
Πολλές φορές κάθομαι με τις μαμαδο-φίλες μου και ανταλλάσουμε απόψεις για το πώς «πρέπει» να μεγαλώσουμε τα παιδιά μας. Ρουφάω σαν σφουγγάρι τα βιώματα και το σκεπτικό όσων έχουν μεγαλύτερα παιδιά, γιατί αυτές έχουν περπατήσει σε μονοπάτια που θα περάσω και εγώ μελλοντικά. Εκτιμώ πολύ όσες τολμούν να παραδεχτούν ότι αλλιώς τα υπολόγιζαν και αλλιώς τους βγήκε ή ότι χρειάστηκε κάποιες φορές να αναθεωρήσουν.
Η Έιμυ Τσούα μέσα από το βιβλίο της έγινε για λίγες μέρες φίλη μου. Εκτίμησα το ότι με ταξίδεψε στα παιδικά της χρόνια, ότι με αυτοσαρκασμό αποκάλεσε τον εαυτό της «τέρας», χάρηκα για τα επιτεύγματα των κοριτσιών της και στεναχωρέθηκα, όποτε τα πράγματα δεν ήρθαν όπως τα υπολόγισε.
Όχι, το παραδέχομαι ξανά: αν και αρχικά μου φάνηκε τόσο υπερβολική που νόμιζα ότι διάβαζα ένα παραμύθι και όχι μια πραγματικότητα, τελικά μπόρεσα να μπω στα παπούτσια της. Γιατί ανεξάρτητα με τη μέθοδο, η Έιμυ Τσούα είναι μια μαμά που θέλει το καλύτερο δυνατό για τα παιδιά της.
Δώστε της μια ευκαιρία και διαβάστε αυτό το βιβλίο μέχρι το τέλος. Είμαι σίγουρη ότι θα σας προβληματίσει και θα σας εμπνεύσει. Ίσως απλά σας κάνει να αναστενάξετε με ανακούφιση «Ευτυχώς που είμαι Ελληνίδα και όχι Κινέζα!»
Το μόνο σίγουρο είναι πως κάτι έχει να σας πει…
Μητέρα Τίγρη
της Amy Chua
Μετάφραση: Άννα Παπασταύρου
Εκδόσεις Παπαδόπουλος
Λίγα λόγια για το βιβλίο:
Το βιβλίο της Amy Chua Μητέρα Τίγρη, είναι μια συγκλονιστική ματιά στο πιο σύγχρονο είδος πολέμου: την καθημερινή μάχη που δίνει κάθε μητέρα για την ανατροφή των παιδιών της, 24 ώρες το εικοσιτετράωρο, εφτά μέρες τη βδομάδα.
Είναι η εξομολόγηση της “Μητέρας – Τίγρης”, μιας γυναίκας επιτυχημένης επαγγελματικά και ταυτόχρονα παραδοσιακά αφοσιωμένης στην οικογένειά της.
Μέσα από τις σελίδες του, αποκαλύπτει τα οφέλη αλλά και το κόστος τού να μεγαλώνει τα παιδιά της, Σοφία και Λούλου, με τον αυστηρό τρόπο της απαιτητικής κινεζικής παράδοσης, όπου μόνο η πρωτιά είναι αποδεκτή, απέναντι στον πιο χαλαρό, ανεκτικό και ήπιο τρόπο της δυτικής κοινωνίας. Η διήγησή της άλλοτε προκλητική και άλλοτε πνευματώδης είναι διανθισμένη με μοναδικά αιχμηρό χιούμορ.
Το βιβλίο της Amy Chua έγινε bestseller στις ΗΠΑ, δημιούργησε θύελλα συζητήσεων και αντιπαραθέσεων και στη συνέχεια μεταφράστηκε σε περισσότερες από 30 γλώσσες, μπαίνοντας δυναμικά στις λίστες των bestseller στην Μεγ. Βρετανία, την Γερμανία, το Ισραήλ, την Κορέα, την Πολωνία, την Κίνα και την Ταϊβάν.
“Εάν μπορούσα να πατήσω ένα μαγικό κουμπί και να επιλέξω ανάμεσα στην ευτυχία ή την επιτυχία για τα παιδιά μου, φυσικά θα διάλεγα χωρίς σκέψη την ευτυχία. Όμως δεν είναι τόσο απλό. Ο κόσμος μας είναι σκληρός, και η πραγματική αυτοπεποίθηση είναι κάτι που πρέπει να κατακτηθεί” – Amy Chua
Η Amy Chua είναι Αμερικανίδα κινεζικής καταγωγής. Είναι καθηγήτρια στη Νομική Σχολή του πανεπιστημίου Γέιλ. Το “Μητέρα – Τίγρη” είναι το τρίτο της βιβλίο, ενώ τα δύο προηγούμενα, επίσης πετυχημένα, είναι επιστημονικά και έχουν μπει στις λίστες των bestseller των New York Times. Ζει με το σύζυγό της, τις δύο κόρες της και τα δυο σκυλιά τους, στο Νιού Χέιβεν του Κονέκτικατ.
Μπορείτε να διαβάσετε το πρώτο κεφάλαιο στο
http://www.peopleneedtoknow.gr
Paidia sugnwmi, alla uparxxei kati pou legetai issoropia, uparxei i xrusi tomi, den eisai pada mama-koukouvagia h mama tigri eleos!!! Analoga to paidi! To ka8e paidi einai diaforetiko, k vevaia den einai ola ta paidia gia na ginoun giatroi k dikiogoroi!!! Episis egw de 8a bw kan sti diadikasia na diavasw auto to vivlio afou exw diavasei arketa apospasmata gia na bw sto nohma, aplws 8ewrw oti o skopos tis zwhs einai H AGAPH k oxi H EPITUXIA. K epeita, ti einai epituxia??? Poios to orizei?? Mia koinwnia pou 8ewrouse "wraio" ta gunaikeia podia na einai mikroskopika?! Wtf?!! Sorry alla tsadizomai.
Ολίβια, απόλαυσα το κείμενό σου, ισορροπημένο και βαθυστόχαστο. Κι εμένα με συγκίνησε η πηγή της στάσης της κινέζας μαμάς.
Αγαπητή xazomama το ξέρω πως δεν αρέσει σε πολλούς αυτή η άποψη αλλά είναι η ρεαλιστική πραγματικότητα. Όταν ένα παιδί έχει δοκιμάσει 5 διαφορετικά φροντιστήρια και άλλα 5 διαφορετικά ιδιαίτερα προκειμένου να πάρει π.χ. ένα πτυχίο σε μια γλώσσα και δίνει 3 και 4 φορές εξετάσεις χωρίς αποτέλεσμα, ε μετά τι άλλο να κάνουμε πια; Εκεί καταλαβαίνεις ότι δεν είναι θέμα προσέγγισης ή μεθόδου διδασκαλίας.Πρέπει να το πάρουμε απόφαση ότι δεν μπορούν όλοι οι άνθρωποι να μάθουν τα πάντα. Τουλάχιστον στο δικό μου αντικείμενο, που είναι οι ξένες γλώσσες, μπορώ να σε διαβεβαίωσω ότι πρέπει να έχεις και λίγο αυτό το flair που λένε οι Άγγλοι για να κατανοήσεις εις βάθος μία γλώσσα. Δεν είναι απαραίτητα θέμα ευφυϊας, είναι θέμα κλίσης. Επίσης να σου πω και ένα προσωπικό παράδειγμα. Εγώ δεν κατάφερα ποτέ να μάθω μαθηματικά παρόλο που προσπάθησα πάρα πολύ και μόνη μου και με καθηγητές και ως παιδί και ως ενήλικας. 'Ισως είναι θέμα χαμηλής νοημοσύνης ή μπορεί πολύ απλά να μην έχω καμία απολύτως κλίση στο αντικείμενο.Δε λέω να απελπιζόμαστε και να αποθαρρύνουμε τα παιδιά που έχουν κάποιες δυσκολίες αλλά να μη φτάνουμε και στο άλλο άκρο της εξιδανίκευσης και ωραιοποίησης του θέματος. Πρέπει επιτέλους να καταλάβουμε ότι δικαιούμαστε να λέμε και "δεν μπορώ".
Για την Κινέζα κυρία δεν έχω άποψη. Στην Ελλάδα όμως και στη δουλειά μου βλέπω συχνά παρόμοιες συμπεριφορές.Γονείς που πιέζουν και απαιτούν από τα παιδιά τους, σε σημείο καταναγκασμού, πράγματα που υπερβαίνουν τις δυνατότητές τους. Και δε μπορούν ή δε θέλουν να παραδεχτούν οι γονείς ότι το παιδί τους είναι περιορισμένων δυνατοτήτων στο συγκεκριμένο αντικείμενο. Και τελικά είναι μεγάλη απάτη το "δεν υπάρχει δεν μπορώ, υπάρχει δεν θέλω". Ε πώς να το κάνουμε βρε παιδιά, δεν έχουν όλοι οι άνθρωποι τα ίδια ταλέντα και τις ίδιες ικανότητες. Έχω μαθητές που είμαι πεπεισμένη ότι δε θα καταφέρουν ποτέ να μάθουν αυτό που τους διδάσκω, όσο κι αν προσπαθήσουμε όλοι. Οι γονείς οφείλουν να ενθαρρύνουν και να πιέζουν τα παιδιά τους μόνο στους τομείς που αυτά έχουν κλίση και να μην απαιτούν από τα παιδιά τους ανέφικτα πράγματα.
Δεν μου αρέσει αυτό που γράφεις: "Έχω μαθητές που είμαι πεπεισμένη ότι δε θα καταφέρουν ποτέ να μάθουν αυτό που τους διδάσκω, όσο κι αν προσπαθήσουμε όλοι". Ρίχνεις το βάρος στους μαθητές σου και στη διανοητική τους ικανότητα. Γιατί; Έχεις αναρωτηθεί αν αυτά τα παιδιά θέλουν - χρειάζονται διαφορετική ή πιο λεπτομερή προσέγγιση σε αυτά που είσαι πεπεισμένη ότι δεν θα καταφέρουν να μάθουν;
Υπάρχει και αυτό το πράγμα που ονομάζεται "κλίση", οπότε μην το παίρνεις προσωπικά. Η διατύπωση ήταν όντως κάπως άστοχη.. Δεν ζωγραφίζουμε όλοι καλά, ούτε αρέσει σε όλους μας η ιστορία κτλ..
Εγώ είχα εξοργιστεί με την πρώτη ανάγνωση της πρώτης δημοσίευσης της Ολίβιας. Μετά τα Αααα Οοοοο Ιιιιιι που είχα κάνει, τις ρατσιστικές εξάρσεις που με έπιασαν με τους μαύρους, κίτρινους, μελαμψούς (είπαμε εμείς μόνο είμαστε μαμάδες και μόνο οι γερμανοί η Άρια φυλή), το σκέφτηκα λίγο περισσότερο. Ειδικά το σημείο όπου η μαμά δήλωνε πως πίεζε τα παιδιά της για ακόμα καλύτερες επιδόσεις επειδή πίστευε ότι μπορούν. Επειδή πίστευε σε αυτά. Το κάνει με τη καλύτερη μέθοδο; Δεν ξέρω. Θα διαβάσω το βιβλίο και θα δω. Μάλλον διαφωνώ με τα περισσότερα απο όσα θα γράφει. Δεν πειράζει όμως. Άλλωστε προερχόμαστε απο διαφορετικες κουλτούρες. Και εκείνη μπορεί να θεωρήσει εμένα αδιάφορη έως βρωμιάρα μητέρα που αφήνω την κόρη μου να παίζει με χώματα και μετά να τρώει ένα μπισκότο. Εγώ όμως κλείδωσα απο τότε στο κομμάτι της εμπιστοσύνης των δυνατοτήτων των παιδιών μας (ακόμα και όταν αυτά δεν πιστεύουν πως μπορούν). Έκανα ένα πείραμα πρόσφατα στην παιδική χαρά. Είμαι απο τις μαμάδες που φοβούνται πολύ μην πάθει κάτι το παιδί τους. Η κόρη μου ήθελε να κατέβει ένα στύλο σαν αυτό της πυροσβεστικής και δεν το είχε ξαναδοκιμάσει. Είχε ανέβει λοιπόν, κράταγε το στύλο και δεν αποφάσιζε να προχωρήσει, παρα μόνο φώναζε "Μαμά μαμά θέλω βοήθεια" Τι μπορούσα να κάνω; α) να φωνάξω να φύγει απο εκεί γιατί ήταν επικίνδυνο, β) να πάω να την κρατήσω εγώ και να τον κατέβει (νομίζοντας ότι τα κατάφερε), γ) να το κάνω εγώ για να της πω ότι αφού εγώ μπορώ και εσύ μπορείς (μεταξύ μας δεν μπορώ, επειδή είμαι υπέρβαρη και θα γκρέμιζα το παιχνίδι :P), δ) να της δείξω πως γίνεται και να την πιέσω να το κάνει 3-4 φορές μέχρι να βεβαιωθώ ότι το κάνει σωστά και με ασφάλεια. Έκανα το δ) όπως καταλαβαίνετε. Το αποτέλεσμα, η κόρη μου φώναζε - ούρλιαζε για την ακρίβεια - πως τα κατάφερε και ήταν εύκολο, βρέθηκα με άλλα 5 παιδάκια να τους δείχνω και να μου δείχνουν πως κατεβαίνουν τον στύλο και το πιο όμορφο: το στύλο κατάφερε και τον κατέβηκε ένα κοριτσάκι 4 ετών που στη συνέχεια φώνα ζε και αυτό χοροπηδώντας "τα κατάφερα είμαι μεγάλη !!"
mpika sti diadikasia na diavasw to apospasma apo to prwto kefalaio. emena me exorgizei!! ferneis ena paidi sto kosmo ayto to paidi einai ena atomo xehoristo apo mono tou den einai pioni kanenos safws tha to kathodigiseis, tha to symvoulepseis kai tha to voithiseis, exoun gnwmi kai epiloges to thema einai an esy eisai diatethimenos na ypostirixeis tis epiloges tou i oxi.
Εχεις καταλαβει βεβαια Ολιβια πως αν η συγγραφεας σε εβλεπε με τον μάρσιπο να κουβαλας την 2 ετων Αθηνουλα σου, θα ειχε παθει σοκ και θα σου εκοβε τα λουρια του μαρσιπου για να πεσει το παιδι και να μαθει να στεκεται μονο στα ποδια του!!!! Ποτε δεν του συμπαθουσα τους κινεζους και με αυτα που λεει η κυρια στο πρωτο κεφαλαιο τουλαχιστον ,δεν συμφωνω καθαλου!!!Τα καλυτερα βραδια της εφηβειας μου ηταν εκεινα που κοιμομουν με τις φιλες μου.Και σιγουρα θα αφηνω την κορη μου να κανει το ιδιο.Και η μαμα μου μπορει να μην με πιεζε να διαβαζω πολυ αλλα με εμαθε να ειμαι δυνατη και σιγουρη για τον ευατο μου.Και παντα την θυμαμαι να μου λεει αν δεν με εβλεπε να ειμαι καλα ή να ειμαι προβληματισμενη <>.Ετσι ειναι οι Ελληνιδες μαμαδες, παντα εδω και ας μην ειμαι διάνοια στα μαθηματικα που παίζει εξαιρετικό βιολί!!! Και στην τελικη δεν γεμισε η Κινα απο δυστυχισμένους και ταλαιπωρημένους Ελληνες που στοιβάζονται ο ενας πανω στον αλλον σε ενα σπτιτι.Το αντιθετο εχει συμβει!!!Που ειναι λοιπον αυτες οι μανες που κοπιαζουν τοσο πολυ στη ζωη τους για να γινουν τα παιδια τους πρωτα σε ολα; Αλλα ας μην ξεχναμε πως η συγγραφέας ουσιαστικα ειναι Αμερικανα και ζει σε ενα ομορφο προαστιο του Κονεκτικατ διπλα στο Yale!!! Αρα.........αγαπη κοριτσακια μου θελουν τα λουλουδια μας και εμας παρον στις ζωες τους για να τα πιστευουμε και να τα στηριζουμε!!!!
Θυμάμαι ότι την ειχα ψιλοβρίσει την Κινεζούλα σε κείνα τα πρώτα ποστ που μας την γνωρισες. Συμφωνώ με το μοτο του βιβλίου: "Να πιστεύεις στο παιδί σου περισσότερο απο κάθε άλλον". απο κει και πέρα θα της την δώσω την ευκαιρία αν και δεν πιστεύω ότι θα αλλαξει η αρχικη μου αίσθηση.
Den exw diavasei to vivlio kai fusika den exw apopsh peri autou omws menw Amerikh kai gnwrizw proswpika 2-3 mhteres kiezikhs katagwghs kai exw sunanastrafei me polla atoma (antres kai gunaikes) ephshs kinezikhs katagwghs,ws epi to pleiston morfwtikou epipedou antistoixou ths suggrafews.opote exw (idiois ommasin pou lene!) diapistwsei oti ta paidia tous einai polu anhsuxa (peftoun katw,fwnazoun ston kosmo ktl),agelasta kai aplhsiasta se shmeio pou niwtheis enoxos kai na ta koitakseis akoma kai epishs oi goneis tous tous milane panta h' entona kai prostaktika san na ta diatazoun h' otan ginetai o xamos tou xamou gurw tous ta agnooun!!einai polu sklhros laos kai den lupatai eukola,koitane kathara to kerdos,sxedon se ola!!se kamia xwra loipon oi mhteres den einai "idanikes" kai en pash periptwsh epeidh kai mena me eixan piesei oi goneis mou kai katelhksa na kanw lanthasmenes epaggelmatikes epiloges,nomizw pws uparxoun kai tropoi to paidi na mathei,na anaptuxthei kai na anthisei xwris prostages kai gumnasia oute vevaia kai me to na tou kanoume ola ta xathria xwris deuterh skepsh!propantwn na kanei auto pou thelei,sto opoio isws exei talento kai tash kai to kanei eutuxismeno!OXI auta pou thelame na kanoume emeis oi goneis kai afou apotuxame prospathoume na ta epivaloume sta paidia mas kai malista to akoma pio aisxro kai anhthiko:na ta kanoume na pistepsoun oti auta ta idia apofasizoun gi auta pou exoume hdh emeis apofasisei gia logariasmo tous!Kai sxetika me tous kinezous san lao:einai san ta murmigkia,oloi mazi boroun na kanoun ta panta an exei analavei o kathenas apo enan mikro rolo kai kanei to idio pragma akatapausta kai adiamarturhta kathe mera!an omws tous pareis enan enan den boroun na doulepsoun to idio,apodiorganwnontai kai auto htan!