Ψιτ; Σε βλέπεις;
Για να βρει κανείς την αλήθεια, πρέπει να πάει (πίσω) στα παιδικά του χρόνια.
Ευκολο να το λες (γι’ αυτό έχουν γίνει πλούσιοι ψυχολόγοι, ψυχαναλυτές, ψυχίατροι κ.λ.π.), αλλά πολύ δύσκολο να το κάνεις. Πώς άλλωστε;
Η μνήμη γίνεται επιλεκτική και όλοι θυμόμαστε ένα παρτι, τη θεία Πόπη που πέθανε, κάποιες διακοπές, έναν φίλο κ.λ.π. Πράγματα που βασικά δεν έχουν παίξει ρόλο στη διαμόρφωση του χαρακτήρα μας…. Τουλάχιστον όχι τον πρωταγωνιστικό.
Προσωπικά είμαι ένας άνθρωπος που δεν θυμάται τίποτα από τα παιδικά ή εφηβικά μου χρόνια. Αν κάποιος μου πει μια ιστορία από τότε θα τη θυμηθώ… αλλά από μόνος μου, δεν έχω ιδέα (δεν θυμάμαι ) πώς ήμουν παιδί.
Ούτε καν οι φωτογραφίες δεν βοηθούν.
Μέχρι που γεννήθηκε η Αθηνά… ή μάλλον όχι… μέχρι που η Αθηνά άρχισε να μπουσουλοπερπατάει και ήμουν συνεχώς από πίσω της μπας και καρφωθεί σε καμμιά γωνία… Και τότε εντελώς στα ξαφνικά είδα τον κόσμο (ακολουθώντας την) υπό το δικό της πρίσμα.
Εκανα μαζί της «διαδρομές»… πίσω από τον καναπέ… γονατιστός σε ένα κρεββάτι… κολλώντας τη μούρη μου στο χαλί ή στο μάρμαρο, ή παρατηρώντας την πώς παίζει κάτω από το γραφείο της μαμάς της και πώς κάτω από το δικό μου… πώς της αρέσουν οι στενοί χώροι… … ή την έκπληξη σε μια καινούργια αφή…. Βλέπεις και θυμάσαι… απλό!
Η μνήμη μου άρχισε να βομβαρδίζεται από πράγματα που έκανα ΚΙ εγώ. Ο τρόπος που αφοσιώνεται π.χ. σε ένα παιχνίδι, μου θυμίζει τόοοσα.
Το κλάμα της απέκτησε νόημα.
Ο ενθουσιασμός της… η χαρά της… η ή αδιαφορία της.
Φαντάζομαι ότι μεγαλώνωντας αυτό θα συνεχισθεί.
Θα θυμηθώ κι άλλα πράγματα, που ίσως να έχουν μεγαλύτερη σημασία.
Ολοι θέλουμε οπωσδήποτε να δείξουμε πράγματα στα παιδιά μας.
Καλό θα ‘ναι να τα αφήσουμε να μας πάνε βόλτα στον κόσμο της αθωότητας… ίσως έτσι καταλάβουμε…. τί ήταν αυτό που μας έβγαλε απ’ αυτή την αθωότητα.
Μάνος
ποσο δικιο εχεις μανο!οταν γεννηθηκε το αγορι μου ελεγα οτι ειναι μαγικο το να δειχνεις σε εναν σνθρωπο τον κοσμο απο την αρχη,οσο μεγαλωνει καταλαβαινω πως εξισου μαγικο καιπρωτογνωρο ειναι να σουδειχνει το μικρουλι σουτον κοσμο....απο την αρχη,απο το μηδεν!
μπράβο Μάνο!!
Θυμάμαι ακριβώς τι ήταν αυτό που με "έβγαλε" από την αθωότητα... Το "δεν υπάρχει Άγιος Βασίλης χαζή!! Η μαμά κ ο μπαμπάς σου τα κάνουν όλα..."... Πολύ μεγάλη σφαλιάρα... Μου είχε στοιχίσει τόσο που δεν μπορούσα να σταματήσω να κλαίω για μέρες, δεν μπορούσα να φάω, δεν ήθελα να βλέπω τους γονείς μου κ οοοοολα τα έβλεπα πρώτα σαν ψέματα κ μετά σαν αλήθεια... Ακόμη θυμάμαι πόσο "ξεκρεμαστη" ένιωσα εκείνη τη στιγμή κ πολλές στιγμές μετά... Μου πήρε καιρό να το ισορροπήσω μέσα μου το " αφού μου είπαν οι γονείς μου ψέματα όλοι μου λενε ψέματα"... Καταλήγω με το ότι η αθωότητα μπορεί να χαθεί μέσα σε 2 δευτερόλεπτα κ μέσα σε μια βλακεία... Μετά μάλλον ξεκιναν τα δύσκολα...
Καλημέρα!Συμφωνώ.Κάτι παρόμοιο είχα γράψει σε ένα άρθρο που είχα στείλει παλιότερα στο eimaimama("Ο γιος μου και η μηχανή των καρδιών").Μαζί του έβαλα τον εαυτό μου σε αυτό το ταξίδι του χρόνου χωρίς εγωισμούς,παρωπίδες ή επιλεκτική μνήμη και ανακάλυψα πολλά!Κάθε μέρα ανακαλύπτω και άλλα...Καλή Ανάσταση και καλό Πάσχα εύχομαι σε όλους!
Πόσο δίκιο έχεις! Το σκεφτόμουν τις προάλλες...τι ωραίο να ανακαλύπτεις τον κόσμο από την αρχή!!
Mάνο αυτό ήταν το ωραιότερο κείμενο σου. Και κατα σύμπτωση το ίδιο θέμα συζητούσαμε με τον άνδρα μου σήμερα το απόγευμα καθώς παρακολουθούσαμε τον γιο μας να ποτίζει τον κήπο, να ενοχλεί τις πεταλούδες και να ξεκαρδίζεται στα γέλια. Η αθωότητα και φυσική τους περιέργεια είναι αναζωογονητική.
Η αθωότητα σταματάει μετά την τρίτη ή τέταρτη σφαλιάρα που θα σου ρίξει η ζωή! Εγώ τα θυμάμαι όλα. Τα ξαναζώ τώρα! Ότι καλύτερο μπορούσε να μου συμβεί στη ζωή!
MΑ τι ωραια που γραφετε κυριε Μανο...εχω ανατριχιασει...δυστυχως η ευτυχως οσο μεγαλωνεις τοσο λιγοτερο αθωος γινεσαι..ισως γιατι σε πονηρευει η ιδια η ζωη με τις δυσκολιες της, οι φιλοι σου με τη συμπεριφορα τους, ο συναδελφος με το χαφιεδιλικι του στο γραφειο...δυστυχως η αθωοτητα σταματαει οταν αρχιζεις να πληρωνεις λογαριασμους, να μετρας τα χρηματα κ να μη σου βγαινουν να παρεις γαλα του παιδιου σου...κ ομως αν τα βλεπαμε ολα μεσα απο τα ματια ενος παιδιου θα ηταν πιο απλα ολα για μας....γιατι βλεπει τα πραγματα ετσι οπως ακριβως τα περιγραψατε...οπως ειναι!!!!Προπονηθειτε γιατι ερχετε κ το δευτερο μωρακι!!Κ τοτε θα ξαναδειτε τον κοσμο μας με αλλα ματια...ακομα πιο απλα!!!!!!
Πολύ συμβολικό το κείμενό σου!!!! ;-)